ΑΝ τα προβλήματα λύνονταν με δημοψηφίσματα τότε…
…ΤΟΤΕ, θα κάναμε ένα κάθε δυο-τρία χρόνια και μετά θα πηγαίναμε διακοπές.
ΜΕ άλλα (και πιο απλά) λόγια, αν ο ελληνικός λαός πιστεύει ότι το ΟΧΙ της περασμένης Κυριακής θα τον βγάλει από τον λάκκο των δανειστών και θα του λύσει τα προβλήματα, είναι γελασμένος και βαθιά (μέσα στο λάκκο) νυχτωμένος.
ΒΕΒΑΙΩΣ και οι δανειστές, είναι καλοί δημοσιοσχεσίτες…
ΓΙΑ πελατεία ψάχνουν και αυτοί, όπως και οι πολιτικοί…
ΜΕ τη διαφορά, ότι είναι πιο φειδωλοί στις υποσχέσεις και πιο σκληροί στις απαιτήσεις…
ΔΟΥΛΕΙΑ τους είναι, να δανείζουν λεφτά, γνωρίζοντας ότι τα ρίσκα είναι πολλά.
ΚΑΙ συνεχίζουν να δανείζουν, αν και γνωρίζουν ότι μπορεί να μην τα πάρουν πίσω, γιατί ζουν και κερδίζουν από τους τόκους μας.
ΜΕ λίγες κουβέντες, αν δεν δανείζουν τα λεφτά τους θα μείνουν μια μέρα νηστικά τα παιδιά τους.
ΜΑΣ έχουν δηλαδή και αυτοί όση ανάγκη τους έχουμε και εμείς.
ΚΑΙ αφού έτσι έχουν τα πράγματα, το πρόβλημα που προκύπτει (και μένει να λυθεί) είναι πόσο καιρό θα καταφέρουμε να ζούμε εμείς χωρίς δανεικά και αυτοί χωρίς τόκους.
ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ, οι δανειστές θα καταφέρουν να ζήσουν περισσότερο γιατί θα μπορούν να «τρώνε» από τα έτοιμα. Η Ελλάδα θα είναι αυτή που θα «λυγίσει» πρώτη.
ΕΛΑ, όμως, που η πιο πάνω θεωρία ίσχυε σε μια αποχή που ακόμα έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα…
ΣΤΟΝ σημερινό κοσμικοποιημένο κόσμο των «αγορών», που κάνουν πιάτσα οι δανειστές (για να ψαρεύουν πελάτες) ισχύουν άλλοι κανόνες.
ΣΤΟΝ καινούργιο και τον πολύ ανταγωνιστικό κόσμο, οι δανειστές δεν μετράνε μόνο τη φερεγγυότητα των δανειζόμενων, αλλά κυρίως την ψυχολογία των «αγορών».
ΣΥΝΥΠΟΛΟΓΙΖΟΥΝ, δηλαδή, τον αντίκτυπο που θα έχει στην πιάτσα κάθε απόφασή τους προκειμένου να προστατευτεί το… ψωμί τους.
ΜΕΤΑΞΥ των άλλων, αν τα επιτόκια είναι μεγάλα και αν υπάρχουν πολλοί κεφαλαιούχοι που δανείζουν λεφτά, όπως συνέβαινε πριν την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, τότε τα πράγματα είναι διαφορετικά.
ΠΡΙΝ την κρίση, οι δανειστές, δάνειζαν όσα κι όσα, ακόμα και τις χώρες όπως οι πατρίδα μας, με πέντε χρεοκοπίες στο ενεργητικό και βεβαρημένο οικονομικό παρελθόν, ενώ οι τράπεζες δάνειζαν όποιον περνούσε την πόρτα τους και του έλεγε καλημέρα…
ΜΕΤΑ την κρίση ήρθαν τα πάνω κάτω σε πολλές χώρες και ιδιαίτερα για την Ελλάδα, που δανειζόταν όσα έβρισκε και ξόδευε όσα μπορούσε…
ΕΤΣΙ βρέθηκε ξαφνικά, από το κλαμπ των πλουσιότερων αναπτυγμένων χωρών στο τελευταίο σκαλοπάτι με τη θηλιά της χρεοκοπίας στο λαιμό.
ΟΙ δανειστές της, αναγνωρίζοντας, ώς ένα βαθμό, το λάθος τους (ότι δάνειζαν δηλαδή μια χώρα χωρίς να ρωτούν πώς θα πληρωθούν) και επειδή δεν θέλουν να χάσουν το καλό όνομα που έχουν στις καπιταλιστικές «αγορές», διέπραξαν για μια ακόμα φορά το ίδιο λάθος.
ΣΥΝΕΧΙΣΑΝ, όχι μόνο να δανείζουν την πατρίδα μας, με ακόμα χαμηλότερα επιτόκια (χωρίς να ζητούν και πάλι εγγυήσεις και εξηγήσεις για το τι θα τα κάνει και πώς θα τα ξοδέψει) αλλά έσβησαν από τα δευτέρια τους και ένα παλαιότερο δάνειο 120 εκατομμυρίων ευρώ.
ΓΙΑΤΙ το έκαναν αυτό δεν ξέρω. Ξέρω, όμως, ότι αν το έκαναν για να καλωσορίσουν τον ελληνικό λαό στον καπιταλιστικό ναό και να τον εθίσουν στην δημοκρατική ευρωπαϊκή καταναλωτική καλοπέραση, τα κατάφεραν μια χαρά…
ΟΧΙ μόνο γίναμε σε τρεις δεκαετίες καλοί μαθητές και αρχίσαμε να ξοδεύουμε για πολυτελή γερμανικά αυτοκίνητα, γαλλικά αρώματα και πανάκριβα ιταλικά ρούχα, περισσότερα από τους ίδιους, αλλά καλομάθαμε στον δανεισμό όλο τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο.
ΚΑΤ’ ΑΥΤΟΝ τον τρόπο, έφτασε η κατάσταση εδώ που έφτασε. Από την μια, εμείς να κλαίμε, να τραβάμε τα μαλλιά μας και να τους απειλούμε, λέγοντάς τους ότι, έτσι και δεν μας δώσουν και άλλα δανεικά (για να συνεχίσουμε να ζούμε όπως ζούσαμε) θα αυτοκτονήσουμε κάνοντας την Ευρώπη Κούγκι, για να τους πάρουμε μαζί μας στον άλλο κόσμο…
…ΑΠΟ την πλευρά τους, οι Ευρωπαίοι, έχοντας ενοχές για το πολυδάπανο life style που μας έμαθαν (και το οποίο δεν μπορούμε πια να αποχωριστούμε) και φοβούμενοι ότι ο θανατηφόρος ελληνικός ιός θα μολύνει σιγά-σιγά και την υπόλοιπη Ευρώπη, τρομοκρατήθηκαν.
ΚΑΙ ο φόβος τους είναι αυτός που τους κάνει ενδεχομένως να υποκύψουν στις απατήσεις για νέα δάνεια (χωρίς μέτρα) για να μην τους κάνουμε το μαγαζί καλοκαιρινό…
ΤΟ τι θα κάνουν ουδείς γνωρίζει. Ό,τι είναι, όμως, να κάνουν, θα πρέπει να το κάνουν πολύ σύντομα, γιατί ο κόμπος έφτασε (επιτέλους) στο χτένι.
ΑΝ δεν μειώσουν και, μάλιστα, δραστικά το ελληνικό χρέος αμέσως, πολύ σύντομα η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει και ο ιός της (αργά ή γρήγορα) θα μολύνει κάποια άλλη χώρα.
ΑΝ μειώσουν όμως το χρέος μας για δεύτερη φορά (όπως έκαναν το 2011) τότε, θα πιάσουν και άλλες χώρες (βλέπε Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία και Γαλλία) σειρά στον ίδιο κουρέα…
ΑΥΤΟ, βέβαια, θα έχει ως αποτέλεσμα, έναν πραγματικό χρηματοπιστωτικό Αρμαγεδδώνα, διάλυση της ευρωζώνης και ίσως της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
ΤΟ ρίσκο είναι τόσο μεγάλο, που ενδεχομένως να βοηθήσει την πατρίδα μας για να γλυτώσει στην κυριολεξία αυτή τη φορά από του χάρου τα δόντια.
ΟΙ πιθανότητες να προλάβουμε ανοιχτό (στο και ένα!) το κουρείο, δεν είναι πολλές αυτή τη φορά. Σε λίγες μέρες θα ξέρουμε…
