Judgement day has just arrived…
ΓΙΑ να φτάσει, χρειάστηκαν 194 βασανιστικά χρόνια, πέντε χρεοκοπίες, τρεις εμφύλιοι, αλλεπάλληλοι διχασμοί (συνοδευόμενοι από εθνικές τραγωδίες), ξερριζωμοί και, βεβαίως, η τελευταία πενταετής κρίση, της οποίας είχαν προηγηθεί 30 χρόνια δανεικής καλοπέρασης.
ΚΑΙ όλα αυτά και πάρα πολλά άλλα που θα χρειάζονταν δέκα βιβλία να τα εξιστορήσουμε, προκειμένου να απαντήσουμε στο βασανιστικό ερώτημα που συνοψίζεται σε τέσσερις λέξεις: τι είδους Έθνος θέλουμε;
ΣΤΟ ίδιο ρώτημα που είχε τεθεί από τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό πριν τον 18ο αιώνα, κλήθηκαν να απαντήσουν και άλλοι λαοί τα τελευταία 250 χρόνια και ο καθένας απάντησε με τον δικό του τρόπο.
ΕΜΕΙΣ, καθώς και άλλοι λαοί των Βαλκανίων, μετά την απελευθέρωσή μας από τον τουρκικό ζυγό (και επηρεασμένοι από την πολιτική και πολιτιστική του κουλτούρα), ακολουθήσαμε έναν άλλο δρόμο, ξεκόβοντας από τότε από την υπόλοιπη Ευρώπη.
ΜΕ το ένα πόδι στην Ανατολή και το άλλο στη Δύση, μείναμε μετέωροι για 160 σχεδόν χρόνια, μέχρι τελικά να αποφασίσουμε ότι «ανήκουμε στη Δύση» και να γίνουμε μέλη της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ).
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά και παρά το γεγονός ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση κυρίως χρωστάμε ό,τι πετύχαμε οικονομικά (και όχι μόνο) τα τελευταία 35 χρόνια, ούτε Ευρωπαίοι καταφέραμε να γίνουμε, ούτε ευρωπαϊκή χώρα.
ΓΙΑ να μη χάνουμε το χρόνο μας, δεν θα αναφερθώ σε όσα μεσολάβησαν όλα αυτά τα χρόνια και πώς σπαταλήθηκαν οι επιχορηγήσεις που παίρναμε από τα κοινοτικά ταμεία για να εκσυγχρονίσουμε το κράτος και τις υποδομές του.
Η χρεοκοπία της χώρας και η ολοσχερής σχεδόν κατάρρευση της δημόσιας διοίκησης μιλούν από μόνες τους για το πώς χρησιμοποιήσαμε και ξοδέψαμε τα κοινοτικά κονδύλια.
ΟΠΩΣ από μόνη της μιλάει και η κατάντια πολλών επαρχιακών πόλεων που έχουν μετατραπεί σε σκουπιδότοπους.
ΔΕΚΑΔΕΣ εκατομμύρια ευρώ έχει πληρώσει η ελληνική Πολιτεία σε πρόστιμα που μάς επέβαλαν για τα σκουπίδια και τις χωματερές, τα αρμόδια ευρωπαϊκά δικαστήρια.
ΤΟ ίδιο διάστημα, εμείς συνεχίζαμε να αγοράζουμε πανάκριβα αυτοκίνητα, να χτίζουμε εξοχικά με πισίνες, να κάνουμε ταξίδια σε μαγικά νησιά και να σπαταλάμε δανεικά σε καζίνα και σκυλάδικα, μέχρι που μας χτύπησε την πόρτα η κρίση, κρατώντας το λογαριασμό στο χέρι…
ΤΗΝ τελευταία μαύρη πενταετία, για να ξεπεράσουμε την κρίση που γονάτισε τη χώρα, καταφύγαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση για δανεικά, επειδή οι δανειστές των «αγορών» έπαψαν να μας δανείζουν, γιατί δεν είχαμε να τους πληρώσουμε.
ΓΙΑ να μας βοηθήσουν, οι εταίροι μας ανέλαβαν να ξεπληρώνουν για λογαριασμό μας τα δάνεια της χώρας και εμείς αναλάβαμε να κάνουμε τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που είχε ανάγκη ο κρατικός μηχανισμός, ώστε να βελτιωθεί η παραγωγικότητα και να σταθεί η οικονομία στα πόδια της.
ΚΑΙ ενώ οι εταίροι μας έκαναν ό,τι είχαν υποσχεθεί να κάνουν, εμείς συνεχίζαμε να τους κοροϊδεύουμε και να τους δουλεύουμε…
ΑΠΟΒΡΑΔΙΣ ψηφίζαμε στη Βουλή τα νομοσχέδια των μεταρρυθμίσεων και ολημερίς τα ακυρώναμε ή αναβάλλαμε μεθοδικά να τα εφαρμόσουμε.
ΚΑΙ όσα δεν πρόλαβαν ή δεν μπόρεσαν να ακυρώσουν και να αναβάλουν, κατά τη διάρκεια της πενταετίας οι προηγούμενες κυβερνήσεις, το κατάφερε σε πέντε μήνες η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που είχε υποσχεθεί στον ελληνικό λαό ότι όχι μόνο θα αποκαταστήσει τις περικοπές των μισθών και των συντάξεων, αλλά θα επαναπροσλάβει όσους δημόσιους υπαλλήλους είχαν τεθεί σε διαθεσιμότητα, σκίζοντας παράλληλα και το Μνημόνιο!
ΤΑ υπόλοιπα και τα όσα έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της πεντάμηνης διαπραγμάτευσης που έφεραν την ολοσχερή κατάρρευση των τραπεζών, της οικονομίας και του κράτους προ των πυλών της διάλυσης, είναι επίσης γνωστά.
ΤΟ μόνο «καλό» (της όλης τραγωδίας) είναι ότι αυτή τη φορά, θέλουμε δεν θέλουμε, είμαστε πια υποχρεωμένοι να απαντήσουμε στο ερώτημα που για δυο αιώνες, αναβάλλαμε: τι είδους Έθνος θέλουμε, επιτέλους.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ πιστεύω ότι ο ελληνικός λαός, με τη στάση του, το δημοψήφισμα και με τον τρόπο που αντέδρασε στο ισοπεδωτικό Μνημόνιο της αριστερής μας κυβέρνησης (που… έσκιζε τα προηγούμενα!), έχει ήδη απαντήσει στο ερώτημα, αλλά οι Ευρωπαίοι (και πολλοί από εμάς) δεν το έχουμε καταλάβει…
ΚΑΙ η απάντηση του είναι ότι, όχι μόνο δεν θέλει να αλλάξει το κράτος που κληρονόμησε από τους κοτζαμπάσηδες της τουρκοκρατίας, αλλά θέλει να διατηρήσει τους θεσμούς του (που θεμελιώθηκαν κατόπιν σκληρών δημοσιοϋπαλληλικών αγώνων!) και να διεκδικήσει αύξηση των μισθών, των συντάξεων και μείωση του χρόνου συνταξιοδότησης…
ΤΟ πού θα βρει τα λεφτά ένα κράτος που έχει χρεοκοπήσει, δεν ενδιαφέρει το λαό και το ριζοσπαστικό συνδικαλιστικό κίνημα της πατρίδας μας που σχεδιάζει νέες απεργίες των εργαζομένων. Να κόψουν το κεφάλι τους οι κυβερνώντες και να τα βρουν…
ΚΑΙ αν θέλουν να γλυτώσουν το κεφάλι τους, να ψάξουν να βρουν περισσότερα δανεικά. Αν υπάρχει θέληση, όλο και κάποιοι θα προθυμοποιηθούν να δανείσουν τη χώρα της ουτοπίας…
ΕΙΜΑΙ πια σχεδόν βέβαιος ότι, αν ο ελληνικός λαός συνεχίζει να πιστεύει σε θαύματα, μετά τα όσα έλαβαν χώρα τις τρεις τελευταίες εβδομάδες, δεν υπάρχει σωτηρία. Η πλήρης κατάρρευση του κράτους είναι θέμα χρόνου…
ΠΙΣΤΕΥΩ, επίσης, ότι οι Ευρωπαίοι είχαν από τον περασμένο Νοέμβριο καταλάβει ότι η πολιτική ελίτ ούτε μεταρρυθμίσεις θέλει, ούτε να αλλάξει τη χώρα.
ΣΥΝΕΠΩΣ, το μόνο που τους απέμενε να κάνουν για να μας ξεφορτωθούν, ήταν να μας στήσουν καρτέρι…
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, οι ουτοπικές της διεκδικήσεις και η διαπραγματευτική της στρατηγική απλώς τους έδωσαν την ευκαιρία να δείξουν σε όλο τον κόσμο ότι η Ελλάδα ευθύνεται για ό,τι θα ακολουθήσει από εδώ και πέρα.
Η νέα Συμφωνία που η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύτηκε να καταθέσει στη Βουλή και να ψηφιστεί για να αρχίσει ο νέος (ατελείωτος) κύκλος της τελικής… διαπραγμάτευσης, πριν υπογραφεί το νέο Μνημόνιο, είναι η παγίδα…
ΔΕΝ μπορώ να πιστέψω ότι οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι δεν καταλαβαίνουν ότι το τρίτο Μνημόνιο που προτείνουν (όπως και τα προηγούμενα) δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστεί.
ΑΚΟΜΑ και να θέλει να τα εφαρμόσει όλα ο Τσίπρας και να τον στηρίξουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ο κρατικός μηχανισμός δεν μπορεί να φέρει σε πέρας τις δεσμεύσεις του Μνημονίου. Κάτι τέτοιο είναι αδύνατον…
ΟΥΤΕ ο χρόνος που απαιτείται επαρκεί, ούτε το know how που χρειάζεται για να αλλάξει τόσο ριζικά η δημόσια διοίκηση υπάρχει.
ΟΣΑ χρόνια ζήσουν οι σημερινοί δημόσιοι υπάλληλοι, ο κρατικός μηχανισμός θα συνεχίσει να σέρνεται ακόμα και να μαστίγωνε τους αρμόδιους για να κάνουν κάτι.
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ η χώρα έχει διαλυθεί και αυτό που βλέπουμε είναι ένα φάντασμα από το παρελθόν που έχει βρικολακιάσει περιμένοντας να… συνταξιοδοτηθεί!
ΕΧΩ αρχίσει να πιστεύω τις τελευταίες μέρες ότι, η πατρίδα μας οδεύει αργά και σταθερά προς την έξοδο από την ευρωζώνη…
