ΠΡΙΝ μπω στην κλασική θεματολογία, θα κάνω μια σύντομη και ασυνήθιστη παράκαμψη.
ΚΑΙ λέω ασυνήθιστη, γιατί η στήλη τούτη καταπιάνεται, σχεδόν αποκλειστικά, με παροικιακά, εθνικά, ποιητικά και πατριωτικά project…
ΜΕ όλα αυτά, δηλαδή, που δεν μπαίνουν στον… κόπο να ασχοληθούν οι σοβαροί δημοσιογράφοι της εφημερίδας.
ΚΑΙ την παράκαμψη αυτή την κάνω, προκειμένου να μπω στα… αμπέλια τους για να προλάβω τον κολακευτικό καταιγισμό των social media και να δώσω ένα… πρόστιμο στον πρωθυπουργό του NSW.
ΓΙΑΤΙ έτσι και αρχίσουν να καταφθάνουν τα tweets με τα συγχαρητήρια των νομιμοφρόνων συμπολιτών μας και τα likes των λατρών του facebook, άντε να πιάσεις σειρά και να σε προσέξει ο πρώτος γιάπης του Σίδνεϊ.
ΓΙΑ όσους δεν κατάλαβαν (και καλά έκαναν), αναφέρομαι στον πρωθυπουργό του NSW, Mike Baird, που παρουσιάστηκε στην Αστυνομία της Πολιτείας του και κατάγγελλε τον… εαυτό του!
«ΤΟ έλα να δεις», σας λέω, έγινε στα social media που εκφράζουν τον ψυχισμό της λαϊκής κουλτούρας, όταν πληροφορήθηκαν ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός ζήτησε από την Αστυνομία να του βάλουν (επιτέλους!) το πρόστιμο που δεν του έδωσε ένας μπάτσος που τον συνέλαβε να κάνει u-turn σε δρόμο που απαγορευόταν.
ΕΤΣΙ, μάλιστα και οι σύμβουλοί του τον είχαν ορμηνέψει να ζητήσει και την παραδειγματική τιμωρία του μπάτσου για… παράβαση καθήκοντος, τότε είναι που θα τον αποθέωνε ολόκληρη η χώρα.
ΕΧΟΥΝ κόλλημα, ρε παιδί μου, οι Aγγλοσάξονες με τη νομιμοφροσύνη. Δώσε τους τάξη, νομιμότητα και κανονισμούς και πάρε τους την ψυχή.
ΑΚΟΜΑ και οι γιαγιάδες που περνούν τα παιδάκια στα crossing των σχολείων, είναι πιο αυστηρές και από τους πιο σκληρούς τροχονόμους.
ΑΣΕ που ψοφάνε για γαλόνια και εξουσία, προκειμένου να βγάλουν τα απωθημένα που έχουν συσσωρευτεί στην ψυχούλα τους από την διαχρονική καταπίεση.
ΜΙΑ τέτοια κλασική περίπτωση νομιμόφρονα πολίτη -που παράλληλα εκπροσωπεί ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει το αυστραλιανό life style σε ντύσιμο, τρόπους και κοινωνική συμπεριφορά-, είναι ο Mike Baird.
ΤΟ γιατί σκέφτηκε να παρανομήσει ο πρώτος πολίτης κοτζάμ Πολιτείας (πριν τον «τσιμπήσει» ο μπάτσος) δεν απασχόλησε κανέναν. Ούτε καν τους ψυχίατρους που ασχολούνται με την κοινωνική, υποκριτική συμπεριφορά των μαζών.
ΤΕΛΙΚΑ, μπρος στην πρωθυπουργική (αυτοτιμωρητική) επιμονή, η Αστυνομία, για να κάνει (και αυτή) το καθήκον της, τού επέβαλε ένα πρόστιμο $311, τού αφαίρεσε και τρεις πόντους από την άδεια και συνεχίζουν να ζουν όλοι καλά και οι… νόμοι καλύτερα.
ΟΣΟ για τον πρωθυπουργό, ενόψει των επόμενων εκλογών, θα έχει να επιδεικνύει στους ψηφοφόρους του ένα παράσημο νομιμοφροσύνης και ένα λαμπρό παράδειγμα υποκριτικού καθωσπρεπισμού. Μπράβο του…
ΕΠΕΙΔΗ το θέμα είναι ατελείωτο, θα αφήσω την παράκαμψη εδώ και θα επανέλθω στη γνωστή λεωφόρο των δικών μας θεμάτων, προσθέτοντας ότι άνθρωποι σαν τον Mike Baird ευθύνονται για το σημερινό χάλι του κόσμου.
ΕΙΜΑΙ πλέον σχεδόν βέβαιος ότι, με το μυαλό που κουβαλώ και τα όσα γράφω, όπου να είναι, όχι μόνο θα βρω τον μπελά μου, αλλά και από… χέρι ποιήτριας κινδυνεύω να πάω…
ΔΕΝ θα αργήσει να έλθει η μέρα που οι ποιήτριες της παροικίας μας θα απειλούν τα παιδιά και τα εγγονάκια τους, ότι αν δεν φάνε όλο το φαγητό τους, θα φωνάξουν τον… Αιθεροβάμoνα!
ΕΧΩ γίνει ο φόβος και ο τρόμος των ντόπιων λογοτεχνών και ποιητριών. Το τελευταίο θύμα της… ανελέητης κριτικής μου είναι η κυρία Αγγελική Βογδάνη, η οποία και μου φέρθηκε τόσο αλτρουιστικά για τα όσα της… αφιέρωσα την περασμένη εβδομάδα, που με έκανε να κοκκινίσω από ντροπή.
ΑΝ δεν με πιστεύετε, διαβάστε σήμερα στην σελίδα αλληλογραφίας την επιστολή που μου έστειλε και ξαναδιαβάστε σας παρακαλώ (αν προσπεράσετε χωρίς να προσέξετε) τις δύο πρώτες αράδες της τρίτης παραγράφου που μου γράφει:
«ΠΟΙΗΤΡΙΑ δεν θεωρώ των εαυτό μου, απλώς γράφω τον καημό μου». Αυτές οι 11 λέξεις είναι για μένα «όλα τα λεφτά». Συμπυκνώνουν με τον πιο απλοϊκό (αλλά ακριβή) τρόπο το «γιατί» πολλοί συμπάροικοι ποιητές και ποιήτριες γράφουν.
ΕΤΣΙ είναι, φίλοι αναγνώστες, όλοι αισθανόμαστε, από καιρό σε καιρό, την ανάγκη να πούμε σε κάποιον τον καημό μας. Αυτό κάνει και η κυρία Αγγελική, την οποία και παρεξήγησε η ανταγωνίστριά της (ποιήτρια) και τα άκουσα.
ΚΑΙ εγώ με τη σειρά μου για να πω τον δικό μου καημό, βρήκα εσάς «να δώσω την πάσα» και εσείς βρήκατε ένα ακόμα κουτσομπολίστικο θεματάκι να διασκεδάσετε (και να ξεχάσετε) τους δικούς σας καημούς…
ΕΤΣΙ είναι ο κόσμος. Μια συνεχής ανακύκλωση των ίδιων και των ίδιων πραγμάτων. Έτσι περνούν οι ώρες μας, οι μέρες μας, οι μήνες και τα χρόνια… Έτσι κυλάει η ζωή μας την εποχή της ασημαντότητας…
ΠΡΙΝ, όμως, πούμε δύο κουβέντες παραπάνω, για το υστερόγραφο της ασημαντότητας, που μας άφησε κληρονομιά ο Κορνήλιος Καστοριάδης, να προσθέσω εδώ ότι, εκτός από την επιστολή, η Αγγελική Βογδάνη μου έστειλε και τρία της βιβλία.
ΕΠΕΙΔΗ αισθάνομαι κάποια υποχρέωση απέναντί της και προκειμένου να επανορθώσω τη ζημία που προκάλεσε η αναφορά μου στα ποιήματά της, να σας πω ότι πρόκειται για δύο ποιητικές συλλογές και ένα βιβλίο μικρών διηγημάτων.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για την ποιητική συλλογή «Το χωριάτικο χέρι», που εκδόθηκε το 2013, τη συλλογή «Στο αλώνι της ζωής», που εκδόθηκε φέτος και το βιβλίο «Εικόνες και μνήμες», με διηγήματα από την ιδιαίτερη πατρίδα της, τη Φλώρινα.
ΝΑ μην ξεχάσω να σας πω (και την ευχαριστώ) ότι στην τελευταία της ποιητική συλλογή αφιερώνει και ένα μεγάλο ποίημα στον Αιθεροβάμονα, πλέκοντάς του μάλιστα εγκώμια στον τρόπο που ασκεί κριτική στους λογοτέχνες μας. Ας είναι καλά…
ΛΟΙΠΟΝ, αν και γνωρίζω ότι θα ήταν προτιμότερο για μένα (και ευκολότερο για εσάς) να σάς ζητήσω να ανεβείτε στην κορυφή του Έβερεστ, παρά να ξοδέψετε μισή ώρα να διαβάσετε μια δισέλιδη συνέντευξη που έδωσε ο γνωστός Έλληνας φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης, ένα χρόνο πριν πεθάνει, στο Παρίσι, το 1996.
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά θα το κάνω, γιατί αξίζει ο κόπος, αφού ο Καστοριάδης αναφέρεται στο τελευταίο του βιβλίο που φέρει τον τίτλο «Η άνοδος της ασημαντότητας» και μεταξύ των άλλων, μιλάει για την καταναλωτική κοινωνία και την προτεραιότητα που δίνει για την απόκτηση ασήμαντων αγαθών.
ΔΕΝ θα γράψω περισσότερα για τον Καστοριάδη και τις απόψεις του για την άνοδο της ασημαντότητας στη ζωή μας, για να κερδίσετε χρόνο και να διαβάστε το άρθρο που δημοσιεύουμε στις σελίδες 18 και 19. Γεια χαρά.
