ΠΡΙΝ αρχίσω να γράφω «κάτι» για την Ελλάδα, αναρωτιέμαι γιατί το κάνω.
ΤΗΝ ίδια ερώτηση θέτω στον εαυτό μου όταν ετοιμάζομαι να ανάψω τσιγάρο.
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά όμως και για πάρα πολλά χρόνια τα έκανα και τα δύο…
ΠΡΙΝ, μάλιστα, αρχίσω να γράφω για την Ελλάδα, άναβα και τσιγάρο…
ΚΑΙ λέω «άναβα», γιατί πριν τέσσερις μήνες έκοψα το τσιγάρο, αλλά όχι το γράψιμο για την Ελλάδα.
ΤΟ τσιγάρο το είχα κόψει και στο παρελθόν άλλες δυο φορές (13 χρόνια την πρώτη φορά και δύο τη δεύτερη), το γράψιμο όμως για την πατρίδα ποτέ.
ΠΟΥ σημαίνει ότι η εξάρτησή μου από την Ελλάδα, είναι πιο ισχυρή απ’ αυτή της νικοτίνης.
ΕΤΣΙ είναι όμως οι «κακές» συνήθειες, όσο πιο «κακές» τόσο πιο εθιστικές.
ΑΝ δεν πιστεύετε, ρωτήστε κανένα ναρκομανή ή ερωτευμένο…
ΟΠΟΤΕ, για να έλθεις στα… ίσα σου, πρέπει να πάρεις τη δόση σου.
ΜΟΙΑΖΟΥΝ με τις αμαρτίες, ρε παιδί μου. Όσο πιο απαγορευμένες (και από τη Βίβλο κυνηγημένες) τόσο πιο γλυκές…
ΑΛΛΩΣΤΕ, δεν είναι τυχαίο ότι οι απαγορευμένοι (και αλύτρωτοι) έρωτες είναι αυτοί που σε τρελαίνουν…
ΟΠΩΣ βέβαια δεν είναι τυχαίο ότι, τα πιο αποτελεσματικά φάρμακα προέρχονται από τα πιο θανατηφόρα δηλητήρια.
ΣΥΝΕΠΩΣ, ως «φάρμακο» ενός αγιάτρευτου καημού, χρησιμοποιώ τις συχνές αναφορές μου στην πατρίδα.
ΕΝΟΣ «καημού» που (για διαφορετικούς εντελώς λόγους) ενδεχομένως μοιράζομαι με πολλούς από εσάς.
ΤΕΛΟΣ πάντων, για τα αδιέξοδα της απ’ άπειρον συνεχιζόμενης κρίσης της πατρίδας σχεδίαζα να γράψω, όταν άρχιζα, αλλά σε άλλους τόπους με οδήγησε η καρδιά μου.
ΣΤΗΝ Ελλάδα, πάλι, βέβαια, αλλά στην «δική μου» Ελλάδα.
ΚΑΙ λέω «δική μου», γιατί η Ελλάδα που φέρω μέσα μου δεν σχετίζεται με την Ελλάδα των περισσότερων αναγνωστών της στήλης.
ΣΕ αυτό οφείλονται κυρίως οι αντιδράσεις πολλών αναγνωστών γι’ αυτά που γράφω για την πατρίδα και για τους ίδιους λόγους ορισμένοι με κατηγορούν για ορκισμένο ανθέλληνα.
ΚΑΙ έχουν δίκιο οι άνθρωποι, αφού η «δική μου» Ελλάδα δεν έχει καμιά σχέση με αυτή που λατρεύουν, που πήραν μαζί τους και έχουν στο μυαλό τους.
ΓΙΑ μένα Ελλάδα δεν είναι η ιστορία της, ο πολιτισμός της, οι αρχαίοι Έλληνες, η δημοκρατία της, τα ένδοξα έπη και οι θυσίες των ηρώων της.
ΔΕΝ είναι ούτε καν η «αφηρημένη» ιδέα όλων των πιο πάνω που συμπυκνώνεται στο ελληνικό μεγαλείο και στην πολυτραγουδισμένη ελληνική ψυχή, αλλά ο συγκεκριμένος μικρός χώρος που καταλαμβάνει στο μεγάλο πλανητικό χωριό μας.
ΓΙΑ μένα, Ελλάδα είναι τα ακρογιάλια της, τα βουνά της, οι μυρωδιές της Άνοιξης, των θυμαριών και των πεύκων της, ο κάμπος του χωριού μου, ο αντίλαλος από το κελάδημα του γκιώνη, η γεύση των καρπουζιών της, το δροσερό καλοκαιρινό της αεράκι, η γερασμένη κληματαριά του πατρικού μου σπιτιού και τα πρώτα χιόνια στα έλατα του Μαινάλου…
ΟΛΑ αυτά και πολλά άλλα που καμιά οικονομική και κοινωνική κρίση δεν μπορεί να αγγίξει.
ΑΥΤΗ η Ελλάδα μου λείπει και αυτή έχω συνήθως στο μυαλό μου, όταν αναφέρομαι στα ανθρώπινα προβλήματά της και στις πληγές που αφήνουν στην αρχέγονη ελληνική φύση οι… δραστηριότητες των Νεοελλήνων.
ΑΥΤΟΣ είναι, επίσης, και ένας από τους λόγους, που εξοργίζομαι όταν κάθε τόσο ακούω απ’ όλους, δοξαστικούς ύμνους για τον περήφανο και… προδομένο λαό μας.
ΚΑΙ εξοργίζομαι, γιατί για μένα Ελλάδα δεν είναι οι Έλληνες. Αυτοί αποτελούν την αγιάτρευτη πληγή της.
ΜΟΥ ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι σας λέω, όταν σκέπτομαι ότι ένα μεγάλο μέρος του λαού (τον οποίο εγκωμιάζουν) είναι αυτό που χρησιμοποιεί για τουαλέτα τους απόμακρους αρχαιολογικούς χώρους (και όποιο άλλο ξέφωτο βρει), που έχει μετατρέψει σε σκουπιδότοπους τη μισή χώρα, που χτίζει αυθαίρετα όπου τον παίρνει και καταστρέφει το περιβάλλον όταν τον εξυπηρετεί.
ΕΙΝΑΙ το 80% του ιδίου λαού, που για να διοριστεί, να βολευτεί και εξυπηρετηθεί, ψήφιζε 40 χρόνια ΠΑΣΟΚ και «Ν.Δ», αυτούς που για χάρη του (και με την ανοχή του!) κατέστρεψαν τη χώρα.
ΓΙΑ τους ίδιους λόγους, οι πρώην ΠΑΣΟΚοι δημόσιοι υπάλληλοι στράφηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ και οι Νεοδημοκράτες στους ΑΝΕΛ και μαζί οδήγησαν τον ήδη ρημαγμένο τόπο στην απόλυτη καταστροφή.
ΑΣ αφήσω, όμως, τον ελληνικό λαό να βράζει στο εθνικοπατριωτικό του ζουμί και «να κοιμηθεί όπως έχει στρώσει» και ας πω δυο κουβέντες για την ελληνική φύση.
ΑΚΟΜΑ, φίλοι αναγνώστες, δεν μπορώ να δικαιολογήσω την απόφασή μου να παραμείνω στην Αυστραλία.
ΚΑΙ μιας και το έφερε η κουβέντα, να σας πω ότι στην Αυστραλία δεν ήλθα ως μετανάστης, αλλά ως επισκέπτης, για να δω τη μητέρα μου, η οποία μετά το θάνατο του αντάρτη πατέρα μου, το 1948 που γεννήθηκα, είχε μεταναστεύσει και ζούσε εδώ, παντρεμένη με τον πατριό μου.
ΤΟ αρχικό σχέδιο προέβλεπε να δω τη μητέρα μου να κάνω ένα ταξίδι στην Αυστραλία, να επιστρέψω στην πατρίδα και να συνεχίζω να κάνω βόλτες με μια παλιά μοτοσυκλέτα του θείου μου.
ΗΔΗ και σε ηλικία 17 χρόνων, είχα κάνει με έναν φίλο και την μοτοσυκλέτα, δύο φορές το γύρο της Ελλάδας. Τότε…
…ΤΟΤΕ ήταν ουσιαστικά που ερωτεύτηκα τη χώρα και τα ταξίδια. Από τότε, κάθε φορά που πήγαινα στην Ελλάδα, τον περισσότερο χρόνο μου τον ξόδευα στο να ταξιδεύω.
ΠΟΛΛΑ από τα ταξίδια αυτά και από την Ελλάδα, αλλά και από τον υπόλοιπο κόσμο, έχουν δημοσιευτεί τα τελευταία 30 χρόνια στο «Νέο Κόσμο».
ΠΙΣΤΕΥΩ ότι συγκαταλέγομαι στις λίγες χιλιάδες, των εν ζωή Ελλήνων, που έχουν ταξιδέψει πολλές φορές σε ολόκληρη τη χώρα.
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά, ούτε όλη την έχω δει, ούτε την έχω ακόμα χορτάσει…
ΑΠΟ τον εσωτερικό μου χάρτη, απουσιάζουν και τα περισσότερα από τα νησιά της χώρας που είναι και η μισή Ελλάδα.
ΚΑΘΕ φορά που σκέφτομαι ότι έχω επισκεφθεί μόνο καμιά τριανταριά νησιά και δεν θα προλάβω να τα δω όλα, με πιάνει απελπισία.
ΣΤΑ νησιά, λοιπόν, σχεδιάζω να αφιερώσω τα επόμενα ταξίδια μου στην πατρίδα.
ΓΙΑ να μου μείνει χώρος να δημοσιεύσω και καμιά φωτογραφία κλείνω το θέμα εδώ.
ΘΑ επανέλθω, όμως, την επόμενη εβδομάδα, αφού το ίδιο (ατελείωτο) θέμα, από διαφορετική οπτική γωνιά, θα μας απασχολεί όσο ζούμε… Γεια χαρά.
