Μία ταινία μικρού μήκους που αγγίζει ένα μεγάλο θέμα, είναι η ταινία «25.12» της ομογενούς κινηματογραφίστριας, Στέλλας Δημάδη, από τη Μελβούρνη. Το θέμα της μοναξιάς των ηλικιωμένων μας είναι αυτό που πραγματεύεται και «σχολιάζει» με τον φακό της η Στέλλα στην ταινία που μία μέρα γιορτής, τα Χριστούγεννα (εξ ου και ο τίτλος 25.12), καταγράφει την συναισθηματική και φυσική διαδρομή του πρωταγωνιστή της ταινίας (Αντώνης Μπαξεβανίδης) ενός ηλικιωμένου που ζει μόνος.
Το σενάριο της ταινίας στηρίζεται σε διήγημα του ομογενή συγγραφέα, Θανάση Παπαστεργίου, το οποίο φέρει τον τίτλο «Χριστούγεννα».
Ο σουρεαλισμός είναι το σημείο κατατεθέν των μέχρι τώρα δημιουργιών της Στέλλας Δημάδη και για μία ακόμα φορά στην συγκεκριμένη ταινία παραμένει ένα από τα χρηστικά εργαλεία που χρησιμοποιεί ώστε να αναπτύξει την δραματουργική πλοκή της ταινίας.
Το ταξίδι του Λεωνίδα σε χώρο και χρόνο φυσικό συνοδεύεται από μία ακόμα πιο εσωτερική διαδρομή. Είναι μία διαδρομή σ’ έναν κόσμο που γνώρισε, χάθηκε και ζει πλέον μόνο στη φαντασία του.
Ο Λεωνίδας, ένας ηλικιωμένος άνδρας που ζει μόνος του σε ένα προάστιο της Μελβούρνης. Ημέρα Χριστουγέννων εξελίσσεται η ταινία και αφού ο Λεωνίδας τακτοποιήσει τις… «κοινωνικές» του υποχρεώσεις, δηλαδή βάλει σε μία σακούλα τα δωράκια που τύλιξε με τόση επιμέλεια, μπαίνει στο τραίνο για να ταξιδέψει. Είναι μέρα γιορτής και είναι χαρούμενος. Αυτή η χαρά όμως δεν θα διαρκέσει για πολύ. Τα δώρα του δεν καταλήγουν στα χέρια δικών του ανθρώπων αλλά αγνώστων. Το εορταστικό τραπέζι που «στρώνει» για την οικογένειά του είναι ένα, μόνο φαινομενικά, εορταστικό τραπέζι. Και αυτά που… «φαίνονται», δεν… «είναι». Οι παρουσίες στη ζωή του Λεωνίδα είναι πολύ λιγότερες από τις απουσίες. Και είναι αυτές οι απουσίες που τον στοιχειώνουν. Και είναι αργά, πολύ αργά για να αντιστρέψει αυτά τα δεδομένα. Η αποδοχή αυτής της πραγματικότητας εξαφανίζει το χαμόγελο του Λεωνίδα. Κανένας δεν ξέρει αν αυτή η αποδοχή θα σημάνει ένα τέλος ή μία αρχή, κανένας δεν ξέρει αν το τέλος θα σημάνει μία αρχή. Και αυτό είναι το μήνυμα της ταινίας και των δημιουργών της στον θεατή.
Ο φακός της Στέλλας Δημάδη καταγράφει αυτή τη διαδρομή με τρόπο ποιητικό. Την ίδια στιγμή ο πρωταγωνιστής Αντώνης Μπαξεβανίδης, ένας ηθοποιός με ξέχωρο ταλέντο, επιστρατεύει κάθε υποκριτικό κύτταρό του όχι μόνο για να βάλει την εικόνα και τα συναισθήματα του Λεωνίδα στην κινηματογραφική οθόνη αλλά και για να δημιουργήσει μία ευρύτερη συζήτηση για το τι είναι αληθινό, τι όνειρο και τι παραίσθηση.
Όπως μας λέει η Στέλλα Δημάδη το θεματικό πλαίσιο αυτής της ταινίας δεν επιλέχθηκε τυχαία. «Όταν αποφασίζω να κάνω μία ταινία αποσκοπώ πάντα στο να συμβάλω μέσα απ’ αυτή στο δημόσιο διάλογο και θεωρώ ότι είναι σημαντικό για το κοινό. Πιστεύω ότι η τέχνη μπορεί να εμπλουτίσει το δημόσιο διάλογο με έναν μοναδικό αλλά και δυναμικό τρόπο» λέει η ίδια.
«Οι ηλικιωμένοι και η μοναξιά, είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα που απασχολεί την κοινωνία σήμερα και έχει αποκτήσει αυτήν την ιδιαίτερη θέση και σημασία στην κοινωνία μας όχι μόνο επειδή ζούμε περισσότερο αλλά και επειδή πολλοί άνθρωποι που οδεύουν προς την τρίτη ηλικία, βιώνουν και φοβούνται τη μοναξιά» αναφέρει.
Η πορεία της ταινίας είναι αυτή τη στιγμή άγνωστη. Η διαδρομή της στα παγκόσμια φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους άρχισε ήδη και η δημιουργός της ευελπιστεί ότι θα είναι επιτυχημένη. «Έχω ήδη υποβάλλει την ταινία σε δέκα περίπου φεστιβάλ. Αυτά του Sundance, του Edinburgh, του Τορόντο και αρκετών άλλων. Θα παρουσιαστεί σε όλα τα ελληνικά φεστιβάλ του κόσμου σε αυτό του Λονδίνου, του Λος Άντζελες και του Βερολίνου» μας λέει.
Η ταινία υπάρχει πιθανότητα να προβληθεί φέτος και στην Αυστραλία ξέχωρα από το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους το οποίο λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο στο πλαίσιο του Ελληνικού Φεστιβάλ Κινηματογράφου.
Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί ότι ο μεγαλύτερος αριθμός συντελεστών της ταινίας είναι ελληνικής καταγωγής.
