ΔΕΝ μου συνέβη πρώτη φορά, αλλά επειδή η «δόση» ήταν μεγάλη την… άκουσα για καλά.
ΘΑ σας πω τι μου συνέβη και θα σας παρακαλέσω να δείξετε κατανόηση.
ΣΤΟ κάτω-κάτω της γραφής, δεν σας ζητάω τον ουρανό με τ’ άστρα…
ΜΙΑ ακόμα στήλη για διάβασμα σας προτείνω και αν θέλετε το κάνετε.
ΛΟΙΠΟΝ, πέρασαν ήδη τρεις ώρες από τη στιγμή που ήλθα στο γραφείο και ήπια τον πρώτο καφέ.
ΤΟ διάστημα που μεσολάβησε προσπαθούσα να βρω ένα θέμα να σχολιάσω…
ΚΑΤΙ «διαφορετικό» από τα συνηθισμένα και τα χιλιοειπωμένα, που να ενδιαφέρει και τους αναγνώστες, που ουκ ολίγες φορές, χάνουν τον καιρό τους να διαβάζουν τη στήλη.
ΟΣΟ καιρό πίεζα τον εγκέφαλό μου, θέτοντας σε λειτουργία όσο μυαλό μου έχει απομείνει, τόσο με ταλαιπωρεί ένα παλαιό μου πάθος: να ανάψω ένα τσιγάρο…
ΘΑ έλεγα, μάλιστα, ότι περισσότερη ώρα ξόδεψα να αντισταθώ στον πειρασμό της νικοτίνης, που με βασανίζει σχεδόν έξι μήνες, παρά στην εξεύρεση του θέματος.
ΤΕΛΙΚΑ και παρά τις προσπάθειες που κατέβαλα, δεν βρήκα θέμα να σχολιάσω…
ΚΑΝΟΝΙΚΑ και κάτω υπό ομαλές συνθήκες, αν δηλαδή σεβόμουν τον εαυτό μου και την… υστεροφημία μου, θα έπρεπε να κλείσω τον υπολογιστή και να πάω σπίτι μου.
ΠΑΝΩ, όμως, που ήμουν έτοιμος να κάνω αυτό που προανέφερα, μου ήλθε μια ιδέα…
Ο… Θεός δηλαδή να την κάνει ιδέα, αλλά, τέλος πάντων…
ΣΚΕΦΤΗΚΑ, λοιπόν, να μοιραστώ μαζί σας τον καημό μου. Να αναφερθώ στον πόνο μου…
ΣΤΗΝ αιτία, δηλαδή, που τάραξε τα νεύρα μου και φόρτισε αρνητικά τον ψυχισμό μου, που διαρκώς ψάχνει για αφορμή να ξεστρατίσει και στα παλιά να μην ξαναγυρίσει…
ΑΣ πιάσω, όμως, το νήμα των εξελίξεων από την αρχή. Το «κακό» μπήκε από μόνο του στις… ράγες την περασμένη Παρασκευή το πρωί που έπιασα δουλειά.
ΛΙΓΟ με τα όσα έγραψα στην Σαββατιάτικη στήλη του «Αιθεροβάμωνα», την οποία και επιμελούμαι, όταν ο αχαΐρευτος που την γράφει απουσιάζει σε διακοπές…
…ΚΑΙ δεύτερον, διαβάζοντας (στην ίδια έκδοση) το απίστευτο δισέλιδο αφιέρωμα της εφημερίδας με τον βαρύγδουπο τίτλο: «Η Μύκονος στον καιρό της κρίσης».
Ο «Αιθεροβάμωνας» αναφερόταν στον Δεκαπενταύγουστο, τα πανηγύρια που είναι αφιερωμένα στο όνομα της Παναγίας (που γιορτάζει) και τις αιωνόβιες σχέσεις διαπλοκής μεταξύ του Νεοελληνικού Κράτους και της Βυζαντινής Ορθοδοξίας.
ΜΙΛΑΜΕ για μια αμαρτωλή και διεφθαρμένη σχέση, που ενώ άρχισε 32 χρόνια μετά την Γαλλική Επανάσταση του 1789, που έφερε τον διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους, στην πατρίδα μας, ακολουθώντας ακριβώς τον αντίθετο δρόμο, επισημοποιήθηκε στις 25 Μαρτίου του 1821 λίγη ώρα μετά την εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.
ΑΝ δηλαδή και είχαν περάσει τρεις δεκαετίες από την Γαλλική Επανάσταση, εμείς απορρίψαμε ασυζητητί την ευρωπαϊκή λεωφόρο του Διαφωτισμού και της Δημοκρατίας και επιλέξαμε το μεσαιωνικό βυζαντινό μονοπάτι, αναγνωρίζοντας την Ορθοδοξία ως Κράτος μέσα στο Κράτος.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, πάνω από 40 ολάκερα χρόνια, από την ημέρα που η Γαλλική Επανάσταση έστειλε στη λαιμητόμο τον Λουδοβίκο και την Μαρία Αντουανέτα, εμείς φέραμε στον ελληνικό θρόνο τον Όθωνα και την Αμαλία…
ΚΑΙ συνεχίσουν ακόμα να αναρωτιούνται ορισμένοι, γιατί δεν μπορούμε να τα «βρούμε» με τους Ευρωπαίους εταίρους μας;
ΟΛΑ τα πιο πάνω είναι όμως, δεν είναι παρά σταγόνα στον Ωκεανό, μπρος στα όσα λαμβάνουν χωρά στις μέρες μας, δηλαδή έξι σχεδόν χρόνια μετά την κρίση στην Μύκονο.
ΤΟ κατ’ εξοχήν νησί των γκλαμουράτων και των απανταχού ψωνισμένων με την επιδεκτική δύναμη του πλούτου.
ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ στη Μύκονο ή, αν δεν μπορείτε, διαβάστε το Σαββατιάτικο αφιέρωμα του «Νέου Κόσμου», αν θέλετε να κατανοήσετε γιατί η χρεοκοπία του κράτους και η κρίση που την ακολούθησε άφησε μια τόσο μεγάλη και αγιάτρευτη πληγή στον νεοελληνικό ψυχισμό.
ΑΝ στερήσετε στους συμπατριώτες μας την ελπίδα, να ζήσουν έστω και μια μέρα στη ζωή τους το μυκονιάτικο όνειρο και να βρεθούν και αυτοί δίπλα στην ξαπλώστρα ενός επώνυμου νεόπλουτου, στην παραλία του «Παραδείσου» τους στερείς την κινητήριο δύναμη της ύπαρξής τους.
ΜΑΣ αρέσει δεν μας αρέσει φίλοι αναγνώστες, η Μύκονος δίνει ακόμα των βηματισμό των ανερχόμενων που θέλουν να κάνουν λεφτά και όνομα, γι’ αυτό και παραμένει το σκοτεινό αντικείμενο του νεοπλουτίστικου ελληνικού πόθου…
Η πατρίδα μας είναι μια από τις κορυφαίες χώρες του πολιτιστικά υπανάπτυκτου κόσμου, που το χρήμα είναι απαραίτητο για την κοινωνική αναγνώριση και την δακτυλοδεικτούμενη καθιερώσει των… τενεκέδων.
ΚΑΙ όσο περισσότερο το χρήμα τόσο μεγαλύτερη η γυαλάδα της ασημαντότητας τα πρώτα τραπέζια, η δίψα για ακριβές σαμπάνιες, και τόσο απαραίτητη η αναγνώριση και ο θόρυβος των άδειων… τενεκέδων.
ΣΤΑ γνωστά beach clubs της Μυκόνου τα μεγάλα μπουκάλια με τις ονομαστές σαμπάνιες αρχίζουν από μερικές χιλιάδες ευρώ και φτάνουν στις 60.000 ευρώ!
ΠΑΝΩ από 1000 ευρώ στοιχίζει μια καρέκλα στο πρώτο τραπέζι στην πίστα και μερικές εκατοντάδες ευρώ η πρώτη θέση σε ξαπλώστρα δίπλα στο κύμα με προσωπικό σερβιτόρο.
ΓΙΑ να πας με φουσκωτό για να παρακολουθήσεις την συναυλία του… Αντώνη Ρέμου, για παράδειγμα, θα πρέπει να πληρώσεις πάνω από 3000 ευρώ και με ποτά πάν από 5000 χιλιάδες!
ΝΑΙ, σας λέω, τόσες χιλιάδες ευρώ για να δεις τη συναυλία του Ρέμου του σκυλά και κάτι λιγότερα (ευτυχώς!) να παρακολουθήσεις από το κύμα τον Γιώργο Μαζωνάκη να τραγουδά με το… σέξι σορτσάκι του!
ΤΟ ποιοι πληρώνουν αυτά τα λεφτά και, μάλιστα, σε μια εποχή που η κρίση βρίσκεται στο απόγειό της δεν ξέρω.
ΑΝ ξέρω κάτι από τις λίγες εμπειρίες που έχω, είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων νεόπλουτων είναι εντελώς για τα πανηγύρια. Εντελώς για γέλια…
ΑΠΟ τα γούστα τους και μόνο, καταλαβαίνεις τις προτιμήσεις και την ποιότητά τους.
ΑΥΤΟΙ που είναι σε… γούστο και ευφυΐα δύο και τρία κλικ πιο μπροστά από τους δικούς μας, είναι Εμίρηδες και πάμπλουτοι (κακομοίρηδες) από τη Σαουδική Αραβία και τα υπόλοιπα πετρελαιοφόρα Εμιράτα, ενώ από κοντά μας ακολουθούν οι Λιβανέζοι και οι… συμπατριώτες μας οι Τούρκοι.
ΕΤΣΙ έφυγα την Παρασκευή από τη δουλειά και λόγω της επιστροφής του αρχισυντάκτη από τις θερινές του διακοπές του παρέδωσα το πηδάλιο του σκάφους, και την έκανα για τα βουνά.
ΠΑΡΕΑ με τον μηχανόβιο συνάδελφο Πάνο Αποστόλου, κάναμε μια κυριακάτικη βόλτα στα κοντινά βουνά της πόλης μας. (Ο Θεός να τα κάνει βουνά, αλλά αυτά έχουμε και με αυτά βολευόμαστε…).
ΣΥΝΗΘΩΣ τα βουνά μου φτιάχνουν τη διάθεση, αλλά την Κυριακή η συνταγή δεν λειτούργησε. Άλλα τα βουνά της Ελλάδας και άλλα του Ντάντενονγκ. Τι να λέμε τώρα…
ΔΕΝ βοήθησε βέβαια και ο καιρός, αφού η θερμοκρασία ήταν γύρω στους 6 βαθμούς Κελσίου, τη στιγμή που στα ελληνικά βουνά ήταν 36. Αυτό, όμως, είναι από μόνο του μια άλλη ιστορία…
ΤΟ μεγάλο σοκ, όμως, που διέλυσε όσα αποθέματα διάθεσης μου είχαν απομείνει με περίμενε πάλι στην εφημερίδα.
ΓΕΜΑΤΟΣ «νάρκες» είναι πια ο «Νέος Κόσμος» και οι πιο επικίνδυνες (και φονικές) είναι οι ηλεκτρονικές που παραμονεύουν στο facebook…
ΕΚΕΙ δεν είναι συγκεντρωμένη μόνο η… ευαισθησία, η εξυπνάδα και η ακόρεστη δίψα για γνώση και ενημέρωση, αλλά και ο πατριωτισμός, με μεγάλες ξενόφοβες και ρατσιστικές δόσεις.
ΟΣΟΙ μπήκαν στον κόπο να σχολιάσουν τα όσα έγραψα την περασμένη Πέμπτη στη στήλη για τους πρόσφυγες που φτάνουν πια κατά χιλιάδες στην πατρίδα μας ήταν φωτιά και λαύρα εναντίον όσων έγραψα.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ τα σχόλιά τους πού να μου μείνει διάθεση να γράψω πάλι σήμερα τη στήλη.
ΣΚΕΦΤΗΚΑ κάποια στιγμή αν αξίζει ο κόπος να γράφει κανείς για να το διαβάζουν άνθρωποι σαν αυτούς που μπαίνουν στη σελίδα της εφημερίδας στο facebook.
ΑΚΟΜΑ και οι λίγες δεκάδες που «κατέθεσαν» την άποψή τους είναι λίγοι θα μου πείτε. Δεν διαφωνώ. Ο αριθμός τους, όμως, είναι ενδεικτικός για το γενικότερο κλίμα που επικρατεί και στην παροικία μας για τους πρόσφυγες ή τους παράνομους μετανάστες, όπως του αποκαλούν οι τύποι που έκαναν τα σχόλια.
ΕΠΕΙΔΗ στο θέμα αναφέρθηκα την περασμένη εβδομάδα, είναι περιττό να επαναλάβω πάλι σήμερα τα ίδια. Γεια χαρά.
