ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑΝ 40 χρόνια, για να παραδεχτώ, τελικά, πόσο δίκιο είχε ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι στα όσα έγραφε για την Αριστερά, πριν μισό αιώνα.
ΝΑΙ, έπρεπε να περάσουν 40 χρόνια, από τότε που διάβασα τα «Κουρσάρικα γραπτά», του Παζολίνι, για να ανέλθει στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ και να διαβάσω στο «Νέο Κόσμο» της Δευτέρας το άρθρο του συνεργάτη μας Βασίλη Τσαπαλιάρη, με τίτλο «Εκκλησία και Ελληνισμός υπό την Οθωμανική Αυτοκρατορία», για να ξαναθυμηθώ τον μεγάλο Ιταλό σκηνοθέτη, που δολοφονήθηκε τον Νοέμβριο του 1975.
ΣΤΗ συνέχεια (αν τα καταφέρω) θα προσπαθήσω με πέντε κουβέντες να σας εξηγήσω τι κοινό έχουν τα «Κουρσάρικα γραπτά», με τον ΣΥΡΙΖΑ και στα όσα έγραψε ο Βασίλης για την Εκκλησία και τη «διπλή ηθική» του κλήρου και γενικότερα των Χριστιανών.
ΣΤΟ μεταξύ, αν συγκαταλέγεστε στους αναγνώστες που διαβάζουν τους τίτλους (και τις εισαγωγές) των κειμένων και μόνο αν τους ενδιαφέρει το θέμα συνεχίζουν την ανάγνωση, σας πληροφορώ ότι θα αναφερθώ στον καθοριστικό ρόλο που παίζει ο χαρακτήρας των ανθρώπων στην πολιτική τους συμπεριφορά.
ΚΑΙ αρχίζω με τον Παζολίνι, που εκτός από σκηνοθέτης, ηθοποιός, συγγραφέας και ποιητής, ήταν δηλωμένος κουμουνιστής, μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΙΚΚ) τη δεκαετία του 1960 και είχε ιδιαίτερες «σχέσεις» με την Καθολική Εκκλησία.
ΣΕ ένα από τα κεφάλαια των «κουρσάρικων γραπτών, αναφέρθηκε και στους λόγους για τους οποίους εγκατάλειψε το ΙΚΚ, λέγοντας ότι, σε αυτό συνέβαλε κυρίως ο χαραχτήρας και η συμπεριφορά των… συντρόφων του και των συμπολιτών τους και όχι οι αντιρρήσεις που είχε με τη «γραμμή» του κόμματος στο θέμα των εκτρώσεων.
Ο Παζολίνι είχε ταράξει τότε τα νερά, όταν με επιστολή του στην εφημερίδα του κόμματος «Unita», είχε ταχθεί κατά των εκτρώσεων, ξεσηκώνοντας θύελλα διαμαρτυριών μεταξύ των κομμουνιστών και των Ιταλών… προοδευτικών.
ΤΟ ποτήρι για τον Παζολίνι ξεχείλισε, όταν παρακολουθώντας τη συμπεριφορά των ενοίκων της πολυκατοικίας όπου έμενε και των φιλάθλων στο γήπεδο που πήγαινε, δεν μπορούσε να ξεχωρίσει ποιοι ήταν αριστεροί και ποιοί δεξιοί, αφού όλοι σχεδόν συμπεριφέρονταν το ίδιο.
ΜΕ λίγα λόγια, και οι αριστεροί και οι… προοδευτικοί ένοικοι της πολυκατοικίας, πετούσαν τα σκουπίδια από τα μπαλκόνια τους, όπως οι… αμόρφωτοι και αντιδραστικοί δεξιοί ένοικοι.
ΑΚΡΙΒΩΣ ίδια ήταν η συμπεριφορά τους και στο γήπεδο, αφού και οι δεξιοί και οι αριστεροί έβριζαν και μούντζωναν τους αντιπάλους τους και τον διαιτητή όταν νόμιζαν ότι «αδικεί» την ομάδα τους.
ΤΕΛΙΚΑ, οι παρατηρήσεις του πάνω στην κοινωνική συμπεριφορά των συμπολιτών του, τον έπεισαν, έως έναν βαθμό, ότι οι ιδεολογικές και κομματικές ταμπέλες και θεωρίες δεν μπορούν να αλλάξουν εύκολα τις συνήθειες, την κουλτούρα και τη συμπεριφορά των ανθρώπων.
ΕΝΑ παρόμοιο και λαμπρό παράδειγμα στις μέρες μας, είναι η συμπεριφορά και η ιδεολογική συνέπεια του ΣΥΡΙΖΑ, προς τους ψηφοφόρους του και τον λαό γενικότερα, μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου και το δημοψήφισμα του Ιουλίου.
ΠΡΙΝ, όμως, πούμε δυο κουβέντες για το ΣΥΡΙΖΑ και τον ελληνικό λαό, που πρωτοστάτησε και καθοδήγησε τα όσα έλαβαν χώρα στην Ελλάδα τις πέντε τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, που βούλιαξαν τη χώρα, να πούμε πέντε λόγια για τις ρίζες της «διπλής ηθικής», που καθόρισε (έως έναν βαθμό) τη συμπεριφορά του λαού μας και όχι μόνο.
ΣΤΟ φαινόμενο της «διπλής ηθικής» αναφέρθηκε περιληπτικά την περασμένη Δευτέρα στο άρθρο του για την Εκκλησία, ο Βασίλης Τσαπαλιάρης, ο οποίος αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο προκειμένου να έχει καλές σχέσεις με τους Σουλτάνους και να διατηρήσει τα οθωμανικά προνόμια και τον εθναρχικό του ρόλο πάνω στους Χριστιανούς (δηλαδή την εξουσία), επέτρεπε στους κληρικούς του να συμπεριφέρονται «χαλαρά» και να γράφουν τους εκκλησιαστικούς κανόνες και την χριστιανική ηθική «στα παλαιά τους υποδήματα» όταν χρειαζόταν.
ΚΑΙ αφού αυτό το παράδειγμα έδιναν οι εκπρόσωποι του Θεού στον κάτω κόσμο, σκεφτείτε πώς συμπεριφέρονταν οι αναλφάβητοι… πιστοί την εποχή εκείνη…
ΜΕ άλλα λόγια, η «διπλή ηθική», δηλαδή άλλο να δείχνουμε, άλλα να πιστεύουμε, άλλα να λέμε και άλλα να κάνουμε, δεν περιοριζόταν μόνο στο επίπεδο της ιεραρχίας, αλλά αποτελούσε ευρύτερο φαινόμενο.
ΕΙΔΩΜΕΝΟ, μάλιστα, από μια ευρύτερη οπτική γωνιά, θα λέγαμε, ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένο φαινόμενο του Ελληνισμού, οφειλόμενο μονομερώς στις συνθήκες της οθωμανικής κατάκτησης. Κάθε άλλο…
ΑΝ παράλληλα σκεφτούμε ότι η διπλοπροσωπία και η υποκρισία, όπως υποστηρίζουν και διανοητές όπως ο Κορνήλιος Καστοριάδης και ο Μπ. Ράσελ, αποτελεί πρόβλημα που χαρακτηρίζει ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο και στην ουσία σχετίζεται με τις δογματικές αντιφατικές αρχές του Χριστιανισμού.
ΑΡΧΕΣ οι οποίες συχνά αποτελούσαν πρόσχημα εγκόσμιων διεκδικήσεων, συρράξεων, αδελφοκτόνων πολέμων και διαστροφής του Χριστιανισμού. Οι ίδιες αρχές αποτέλεσαν και το δογματικό πλαίσιο των σχέσεων και των πολιτικών του Οικουμενικού Πατριαρχείου με την οθωμανική εξουσία.
ΡΙΧΝΟΝΤΑΣ μια (καθαρή) ματιά στην ιστορία μας, μπορούμε πια να πούμε, ότι η εποχή του Βυζαντίου λειτούργησε ως… φροντιστήριο, προκειμένου να προετοιμάσει τον ελληνικό ψυχισμό για τις ανώτερες «σπουδές» στο… οθωμανικό πανεπιστήμιο που διαμόρφωσε τον χαρακτήρα μας.
ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΕΣ διατριβές κάναμε στις στρούγκες μας και… διδακτορικά παίρναμε, δίνοντας κάθε χρόνο εξετάσεις προκειμένου να εξαπατήσουμε το ελληνικό Δημόσιο που προσλάμβανε όσους είχαν τις καλύτερες επιδόσεις των… εκπαιδευτικών μας ιδρυμάτων, για να μπορούν να κλέβουν νόμιμα.
ΚΑΠΩΣ έτσι και με αρκετές χρεοκοπίες και εθνικές τραγωδίες, πέρασαν τα πρώτα 150 χρόνια, μέχρι να έλθει η χούντα να μας βάλει στον… γύψο και τη σκυτάλη να πάρει το 1974 ο Καραμανλής, που μας έβαλε στην ΕΟΚ, η οποία άρχισε να μας βομβαρδίζει με… επιχορηγήσεις, μέχρι που διέφθειρε και τα τελευταία υγιή κύτταρα…
ΕΔΩ θα πρέπει να παραδεχθούμε, ότι όταν ανήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, το κλίμα ήταν (πολύ) στραβό, μέχρι να φάει και ο Τσίπρας και το κόμμα του ό,τι είχε απομείνει πάνω στον κουτσουρεμένο και άνυδρο εθνικό κορμό.
ΓΙΑ να παραλάβει η Αριστερά τα ερείπια που παρέλαβε από το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία και να προλάβει σε ένα επτάμηνο να ισοπεδώσει ό,τι βρήκε, είχε φροντίσει ο… περήφανος λαός μας.
Ο λαός μας, προκειμένου να διατηρήσει και την αξιοπρέπειά του, πριν την παραδώσει ακέραια στο ΣΥΡΙΖΑ για να την… αναβαθμίσει, έκλεβε για να την υπερασπιστεί ό,τι μπορούσε από την Εφορία, καταπατούσε όταν τον έπαιρνε τη δημόσια ιδιοκτησία, έκαιγε δάση για να τα κάνει οικόπεδα και να κτίσει αυθαίρετα, έπαιρνε στα πενήντα τη συνταξούλα του για να προλάβει να την ευχαριστηθεί και ψήφιζε μόνιμα το κόμμα που του υποσχόταν κανένα έξτρα ρουσφέτι ή αύξηση της σύνταξης.
ΓΙΑ τους ίδιους λόγους, ψήφισε στις 25 Ιανουαρίου 2015 τον ΣΥΡΙΖΑ και για ακόμα πιο χειρότερους και πιο εθνοκτόνους, στις 5 Ιουλίου είπε «όχι» στο δημοψήφισμα.
Ο ελληνικός λαός φέρει ακέραια (σχεδόν) την ευθύνη για την κατάντια και την εξαθλίωση της χώρας. Οι πολιτικοί και τα κόμματα, απλώς ακολουθούσαν τις εντολές του…
ΟΣΟ για τους… ξένους, είναι οι τελευταίοι που φτάνε. Στο κάτω-κάτω της γραφής, το μόνο που κάνουν είναι να μας βοηθούν (όταν μπορούν) να βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας. Γεια χαρά.
