ΕΧΩ πολλές φορές αναρωτηθεί τι είναι αυτό που με κουράζει και υπονομεύει τις αντοχές και τα ενδιαφέροντά μου;
ΜΕ άλλα λόγια, τι είναι αυτό που με κάνει να μην ενδιαφέρομαι για τίποτα και να μην δίνω δεκάρα τσακιστή για τα όσα λαμβάνουν χώρα γύρω μου;
ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ για απαντήσεις, περνούν διάφορα σενάρια από το μυαλό μου, που όσο τα επεξεργάζομαι τόσο περισσότερο μπερδεύομαι.
ΤΑ ερωτήματα από μόνα τους περιπλέκουν σε τέτοιο βαθμό την αναζήτηση για την εξεύρεση απάντησης, που το μόνο που τελικά καταφέρνουν είναι να δημιουργούν νέα ερωτήματα.
ΠΡΙΝ όμως παρασύρω και εσάς στα σκοτεινά και συγχυσμένα μονοπάτια του μυαλού μου να σας πω ότι πειστική απάντηση δεν πήρα στο «τι είναι αυτό που με κάνει να μη δίνω δεκάρα… τσακιστή».
ΧΟΝΔΡΙΚΑ θα έλεγα ότι, την αιτία για ότι μου συμβαίνει, την απέδωσα στην ηλικία μου και στην συνεχιζόμενη επιτάχυνση των όσων συμβαίνουν που τα κάνει να μοιάζουν όλα ίδια.
ΕΝΤΑΞΕΙ λέω πέρασαν τα χρόνια, οπότε δεν μπορούν να σε συγκινούν και να σε ενδιαφέρουν τα ίδια πράγματα που σε ενδιέφεραν όταν ήσουν νέος, ωραίος και άβγαλτος, που τα περισσότερα τα έβλεπες και τα ζούσες για πρώτη φορά.
ΤΑ χρόνια δεν σβήνουν και ξεθωριάζουν μόνο εικόνες μνήμες και ελπίδες, αλλά, ενδιαφέροντα, αναμονές και προσδοκίες.
ΣΙΓΑ-σιγά όλα τα ισοπεδώνουν και τη ματαιότητα των πάντων επιβεβαιώνουν…
ΣΤΟ θέμα αναφέρθηκα προκειμένου να απαντήσω, όχι μόνο σε ορισμένους φίλους και αναγνώστες, που με ερωτούν γιατί δεν αναφέρομαι συχνότερα στις εκλέξεις της πατρίδας, αλλά και στον εαυτό μου.
ΓΙΑΤΙ δεν με ενδιαφέρουν πια οι πολιτικές εξελίξεις της Ελλάδας, της Αυστραλίας και του κόσμου, όσο με ενδιέφεραν κάποτε.
ΚΑΙ δεν είναι μόνο οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις που δεν με ενδιαφέρουν όσο παλαιότερα, αλλά και πολλά άλλα πράγματα.
ΤΑ τελευταία χρόνια με έχει καταλάβει ένα συναίσθημα φυγής από την καθημερινότητα και από πράγματα τα οποία αγαπούσα και απολάμβανα. Έχει αρχίσει να με κουράζει η επανάληψη…
ΠΟΣΟ καιρό μπορεί να αντέξει κανείς, χωρίς να βαρεθεί και να «αρρωστήσει», να παρακολουθεί και να σχολιάζει τις εξελίξεις και εκλογικές αναμετρήσεις της πατρίδας μας.
ΤΑ ίδια και τα ίδια γράφω για την Ελλάδα εδώ και 30 χρόνια. Βαρέθηκα…
ΜΟΝΟ που βλέπω στην οθόνη της τηλεόρασης ή του υπολογιστή μου τον Τσίπρα, τον Μεϊμαράκη και όλα τα υπόλοιπα κομματόσκυλα βγάζω σπυράκια.
ΕΤΣΙ και δεν υπήρχε ο Λαφαζάνης, που μου θυμίζει κάτι μεταξύ Λένιν και Στάλιν, θα είχα σπάσει και την τηλεόραση και τον υπολογιστή.
ΕΥΤΥΧΩΣ, που όσοι ακόμα ενδιαφέρονται και ασχολούνται με την πολιτική δεν έχουν χάσει εντελώς το χιούμορ τους.
ΓΙΑΤΙ εδώ που τα λέμε, τα άτομα της ηλικίας μου, (όσοι δηλαδή έχουν αφήσει πίσω τους το 60ο έτος της ηλικία τους) χρειάζεται να διαθέτουν μεγάλα αποθέματα υπομονής και χιούμορ για να συνεχίσουν να ενδιαφέρονται για την πολιτική.
ΣΤΙΣ τελευταίες λέξεις της πιο πάνω παραγράφου βρισκόμουν, όταν ο αρχισυντάκτης μας (Σωτήρης Χατζημανώλης) με κάλεσε στο γραφείο του να δούμε ένα βιντεάκι της Ποταμιάς, που μου είχε στείλει ηλεκτρονικά η συνάδελφος Μαρία Στέλλα Παπαγεωργίου.
ΠΗΓΑ και δάκρυσα δυο τρεις φορές βλέποντας το πεντάλεπτο βιντεάκι της στοιχειωμένης και μοναδικής παλιάς Ποταμιάς, την οποία και είχα επισκεφτεί μαζί με τον Σωτήρη τον Αύγουστο του 2000.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για ένα εγκαταλειμμένο από το 1955 χωριουδάκι της Βορείου Χίου που βρίσκεται κοντά στο χωριό του Σωτήρη στον οποίο και οφείλω την επίσκεψή μου, όχι μόνο στην παλιά Ποτάμια, αλλά και σε άλλα ερείπια χωριών της Χίου.
ΓΙΑ λόγους που και σε αυτή την περίπτωση δεν μπορώ να εξηγήσω τα εγκαταλειμμένα σπίτια και χωριά μου δημιουργούν μια ακαταμάχητη έλξη και δεν χορταίνω να τα βλέπω και να τα περιεργάζομαι.
ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ δηλαδή την ίδια ανεξήγητη έλξη που αισθάνονται και οι ελέφαντες όταν συναντούν στο δρόμο τους κουφάρια ή οστά άλλων ελεφάντων.
ΠΡΙΝ επισκεφτώ την παλιά Ποταμιά, είχα επισκεφτεί μαζί με τον Σωτήρη και άλλα εγκαταλειμμένα ή χαλάσματα χωρών της Χίου, όπως για παράδειγμα τον Ανάβατο και τα ερείπια της Βολισσού.
ΕΠΕΙΔΗ ο Σωτήρης γνώριζε την αδυναμία μου αυτή, μιας και πάσχει και αυτός από το σύνδρομο των… ελεφάντων, μου πρότεινε (σε μια επίσκεψή μου στο χωριό του) να δω και την παλιά Ποταμιά.
«ΕΔΩ πιο κάτω είναι στη ρεματιά είναι. Δύο λεπτά θα κάνουμε με τη μοτοσυκλέτα σου. Πάμε μια βόλτα αν θέλεις» μου είπε ο Σωτήρης. Και πήγαμε…
ΤΟ πρώτο πράγμα που σκέφτηκα, όταν αντίκρισα τα ερείπια της παλιάς Ποταμιάς είναι ότι, μέχρι να την καταπιεί η γύρω βλάστηση θα αρχίσει να μοιάζει με την Ανγκόρ της Καμπότζης. Την παλιά και εγκαταλειμμένη (πριν έξι αιώνες) πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας των Κόκκινων Χμερ.
ΓΙΑ την παλιά ποταμιά είχα γράψει στον «Νέο Κόσμο» πριν 15 χρόνια όταν η διαδικασία να επιστέφω στη φύση βρίσκονταν ακόμα στην αρχή. Τι να προλάβει να κάνει και η φύση σε 45 μόλις χρόνια.
ΓΙΑ χάρη παλιάς Ποταμιάς και ενός ακόμα μνημόσυνου εκείνων των αναμνήσεων, που βρίσκοντας διάφορος τρόπους δεν ξεχνούν να με επισκέπτονται, άφησε στη μέση όσα σχεδίαζα να γράψω για τις εκλογές στην πατρίδα και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Τελειώνω το κείμενο βιαστικά για να δημοσιεύσω και καμιά φωτογραφία.
