ΓΙΑ τον ελληνικό πολιτισμό, τη γλώσσα μας και τους δαπανηρούς αγώνες της παροικίας μας για τη διατήρηση (και διάδοσή τους) θα ξαναπούμε λίγες κουβέντες σήμερα.
ΟΙ λόγοι που με ώθησαν να ασχοληθώ (και πάλι) με το ατελείωτο αυτό θέμα, είναι τα ερωτηματικά που συνεχίζω να έχω, και, που κάθε τόσο επανέρχονται διαφορετικά διατυπωμένα και με νέες εμπειρίες εμπλουτισμένα.
ΚΑΙ αυτό συνεχίζεται για πάρα πολλά χρόνια, όχι μόνο γιατί το πρόβλημα είναι δύσκολο, αλλά, κυρίως, γιατί οι αρμόδιοι φορείς της παροικίας μας, πάσχουν από το σύνδρομο της στρουθοκαμήλου…
ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΝ δηλαδή, «όπως ο διάβολος το λιβάνι», να δουν και να αποδεχτούν την πραγματικότητα και συνεχίζουν να πορεύονται με ψευδαισθήσεις και αυταπάτες.
ΑΚΟΜΑ και τώρα, που το μέλλον τους ψιθυρίζει στο αυτί ότι «έφτασε ο κόμπος στο χτένι» και ο χρόνος δεν μπορεί να περιμένει…
…ΟΙ πρόεδροι και τα συμβούλια των περισσότερων Οργανισμών μας, (που στα «χαρτιά» τουλάχιστον συνεχίζουν να υπάρχουν) ασχολούνται με μικρο-εκδηλώσεις, προκειμένου να βρουν «κάτι να κάνουν» για να βλέπουν το όνομά τους και τις φωτογραφίες του στο «Νέο Κόσμο»…
ΚΑΙ το μεγάλο (και αναπάντητο) ερώτημα που έχω αγαπητοί αναγνώστες σχετίζεται με το αν, όλα αυτά που έκαναν οι εδώ πρωτοπόροι συμπατριώτες μας και όλοι εμείς που ακλουθήσαμε το ίδιο μονοπάτι που εκείνοι άνοιξαν, άξιζε τον κόπο ή τζάμπα χάσαμε (και συνεχίζουμε να χάνουμε) τον καιρό μας και ξεγελάμε τον εαυτό μας;
ΑΝ για παράδειγμα, μαθαίνουν (και χρησιμοποιούν) την ελληνική γλώσσα, τα παιδιά και τα εγγόνια μας, ή τζάμπα χάνουν (και αυτά) το χρόνο τους και απλά πηγαίνουν στα ελληνικά σχολεία επειδή εμείς θέλουμε;
ΚΑΙ αν έτσι έχουν τα πράγματα, ας θέσω το ίδιο ερώτημα και διαφορετικά: όταν ο ένας μετά τον άλλο, οι Σύλλογοι της παροικίας μας πηδούν στην σκοτεινή άβυσσο της λησμονιάς, χωρίς κανείς να αφυπνίζεται, αναρωτιέμαι αν υπάρχουν άνθρωποι, που να πιστεύουν ακόμα ότι τούτη η παροικία έχει μέλλον;
ΑΠ’ ΟΤΙ φαίνεται όμως (ευτυχώς) υπάρχουν. Γιατί αν ήταν όλοι απαισιόδοξοι σαν εμένα, η παροικία μας θα έπρεπε «να είχε κατεβάσει τα ρολά», πριν πάρα πολλά χρόνια…
ΚΑΙ για ορισμένους, ακόμα πιο «ρεαλιστές», δεν θα έπρεπε να ανοίξει ποτέ η παροικιακή βιοτεχνία παραγωγής… Κοινοτήτων και Συλλόγων, μιας και μακροπρόθεσμα θα αποδειχτεί ότι μάταια σπαταλήσαμε (και σπαταλούμε) τόσο χρόνο και χρήμα για την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας και… διάδοση του ελληνικού πολιτισμού.
ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: θα έπρεπε βρε παιδί μου, να είχαμε ανακαλύψει κάτι άλλο να… διασκεδάζουμε τη μεταφυσική μας ματαιοδοξία και τις εθνικιστικές μας αναζητήσεις και όχι να ανοίγουμε μικρομάγαζα μέσα σε τούτη την πολυεθνική Βαβέλ, που όλα αυτά έχουν από τη στιγμή της γέννησής τους ημερομηνία λήξης.
ΑΥΤΗ όμως είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση, που θα απασχολήσει τους μελλοντολόγους, που αποτιμούν τα πάντα σε βάθος χιλιετιών και όσους τέλος πάντων ενδιαφερθούν να γράψουν την ιστορίας μας. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι θα εκτιμήσουν ότι υπάρχει λόγος να γραφεί… Κλείνει η παρένθεση και επανέρχομαι πάλι στο θέμα.
ΜΕΤΑΞΥ αυτών, που με έπεισαν για το αντίθετο, υποστηρίζοντας ότι, ο μαζικός αγώνας της παροικίας μας για την επίτευξη του συλλογικού μας οράματος (που άρχισε πριν 120 χρόνια) θα ακυρωθεί, από τη στιγμή που όλοι εμείς εγκαταλείψουμε τη μάχη, ήταν ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας μας (Σωτήρης Χατζημανώλης) και ο πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης (Βασίλης Παπαστεργιάδης) στους οποίους και εξέφρασα την απαισιόδοξη σκέψη ότι, «τζάμπα χάνουμε το χρόνιο μας»…
ΑΣ βάλουμε όμως μια σειρά στο «αφήγημα», για να καταλάβετε, πως άρχισε η όλη συζήτηση, για αυτό το θέμα, που ενδεχομένως έχετε βαρεθεί να διαβάζετε, μιας και γράφω, κάθε τόσο, εδώ και μια εικοσαετία.
ΕΙΚΟΝΑ πρώτη: από καιρό σε καιρό στην εφημερίδα έρχονται για μια δυο εβδομάδες, μαθητές και μαθήτριες του λυκείου για να αποκτήσουν εργασιακές όπως προβλέπεται από το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας.
ΤΗΝ τελευταία τριετία τα περισσότερα παιδιά που ήλθαν ήταν νεοφερμένα από την πατρίδα. Το χρονικό διάστημα που μένουν κοντά μας, ο Σωτήρης (που ακόμα του αρέσει αυτό που κάνει και δεν έχει «βαρεθεί» όπως εγώ) κάνει ότι μπορεί να τους βοηθήσει, τους καθοδηγήσει και να τους συμβουλέψει γι αυτό που έχουν επιλέξουν να σπουδάσουν.
ΠΡΙΝ φύγουν, τους βάζει να γράψουν τις εντυπώσεις τους για την νέα τους πατρίδα και δημοσιεύει τα γραπτά τους στην εφημερίδα. Να προσθέσω εδώ ότι τα κείμενα που γράφουν (και στις δύο γλώσσες!) τα παιδιά αυτά, είναι από καλά μέχρι πολύ καλά, αν λάβει κανείς υπόψη του την ηλικία τους.
ΑΥΤΟ δεν το κάνει μόνο για να τους ενθαρρύνει, αλλά, για να αποδείξει και σε τύπους σαν εμένα ότι, ο νεανικός ενθουσιασμός και ο αυθόρμητος τρόπος γραψίματος, είναι πολλές φορές πιο χρήσιμος και αποδοτικός από την… πείρα μου και τις… ελιτιστικές και απαισιόδοξες απόψεις μου.
ΜΑ υπογραμμίσω εδώ ότι, παρατήρησα ότι τα νεοφερμένα ελληνόπουλα έχουν μια εντελώς διαφορετική και πιο προσιτή συμπεριφορά από τα συμπαροικόπουλα.
ΑΥΤΟ ενδεχομένως να μην οφείλετε τόσο στην διαφορετικότητα της κουλτούρας και του τρόπου που έχουν ανατραφεί (σε δύο χώρες με διαφορετικές νοοτροπίες) όσο ότι, τα νεοφερμένα παιδάκια αισθάνονται πιο άνετα, λόγω του ελληνικού περιβάλλοντος που επικρατεί στην εφημερίδα και την άνεση που είχαν να μιλούν τα ελληνικά.
ΕΙΚΟΝΑ δεύτερη: την περασμένη Πέμπτη το απόγευμα πήγα στο Πολιτιστικό Κέντρο να παρακολουθήσω τη διάλεξη του Δρ Πέτρου Αλεξίου, για τον συγγραφέα Αλέκο Δούκα, που μεταξύ των άλλων εργάζονταν και στον «Νέο Κόσμο».
ΕΠΕΙΔΗ είχα χρόνο, πριν αρχίσει η διάλεξη, πήγα στο γραφείο της Κοινότητας να εκφράσω τα παράπονα μου στα μελή του Διοικητικού Συμβουλίου για το γεγονός ότι, ακόμα και αυτή διάλεξη, για έναν συμπάροικο λογοτέχνη, που έγραψε μόνο στα ελληνικά δόθηκε στα αγγλικά.
ΝΑ προσθέσω εδώ ότι καθηγητής, Πέτρος Αλεξίου, σπούδασε (και στην Ελλάδα) και μιλά καλά και τις δύο γλώσσες. Θα ήταν λοιπόν ευκαιρία (κατά τη γνώμη μου) να δοθεί η διάλεξη στην ελληνική γλώσσα για να την παρακολουθήσουν και συμπάροικοι που δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν τις αγγλόφωνες διαλέξεις.
ΝΑ τονίσω εδώ ότι, η πλειοψηφία αυτών που δίνουν το παρών τους στα σεμινάρια της Κοινότητας, είναι συμπάροικοι πρώτης γενιάς, που δεν έχουν και τις καλύτερες σχέσεις με την αγγλική γλώσσα.
ΟΤΙ συμβαίνει με τις διαλέξεις, αρκετές από τις οποίες (όπως αυτή για τον Αλέκο Δούκα) είναι πολύ καλές, συμβαίνει σε ορισμένες εκδηλώσεις του Alphington Grammar και με το Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου που οργανώνει η Κοινότητα.
ΠΑΡΑ τα όσα κατά καιρούς έχω γράψει για το πρόγραμμα του Φεστιβάλ και τις «βελτιώσεις» που ακολούθησαν, πέρυσι και φέτος έγιναν νέα βήματα προς τα… πίσω!
ΓΙΑ άλλη μια φορά, το πρόγραμμα του Φεστιβάλ, που το παρακολουθούν σχεδόν αποκλειστικά Έλληνες (οι περισσότεροι από τους οποίους συμπάροικοι της πρώτης γενιάς) είναι και αυτό μόνο στα… αγγλικά!
ΚΑΙ μετά όλα αυτά και πολλά άλλα παρόμοια, που λαμβάνουν χώρα στις περισσότερες εκδηλώσεις και της παροικίας μας, αναρωτιέμαι τι θα είχε συμβεί αν, αν όλες οι Οργανώσεις μας, από την Κοινότητα, μέχρι και τον τελευταίο Σύλλογο, δεν είχαν ιδρυθεί για την… διατήρηση της ελληνικής γλώσσας και τη… διάδοση του ελληνικού πολιτισμού!
ΤΑ καταστατικά όλων των Οργανισμών μας, ξεκαθαρίζουν τους στόχους τους και τις προτεραιότητες τους στο πρώτο τους άρθρο. Και αυτό ουσιαστικά είναι και το άρθρο που κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά.
ΓΙΑ τη μεγάλη πλειοψηφία των ατόμων που υπηρέτησαν ή συνεχίζουν να υπηρετούν τα συμβούλια των Οργανισμών μας, προτεραιότητα έχει η προβολή των όποιων δραστηριοτήτων τους για να βλέπουν οι ίδιοι (και ο κόσμος) το όνομα του Συλλόγου τους και τις φωτογραφίες τους στις εφημερίδες.
ΕΤΣΙ σιγά-σιγά, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε: πωλούνται το ένα μετά το άλλο τα κτίρια ορισμένων Συλλόγων και κανείς να μην ενδιαφέρετε και να μη δίνει δεκάρα τσακιστή για το τι θα γίνουν οι περιουσίες τους.
ΣΧΕΔΟΝ 9 εκατομμύρια δολάρια πήραν οι (ανύπαρκτοι ουσιαστικά) Σύλλογοι των οκτώ χωριών που είχαν αγοράσει το Αρκαδικό Κέντρο και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε (εκτός της Ελληνική Κοινότητας Μελβούρνης για το που θα καταλήγουν αυτά λεφτά. Το ίδιο έγινε πριν ένα τρίμηνο με την πώληση του κτιρίου της Σαμιακής Αδελφότητας…
ΕΠΕΙΔΗ δεν είναι όλα μαύρα και παρά τις εμφανείς αδυναμίες της Κοινότητας που έθιξα πιο πάνω, οφείλω να τονίσω ότι, τόσο ο πρόεδρος της, Βασίλης Παπαστεργιάδης, όσο και τα υπόλοιπα μέλη του Δ.Σ έχουν κάνει πάρα πολλά πράγματα τα τελευταία χρόνια και για την Κοινότητα και για την παροικία.
ΞΕΡΩ από πρώτο χέρι τις συνεχείς και δαπανηρές προσπάθειες του συμβουλίου για την διατήρηση και αναβάθμιση της ελληνικής γλώσσας, όπως ξέρω επίσης πόσο δύσκολό (αν όχι ακατόρθωτο) είναι κάτι τέτοιο σε μια αγγλόφωνη χώρα όπως η Αυστραλία που η δεύτερη γλώσσα αποτελεί πολυτέλεια και δεύτερη επιλογή.
ΤΗ στιγμή που και η πατρίδα μας ακόμα επικοινωνεί στα αγγλικά με τον υπόλοιπο κόσμο σκεφτείτε εμάς εδώ και στην Αυστραλία και τα παιδιά μας που περιμένουμε μα μιλούν. Στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο…
ΤΑ ίδια προβλήματα υπάρχουν και στον τομέα του πολιτισμού. Με δύο λόγια, η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης είναι από τους ελάχιστους Οργανισμούς μας που ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με την ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό.
ΔΥΟ απαιτητικούς και πολυδάπανους τομείς, που σε ολάκερο τον κόσμο ζουν (κυρίως) με κρατικές χορηγίες και δωρεές ιδιωτών. Αυτό σημαίνει ότι για να συνεχίσει να κάνει αυτό που κάνει χρειάζεται (εσπευσμένα!) περισσότερα λεφτά.
ΚΑΙ δυστυχώς, μέχρι να αποπληρωθεί το κτίριο του Πολιτιστικού Κέντρου λεφτά δεν υπάρχουν. Η Κοινότητα χρειάζεται την βοήθεια και της υπόλοιπης οργανωμένης παροικίας για να τα βγάλει πέρα και να συνεχίσει να προσφέρει.
ΘΑ μπορούσαν (για παράδειγμα) μέρος των χρημάτων από τα κτίρια των Συλλόγων που πωλούνται, αντί να μπαίνουν σε ξεχασμένους τραπεζικούς λογαριασμούς, να δίνονται στην Κοινότητα. Και τόπο θα έπιαναν και την παροικία θα βοηθούσαν.
ΤΕΛΟΣ, επειδή πλέον είμαι (σχεδόν) πεισμένος ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η παροικία μας, είναι το τι θα απογίνουν οι περιουσίες των Συλλόγων μας που σβήνουν, στο θέμα θα επανέλθω την επόμενη εβδομάδα. Γεια χαρά.
