ΕΠΕΙΔΗ «ο κόμπος έφτασε στο χτένι», ο χρόνος δεν μπορεί να μας περιμένει.
ΣΥΝΕΠΩΣ, ό,τι έχουμε να κάνουμε, θα πρέπει να το να κάνουμε όσο ακόμα μπορούμε…
ΟΠΩΣ καταλαβαίνετε, τουλάχιστον όσοι από εσάς διαβάζετε τη στήλη, αναφέρομαι στις στοιχειωμένες (και από τα πιο πολλά τους μέλη ξεχασμένες…) περιουσίες των παροικιακών μας Οργανισμών.
ΓΙΑ τις δεκάδες (για να μην πω εκατοντάδες…) εκατομμύρια δολάρια, που προσέφερε ολόκληρη η παροικία προκειμένου να αποκτηθούν.
ΚΑΙ για να γίνουν όλες αυτές οι παρουσίες, που σήμερα ανήκουν σε διάφορους Συλλόγους, προσέφεραν εκατοντάδες ώρες εθελοντικής εργασίας (στα διάφορα Διοικητικά Συμβούλια) χιλιάδες συμπάροικοι.
ΜΕ άλλα λόγια, μιλάμε για τον συλλογικό μας μόχθο και ιδρώτα, που δεν πρέπει να αφήσουμε να χαθεί και να σκορπίσει στους πέντε ανέμους.
ΟΙ σημερινές ηγεσίες των Συλλόγων μας, αν μη τι άλλο, έχουν επωμιστεί την ευθύνη (και την ηθική υποχρέωση απέναντι σε ολόκληρο τον ελληνισμό) να φροντίσουν «να πιάσουν τόπο» οι θυσίες και οι αγώνες που έγιναν.
ΤΟ τι θα γίνουν και πού τελικά θα καταλήξουν (για παράδειγμα) τα 9 σχεδόν εκατομμύρια που πήραν από την πώληση του Αρκαδικού Κέντρου οι Σύλλογοι των οκτώ χωριών που το αγόρασαν, δεν αφορά μόνο τα σημερινά Διοικητικά τους Συμβούλια, αλλά ολόκληρη την παροικία.
ΝΑ σημειώσω εδώ, ότι το κτίριο αυτό αγοράστηκε το 1993 έναντι $380.000 από τους Συλλόγους των οκτώ αρκαδικών χωριών και για να επισκευαστεί και να συντηρηθεί, προσέφεραν εθελοντική εργασία δεκάδες μέλη, τα οποία παράλληλα, φρόντιζαν να γίνονται εκδηλώσεις και να συγκεντρώνονται χρήματα για την αποπληρωμή του δανείου της αγοράς του.
ΜΕ την πάροδο του χρόνου και τη γήρανση της παροικίας, άρχισαν να λιγοστεύουν οι εκδηλώσεις, με αποτέλεσμα η πώληση του Αρκαδικού Κέντρου, να καταστεί επιτακτική ανάγκη, μιας και δεν είχαν πλέον έσοδα να πληρώνουν τους φόρους, τα δημοτικά τέλη και τα υπόλοιπα πάγια έξοδα.
ΠΟΣΑ μέλη έχει τώρα ο κάθε Σύλλογος δεν γνωρίζω. Αν κρίνω από το τι συμβαίνει και σε άλλους μεγάλους Συλλόγους, αντιλαμβάνομαι ότι τα ενδιαφερόμενα και ενεργά μέλη θα πρέπει να είναι ελάχιστα.
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά, τα χρήματα της πώλησης είναι πολλά και οι κληρονόμοι των Συλλόγων των οκτώ χωριών θα πρέπει να δουν τι θα τα κάνουν και να ενημερώσουν σχετικά την παροικία.
ΓΙΑ να κάνουν πάλι κάτι όλοι μαζί, είναι από δύσκολο μέχρι ακατόρθωτο, όχι μόνο γιατί δεν έχουν απομείνει πολλά ενδιαφερόμενα, ενεργά μέλη, αλλά κυρίως γιατί έχουν γίνει από… 32 χωριά.
ΜΑΘΑΙΝΩ, επίσης, ότι ήδη έχουν αρχίσει να μαλώνουν μεταξύ τους, για το πώς θα μοιραστούν τα $8,7 εκατομμύρια της πώλησης.
ΑΛΛΟΙ υποστηρίζουν, ότι το κάθε χωριό πρέπει να πάρει το ανάλογο ποσό που αντιστοιχεί στην πώληση και άλλοι, ότι το κάθε χωριό θα πρέπει να πάρει το ποσό που αναλογεί στην προσφορά του.
ΑΝ, για παράδειγμα, κάποιο χωριό έβαλε χίλια δολάρια παραπάνω να αγοραστεί το κτίριο, θα πρέπει να πάρει και το αντίστοιχο μερίδιο από την πώληση.
ΑΣ ελπίσουμε ότι, τελικά, θα τα βρουν μεταξύ τους, γιατί αν καταλήξουν στα δικαστήρια, το μεγαλύτερο μερίδιο θα το πάρουν οι δικηγόροι και, τελικά, θα μοιράσουν ό,τι περισσέψει.
ΕΠ’ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, να αναφέρω εδώ, ότι για παρόμοιους λόγους (δηλαδή, λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος, εκδηλώσεων και εσόδων), έχουν πωληθεί τα τελευταία χρόνια τα κτίρια διαφόρων Συλλόγων μας.
ΠΡΙΝ χρόνια, πωλήθηκε (αν θυμάμαι καλά) το κτίριο των Αιγιαλιτών Μελβούρνης για περισσότερα από πέντε εκατομμύρια δολάρια, ενώ το ίδιο έγινε με το κτίριο των Ροδίων και των Σερραίων, ενώ πριν ένα τετράμηνο πούλησαν και οι Σαμιώτες το δικό τους κτίριο.
ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ, την τελευταία πενταετία να έχουν πωληθεί και άλλα κτίρια που δεν ξέρουμε, όπως δεν έχουμε καμιά σχετική πληροφορία για το τι έκαναν ή πού επένδυσαν (και πώς χρησιμοποιούν;) τα χρήματα από τις πωλήσεις οι πιο πάνω οργανισμοί.
ΥΠΑΡΧΕΙ, δηλαδή, ένα θέμα, για το οποίο, παράλληλα, υπάρχουν πολλά ερωτηματικά και… υποθέσεις, για το τι έγιναν ή που θα καταλήξουν τα χρήματα από τις πιλήσεις των περιουσιών των Συλλόγων μας και, μέχρι στιγμής, καμιά επίσημη απάντηση.
ΝΟΜΙΖΩ ότι έχει έλθει πλέον η ώρα, οι αρμόδιοι των πιο πάνω Συλλόγων να ενημερώσουν την παροικία για το τι έκαναν ή τι σκοπεύουν να κάνουν τα χρήματα αυτά.
ΑΣ μην ξεχνούν, ότι η περιουσία του Οργανισμού που διαχειρίζονται δεν ανήκει μόνο στα μέλη του και στους ίδιους, αλλά σε ολάκερη την παροικία. Έχουν, λοιπόν, αναλάβει ευθύνες απέναντί της…
ΤΟΝ ίδιο καιρό, όλοι (λίγο-πολύ) έχουμε διαπιστώσει ότι οι περισσότεροι Σύλλογοί μας, δεν μπορούν να βρουν ανθρώπους για τα Διοικητικά τους Συμβούλια, που σημαίνει, ότι ο ένας μετά τον άλλο «θα κατεβάσουν ρολά» μέχρι να εκπνεύσει η δεκαετία που διερχόμαστε.
ΩΣ εκ τούτου, επείγει η ανάγκη να βρεθεί όσο το δυνατόν πιο σύντομα κάποια λύση για το τι θα γίνουν οι υπάρχουσες περιουσίες και τα ακίνητα των Συλλόγων μας.
ΝΑ θυμίσω και σήμερα (για πολλοστή φορά»), ότι τα ιδρυτικά Καταστατικά όλων των Συλλόγων μας, προσδιορίζουν ξεκάθαρα τους λόγους για τους οποίους ιδρύθηκαν και οφείλουν να γνωρίζουν οι σημερινοί διαχειριστές τους.
ΚΑΙ οι λόγοι αυτοί δεν είναι άλλοι από τη διατήρηση της γλώσσας μας και τη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού.
ΚΑΙ αυτές οι ανάγκες υπάρχουν και σήμερα, όπως υπήρχαν και τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 – που ιδρύθηκαν οι περισσότεροι παροικιακοί Οργανισμοί.
ΑΝ, λοιπόν, συνεχίζουμε να θέλουμε τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας να μιλούν και να μαθαίνουν ελληνικά και να αισθάνονται περήφανοι για την καταγωγή των προγόνων τους και τον πολιτισμό της χώρας από την οποία προέρχονται, πρέπει να στηρίξουμε τις Κοινότητες και του υπόλοιπους Οργανισμούς που έχουν Ελληνικά σχολεία, Κολλέγια ή ασχολούνται με τον πολιτισμό μας.
Η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης (για παράδειγμα) είναι ένας από τους Οργανισμούς, που ασχολείται όσο κανένας άλλος, με τη διατήρηση της γλώσσας μας και της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.
ΑΠΟ τότε που χτίστηκε το κοινοτικό κτίριο στο Lonsdale Street, εκατοντάδες άτομα περνούν κάθε βδομάδα από εκεί.
ΑΛΛΟΙ για να φέρουν τα παιδιά τους στο ελληνικό πρωτότυπο σχολείο που λειτουργεί εκεί, άλλοι για να παρακολουθήσουν κάποια διάλεξη, άλλοι για τις παρουσιάσεις βιβλίων και άλλοι πάλι (όπως οι νεόφερτοι συμπατριώτες μας) για κάποια βοήθεια ή πληροφορία.
ΑΠΟ το Πολιτιστικό Κέντρο, περνούν επίσης και δεκάδες συμπατριώτες μας, που επισκέπτονται τη Μελβούρνη από την πατρίδα ή άλλες Πολιτείες της Αυστραλίας.
ΜΕ λίγες κουβέντες, έχει γίνει ένα κέντρο αναφοράς του ελληνισμού της Αυστραλίας και όλοι πλέον γνωρίζουν, ότι αν υπάρχει ελληνικό Φεστιβάλ στη πόλη μας, Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου και το καλύτερο δίγλωσσο ελληνικό Κολέγιο, υπάρχει χάρη της Κοινότητας.
ΓΙΑ να συνεχίσει, όμως, η Κοινότητα να διατηρεί και να αναβαθμίζει τα σχολεία που έχει, τα Φεστιβάλ, τις διαλέξεις και τις πολιτιστικές εκδηλώσεις που οργανώνει, θα πρέπει να έχει το κατάλληλο προσωπικό.
ΚΑΙ επειδή η παιδεία και ο πολιτισμός είναι σε ολόκληρο τον κόσμο πολυδάπανες ιστορίες, αυτό σημαίνει, ότι χρειάζεται περισσότερα χρήματα. Δηλαδή, τη βοήθεια και της υπόλοιπης οργανωμένης παροικίας.
ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ για τα προσεχή χρόνια, μέχρι να αποπληρωθεί το Πολιτιστικό Κέντρο, για το οποίο δαπανήθηκαν πάνω από 15 εκατομμύρια δολάρια, έξι από τα οποία είναι δάνειο.
ΠΑΡΑ τις δυσκολίες, είμαι σχεδόν πεισμένος ότι το Διοικητικό Συμβούλιο της τελευταίας εξαετίας, που είναι από τα καλύτερα (αν όχι το καλύτερο) που έχει περάσει από την Κοινότητα τα τελευταία 115 χρόνια, θα καταφέρει να ξεπεράσει τα όποια προβλήματα.
ΟΣΟ πιο γρήγορα, όμως, γίνει αυτό, τόσο το καλύτερο, γιατί πολλά από αυτά πού πρέπει να γίνουν δεν μπορούν να περιμένουν…
ΓΙΑ να καταγραφεί η ιστορία του ελληνισμού και των Οργανώσεών του, όχι μόνο στη Μελβούρνη και την υπόλοιπη Βικτώρια, αλλά σε ολόκληρη την Αυστραλία κάποιος πρέπει να ενδιαφερθεί.
ΚΑΙ προς το παρόν, απ’ ό,τι ξέρω, μόνο η Κοινότητα ενδιαφέρεται (και μπορεί) να το κάνει. Και ό,τι γίνει για το θέμα αυτό θα πρέπει να γίνει σύντομα και όσο ακόμα ζουν (ορισμένοι, δυστυχώς), πρωτοπόροι της πρώτης γενιάς.
ΤΟ ίδιο συμβαίνει και με τη διδαχή των Ελληνικών, όχι μόνο στα δημόσια σχολεία, αλλά και σε ορισμένα πανεπιστήμια της Αυστραλίας. Αν και γι’ αυτό δεν ενδιαφερθούμε αμέσως, θα σβήσει και η ελληνική γλώσσα.
ΚΑΙΡΟΣ, λοιπόν, οι Κοινότητες και οι μεγάλοι Σύλλογοι της παροικίας μας να συζητήσουν το όλο θέμα και να βρουν λύσεις όσο είναι ακόμα υπάρχει (έστω λίγος) καιρός.
ΕΙΝΑΙ κρίμα και ασυγχώρητη παράβλεψη να έχουν οι Οργανισμοί μας δεκάδες (για να μην ξαναπώ, εκατοντάδες!) εκατομμύρια δολάρια σε ακίνητα και στις τράπεζες και να μη τα διαθέτουν εκεί που ορίζουν τα Καταστατικά τους ότι πρέπει να διατεθούν.
