Μετά από έναν ολόκληρο αιώνα στις επάλξεις και όντας μάχιμος στην πρώτη γραμμή της Iατρικής επί οκτώ σχεδόν δεκαετίες, αποφάσισε να «ξαποστάσει» ο γιατρός Ανδρέας Βαρίγγος.
Όσο και να ψάξει κανείς, είναι δύσκολο να συναντήσει συμπάροικο της πρώτης γενιάς που να μην είχε ακούσει το όνομά του ή -για κάποιους λόγους- να μην είχε επισκεφθεί το ιατρείο του.
Ήταν πασίγνωστος σε ολόκληρη την παροικία. Ήταν ο γιατρός της!
Ο μόνος Έλληνας γιατρός της Μελβούρνης τα πρώτα χρόνια της μαζικής μετανάστευσης τον οποίο μπορούσαν να επισκεφθούν οι (τότε) νεοφερμένοι Έλληνες ασθενείς και να πουν τον πόνο τους στη γλώσσα τους…
Και τότε, το να μπορείς να συνεννοηθείς στη γλώσσα σου και, μάλιστα, με τον γιατρό σου, ήταν πολύ μεγάλη ιστορία.
Και μιας που ασχοληθήκαμε με το θέμα και τους πρώτους Έλληνες γιατρούς της παροικίας μας να προσθέσουμε εδώ, ότι ο πρώτος Έλληνας γιατρός που προσέφερε τις υπηρεσίες του προπολεμικά στην παροικία μας, πριν ο Ανδρέας Βαρίγγος πάρει τη σκυτάλη, ήταν ο Κωνσταντίνος Κυριαζόπουλος που έφτασε εδώ με την σύζυγό του, από την Αδριανούπολη, το 1902.
Ο Κ. Κυριαζόπουλος, εκτός από γιατρός, υπήρξε και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης και το 1921 διατέλεσε για λίγους μήνες και πρόεδρός της.
Την ίδια περίπου εποχή και, συγκεκριμένα, το 1914, αφίχθηκαν στη Μελβούρνη από την Ιθάκη και οι γονείς του Ανδρέα Βαρίγγου, οι οποίοι άφησαν το νησάκι τους για να επισκεφθούν τον μεγάλο αδελφό του Ανδρέα στη Νότια Αφρική.
Το ξέσπασμα του φονικού Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου τούς βρήκε στο δρόμο και έτσι επέλεξαν να μην επιστέψουν στην Ελλάδα και να μεταναστεύσουν στην Αυστραλία όπου ζούσαν και άλλοι συμπατριώτες τους.
Λίγους μήνες αργότερα και, συγκεκριμένα, στις 5 Μαρτίου 1915, γεννήθηκε στην πόλη μας ο Ανδρέας, που αργότερα έγινε ο γιατρός της παροικίας μας.
Τα χρόνια εκείνα ήταν δύσκολα και ουδεμία σχέση έχουν με τα σημερινά.
Ακόμα πιο δύσκολα ήταν για τους μετανάστες και τα παιδιά τους και δυσκόλευσαν πολύ περισσότερο μετά από καμιά δεκαπενταριά χρόνια που έκανε ποδαρικό και στην Αυστραλία η πρώτη παγκόσμια οικονομική κρίση.
Μόλις 15 ετών το 1930 και μαθητής του Melbourne High, ο Ανδρέας Βαρίγγος εγκατέλειψε το γυμνάσιο και έπιασε δουλειά στο Victoria Market.
Στο σχολείο επέστρεψε μετά λίγο καιρό και στα 22 του άρχισε σπουδές στη Φαρμακευτική, ενώ το πρώτο του φαρμακείο το άνοιξε το 1948. Λίγο αργότερα άνοιξε και δεύτερο και, στη συνέχεια, σπούδασε και Ιατρική και άνοιξε και ιατρείο.
Ένα ιατρείο (στο East Melbourne, κοντά στην εκκλησία του Ευαγγελισμού) που έγινε το στέκι τους ελληνισμού, αφού εκατοντάδες συμπάροικοι περνούσαν από εκεί κάθε μήνα.
Ο Δρ Ανδρέας Βαρίγγος δεν έγινε γνωστός μόνο γιατί ήταν καλός γιατρός, που μιλούσε και ελληνικά, αλλά ήταν και ένας πολύ καλός άνθρωπος που πραγματικά συμπονούσε τους ασθενείς του.
Και αυτό ήταν βασικά που τον έκανε να ξεχωρίζει. Μέχρι και στα 95 του, όχι μόνο διατηρούσε το ιατρείο του, αλλά επισκεπτόταν και τους ασθενείς του στα σπίτια τους όταν… γερνούσαν και δεν μπορούσαν να περπατήσουν!
Με δύο λόγια, ο Δρ Βαρίγγος ήταν μέχρι προχθές ένα ζωντανό κομμάτι του εδώ ελληνισμού για έναν ολόκληρο αιώνα.
Αν θελήσει κάποιος να γράψει μια μέρα την ιστορία του ελληνισμού της Μελβούρνης, θα πρέπει να σταθεί και ερευνήσει τις προσωπικές ιστορίες, ανθρώπων σαν τον Βαρίγγο, που είναι παράλληλα και η ιστορία της παροικίας μας.
Είναι κρίμα ότι δεν έχει γίνει ακόμα μια συντονισμένη προσπάθεια να συγκεντρωθεί το υλικό (και οι χιλιάδες φωτογραφίες) που υπάρχουν.
Και αν δεν συγκεντρωθούν όσο το δυνατόν συντομότερα και πριν «φύγουν» και όσοι πρωτοπόροι έχουν απομείνει, θα χαθεί ίσως το πιο σημαντικό και αυθεντικό κομμάτι της ιστορίας μας.
