Με τον Μανώλη τον Λέττα γνωρίζομαι χρόνια. Από αυτόν έμαθα για τις πολύτιμες πέτρες και περισσότερο για τα οπάλια, την ειδικότητά του. Κακά τα ψέματα, την γνωρίζει καλά την πέτρα, την πολύτιμη αυτή πέτρα. Τον άκουσα μια ημέρα να αναφέρεται στη εξόρυξη του… οπάλιου λίθου και σκεφτόμουν να προτείνω στους αρμόδιους των Ελληνικών σχολείων, ημερησίων, Κολλεγίων, δίγλωσσων κ.ά., να τον φωνάξουν να μιλήσει για την ειδικότητά του στα παιδιά… κάνοντας ανατομία των σπλάχνων της χώρας που ζούμε.
Τον άκουσα μια ημέρα να δικαιολογείται στο τηλέφωνο… και έμοιαζε με ξεναγό που εξηγούσε στους τουρίστες την ιστορία και την ιδιαιτερότητα της περιοχής: «Λυπάμαι που δεν μπορούσα να σου μιλήσω. Ήμουν στο Coober Pedy στη Νότια Αυστραλία. Ήμουν έτοιμος να κατέβω σε 75 πόδια βάθος. Ψάχνω για την … αγάπη μου, τον οπάλιο λίθο που λέμε στη γλώσσα μας. Άλλοτε σ’ αυτό τον τόπο, των 3.650 κατοίκων, αν ερχόσουν, θα εύρισκες εμένα και άλλους χίλιους και βάλε… Έλληνες.
Σε βάθος 25 μέτρων ίσως να βρίσκεται η φλέβα γι’ αυτό που ψάχνουμε, γι’ αυτό που ζητάμε, και τις περισσότερες φορές κατεβαίνεις με τη βεβαιότητα, τη σιγουριά πως θα το βρεις και… το βρίσκεις! Λένε πως πριν 68 εκατομμύρια χρόνια, τούτο εδώ το πλούσιο κομμάτι της Αυστραλίας, ήταν βυθός θάλασσας. Ποιος ξέρει. Αν θέλεις, την άλλη φορά που θα πάω, έλα μαζί μου. Θα δεις κάτι περίεργο. Στην επιφάνεια της γης θα δεις αυτοκίνητα, γερανούς και άλλους τύπους μηχανημάτων μα δεν θα δεις… ανθρώπους. Οι περισσότεροι βρίσκονται στα σπλάχνα της γης και τα δυναμιτίζουν».
Πολλές φορές που διηγείται τα ταξίδια του, τις περιπέτειες και τα αποτελέσματα των γεωτρήσεων τον ζηλεύω. Κάθε φορά με καλεί να πάω μαζί του να δω και να θαυμάσω. Να δω το πάθος των ανθρώπων που ασχολούνται με τη… θήρευση των οπαλίων και τα αποτελέσματα.
«Μετά από μελέτη και υπολογισμούς, διαλέγεις τον τόπο και αρχίζεις την εκσκαφή. Είναι σαν να ρίχνεις μια ζαριά. Αν σου βγει καλή έβγαλες τα έξοδά σου και το κέρδος σου. Αν σου βγει πολλή καλή έβγαλες καλά λεφτά» λέει ο Μανώλης. Τα άκουγα όλα αυτά και κάθε φορά η επιθυμία μου να πάω μαζί του, σε ένα από τα ταξίδια του, μεγάλωνε. Και κάθε φορά που η επιθυμία μου ξαναζωντάνευε άνοιγα το κουτί, το δικό μου, αυτό των κουρασμένων ονείρων, έριχνα μέσα την επιθυμία και το διπλοκλείδωνα. Θυμάμαι με τη πάθος και με τη αγάπη μου περιέγραφε τους ιθαγενείς της περιοχής. «Ψυχούλες Κώστα. Τους δίνεις ένα τσιγάρο και για να βγάλουν την υποχρέωση σου προσφέρουν, άδολα, την όμορφη ψυχή τους. Προσφέρεις σε γυναίκα Ιθαγενή ένα τσιγάρο ή ένα ποτό κι αν νιώσει πως το πρόσφερες χωρίς να περιμένεις το οποιοδήποτε αντάλλαγμα, τότε μπορεί να σού προσφέρει την ψυχή της, το κορμί της και τη γη που πατάει και λατρεύει».
Παλαιότερα, σε μικρή φιλική συντροφιά, ο καλός μου φίλος Μανώλης Λέττας, έτυχε να αναφερθεί στο αγαπημένο του θέμα, στα οπάλια και για στην… ευχάριστη, ασυνήθιστη περιπέτεια ενός… φίλου του: «Ο Γιώργος, καλό παιδί, λεβέντης, έξυπνος στη δουλεία του οπάλια η αγάπη του η μεγάλη και η εξόρυξη τους το πάθος του. Καλή και μεγάλη αγορά η Αμερική και μεγάλο το ενδιαφέρον της αγοράς πολυτίμων λίθων και ιδίως των οπαλίων. Ο Γιώργος εκτίμησε τα οπάλια του και βρέθηκε στην Αμερική. Πούλησε σε καλή τιμή ορισμένα καλά κομμάτια και κράτησε δύο ακόμη, πολύ καλά, για κάποιους έμπορους πολυτίμων λίθων με πελάτες την… υψηλή αριστοκρατία των παραγωγών, ηθοποιών και άλλων εκατομμυριούχων του Χόλιγουντ. Ανήσυχο άτομο ο Γιώργος, σκεφτόταν πως τις λίγες ημέρες που θα έμενε ακόμη στην Αμερική, καλό θα ήταν να δει ό,τι μπορεί κι ό,τι προλάβει από αυτά που βλέπαμε και θαυμάζαμε στον κινηματογράφο. Έβαλε μερικά χρήματα στη τσέπη του και ξεκίνησε για το Las Vegas, τον παγκόσμιο ναό του τζόγου. Φαντασμαγορικό περιβάλλον, γκλάμουρ κατάσταση, αριστοκρατία προσωρινή, χρήμα και ότι άλλο μ’ αυτό αγοράζεις προσωρινά ή μόνιμα.
Ο Γιώργος, χάζεψε, θαύμασε, έπαιξε, έχασε και… δεν τον ένοιαξε καθόλου. Παλικάρι, Έλληνας με τη δική του χάρη, στάθηκε δίπλα στη μεγάλη ρουλέτα και φώναξε με Ελληνική προφορά και άπταιστα Αγγλικά: «Με λένε Γιώργο και είμαι Έλληνας από την Αυστραλία. Έχασα τα χρήματα που είχα μαζί μου. Έχω ένα οπάλιο το οποίο έχει εκτιμηθεί 167.000 δολάρια. Το δίνω αυτή τη στιγμή για 100.000, ενδιαφέρεται η διεύθυνση του καζίνο ή κάποιος από τους παίκτες;» Μια κυρία τον πλησίασε, γνωστή φυσιογνωμία και… ο Γιώργος την αναγνώρισε. Υποκλίνεται μπροστά της, της φιλάει το χέρι και είναι έτοιμος να βάλει το χέρι στην τσέπη να βγάλει το οπάλιο. Η Ελίζαμπεθ Τέιλορ, με χαμόγελο, του λέει: «Γιώργο την πέτρα θα την αγοράσω εγώ στην τιμή που έχει εκτιμηθεί. Αύριο σε καλώ στο πάρτι που θα έχω σπίτι μου, στην πισίνα, στο Λος Άντζελες, Θα πάρεις μια επιταγή τράπεζας στο ποσό που γράφει η εκτίμηση, 167.000 που είπες. Πήγε στην ώρα του, κατάλληλα ντυμένος κρατώντας ένα απλό και όμορφο μπουκέτο λουλούδια. Ήπιαν, γλέντησαν και αργότερα άρχισαν να βουτάνε, με τα ρούχα τους, στην πισίνα».
Κανένας, λένε, δεν πίστεψε τον Γιώργο και την ιστορία του μέχρι που ο Γιώργος, θυμωμένος, έφερε έξη Αμερικάνικες εφημερίδες που είχαν στην πρώτη σελίδα τη φωτογραφία του να φιλάει το χέρι ή να συνομιλεί με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Εγώ όταν είδα τις εφημερίδες αυτόν που είδα στην φωτογραφία τον ήξερα και δεν τον έλεγαν…. Γιώργο.
