“Ένιωσα ότι όλοι μαζί μπορούμε να χτίσουμε το μέλλον της παροικίας” είναι η εξομολόγηση του προέδρου της Ελληνικής Κοινότητας, Βασίλη Παπαστεργιάδη, για την ιστορική εκδήλωση του Σαββάτου. Mέχρι τότε, μία δήλωση του είδους θα ακουγόταν από ανυπόστατη μέχρι ανεδαφική. Χρειάστηκε η επιβεβαίωση εξήντα ομογενειακών οργανισμών, η παρουσία 70 προέδρων και πάνω από μισή χιλιάδα ομογενών, στον ίδιο χώρο, για να καταρριφθεί ο μύθος. Για να γίνει πραγματικότητα κάτι που μέχρι τώρα φάνταζε ως ευσεβής πόθος.
Κυρίως, όμως, για να διαλυθεί ο κρυφός φόβος του Βασίλη Παπαστεργιάδη, αλλά και των περισσότερων από μας, ότι “δεν θα υπήρχε ένας χώρος που θα μπορούσαν τα παιδιά μας να νιώσουν δικό τους, ούτε και να προωθήσουν τον ελληνικό πολιτισμό”.
ΣΤΑΘΜΟΣ
– Τι σήμαινε για την Κοινότητα, αλλά και τον Βασίλη Παπαστεργιάδη προσωπικά, η αθρόα συγκέντρωση τόσων οργανισμών στον ίδιο τόπο. Η αποδοχή μιας τόσο σημαντικής για το μέλλον της παροικίας πρόσκλησης;
“Στην πραγματικότητα, ήταν ο σταθμός ενός ταξιδιού τριών χρόνων που έκανε ο οργανισμός για να φθάσει στο σημείο να εμπνεύσει την εμπιστοσύνη των συμπαροίκων στο πρόσωπό του και να τους κάνει συνταξιδιώτες του.
Ανταποκρίνομαι στις προσκλήσεις που δέχομαι από τους διάφορους οργανισμούς και αναγνωρίζω το έργο τους.
Νιώθω θαυμασμό για ό,τι έχουν επιτύχει, εκ του μηδενός. Ξεκινώντας, σε δύσκολους καιρούς και κάτω από αντίξοες συνθήκες, να χτίζουν το οικοδόμημα που τους εκπροσωπούσε και που στόχευε στη διατήρηση των πολιτιστικών χαρακτηριστικών του ιδιαίτερου τόπου της καταγωγής τους. Ήταν το τοπικιστικό πνεύμα που την εποχή εκείνη έφερε τους καρπούς του, σήμερα εντούτοις δεν επαρκεί”.
– Aπό πού ορμώμενος το λες αυτό;
“Aπό το γεγονός, ότι ζούμε στο μεταίχμιο ουσιαστικών αλλαγών που δεν έχουμε την πολυτέλεια, αλλά ούτε και το δικαίωμα να αγνοήσουμε. Mε τις νεότερες γενιές στο προσκήνιο, η ανάγκη μιας γενικότερης αντίληψης του ελληνικού πολιτισμού είναι επιτακτική. Το ευχάριστο, ότι η ανάγκη αυτή έχει αποκτήσει τον τελευταίο καιρό, εκ των πραγμάτων φαντάζομαι, γενικότερη αποδοχή”.
– Τι ρόλο έπαιξε στη συσπείρωση των δυνάμεων, ένα δείγμα της οποίας πρακτικά είδαμε το περασμένο Σάββατο, η ολοκλήρωση του Κοινοτικού Κέντρου, του Ελληνικού Κέντρου Σύγχρονου Πολιτισμού;
“Θα έλεγα θεμελιακό. Κατ’ αρχήν, πήρε σάρκα και οστά, ένα έργο για το οποίο πολλοί πίστευαν ότι είναι απραγματοποίητο. Ότι πρόκειται για λόγια του αέρα. Υπήρξαν ειρωνικά σχόλια, αμφισβητήσεις, από εσωτερικούς και εξωτερικούς παράγοντες. Την ίδια ώρα, όμως, υπήρξαν και ένθερμοι υποστηρικτές μας, άνθρωποι με ανοιχτό μυαλό, επιτυχημένοι επιχειρηματίες, επιστήμονες, αλλά και απλοί συμπολίτες μας που πίστεψαν από την αρχή στο όραμά μας και βοήθησαν έμπρακτα στην υλοποίησή του. Είμαι ευγνώμων προς όλους αυτούς που έβαλαν το δικό τους λιθαράκι για να κτιστεί το οικοδόμημα αυτό που ανήκει τώρα σ’ όλη την ομογένεια”.
– Το Ελληνικό Κέντρο Σύγχρονου Πολιτισμού αξιοποιείται σήμερα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αν κρίνουμε από τα προγράμματα τα οποία υλοποιούνται εκεί, τους χώρους που έχουν ενοικιαστεί, αν δεν κάνω λάθος, στην πληρότητά τους, και το ενδιαφέρον της ομογένειας για τις εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται εκεί. Ωστόσο, την ίδια ώρα είναι υπαρκτό και το ερωτηματικό κατά πόσο ο χώρος επαρκεί, αν λάβει κανείς υπόψη του το μέγεθος της παροικίας.
“Από ό,τι έχει διαπιστωθεί, ικανοποιεί το 95% των αναγκών της παροικίας. Οι πόρτες είναι ανοιχτές σε όλους και ο χώρος αξιοποιείται με τον καλύτερο και αποδοτικότερο δυνατό τρόπο. Το περασμένο Σαββατοκύριακο, για παράδειγμα, έγινε εκεί το Παναυστραλιανό Συνέδριο της ΑΧΕΠΑ με 200 άτομα εκεί κάθε μέρα. Εκείνο το οποίο έχει διαπιστωθεί είναι ότι η παροικία βλέπει το κοινοτικό κτίριο σαν κάτι δικό της. Η πόρτα είναι πάντα ανοιχτή και όλοι είναι ευπρόσδεκτοι. Αυτό το εισπράττουν και μας το ανταποδίδουν, ανταποκρινόμενοι στην πρόσκλησή μας για συμμετοχή στην υλοποίηση των οραμάτων μας που είναι και δικά τους οράματα αφού αναφέρονται στο μέλλον του ελληνισμού σ’ αυτήν τη χώρα”.
– Υπάρχουν προτεραιότητες, από την πλευρά, ‘ποιο είναι το ζητούμενο στη συνεργασία με τους οργανισμούς της παροικίας’;
“Μια από τις προτεραιότητες, πιστεύω, είναι να κρατήσουμε ζωντανούς τους οργανισμούς που για τον άλφα ή βήτα λόγο αδυνατούν να έχουν συχνή και άμεση επαφή με τα μέλη τους. Προσβλέπουμε, δηλαδή, στη λειτουργία μιας γραμματείας για όλους τους οργανισμούς, όπου κάθε οργανισμός θα έχει τη δική του τηλεφωνική γραμμή την οποία θα απαντάμε εμείς, ενώ θα μπορούμε να προετοιμάζουμε και αλληλογραφία ή ενημερωτικά δελτία για τα μέλη τους. Πρόκειται για πρακτικά θέματα ζωτικής σημασίας που κρατάνε ενωμένα τα νήματα της επικοινωνίας, μια ζωντανή εγγύηση για την μακροζωία των οργανισμών μας”.
– Σε είδα το Σάββατο να κινείσαι από τραπέζι σε τραπέζι. Ποια είναι τα μηνύματα που εισέπραξες;
(Πλατύ χαμόγελο και απάντηση που έρχεται γρήγορη, σε τόνο ενθουσιασμού). “Φοβερή εμπειρία. Μίλησα με όλους σχεδόν που ήταν εκεί. Εκείνο που εισέπραξα ήταν η διάθεση των συλλογικών οργάνων να δουλέψουμε όλοι μαζί για το μέλλον του ελληνισμού. Ένιωσα πολύ περήφανος γιατί είχα την ευκαιρία να σφίξω το χέρι τόσων αξιόλογων ομογενών που με βεβαίωσαν ότι θα συμπράξουν στην υλοποίηση οραμάτων που αφορούν τη διατήρηση της γλώσσας και του πολιτισμού μας σ’ αυτήν τη χώρα. Ξέρεις, πάντα είχα το φόβο μήπως τα παιδιά μου δεν έχουν ένα χώρο που να νιώθουν άνετα να προωθήσουν τον πολιτισμό. Ο φόβος αυτός διαλύθηκε. Το περασμένο Σάββατο διαπίστωσα ότι ναι, μαζί με τους οργανισμούς της παροικίας μπορούμε όλοι μαζί να χτίσουμε το δρόμο που οδηγεί στο μέλλον του ελληνικού πολιτισμού στους Αντίποδες.
Επέτρεψέ μου να σου πω ότι δεν έγινε τυχαία. Τα τελευταία τρία χρόνια χτίζουμε σιγά-σιγά γέφυρες μεταξύ μας που όπως φαίνεται αποδίδουν στην επίτευξη της συσπείρωσης των δυνάμεων. Μας δίνουν τα εχέγγυα και μας οπλίζουν με την αυτοπεποίθηση να πούμε ένα βροντερό “ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ”.
ΘΕΛΩ ΚΙ ΕΓΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ
Το σλόγκαν “ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ”, γεννήθηκε σε ανύποπτο χρόνο όταν μαζί με τον Στέλιο Κουκουβιτάκη τον ένθερμο αυτόν υποστηρικτή και ευεργέτη της Κοινότητας, συζητούσαμε για το “πού πάμε ως παροικία”. Μίλησε για συσπείρωση των δυνάμεων της κρητικής πατριάς για να στηριχτεί το έργο της Κοινότητας και για μια μεγάλη εκδήλωση των Κρητών που θα απόφερε αρκετά οικονομικά οφέλη και θα χρησίμευε ως φωτεινό παράδειγμα σε άλλους οργανισμούς να πράξουν το ίδιο.
Η ανάγκη συντονιστικής επιτροπής γι’ αυτόν τον σκοπό ήταν φανερή και επιστρατεύθηκαν αρχικά, ο Στέλιος Κουκουβιτάκης, η γράφουσα, ο Μιχάλης Καραμήτος, ο Βασίλης Καρδαμίτσης και ο Θανάσης Σαλάχας.
Ο Παπαστεγιάδης το πληροφορήθηκε και ενθουσιάστηκε. Στήριξε μ’ όλες του τις δυνάμεις την προσπάθεια και σταδιακά οι συνεδριάσεις της επιτροπής, οι οποίες γινόταν στο Alphington Grammar, μετά την αποπεράτωση του κοινοτικού κτιρίου μεταφέρθηκαν εκεί.
Η επιτροπή πλαισιώθηκε από περισσότερα μέλη, κυρίως με προσπάθειες του Στέλιου Κουκουβιτάκη και Βασίλη Παπαστεργιάδη ο οποίος, μαζί με τα περισσότερα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου τη γραμματεία της Κοινότητας και τον διευθυντή του Πολιτιστικού Κέντρου, Γιώργο Μενίδη, ήταν εκεί. Η ιδέα μιας παμπαροικιακής εκδήλωσης άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά.
Για τέταρτη φορά, μέσα σε οχτώ μήνες, καλέστηκαν οι παροικιακοί οργανισμοί στην Κοινότητα για να συζητηθεί το μέλλον της ομογένειας στην Αυστραλία. Να εκφραστούν απόψεις και να διαπιστωθεί που πραγματικά βρισκόμαστε αυτή τη χρονική στιγμή, ως παροικία, ποιες είναι οι προτεραιότητές μας, με την πεποίθηση πάντα ότι όλοι μαζί μπορούμε να υλοποιήσουμε και τα πιο τολμηρά οράματα. Στην προσπάθεια και στις συνεδριάσεις που ακολούθησαν με ανταπόκριση δεκάδων οργανισμών προήδρευε ο Βασίλης Παπαστεργιάδης. Το ενδιαφέρον ενός μεγάλου μέρους της οργανωμένης παροικίας για συνεργασία με τον ιστορικό οργανισμό της Μελβούρνης ήταν πλέον απτό.
Όλοι ήθελαν να είναι εκεί! Η παρουσία 70 προέδρων, δεκάδων οργανισμών και 600 ατόμων στην παμπαροικιακή εκδήλωση του Σαββάτου, αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, μία εγγύηση ότι η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης έχει επιτύχει να ενώσει την παροικία σ’ έναν μεγάλο βαθμό.
Μεγάλη ικανοποίηση -θα ήθελα να τονίσω- να δω στην αίθουσα του Stars International το περασμένο Σάββατο και παράγοντες της ομογένειας, οι οποίοι αρχικά αντιστέκονταν σθεναρά στην ιδέα της δημιουργίας του Ελληνικού Κέντρου Σύγχρονου Πολιτισμού, ισχυριζόμενοι κυρίως ότι ο χώρος δεν είναι κατάλληλος.
Ναι, το περασμένο Σάββατο ήταν κι εκείνοι εκεί για να στηρίξουν το έργο του οργανισμού και να βάλουν το δικό τους λιθαράκι στο έργο που επιτελεί.
Τους συγχαίρω για την ευρύτητα του πνεύματός τους και το γεγονός ότι πάνω απ’ όλα τοποθετούν το συμφέρον του ελληνισμού.
Οι $100.000 που μαζεύτηκαν το περασμένο Σάββατο, κυρίως όμως το ενωτικό πνεύμα που ήταν διάχυτο παντού, είναι ακόμη μια ζωντανή ένδειξη ότι όλοι μαζί μπορούμε να χτίσουμε το μέλλον της παροικίας.
