Πνοή αισιοδοξίας και μέρα χαράς, όχι μόνο για τους Κολοκοτρωναίους, αλλά για όλη την ομογένεια, η παράδοση της σκυτάλης του Παναρκαδικού Συλλόγου Μελβούρνης και Βικτωρίας “Ο Κολοκοτρώνης”, στη δεύτερη γενιά, κάτι που επιδιώκουν πολλοί παροικιακοί οργανισμοί σήμερα, αλλά λίγοι το επιτυγχάνουν.
Τα χαρμόσυνα νέα από τον δραστήριο, πρώην πρόεδρο Δημήτρη Αλεξόπουλο, ο οποίος υπηρέτησε τον οργανισμό επί 15 έτη, 4 χρόνια από τις θέσεις του γραμματέα και ταμία και 11 ως πρόεδρος.
Ήταν μία περίοδος ανανέωσης και αναγέννησης του οργανισμού, μια περίοδος κατά την οποία κρίθηκε η επιβίωση και επιτεύχθηκε η ανάπτυξη του “Κολοκοτρώνη”, στο υψηλό επίπεδο που βρίσκεται σήμερα.
” Η χρονική στιγμή της αλλαγής μάς καλεί να φέρουμε στη θύμησή μας και να διακρίνουμε την εποχή που γίνονταν οι πρώτες γνωριμίες και αναζητούσαμε τις πατριωτικές επαφές για να ιδρύσουμε το Σύλλογο. Ακολουθεί η δεύτερη περίοδος που ήταν η δημιουργική με τους ανήφορους και τις επιτυχίες στους στόχους του συλλόγου. Μια εποχή γεμάτη από χαρές και ενθουσιασμό” λέει ο κ. Αλεξόπουλος, πριν φθάσει στο σήμερα.
“Σήμερα ζούμε και διερχόμαστε την τρίτη περίοδο. Την περίοδο της παράδοσης αυτών που παραλάβαμε από τους προγενέστερους και αυτών που δημιουργήσαμε και αξιοποιήσαμε για την επόμενη γενιά που θα μας αντικαταστήσει.
Είμαστε τυχεροί που ζούμε και ξέρουμε πού θα τα παραδώσουμε. Μερικοί σύλλογοι κλείνουν πριν την ώρα τους, ενώ άλλοι δεν έχουν κανέναν να τα παραδώσουν.
Σήμερα για μας, για όλους τους Κολοκοτρωναίους, είναι μέρα χαράς. Είναι η μέρα της εκπλήρωσης ενός στόχου. Γι’ αυτό χαρείτε! Και να είσθε υπερήφανοι για ό,τι προσφέρατε και για ό,τι δημιουργήσατε”, είπε απευθυνόμενος στα μέλη του οργανισμού, παλαιά και νέα, στη Γενική Συνέλευση ο απερχόμενος πρόεδρος.
Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ “ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ”
Δίνοντας την εικόνα του οργανισμού τον οποίο με τόση δεξιότητα κυβέρνησε ο ίδιος με το Διοιηκητικό του Συμβούλιο, θα πει: “Ο Σύλλογός μας σημείωσε πρόοδο στα περιουσιακά του στοιχεία και συνεχώς αυξάνει τα μέλη του τα τελευταία χρόνια. Επομένως, δικαίως απέκτησε όνομα και φήμη στην Ελληνική παροικία. Πρωτίστως, γιατί ανταποκρίνεται στις εκάστοτε ανάγκες και απαιτήσεις των μελών του, στη σωστή και έγκαιρη επένδυση των οικονομικών μέσων που κατέχει”.
Αναγνωρίζοντας ο κ. Αλεξόπουλος την προσφορά των μελών και τη γενναιόδωρη συμβολή τους στην πρόοδο του Οργανισμού, υπογραμμίζει: “Πολλά είναι τα μέλη που πρόσφεραν και έδωσαν το χρόνο τους και στήριξαν οικονομικά τον οργανισμό, ώστε να επιτευχθεί αυτή η θαυμαστή πρόοδος του “Κολοκοτρώνη”.
Υπολογίζεται ότι οι Αρκάδες που υπηρέτησαν στα διάφορα Διοικητικά Συμβούλια, από τότε που ιδρύθηκε ο Σύλλογος (1959), μέχρι σήμερα, ανέρχονται σε 178 άτομα, άνδρες και γυναίκες. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην τελευταία δεκαπενταετία -στην οποία ήμουν παρών από διοικητικές θέσεις- υπηρέτησαν 8 διαφορετικά συμβούλια στα οποία εργάστηκαν 42 άτομα”.
ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ
ΤΩΝ ΠΡΩΤΕΡΓΑΤΩΝ
Αναγνωρίζοντας το έργο των πρωτεργατών, ο κ. Αλεξόπουλος αναφέρθηκε στα λεγόμενα του Αϊνστάιν: “Ανέβηκα στις πλάτες των προγόνων μου για να δω τον κόσμο”, προσθέτοντας: “Κάτι τέτοιο κάναμε πριν δεκαπέντε χρόνια, μερικοί από μας και με πρόεδρο τα τέσσερα πρώτα χρόνια, τον Αναστάση Καλοδήμο, ανεβήκαμε στις πλάτες των προγενεστέρων μας και σχεδιάσαμε το μέλλον του Συλλόγου. Δημιουργήσαμε ένα όραμα με συγκεκριμένους στόχους: α) Να αξιοποιηθούν οι αίθουσες του κτιρίου, ούτως ώστε να προσφέρουν άνεση και εύκολη πρόσβαση, να καλύπτουν, δε, τις ανάγκες ατόμων κάθε ηλικίας.
β) Να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες και να αναπτυχθούν προγράμματα προσέλευσης νέων στο Δ.Σ., με στόχο να παραλάβει τη διοίκηση του Οργανισμού η δεύτερη γενιά μέσα στα επόμενα 10-12 χρόνια.
Αυτό σήμαινε οικονομική στήριξη, προσφορά προσωπικής εργασίας και ενθουσιασμό από τα συμβούλια τα οποία θα αναλάμβαναν τη συνέχεια του οργανισμού” επεξηγεί ο κ. Αλεξόπουλος.
Αναφερόμενος στην ανακαίνιση του κτιρίου, αναφέρει ότι στοίχισε $860.000, με εξαίρεση βέβαια τις δωρεάν προσφερόμενες επαγγελματικές υπηρεσίες και τη συμμετοχή αρχικά πέντε και σήμερα 10 νέων της δεύτερης γενιάς, στη σύνθεση του Δ.Σ. ώστε να φθάσει στη σημερινή θέση που βρίσκεται σήμερα το κτίριο του “Κολοκοτρώνη”.
Εκφράζοντας την ικανοποίησή του για την παράδοση της σκυτάλης στη δεύτερη γενιά, καταλήγει ο κ. Αλεξόπουλος: “Προσωπικά, είμαι πολύ ευχαριστημένος, ως πρόεδρος του οργανισμού για τα τελευταία 11 συνεχή έτη, που σήμερα ο Παναρκαδικός Σύλλογος έχει τις προϋποθέσεις να εκπληρωθεί ο μακροπρόθεσμος στόχος μας. Οι νέοι, δεύτερης και τρίτης γενιάς, έχουν τις γνώσεις, τη θέληση και τις προϋποθέσεις να αναλάβουν τη συνέχεια του ιστορικού Παναρκαδικού Συλλόγου Μελβούρνης και Βικτωρίας “Ο Κολοκοτρώνης”.
Η ΝΕΑ ΠΡΟΕΔΡΟΣ
Προσγειωμένη και με πλήρη επίγνωση των ευθυνών που αναλαμβάνει, είναι η νέα πρόεδρος του “Κολοκοτρώνη”, Χρύσα Κανατά, η οποία συμβαίνει να είναι και η πρώτη γυναίκα που θα υπηρετήσει από τον προεδρικό θώκο τον Οργανισμό.
Η σχέση της με τον Σύλλογο ξεκινά από τα παιδικά της χρόνια, όταν οι γονείς της την φέρνουν κοντά στον Οργανισμό. Ο πατέρας της, Νίκος Κανατάς, από τη θέση του μέλους του Δ.Σ. και ο νονός της Ανδρέας Ανδριανόπουλος, θερμός υποστηρικτής του Κολοκοτρώνη, συμβάλλουν, όπως θα πει, στη δημιουργία στενών δεσμών με τον οργανισμό, αλλά και της συναίσθησης καθήκοντος για τη συνέχιση του έργου τους.
Θα πρέπει να σημειωθεί, ότι η Χρύσα υπήρξε τα τελευταία τέσσερα χρόνια μέλος του Δ.Σ. του “Κολοκοτρώνη”, παίρνοντας -όπως θα πει- “τις απαραίτητες γνώσεις από τα μέλη της πρώτης γενιάς και, ιδιαίτερα, του προέδρου, για τον οποίο τρέφει απεριόριστο θαυμασμό και ομολογεί ότι “ο κ. Αλεξόπουλος έχει θέσει τον πήχυ πολύ ψηλά”.
Βροχή τα συγχαρητήρια και οι ευχές που δέχτηκε από κορυφαίους Οργανισμούς της ομογένειας για τη νέα της θέση στον “Κολοκοτρώνη” τον οποίο υπόσχεται να υπηρετήσει με αφοσίωση και να φροντίσει με όλες της τις δυνάμεις να διατηρήσει τη συνοχή του.
Από τις βασικές αρχές του νέου Διοικητικού Συμβουλίου -τα δέκα μέλη του οποίου είναι της δεύτερης και τα πέντε της πρώτης γενιάς-, είναι “να διατηρηθεί η συνοχή του Οργανισμού. Να υπάρχει κατανόηση για τις ανάγκες όλων των μελών, παλαιών και νέων, πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς. Υπάρχει σήμερα μια οικονομική σταθερότητα την οποία οφείλουμε να διατηρήσουμε. Έχουμε ένα ωραίο οίκημα στο οποίο δεν χρωστάμε χρήματα και έναν δυνατό οργανισμό με μέλη που είναι στενά δεμένα μαζί του. Αυτό οφείλουμε να το διατηρήσουμε και μάλιστα να χτίσουμε πάνω σ’ αυτό που μας παρέδωσε το προηγούμενο συμβούλιο.
Διαπιστώνουμε, για παράδειγμα, ότι μέλη της πρώτης γενιάς, αποφεύγουν να οδηγούν το βράδυ επομένως θα πρέπει να το λάβουμε σοβαρά αυτό υπόψη μας και ν’ αλλάξουμε την ώρα των εκδηλώσεων ή να βοηθήσουμε στη μεταφορά τους.
Μπορούμε να προσελκύσουμε πιστεύω νέα μέλη της δεύτερης γενιάς με το να οργανώνουμε εκδηλώσεις στα μέτρα τους, όπως συναντήσεις που θα συνδυάζουν το τερπνό μετά του ωφελίμου. Δηλαδή, διασκέδαση αλλά και δικτύωση μεταξύ τους”.
Η ίδια θα πει ότι δεν δέχτηκε την πρόταση της ηγεσίας του οργανισμού “απαίδευτα”: “Ξόδεψα πολύ χρόνο, σκεπτόμενη το ρόλο αυτόν. Ήξερα ότι ο κ. Αλεξόπουλος έχει θέσει ψηλά τον πήχυ. Έχω πλήρη συναίσθηση της ευθύνης και των υποχρεώσεων που συνεπάγεται αυτός ο ρόλος. Στην απόφασή μου έπαιξε ρόλο βέβαια η ενθάρρυνση των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου αλλά και η πείρα που απέκτησα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ως μέλος του Δ.Σ. και, επιπλέον, ως γραμματέας της Παναρκαδικής Ομοσπονδίας Βικτωρίας που πραγματικά μου έχει ανοίξει τους ορίζοντες”.
Η διαδικασία που ακολούθησε το Δ.Σ. του Παναρκαδικού Συλλόγου Μελβούρνης και Βικτωρίας “Ο Κολοκοτρώνης”, αξίζει να μελετηθεί σοβαρά από πολλούς ομογενειακούς οργανισμούς που επιδιώκουν να μεταβιβάσουν τη διοίκηση στη δεύτερη γενιά. Υπήρξε μια μεταβατική περίοδος κατά την οποία τα νεότερα μέλη είχαν την ευκαιρία να αποκτήσουν πρακτική εξάσκηση και να νιώθουν άνετα στη θέση που καλέστηκαν να υπηρετήσουν.
Ο «Ν.Κ.» θα παρακολουθήσει εκ του πλησίον τους οργανισμούς που έχουν δώσει τα ηνία στη δεύτερη γενιά ή εκείνους που το επιθυμούν, αλλά συναντούν διάφορα εμπόδια.
