Μπήκε μέσα στην τάξη επιβλητική, ζεστή, οικεία, μ’ ένα χαμόγελο που αγκάλιασε όλα τα παιδιά μαζί και το καθένα χωριστά.
Στο χέρι ένα βιβλίο, με μια ιστορία που δένεται άμεσα με τη δική της.
Μια ιστορία, απίστευτη, ζωντανή, ασυνήθιστη, περίεργη που θα προκαλέσει γέλιο, θαυμασμό αλλά και δάκρυ σε λίγο.
Η Αικατερίνη Μπαλούκα, συγγραφέας του βιβλίου “Ζόρρο – οι περιπέτειες ενός αυστραλέζικου σκυλιού”, γνωστή στην παροικία για την πολυσχιδή προσφορά της, ήταν καλεσμένη από την εκπαιδευτικό Ντίνα Ντούνη, στο Victorian Schools of Languages για να μιλήσει στην Δ’ Γυμνασίου για τη συγγραφική της δουλειά και τη ζωή στην Αυστραλία, για τους Έλληνες της μαζικής μετανάστευσης.
Με την παρουσία της, έκλεινε ο κύκλος “Ελληνοαυστραλιανή Λογοτεχνία” που διδάσκει η Κωνσταντίνα Ντούνη στο εν λόγω εκπαιδευτήριο.
“Ήταν μια εμπειρία που μ’ έφερε σ’ επαφή με την τρίτη γενιά και μού έδωσε με πολύ έντονο τρόπο να δω πόσο διψούν τα παιδιά για μια ζωντανή επαφή με ανθρώπους που “έγραψαν” την ιστορία της μαζικής μετανάστευσης. Με βομβάρδισαν κυριολεκτικά με ερωτήσεις και σε πολλές περιπτώσεις με διέκοπταν για να μου πουν ότι και η γιαγιά τους ή ο παππούς τους είχαν την ίδια εμπειρία. Αυτό γινόταν, κυρίως, όταν αναφερόμουν στον επαγγελματικό μου χώρο, στον τρόπο διασκέδασης του 1960, στα προβλήματα που συνάντησα μέχρι να κατατοπιστώ στη νέα γη. Πολύ τους ενδιέφερε, επίσης, να μάθουν για τον τόπο καταγωγής μου, όπου είχα την ευκαιρία να τους δώσω εικόνες από την Κατερίνη και τον Όλυμπο”.
Και οι περιπέτειες του Ζόρρο τι εντύπωση, τους έκαναν, είναι ένα ερώτημα που ζητούσε την απάντησή του, αφού ο Ζόρρο, έτσι κι αλλιώς, ήταν εκεί για να κάνει μια θριαμβευτική παρουσία.
Είναι το σκυλί που έγραψε ιστορία.
“Οι μαθητές γνώριζαν τις περιπέτειές του, οι περισσότεροι τουλάχιστον, αλλά υπήρχαν κι άλλες πτυχές, άγνωστες, που έπρεπε να ειπωθούν γιατί δεν είχαν καταγραφεί -για οικονομία χώρου- στο βιβλίο”.
ΕΝΑΣ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΣ ΚΛΕΦΤΗΣ
“Κάθε μέρα έκλεβε και μας έφερνε την εφημερίδα από διαφορετικό σπίτι κάθε φορά. Φυντάνια λουλουδιών που περίμεναν στην μπροστινή αυλή κάποιου σπιτιού για να φυτευτούν, από τον νοικοκύρη, κατέληγαν στην πίσω πόρτα του σπιτιού. Ο Ζόρρο πίστευε ότι θα κοσμούσαν καλύτερα τη δική μας αυλή.
Μια μέρα, μου έφερε μια υπέροχη ολομέταξη ρόμπα που είχε πάρει από το μύλο-στεγνωτήρα της γειτόνισσας. Χωρίς εξαίρεση, βέβαια, αυτά επέστρεφαν στη βάση τους, όλη αυτή, όμως, η διαδικασία γινόταν αιτία να γνωρίσουμε τους γείτονες και με ορισμένους από αυτούς να δημιουργήσουμε φιλικές σχέσεις”.
Κωμικοτραγικό ήταν το περιστατικό όταν η κυρία του τον έστειλε στο Milk Bar της γειτονιάς να αγοράσει παυσίπονα και τον συνέλαβε ο αστυνομικός όταν τον είδε να κουβαλάει πορτοφόλι. “Ήταν άδικο” κρίνει σήμερα η Αικατερίνη Μπαλούκα, φέρνοντας πίσω στο μυαλό της τη σκηνή. “Ποτέ δεν θα ξεχάσω το παράπονο στα μάτια του. Ήταν σαν να με ρωτούσε ‘καλά αυτό είναι το ευχαριστώ;”
Βέβαια, ως ήρωας τιμήθηκε όταν έσωσε ένα παιδί από πνιγμό στο Frankston.
Όσον αφορά με τις εμπειρίες μου, όταν πρωτοήλθα στην Αυστραλία, τα παιδιά στο σχολείο πότε διασκέδαζαν και πότε συγκινούνταν με όσα τους έλεγα, με βομβάρδιζαν, δε, με ερωτήσεις. Η δίψα τους να βρουν ποιες ιστορίες και περιστατικά της ζωής μου δένονταν με όλα αυτά που άκουσαν από τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους, ήταν φανερή” λέει η Αικατερίνη Μπαλούκα.
