Υπάρχει μια ομάδα που κάθε Τετάρτη βράδυ ξεδίνει, χαλαρώνει, γελάει, παίζει, αυτοσχεδιάζει και, γενικά, περνάει δημιουργικά, έτσι όπως ακριβώς υποσχόταν το διαφημιστικό φυλλάδιο, όταν πρωτοξεκίνησε στα μέσα του χρόνου το Δημιουργικό Κέντρο Δράματος και Τεχνών για ενήλικες της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης.

Όταν το πρωτοείδα σκέφτηκα «Πολύ ωραία ιδέα! Αλλά ποιος να τρέχει τώρα βραδιάτικα…». Όμως, επειδή οι ωραίες ιδέες θέλουν και υποστήριξη, έγινα μέλος μόνο και μόνο γιατί θεωρώ ότι πρέπει να υποστηρίζουμε τις πρωτοβουλίες που προάγουν τον πολιτισμό μας. Βέβαια, στην πορεία φάνηκε ότι την υποστήριξη την χρειαζόμουν εγώ με όλα αυτά που καλούμασταν να κάνουμε κάθε φορά. Κάπως έτσι, φαντάζομαι, μαζευτήκαμε δειλά-δειλά άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ μας και αποτελέσαμε την πρώτη ομάδα του θεατρικού εργαστηρίου.

Από όλο αυτό, πιο έντονα μού έχει μείνει η προτροπή της δασκάλας μας, Ιωάννας Πάνου: «Βρείτε τον εαυτό σας, περιφερθείτε στο χώρο και βρείτε τον εαυτό σας!» κι εμείς -που ζητούσαμε αφορμή- το ρίξαμε στην πλάκα «Τι λες ρε συ, τώρα θα τον βρούμε; Εδώ μέσα είναι; Τόσα χρόνια τον ψάχνουμε!».

«Βρείτε το συναίσθημα που σας ορίζει αυτή τη στιγμή» μας εξηγεί «και όταν το βρείτε εκφράστε το με έναν ήχο» κι εγώ ανεπαίσθητα αρχίζω τότε να χασμουριέμαι. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό είναι το συναίσθημα που με ορίζει (όντας κομμάτια) και δεν χρειάζεται να το καταπιέσω. Επίσης, αντιλαμβάνομαι πόσο πολλαπλώς καταπιέζουμε τα συναισθήματά μας καθημερινά και πόσο τυχερή νιώθω που υπάρχει μια ομάδα στην οποία σε ενθαρρύνουν να είσαι ο εαυτός σου. Σού δίνεται η ευκαιρία να ξαναβρείς τον εαυτό σου, αλλά και άλλους ανθρώπους με τους αληθινούς τους εαυτούς!

Η ερώτηση που απηύθυνα σε όλα τα μέλη της ομάδας ήταν κοινή: Ποιες ήταν οι αρχικές προσδοκίες σας και πώς εξελίσσονται αυτές αλλά και εσείς – συμπεριλαμβανομένης και της δασκάλας.

Η δασκάλα Ιωάννα Πάνου, πολυτάλαντη -παρά το νεαρό της ηλικίας της-, είναι 30 ετών και ζει σχεδόν τέσσερα χρόνια στη Μελβούρνη. Τελείωσε Δραματική Σχολή στην Ελλάδα και είναι αναγνωρισμένη ηθοποιός από το Υπουργείο Πολιτισμού. Φοίτησε σε δύο Σχολές, στους «Μοντέρνους Καιρούς» του Νταλιάνη και στο «Θεμέλιο» του Βασταρδή. Στις συνεργασίες της περιλαμβάνεται ανέβασμα της τραγωδίας «Βάκχες» του Ευρυπίδη, στις Μυκήνες, σε σκηνοθεσία Ζωζώς Ζάρπα. Έπαιξε ακόμα στην παράσταση «Βεγγέρα» του Καπετανάκη, σε σκηνοθεσία Χάρη Ρώμα, ενώ συμμετείχε και στην παράσταση «Scooby do» στο Θέατρο Badminton, σε σκηνοθεσία Αγαθής Δαρλάση, καθώς και σε άλλες θεατρικές παραγωγές. Εδώ στη Μελβούρνη ήταν δημιουργός της μουσικοχορευτικής παράστασης «Dancing through time» («Χορεύοντας στο χρόνο»), στην οποία χόρεψε tango, έχει κάνει αρκετά χρόνια και χορό, σύγχρονο και contact improvisation. Επίσης, στη Μελβούρνη έχει λάβει μέρος και σε άλλες παραγωγές.

Η Ιωάννα δηλώνει ότι το θεατρικό εργαστήρι ενηλίκων εξελίσσεται και αναπτύσσεται όλο και πιο ραγδαία. «Η ομάδα που έχουμε φτιάξει έχει «δέσει» πάρα πολύ. Στην αρχή ξεκινήσαμε ώστε να εκφραστούμε, να κάνουμε ασκήσεις σωματικής έκφρασης και να περάσουμε το χρόνο μας δημιουργικά, αλλά δημιουργείται κάτι πολύ βαθύτερο. Ο καθένας ξεχωριστά έχει αναπτύξει τις ικανότητές του, τα ταλέντα του και έχει μπει λίγο πιο βαθιά στην ψυχή του και τον εσωτερικό του κόσμο, γιατί κάθε φορά μέσα από ασκήσεις εμπιστοσύνης και σωματικής έκφρασης εξωτερικεύετε όλο και πιο πολλά πράγματα».

Η Χριστίνα είναι καινούρια στην ομάδα και είναι η πλέον κατάλληλη να περιγράψει όλο αυτό που συμβαίνει ως τρίτο μάτι. «Ακούγοντας τον όρο ‘θεατρική ομάδα’, περίμενα κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που βίωσα σήμερα» λέει και συνεχίζει: «Είναι μια ψυχολογική θεατρική ομάδα. Περισσότερο σε μια πόλη που λίγο χάνεσαι, αυτή η ομάδα σε βοηθάει να ανακαλύψεις πράγματα για σένα και την ψυχολογία σου, να ανακαλύψεις δυνατότητες του σώματος και της φαντασίας σου και σε «ξεκλειδώνει» να εμπιστευτείς κάποιον άγνωστο… Οι περισσότεροι για μένα εδώ μέσα είναι άγνωστοι. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι με αφήσατε απ’ έξω. Όταν κάποιος δεν είναι πολύ ομαδικός τύπος, όπως εγώ στην ιδιωτική μου ζωή, ερχόμενος εδώ, μπαίνει σε μια φωλιά που τον αγκαλιάζει κατευθείαν, σαν να υπάρχει κάτι το ουσιαστικό. Δεν ξέρεις τι, κάθε λεπτό προς λεπτό το ζεις πιο έντονα και μπαίνεις στο «τρυπάκι» να δεις πού οδηγεί τελικά όλο αυτό».

«Κάτι πρέπει να ψάχνεις» σχολιάζουν μέλη της ομάδας, όπως ο Γιάννης στην αρχή, ενώ η Μαρία προσθέτει: «Πρέπει να είσαι έτοιμος και να έχεις ανοιχτό μυαλό».

Η Μαρία Μπακαλίδου που έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στη δημιουργία του θεατρικού εργαστηρίου στο Oakleigh, σημειώνει: «Η ιδέα της ίδρυσης ξεκίνησε με τον Γιάννη, εδώ στο απέναντι καφέ. Αφήσαμε τα παιδιά μας στην παιδική θεατρική ομάδα και πήγαμε για έναν καφέ. Είπαμε «γιατί να μην υπάρχει και κάτι για μεγάλους;». Για μένα πιο πολύ θέμα ήταν δημιουργία μιας ομάδας και εδώ πέρα νιώθω ότι είναι ομάδα. Πλέον, ο κόσμος δεν λειτουργεί σε ομάδα, λειτουργεί μόνος του και το ότι ήρθαμε πέντε άσχετοι άνθρωποι και μπορούμε να λειτουργούμε ομαδικά, να ακούσουμε, να προσπαθούμε ομαδικά είναι πολύ σημαντικό. Και, φυσικά, το ψυχοθεραπευτικό, η έκθεση, το ότι ανακαλύπτεις τα συναισθήματα, όσα περνάς, οι αυτοσχεδιασμοί που σε βάζουν σε άλλους ρόλους και, βεβαίως, γελάς, διασκεδάζεις πραγματικά και γνήσια. Σκεφτόμουν προχτές τι θα μπορούσε να κάνει κανείς αυτό το δίωρο που θα ήταν πιο εποικοδομητικό. Με τι να το συγκρίνω, με την τηλεόραση, με την ξεκούραση στο σπίτι, με τη μπύρα, με τι; Πραγματικά είναι αξιόλογο αυτό που συμβαίνει εδώ για μένα».

Ο Γιάννης Λυρής με θεατρική εμπειρία δηλώνει ότι «Εγώ ήρθα γιατί είμαστε κάποια άτομα και περνάμε ωραία. Το βλέπω σαν παρεάκι όλο αυτό και, ταυτόχρονα, με βοηθάει και εμένα να εκφραστώ, γιατί έχω ένα θέμα έκφρασης και έκθεσης το οποίο εδώ μέσα βλέπω να με βοηθάει, να με δυναμώνει και να νιώθω πολύ καλύτερα. Όσο περνάει ο καιρός ξεδιπλώνομαι, αυτή η οικειότητα με κάνει πιο δημιουργικό».

Λέει η Ευφροσύνη Θεοδοσίου, 42 ετών, επικαλούμενη τον Χέμινγουεϊ: «Να φοβάσαι τις γυναίκες που λένε την ηλικία τους, γιατί αν μπορούν να πουν την ηλικία τους μπορούν να πουν τα πάντα». Και συμπληρώνει: «Εγώ, κατ’ αρχήν, είχα έρθει σε επαφή παλαιότερα στη σχολή μου με παρόμοια μαθήματα Υποκριτικής για να με βοηθήσουν επαγγελματικά (ως γραφίστρια) και έτσι σκέφτηκα ότι δεν έχω τίποτα να χάσω. Το γεγονός επίσης ότι θα είμαστε και αρκετοί νεοφερμένοι, ήταν πολύ ελκυστικό γιατί θεωρώ ότι οι άνθρωποι που περνάμε την ίδια φάση, τα ίδια προβλήματα κάπως έχουμε περισσότερα κοινά και ερχόμαστε και πιο κοντά. Αυτό που συνάντησα εδώ είναι, εκτός του ότι όλες αυτές οι ασκήσεις είναι πολύ χαλαρωτικές και σε βοηθούν να βρεις τον εαυτό σου και ψυχολογικά φτιάχνεσαι πολύ, γνώρισα και αξιόλογους ανθρώπους γιατί, συνήθως, σε τέτοιες ομάδες δεν βρίσκεις ανθρώπους που θα συζητήσουν μόνο για τα αθλητικά, τις επιχειρήσεις ή πόσα λεφτά βγάζουν, οπότε είμαι πολύ ικανοποιημένη και θα ήθελα να συνεχιστεί».

Ο Αχιλλέας Καλλάνης, 49 ετών, υπογραμμίζει «Αυτό που γίνεται εδώ είναι πολύ ωραίο και όμορφο. Δεν έχει γίνει ποτέ τέτοια θεατρική ομάδα, στα Ελληνικά, εδώ και 30 χρόνια. Ασχολήθηκα τη δεκαετία του ’90, αλλά δεν υπήρχαν εργαστήρια. Για μένα είναι ψυχοθεραπεία και με βοηθάει στην καθημερινότητά μου».

Ο Νίκος Καρακότας, 26 ετών, απόφοιτος της Σχολής Χορού του Πανεπιστημίου Deakin, παρατηρεί: «Εγώ είχα ασχοληθεί με το θέατρο εδώ στην Αυστραλία, ως μέρος των σπουδών μου, οπότε η ιδέα να υπάρχει στα Ελληνικά, μού φάνηκε πολύ ελκυστική και, ιδιαίτερα, με νεοφερμένους που έχουμε κοινά βιώματα και από τον καλλιτεχνικό χώρο της Ελλάδας και τα μεταφέρουμε εδώ».

Η Ολίβια Ντέιβι το μόνο που ξέρει να λέει στα Ελληνικά είναι «Με λένε Ολίβια, συγνώμη δεν μιλάω Ελληνικά» και είναι μέλος της θεατρικής ομάδας, συμμετέχει με ενθουσιασμό και μας αποδεικνύει περίτρανα ότι δεν υπάρχουν εμπόδια στην τέχνη. Οι αρχικές της προσδοκίες ήταν να διευρύνει τις θεατρικές της ικανότητες όντας φοιτήτρια Καλών Τεχνών και Χορού και να γνωρίσει άλλους ανθρώπους, να «δει» πώς είναι από την άλλη πλευρά του κόσμου όπως λέει χαρακτηριστικά.

«Να δω τι σημαίνει θέατρο εκεί και πώς μπορώ να το αξιοποιήσω αργότερα στην καριέρα μου. Απέκτησα πολλές ικανότητες και έμαθα πολλά πράγματα που δεν περίμενα να μάθω, όπως για το χώρο που γεννιούνται τα συναισθήματα. Συχνά, ξεχνάμε τον εαυτό μας μες στην καθημερινότητα και ερχόμαστε εδώ και έχουμε την ευκαιρία της επανασύνδεσης. Σε ό,τι αφορά τη γλώσσα, η γλώσσα του σώματος βοηθάει πολύ σε δραστηριότητες που είναι καθαρά εμπιστοσύνης και συγχρονισμού. Η όλη εμπειρία με βοηθάει να καταλάβω λίγο περισσότερο την ελληνική κουλτούρα και, φυσικά, έμαθα και μερικές καινούριες λέξεις».

Η Ολίβια αναφέρει, επίσης, τα λόγια του καθηγητή Ralph Buck: «Ο χορός δεν είναι γλώσσα από μόνος του, αλλά με απλές κινήσεις μπορεί να λειτουργήσει ως γλώσσα» κάτι που βρίσκει εφαρμογή στις ασκήσεις συγχρονισμού και τους αυτοσχεδιασμούς τους οποίους και λατρεύει.

Οι ατάκες μας, βέβαια, κατά τη διάρκεια του μαθήματος είναι «όλα τα λεφτά». Ρωτώντας τον καθένα να πει μια αγαπημένη του στιγμή, όλοι θυμούνται ατάκες, αλλά όλοι μου λένε «μην το γράψεις αυτό», ωστόσο λυνόμαστε στα γέλια ενθυμούμενοι όσα έχουν ειπωθεί. Πολλές φορές το σκηνικό θυμίζει «το κλουβί με τις τρελές», αλλά είναι τόσο απελευθερωτικό όλο αυτό, που όσο πάμε βελτιωνόμαστε, αποκτούμε οικειότητα και γινόμαστε πιο δημιουργικοί.

Η φετινή χρονιά ολοκληρώθηκε επιτυχώς και με πολύ γέλιο και το θεατρικό εργαστήρι θα επανέλθει του χρόνου, ευελπιστώντας να προσελκύσει και άλλους στην ομάδα του για να εξελιχθεί ακόμη παραπέρα.