Κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια των τελευταίων 200 ετών δεν μπορούμε να πούμε ότι έχει επικρατήσει κάποια ιδιαίτερη αυστραλιανή αρχιτεκτονική στο σχεδιασμό των κατοικιών, είτε μιλάμε για μονοκατοικίες είτε για πολυκατοικίες. 

Η χώρα ήταν γεμάτη με μονοκατοικίες χωρίς βεράντες και χωρίς προστασία από τον ήλιο, αφού κάτι τέτοιο δεν κρινόταν απαραίτητο. 

Στις πόλεις της χώρας η στέγαση είχε τη μορφή των κατοικιών που κτίζονταν στην Αγγλία και στέγαζε εργαζόμενους. Αλλά ακόμα και οι μεγάλες βίλες των προαστίων πήραν τη μορφή τους από τις αγγλικές αντίστοιχες, που κάποιες διέθεταν βεράντες με σκεπή. Αλλά και πάλι ήταν απλές αντιγραφές. 

Αυτά, όμως, άρχιζαν να αλλάζουν σιγά-σιγά, από τα μέσα του 20ού αιώνα, με την κατασκευή κατοικιών με τρία χωριστά υπνοδωμάτια σε κατοικίες έκτασης 1000 τετραγωνικών μέτρων. Αλλά και πάλι και αυτό το στιλ ήταν υιοθετημένο, έως ένα βαθμό, από το αγγλικό. Το σπίτι ήταν μικρό και το οικόπεδο μεγάλο και σε τίποτα δεν είχε να κάνει με τον μεσογειακό τρόπο κατασκευής κατοικιών, σύμφωνα με τον οποίο οι εσωτερικοί και εξωτερικοί χώροι είναι ανοιχτοί και διαθέσιμοι όλες τις εποχές. 

Μέχρι τη δεκαετία του 1980 -την περίοδο, δηλαδή, που η πρώτη γενιά των Ελλήνων και Ιταλών μεταναστών που έφτασαν στην χώρα κατά τη δεκαετία του 1950- οι μετανάστες άρχιζαν να κτίζουν τα δικά τους σπίτια. Ήταν μία εποχή που η μεσογειακή δίαιτα ήταν ήδη γνωστή, αλλά τώρα οι μετανάστες από την Μεσόγειο άρχιζαν να έχουν διαμορφώνουν και τον ιδιαίτερο αυστραλιανό τρόπο κατασκευής κατοικιών. 

Η μπροστινή είσοδος της κατοικίας επεκτάθηκε με σκεπαστά σκαλοπάτια (“portico”), η πίσω βεράντα επίσης μεγάλωσε (“alfresco”) και έγινε χώρος υποδοχής καλεσμένων με την τοποθέτηση καναπέδων ή τραπεζαρίας. Η κουζίνα και το σαλόνι συγχωνεύτηκαν και έγιναν χώρος γευμάτων και ψυχαγωγίας της οικογένειας και ο πάγκος της κουζίνας ο χώρος “συνάθροισης” της οικογένειας. 

Ακόμα και ο χώρος του γκαράζ άλλαξε. Αρχικά, υπήρχε μόνο εξωτερικό πάρκινγκι για το αυτοκίνητο εντός του οικοπέδου της κατοικίας. Αυτό άλλαξε και έγινε μέρος του συνόλου της κατοικίας, κάτι που συνηθίζεται και στις μεσογειακές χώρες και στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. 

Επίσης, μία και όχι δύο τουαλέτες ήταν απαραίτητες για τις κατοικίες και χωριστές για τα παιδιά κια τους γονείς. 

Τέλος, οι καλεσμένοι, παλαιότερα, γίνονταν δεκτοί μέσα σε ειδική αίθουσα, αλλά σήμερα φτάνουν μέχρι την “καρδιά” του σπιτιού, την κουζίνα, κάτι συνηθισμένο στις μεσογειακές κατοικίες. 

Χρειάστηκε μόλις μια γενιά για να αλλάζει η κατοικία του αυστραλιανού νοικοκυριού. Δεν υπάρχει ούτε το παραμικρό αγγλικό στοιχείο στον τρόπο που ζούμε σήμερα, τουλάχιστον όχι εντός στα μεσαίας τάξης μητροπολιτικά κέντρα της Αυστραλίας. Οι επιρροές στον τομέα της στέγασης είναι καθαρά μεσογειακές, κυρίως από τους Έλληνες και τους Ιταλούς 

Το κλίμα του Σίδνεϊ και της Μελβούρνης είναι πιο κοντά στο κλίμα του Μιλάνο και της Θεσσαλονίκης παρά του Μάντσεστερ της Αγγλίας. Και, όμως, το στιλ των κατοικιών του Μάντσεστερ και του Λονδίνου καθόρισε το πώς ζούσαμε στην Αυστραλία για πολλές γενιές.