Η επιμονή, η θέληση, η αγωνιστικότητα, αλλά και το φιλότιμο, είναι τα στοιχεία που «συνθέτουν» τον «ούριο» άνεμο που φουσκώνει αυτές τις μέρες τα πανιά του σκάφους του Έλληνα πρωταθλητή Nίκου Πατεράκη, στα ανοικτά του Κόλπου Port Phillip στο Williamstown της Μελβούρνης.
Την αγωνιστικότητα, τη θέληση και την επιμονή τις βάζουν ο Νίκος Πατεράκης και ο προπονητής του, Άκης Αντιόχου, προπονητής του Ναυτικού Ομίλου Ελλάδας και, ίσως, ο προπονητής με την πιο πολυετή ενασχόληση με την ιστιοπλοΐα για Άτομα Με Ειδικές Ανάγκες, στην Ελλάδα.
Ο Άκης είναι μέλος δυο Επιτροπών της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ιστιοπλοΐας, του Coaches Council (Συμβούλιο Προπονητών) και του Τechnical Committee (Τεχνική Επιτροπή), και μέσω αυτών βοηθάει επί σειρά ετών την ανάπτυξη της ιστιοπλοΐας ΑΜΕΑ και εκτός συνόρων. Όσο για το φιλότιμο αυτό το προσθέτει ο συμπάροικος διευθυντής της μαρίνας του Williamstown, Σταύρος Ιωσηφίδης.
Η συμμετοχή του Νίκου Πατεράκη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ιστιοπλοΐας 2015 για Άτομα Με Ειδικές Ανάγκες (ΑΜΕΑ), δεν είναι απλώς μία από τις πολλές αγωνιστικές του προσπάθειες, αλλά μία προσπάθεια μέσα από την οποία περνά και η συμμετοχή του στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2016 στο Ρίο, όπου ελπίζει ότι μαζί με την τριμελή ομάδα της κατηγορίας “Sonar” -που κατάφερε ήδη να προκριθεί- θα εκπροσωπήσουν την Ελλάδα.
Στις 24 Νοεμβρίου άρχισε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και σήμερα ολοκληρώνεται. Ο Νίκος Πατεράκης αγωνίζεται στο μονοθέσιο παραολυμπιακό σκάφος, το 2.4, και παρά το γεγονός ότι την Δευτέρα που μιλήσαμε μαζί του ομολογούσε ότι “είμαστε σε μέτρια κατάσταση” παρέμενε αισιόδοξος.
“Μεταξύ των χωρών που προσπαθούν να πάρουν την πρόκριση είμαστε στην 11η θέση. Για να προκριθούμε πρέπει να ανέβουμε τουλάχιστον στην 7η. Δεν υστερούμε από εκκίνηση ή ταχύτητα, αλλά έκανα κάποια λάθη στην τακτική τα οποία κοστίζουν εδώ γιατί είναι μεγάλος ο αριθμός των σκαφών, αλλά πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε”.
O Νίκος με το σκάφος του στα νερά του Port Phillip
ΠΝΕΥΜΑ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
O Νίκος Πατεράκης έχασε το δεξί του χέρι όταν ήταν μόλις έξι ετών. “Οι γιατροί ανίχνευσαν έναν όγκο στο δεξί μου χέρι, οπότε έπρεπε να αφαιρεθεί και να δούμε πώς θα πάει. Η αφαίρεση σήμαινε στην ουσία ακρωτηριασμό. Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου με δύο χέρια” λέει όταν τον ρωτώ για την αναπηρία του.
Και ενώ απ’ το μυαλό πολλών από εμάς των αρτιμελών που τον ακούμε η εικόνα ενός εξάχρονου παιδιού που διαγιγνώσκεται με καρκίνο και χάνει το χέρι του προκαλεί θλίψη και άλλα παρεμφερή συναισθήματα, για τον Νίκο -όπως απέδειξε η εν γένει πορεία του-, ήταν απλώς μία “γρατζουνιά”. “Τα σχολικά μου χρόνια ήταν λίγο πιο δύσκολα, με κάποια νεύρα παραπάνω, με κάποια υπερφροντίδα από το σπίτι, αλλά μπορώ να πω ότι ήμουν τυχερός γιατί οι δικοί μου μού είχαν δώσει την ευκαιρία να δρω και μόνος μου, για να αποκτήσω την ανεξαρτησία μου, και τις εμπειρίες που έπρεπε. Βέβαια, κάποια προβλήματα σχετικά με το πώς σε βλέπουν οι άλλοι και το πώς βλέπεις εσύ τους άλλους, υπήρχαν πάντα μέχρι την εφηβεία. Από εκεί και πέρα κατάλαβα ποιος είμαι, τι θέλω, ποιους δρόμους θέλω να ακολουθήσω. Ακολούθησα αυτό που ήθελα και ήταν ο αθλητισμός. Μάλιστα, όταν αποκαταστάθηκα επαγγελματικά, ακολούθησα με περισσότερο επαγγελματισμό τον αθλητισμό. Δεν κοιτώ πίσω μου ούτε στιγμή. Έχω βγει κερδισμένος, δεν πιστεύω ότι κάτι άλλο θα με ωφελούσε τόσο πολύ. Έχω ταξιδέψει όλο τον κόσμο, έχω κερδίσει απίστευτες εμπειρίες μέσα από τον αθλητισμό, τον προτείνω 100% σε όποιον τού αρέσει, αρκεί να ξέρει ότι ο αθλητισμός, χρειάζεται επιμονή, υπομονή και πολύ δουλειά”.
Ο Νίκος άρχισε με την κολύμβηση από τα 15 του χρόνια και μέχρι τα 30 του είχε φτάσει σε πολύ υψηλό επίπεδο. Έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής, πανευρωπαϊκός πρωταθλητής, μεσογειονίκης, και είχε αρχίσει ήδη να προπονείται στις μαραθώνιες κολυμβήσεις.
“Όταν κάποια στιγμή διαπίστωσα ότι λόγω ηλικίας δεν μπορούσα να συνεχίσω το κολύμπι, κάποιοι συναθλητές μου, μου πρότειναν να περάσω classification στην ιστιοπλοΐα. Βλέπετε, η ιστιοπλοΐα είναι ένα άθλημα που δεν έχει όριο ηλικίας, και έτσι μπήκα. Το 2004 τότε που φτιαχνόταν η ομάδα του τριθέσιου σκάφους Sonar, με επέλεξαν γιατί η αναπηρία μου ταίριαζε με τη βαθμολογία του σκάφους. Για να συμμετέχεις σε κάποια κλάση σκάφους πρέπει να το επιτρέπει και το classification. Στο Sonar το σύνολο των βαθμών αναπηρίας πρέπει να είναι 14, εγώ είχα τέσσεριες και μαζί με τους συναθλητές μου συμπλήρωνα τον αριθμό. Έτσι με διάλεξαν και στους Παραολυμπιακούς του 2004 πήραμε την όγδοη θέση, πράγμα που θεωρήθηκε μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα, γιατί είχαμε προπονηθεί μόλις δύο μήνες”.
Το αγωνιστικό πνεύμα του Νίκου, όμως, δεν σταμάτησε εκεί. Σε μία Ελλάδα όπου τα ΑΜΕΑ αντιμετωπίζουν χίλιες-μύριες δυσκολίες και η οικονομική κρίση -όπως πολύ καλά γνωρίζετε- έχει πλήξει κατ’ αρχήν τους ευάλωτους της κοινωνίας, ο Νίκος συνέχισε να μην το βάζει κάτω. Απόδειξη και η φετινή του έλευση και συμμετοχή στα αυστραλιανά νερά.
“Τα πράγματα στην Ελλάδα είναι πολύ χάλια, δυστυχώς, και στον δικό μας τομέα, εννοώ στον τομέα του αθλητισμού των ΑΜΕΑ, ακόμα δυσκολότερα. Για να σού δώσω να καταλάβεις, ήρθαμε εδώ την τελευταία στιγμή, μόλις μία εβδομάδα πριν αρχίσει το πρωτάθλημα. Καμία προετοιμασία. Να φανταστείτε, για όλα μας τα έξοδα είχαμε διαθέσιμα 6.000 ευρώ και μόνο τα εισιτήριά μας κόστιζαν τρεις χιλιάδες. Η Ομοσπονδία κάλυψε τα έξοδα διαμονής σε ξενοδοχείο που βρίσκεται από την άλλη μεριά του κόλπου, γιατί εδώ ήταν ακριβά τα ξενοδοχεία και δεν είχαμε τόσα χρήματα για να καλύψουμε τα έξοδα διαμονής. Ουσιαστικά, τα χρήματα ήταν για φουσκωτό, μετακίνηση και διαμονή” αναφέρει και παρά το γεγονός ότι μού γεννιέται η απορία για το πώς καλύπτουν τα έξοδα διατροφής τους αυτοί οι άνθρωποι, τον αφήνω να συνεχίσει…
“Τα πράγματα στον αγώνα είναι ακόμα πιο δύσκολα για μένα, γιατί δεν χρησιμοποιώ και το σκάφος μου που το έχω φτιάξει για να μου καλύπτει τις αδυναμίες. Το σκάφος με το οποίο αγωνίζομαι μας το παρείχε η ISAF (Παγκόσμια Ιστιοπλοϊκή Συνομοσπονδία). Για να μού δώσουν το σκάφος έπρεπε να συμμετάσχω σε ένα σεμινάριο της ISAF, που αφορούσε την ανάπτυξη του αθλήματος και επειδή συμμετείχα σ’ αυτό μού το έδωσαν για να αγωνιστώ. Καταλαβαίνεις όσες αλλαγές και να κάνεις στο ξένο σκάφος δεν μπορείς να αρχίσεις να τρυπάς για να το προσαρμόσεις στις ανάγκες σου. Δεν μπορούσαμε να αντεπεξέλθουμε στα έξοδα μεταφοράς του σκάφους μου. Χρειαζόμασταν 10.000 ευρώ. Πού να τα βρούμε;” λέει, προβληματισμένος, εκθέτοντας τις δυσκολίες που αντιμετώπισε όταν φτάσει στη Μελβούρνη.
ΚΑΙ ΕΔΩ ΜΠΑΙΝΕΙ ΤΟ ΦΙΛΟΤΙΜΟ
“Και πού βρίσκετε τα χρήματα για φαγητό;” τον ρωτάω, ζητώντας του να συγχωρέσει τον ιδιαίτερα αυθόρμητο και, ίσως, ανακριτικό τρόπο της ερώτησής μου…
Και τότε ο Νίκος μού εκμυστηρεύεται μία ακόμα από εκείνες τις εμπειρίες που, όπως λέει, νοιώθει τυχερός που έζησε…
“Με το που φτάσαμε εδώ, στον Όμιλο, για καλή μας τύχη γνωρίσαμε τον Σταύρο που είναι ο διευθυντής της μαρίνας. Μόλις μας άκουσε να μιλάμε ελληνικά, ενθουσιάστηκε! Από την πρώτη στιγμή που μιλήσαμε μαζί του, αυτός ο άνθρωπος μας έδειξε τόση αγάπη! Ένας άγνωστος άνθρωπος που ξαφνικά έγινε φίλος μας. Μας έχει δώσει τα πάντα. Ό,τι και να του ζητήσουμε το έχουμε έτοιμο σε λίγη ώρα. Ακόμα και σκάφος φουσκωτό συνοδείας για τον προπονητή μας έδωσε, ακόμα και τα μυστικά των ανέμων του κόλπου μοιράζεται μαζί μας. Όποιο πρόβλημα και να έχουμε μας το λύνει ο Σταύρος και πρέπει να το αναφέρουμε αυτό, γιατί χωρίς αυτόν τον άνθρωπο, θα είχαμε πρόβλημα. Έχω και δύο εξαδέλφες του πατέρα μου εδώ, οι οποίες το έχουν και αυτές … παρακάνει, με την καλή έννοια, βέβαια. Δεν θα το πιστέψεις, φροντίζουν κάθε βράδυ να μας δίνουν πακέτα φαγητό. Δεν έχω άλλα λόγια για να περιγράψω αυτό που ζούμε. Δεν το χωράει ο νους μας. Στην καρδιά μας μόνο το κρατάμε” λέει έτσι με απλά λόγια…
Να αναφέρω εδώ ότι ο Σταύρος Ιωσηφίδης ήταν ο άνθρωπος που μας πληροφόρησε για την παρουσία του Νίκου και του Άκη στη Μελβούρνη.
“Όταν τους άκουσα να μιλούν Ελληνικά, θεώρησα καθήκον μου να βοηθήσω όπως μπορούσα, όσο μπορούσα και το έκανα με όλη μου την καρδιά” μου είπε ο Σταύρος, που εκτός από φίλος του Νίκου και του Άκη, τις τελευταίες μέρες, έγινε και φωτογράφος για τις ανάγκες του άρθρου.
Ας είναι ο επίλογος το φιλότιμο του Σταύρου που κατάφερε κάτι ακόμα περισσότερο που σε αυτή τη φάση ίσως να μην είναι τόσο εμφανές. Όταν, λοιπόν, η αποστολή θα τελειώσει, όπως τελειώσει, έστω και αν ο Νίκος πάει στο Ρίο, έστω και αν δεν πάει, ενθυμούμενος μαζί με τον Άκη το πέρασμά του από τη Μελβούρνη, δεν θα είναι τα «μελανά» σημεία της αποστολής αυτής, οι δυσκολίες οικονομικές ή άλλες που θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη τους. Ο φίλος τους ο Σταύρος θα είναι!