Ο,ΤΙ και να σκεφτείτε, όπως να τη δείτε και να την ερμηνεύσετε (με την πρώτη ματιά) τη σημερινή φωτογραφία, δεν θα μπορέσετε να καταλάβετε γιατί την επέλεξα για σχολιασμό.
ΩΣ εκ τούτου και επειδή σέβομαι το χρόνο σας και το μεροκάματο που βγάζω, είμαι υποχρεωμένος να προσεγγίσω το θέμα ιστορικά, αρχίζοντας από την Αγία Γραφή, και φτάνοντας μέχρι τους συμπαντικούς πολέμους, για να κατανοήσετε τους συμβολισμούς της.
ΘΑ ακολουθήσω δηλαδή και εγώ το ίδιο μονοπάτι της δημιουργικής φαντασίας που ακολούθησε και ο Τζορτζ Λούκας, μέχρι να φτάσει να κάνει πράξη τα σενάρια στα οποία βασίστηκε ο μελλοντικός «Πόλεμος των Άστρων».
ΛΟΙΠΟΝ, όλα ξεκίνησαν από την πρώτη μεγάλη σύγκρουση που έλαβε χώρα στο… νοικοκυριό του Θεού, στον σημερινό Παράδεισο, δηλαδή, όταν ο Εωσφόρος εξεγέρθηκε κατά του παντοδύναμου, κινητοποιώντας ένα επίλεκτο τάγμα των Αγγέλων.
ΤΟΤΕ ο Θεός αναγκάστηκε να διώξει από τον ουρανό, όχι μόνο τον Εωσφόρο και τους συντρόφους του, αλλά και τον αρχηγό τους τον Διάβολο που από την πρώτη μέρα που τον έπλασε τον ανταγωνιζόταν.
ΣΤΗ συνέχεια και επειδή -ως παντογνώστης- ήξερε καλύτερα από τον καθένα ότι αυτό το σκυλολόι δεν είχε το… Θεό του, έβαλε και δύο πρωτοκλασάτα παλικάρια του, τον Αρχάγγελο Μιχαήλ και τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, να τους παρακολουθούν και να καταγράφουν τι κάνουν και πώς χρησιμοποιούν τη δύναμη με την οποία ο ίδιος τούς είχε προικίσει.
ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Το γιατί, πριν τους διώξει από τον Παράδεισο και ενώ μπορούσε, δεν τους αφαίρεσε τη δύναμη που τούς είχε δώσει, δεν ξέρω και καλύτερα ρωτήστε τον πνευματικό σας. Μια εξήγηση είναι ότι, ως πανάγαθος, δεν ήθελε να τους πικράνει και, μια άλλη για να βρισκόμαστε και εμείς οι υπόλοιποι σε δουλειά και να κάνουμε προσευχές και ευχέλαια μέχρι σήμερα για να τους ξεφορτωθούμε. Κλείνω την παρένθεση και επιστρέφω στο θέμα.
ΝΑ προσθέσω εδώ ότι ο μεν Αρχάγγελος Μιχαήλ είχε ως κύρια αποστολή του να παίρνει με την ρομφαία του κεφάλια, ο δε Γαβριήλ έκανε και τον αγγελιοφόρο του θεού και αναλάμβανε διπλωματικές αποστολές.
ΤΗΝ πιο πάνω αρχαγγελική ιστορία που βασίζεται στην αιώνια και ατελείωτη διαμάχη μεταξύ του «καλού» και του «κακού», την μετέφερε στην οθόνη ο σκηνοθέτης, Τζωρτζ Λούκας, προσαρμόζοντας το σενάριό του σε έναν συμπαντικό μελλοντικό κόσμο, όπου θα έδιναν την κινηματογραφικά ατελείωτη μάχη οι μεγάλες υπερδυνάμεις που συνεχίζουν να βασανίζουν τη μεταφυσική μας συνείδηση.
Ο,ΤΙ έκαναν οι Αρχάγγελοι του Θεού, ανέλαβαν να το κάνουν οι Τζεντάι, ενώ τον ρόλο του Εωσφόρου ερμήνευσε ο Άνακιν Σκαϊγουόκερ και οι δικοί του, που εμφανίστηκαν για πρώτη φορά με τις πύρινες ρομφαίες τους σε ταινία το 1977, οπότε και άρχισε η σειρά του «Πολέμου των Άστρων», ενώ σε δυο-τρεις εβδομάδες θα αρχίσει να παίζεται στους κινηματογράφους της Μελβούρνης και η… έβδομη!
ΣΤΟ μεταξύ, επειδή από τότε που ο σεναριογράφος της Αγίας Γραφής επινόησε τους Αρχαγγέλους με τις σπάθες τους, μέχρι τον φανταστικό κόσμο του Λούκας, μεσολάβησαν κάτι εκατομμύρια χρόνια, ο Αμερικανός σκηνοθέτης, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, αντικατέστησε το σπαθί του Μιχαήλ με μια πύρινη ρομφαία lightsaber που μπορεί να κόβει κεφάλια χωρίς να αφήνει ίχνη.
ΚΑΠΩΣ έτσι φτάσαμε στους ρασοφόρους της φωτογραφίας μας που αντί να κρατούν ένα παρόμοιο σπαθί με αυτό του Μιχαήλ που επινόησαν οι Θράκες πριν 2.500 χρόνια, κρατούν ένα lightsaber που μοιάζει περισσότερο με το ιαπωνικό κατάνα.
ΕΔΩ, είμαι υποχρεωμένος να σας αποκαλύψω ότι οι ρασοφόροι της φωτογραφίας μας (που μοιάζουν με εξαγριωμένα κοράκια) δεν είναι κληρικοί, αλλά ομοιώματα κλώνων της επίλεκτης εμπροσθοφυλακής του ΣΥΡΙΖΑ.
ΤΗΝ εντολή να κρατούν τις ασώματες φωτεινές ρομφαίες που βλέπετε, τούς την έδωσε συνθηματικά (και κωδικοποιημένα) ο ίδιος ο… Αρχάγγελος, Αλέξης Τσίπρας, πριν λίγες μέρες, όταν, απευθυνόμενος στην αντιπολίτευση, είπε: «Όσο και αν ουρλιάζουν τα σκυλιά, το (κυβερνητικό) καραβάνι θα συνεχίσει να προχωρά».
Η επιλογή του Τσίπρα να χρησιμοποιήσει την αραβική παροιμία «των σκυλιών που ουρλιάζουν» δεν ήταν καθόλου τυχαία. Πριν από έναν ακριβώς αιώνα, την ίδια παροιμία χρησιμοποίησε ο πνευματικός του πατέρας, Βλαδίμηρος Λένιν και πριν ένα χρόνο ο Πορτογάλος τεχνικός της Τσέλσι, Ζοζέ Μουρίνιο.
ΕΠΕΙΔΗ, όμως, ο πρωθυπουργός μας είναι παιδί του κομματικού σωλήνα της ΚΝΕ, με περιορισμένες γνώσεις και μεγάλα ελλείμματα παιδείας, όπως οι περισσότεροι κομμουνιστές της γενιάς του, μπέρδεψε την πολιτική με το ποδόσφαιρο, όπως πρόσφατα είχε μπερδέψει τη Λέσβο με τη… Μυτιλήνη.
ΜΕ τσιτάτα, συνθήματα, καταλήψεις και πολιτικούς τακτικισμούς μεγάλωσε ο άνθρωπος και όταν έβρισκε καιρό, έβλεπε καμιά ταινία του Τζορτζ Λούκας και διάβαζε και τον… «Ριζοσπάστη».
ΤΟ ότι έφτασε σήμερα, ως πρωθυπουργός της χώρας, να μπορεί να μιλήσει και να συνεννοηθεί, μόνο με τον Καμμένο και τον Βασίλη Λεβέντη (το μεγαλύτερο τηλεοπτικό ψώνιο της μεταπολιτευτικής Ελλάδας), δείχνει, όχι μόνο την άγνοιά του, αλλά την κατάντια και την παρακμή ολόκληρης της χώρας.
ΣΤΗ γενικευμένη παρακμή και απαξίωση των πάντων οφείλεται -κυρίως- η είσοδος στο ελληνικό Κοινοβούλιο των ΑΝ.ΕΛ, της Χρυσής Αυγής, του κόμματος του ψωνισμένου Λεβέντη και των τόσων άλλων… βαρεμένων.
ΟΛΟΙ αυτοί, με τη σειρά τους και τη βοήθεια του… αγανακτισμένου λαού μας, έφεραν τον Τσίπρα στην εξουσία, για να έλθει να «δέσει» το πράγμα και να βρει η χώρα την ηγεσία που της αξίζει.
ΠΑΡΟΜΟΙΟΥ πνευματικού αναστήματος ήταν και οι κατοχικές κυβερνήσεις της Ελλάδας, για τις οποίες έγραψε αργότερα ο Δημήτρης Ψαθάς ότι, όταν οι αξίες και τα αξιώματα ισοπεδώνονται, βρίσκουν την ευκαιρία οι μπαγαπόντηδες να πηδήξουν μέσα. Αυτό συμβαίνει στην πατρίδα μας σήμερα…
ΑΝ συμβολίζει κάτι τη σημερινή παρακμή της χώρας, αυτό είναι η άνοδος της… Αριστεράς στην εξουσία, του Τσίπρα στην πρωθυπουργία και η αρμονική συνύπαρξή του με την Εκκλησία.
ΤΩΡΑ, το τι έσπρωξε τους άθεους ΣΥΡΙΖΑίους στην αγκαλιά της Εκκλησίας, ενδεχομένως μόνο άνθρωποι σαν εμένα και τους… συντρόφους μου που προερχόμαστε από τα σπλάχνα της ελληνικής κομμουνιστικής αριστεράς, είμαστε σε θέση να καταλάβουμε.
ΜΕ δύο λόγια και προκειμένου να μη βασανίζεστε, θα σας το εξηγήσω όσο πιο απλά και σύντομα μπορώ. Κατ’ αρχήν, θα πρέπει να γνωρίζετε ότι επειδή όλοι εμείς οι κομμουνιστές (παλιάς και νέας κοπής) δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς να πιστεύουμε -βαθιά και παθιασμένα- σε μια ιδέα που να μας ξεπερνά.
ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ, λοιπόν, για ένα αποκούμπι (όπως και οι χριστιανοί), αντί να ακολουθήσουμε τον ίδιο δρόμο, ακολουθήσαμε -για να διαφέρουμε από τους υπόλοιπους- ένα πιο… προοδευτικό και μοδάτο μονοπάτι που, εκτός των άλλων, θα μάς έδινε την ευκαιρία (και τα εργαλεία) να δημιουργήσουμε τον δικό μας Παράδεισο, «εδώ και τώρα», σε τούτο τον πλανήτη.
ΓΙΑ τους ίδιους λόγους ψάχναμε πάντα για έναν πατερούλη και περιφερόμαστε μεταξύ του Μαρξ, του Λένιν και του Στάλιν. Από τη στιγμή που έπεσαν τα τείχη του δικού μας… σοσιαλιστικού Παραδείσου και μην αντέχοντας στη μη καθοδηγούμενη ορφάνια, δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να ζητήσουμε καταφύγιο στον μεγάλο… πατερούλη που εκπροσωπεί η Εκκλησία.
Ο,ΤΙ συμβόλιζε μέχρι την κατεδάφιση της ιδεολογικής μας θρησκείας το σφυροδρέπανο, τώρα το συμβολίζει ο σταυρός. Σιγά τα δύσκολα – στο κάτω-κάτω της γραφής για μια πίστη ψάχναμε. Για έναν νέο προστάτη…
ΑΥΤΟΣ ήταν ο λόγος που ο Τσίπρας άρχισε να επισκέπτεται Αρχιεπισκόπους και Πατριάρχες και να ζητά τις ευλογίες τους. Ο απολωλός αμνός (και, μάλιστα, το κεσέμι του κοπαδιού) επέστρεψε στο μαντρί του…
ΓΙΑ τους ίδιους λόγους, οι υπουργοί του συνόδευσαν και προσκύνησαν τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας. Ως εκ τούτου, αν κάποτε η Εκκλησία αποτελούσε τον δεξιό βραχίονα της κάθε ελληνοχριστιανικής κυβέρνησης, τώρα είναι ένα σώμα μαζί της.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ και ο Τσίπρας, προκειμένου να αντιμετωπίσει τα σκυλιά που ουρλιάζουν και κυνηγούν το κυβερνητικό καραβάνι, εξόπλισε με τις ασώματες πύρινες ρομφαίες, τους ρασοφόρους πλέον κομάντος του…
