Πολλές φορές, πάρα πολλές, καλοί φίλοι, από εκείνους που δεν τους βλέπεις κάθε ημέρα, ούτε κάθε μήνα και για να είμαι ειλικρινής, πολλές φορές, κάνεις χρόνο ν’ ακούσεις τη φωνή τους, σου στέλνουν με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ενδιαφέροντα, πράγματα. Τους έχω ευχαριστήσει στο παρελθόν και τους ευχαριστώ ακόμη μια φορά, για τη φιλία τους, το ενδιαφέρον τους και για τα τόσο προσεγμένα, διαλεγμένα και ποικίλα που μου στέλνουν.
Ο Τάσος, ο Ντίνος, η Διονυσία, η Ματίνα, ο Δημήτρης, ο Ιάκωβος είναι οι φίλες και φίλοι που όχι μόνο εξακολουθούν και στέλνουν τιμώντας με, αλλά με συγχωρούν που δεν αξιώνομαι ούτε να τους ευχαριστήσω. Μέσα στα πολλά λαβαίνω και ορισμένα που προβληματίζουν, ειδικότερα αν αποφασίσεις να φιλοσοφήσεις αναλύοντάς τα. Κάτι από αυτά που είχα λάβει παλιότερα, κάτι απλές ανθρώπινες, φιλικές συστάσεις και συμβουλές, τις ξαναείδα πρόσφατα… κολλημένες σ’ ένα τοίχο.
Θυμάμαι εκείνο το «Ζήσε σαν να είναι η γη ένας παράδεισος». Για σταθείτε ρε παιδιά, δεν μου τα λέτε καλά. Ό,τι προσπάθεια και αν έκανα να δω τη γη, τη χώρα, την πόλη, τη γειτονιά που ζω ως παράδεισο, έστω και για λίγη ώρα, στάθηκε αδύνατο. Κατά λάθος ένα πρωινό που ξύπνησα και βγήκα στον μικρό μου κήπο, για λίγα λεπτά, καμάρωσα τα λίγα μας λουλούδια, άκουσα τα πουλιά, απόλαυσα τον καφέ μου και ήμουν έτοιμος να αναφωνήσω πως βρήκα τον παράδεισο, όταν το ελικόπτερο της αστυνομίας, με τον εκκωφαντικό του θόρυβο, βγήκε σεργιάνι στη γειτονιά μου και ο διπλανός μαντράχαλος με το τατουάζ, μαρσάριζε τη μοτοσικλέτα όπως κάθε πρωί, για να μας θυμίσει ότι φεύγει. Έχει μοτοσικλέτες και ελικόπτερα ο δικός μας παράδεισος;
«Αγάπα σαν να μην πληγώθηκες ποτέ», ήταν μια άλλη συμβουλή που μου ήρθε ουρανοκατέβατη. Εδώ που τα λέμε και να είχα πληγωθεί στο παρελθόν, το τραύμα έχει επουλωθεί πλήρως, αλλά, με συγχωρείτε, δεν θα πάρουμε. Δεν θέλουμε να σας προσβάλουμε, αλλά δεν θα το ρισκάρουμε. Φοβόμαστε μήπως η άλλη ψυχή που θα αγαπήσουμε θέλει κάποιον να πληγώσει. Για τέτοια είμαστε τώρα;
«Γέλα σαν να μη σε ακούει κανείς». Αυτό μάλιστα. Μέσα είμαστε. Εγώ το δοκίμασα. Γέλαγα οδηγώντας και με σταμάτησε η αστυνομία. Τρόμαξα να τους εξηγήσω πως συμμετέχω σε πείραμα με σλόγκαν « το γέλιο είναι υγεία» και «γέλα σαν να μη σε ακούει κανείς». Θα γελάμε όσο μπορούμε, όπου βρισκόμαστε, έτσι και αλλιώς, τούτη η ζωή, απ’ όπου κι’ αν την κοιτάξεις, για γέλια είναι.
Το άλλο, «Τραγούδα σαν να μη σε ακούει κανείς» Τραγούδησα στο μετρό και μέχρι να φτάσουμε στην πόλη, είχα μαζέψει $17. 60. Πολλοί με κοίταζαν με θλίψη, αλλά πρόσεξα πως αυτοί έδιναν δολάριο. Τραγούδησα, σαν να μην με ακούει κανείς, έξω από του Μάιερς, στην πόλη. Ξαφνικά, κάποιος καλοντυμένος κύριος, πιθανόν από τη διεύθυνση του καταστήματος, με πλησίασε και πολύ ευγενικά μου έβαλε κάτι χρήματα στην τσέπη και μου ζήτησε να φύγω, γιατί, περιέργως, η ωραία μου φωνή τρόμαζε τα παιδάκια που χάζευαν τις Χριστουγεννιάτικες βιτρίνες. Ας λένε ό,τι θέλουν εκείνοι που αμφισβητούν την μελωδική μου φωνή. Και σας παρακαλώ, μη με προκαλείτε. Όποιος αμφιβάλει ας έλθει την ώρα που είμαι στο ντους. Βράδυ πριν πέσω για ύπνο ή το πρωί πριν φύγω για τη δουλειά είστε ευπρόσδεκτοι. Τενόρος με μέταλλο αξίας στη φωνή μου, να τραγουδώ Κάρμεν, Αΐντα, Μπατερφλάϊ και άλλες άριες από γνωστές όπερες. Μη με αναγκάσετε να ορκιστώ στην ομορφιά μου για να πιστέψετε ότι έχω ωραία φωνή.
Μερικές μόνο φορές, στο μικρό διάστημα της ζωηρής μου ζωής, κατάφερα το… «χόρεψε σαν να μη σε βλέπει κανείς, σαν να είσαι μόνος σου στην πίστα». Η μία σε μια ταβέρνα, είχα πιεί λίγο παραπάνω, που χόρεψα ζεϊμπέκικο για πρώτη φορά στη ζωή μου και οι, πολύ ευγενικές κυρίες και πολύ ευγενικοί κύριοι, όχι μόνο της δικής μου παρέας, αλλά και από τα άλλα τραπέζια, τρελάθηκαν στο χειροκρότημα. Απ’ ότι μου είπαν, εγώ αμφιβάλω ακόμη, μία κυρία ήρθε και έσπασε καμιά δεκαριά πιάτα την ώρα που χόρευα. Από τότε πίστεψα πως ξέρω να χορεύω ζεϊμπέκικο μόνο και μόνο γιατί δεν είχα καταλάβει πως ήταν και άλλοι στο μαγαζί. Στα νιάτα μου, απ’ ό,τι θυμάμαι και παρά την μετριοφροσύνη που με διακατέχει, τολμώ να πω πως χόρευα ταγκό καλύτερα και από τον Βαλεντίνο. Η επιτυχία μου, απ’ ότι ανακάλυψα μετά από βαθιά μελέτη, οφειλόταν στο ότι όταν χόρευα είχα αλλού το μυαλό μου και όχι στο χορό.
Είναι πολλά ακόμη τα όμορφα, τα σοβαρά, τα φιλοσοφημένα που κατά καιρούς λαβαίνω. Είναι, πολλές φορές, αιτία να κοιτάζω μέσα μου και να ψάχνομαι. Μερικά απ’ όσα ανάφερα σήμερα, τα είδα γραμμένα, στ’ Αγγλικά, στον τοίχο ενός πολύ ωραίου μαγαζιού, Εστιατόριο-Καφέ που έχει ένας λεβέντης Θεσσαλονικιός, ο Θανάσης, στο κέντρο της πόλης στο Collins Street. Τα θυμήθηκα και του ζήτησα να μου τα στείλει. Τον ευχαριστώ. Είναι πολλά και με βαθιά έννοια, εύκολα και δύσκολα, αυτά που μου στέλνουν οι καλοί μου φίλοι. Θα μου επιτρέψετε να δράττομαι, κάπου-κάπου της ευκαιρίας να μεταφέρω σε τούτη εδώ τη στήλη, κάτι για να γελάσουμε ή για… να κλάψουμε.
