Ένα ερώτημα, από την Εύα Δαφαράνου – σύζυγο του πρέσβη Χάρη Δαφαράνου – στη γράφουσα, αμέσως μετά την παρουσίαση του βιβλίου του ανώτατου δικαστή Αιμίλιου Κύρου “Call me Emilios” που παρουσίασε ο πρέσβης και ανάλυσε η ίδια τον περασμένο μήνα, στο

Ελληνικό Μουσείο.

Η πραγματικότητα ήταν ότι το είχε ήδη επιτύχει και μάλιστα πάνω και πέρα από τους διακοσίους περίπου καλεσμένους που ήταν στο χώρο.

Η Εύα Δαφαράνου, μια προσωπικότητα πληθωρική, ένας άνθρωπος “ζεστός” (όπως χαρακτηρίζει η ίδια τον εαυτό της), κατά την τριετή παραμονή της στην Αυστραλία, κινήθηκε και εκφράστηκε οπωσδήποτε “έξω από το τετράγωνο” αγκαλιάζοντας με αυθορμητισμό και ζεστασιά τον άνθρωπο, προσφέροντας πολλά στο πολιτιστικό γίγνεσθαι της ομογένειας και της ευρύτερης κοινωνίας, αφήνοντας, φεύγοντας, από την Πέμπτη Ήπειρο, αναμφισβήτητα, το στίγμα της.

Μαζί της, είχα την ευκαιρία να μιλήσω στην τελευταία επίσκεψή της στη Μελβούρνη, τον περασμένο μήνα, όπου η ίδια επιμελήθηκε την φωτογραφική έκθεση “Παράλληλες Γωνίες Ύπαρξης” που συνοδευόταν από δικά της, εντυπωσιακά ποιητικά επιγράμματα (χαϊκού).

Ήδη γνωρίζω, ότι από το 1982, έχει ζήσει στη Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ, τη Σουηδία, τη Νότιο Αφρική, τις Ινδίες και τη Δυτική Αφρική, συνοδεύοντας τον διπλωμάτη σύζυγό της, Χάρη Δαφαράνο, με τελευταίο πόστο

την Αυστραλία.

Από την πρώτη φορά της γνωριμίας μας, πριν τρία χρόνια, μου ζητά να την αποκαλώ ‘Εύα’. Σκέφτομαι ότι την χαρακτηρίζει μια εκλεπτυσμένη απλότητα η οποία φτάνει σε βάθος και είναι κάθε άλλο

παρά επιφανειακή.

Σήμερα, που συμπληρώνει ένα οδοιπορικό, διεθνούς πορείας, σχεδόν τριών δεκαετιών, ζητώ να μάθω

‘πώς αισθάνεται’.

Απ. Όπως, Βίβιαν, πολύ σωστά είπες, είναι ένα κεφάλαιο σχεδόν τριών δεκαετιών το οποίο εγγίζει ένα διαφορετικό επίπεδο εμπειρίας, πνευματικότητας και οπτικής θεώρησης των πραγμάτων.

Είναι γεγονός, ότι νιώθω, πολύ έντονα, την όσμωση, εάν θέλεις, τη συμπύκνωση εντυπώσεων και εμπειριών, αλλά και τον πλούτο της εμπειρίας και της γνώσης διαφορετικών χωρών, πολιτισμών, ανθρώπων, τρόπων σκέψης και ειλικρινά νιώθω, γι’ αυτόν ακριβώς το

λόγο, προνομιούχα.

Ερ. Όλο αυτό το διάστημα που έζησες , εκτός Ελλάδας, ποια ήταν η επαφή σου με τη γενέτειρα;

Aπ. Δεν σταμάτησα ποτέ τις ετήσιες επισκέψεις στην Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν κάτι το οποίο, σίγουρα μας οξύγωνε. Μας έδινε νέες δυνάμεις να συνεχίσουμε. Κι αυτό, γιατί παίρναμε αγάπη, στοργή, φως, ξεκούραση ψυχική και σωματική, ερχόμασταν σ’ επαφή με τις ελληνικές ρίζες μας. Αυτό, αναμφίβολα, ήταν κάτι που μας κράτησε δυνατούς, με διάθεση να γνωρίσουμε τον κόσμο, να γίνουμε οικουμενικοί και σ’ ένα μέτρο κοσμοπολίτες.

Ερ. Θα ήθελα να σε ρωτήσω, ποιο είναι για σένα το δίδαγμα του “οδοιπορικού αυτού ζωής”, αν μπορείς να το συνοψίσεις, για τους αναγνώστες μας. Ποιο είναι το απόσταγμα όλης αυτής της εντυπωσιακής πορείας, στη διάρκεια της οποίας δεν έμεινες αμέτοχη στα πολιτιστικά δρώμενα των χωρών που έζησες, αλλά αντίθετα πολλά έλαβαν χώρα με δική σου πρωτοβουλία, και έπαιξες πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ αυτά;

Aπ. Το “γηράσκω αεί διδασκόμενος”, είναι, όπως γνωρίζεις, ένα αρχαίο ελληνικό ρητό το οποίο δείχνει την διά βίου Μάθηση. Πράγματι μαθαίνουμε συνέχεια, αρκεί να είμαστε ανοιχτοί, επιδεκτικοί, διαδραστικοί, ερανιστές της γνώσης και εραστές της σοφίας.

Πιστεύω ακράνδατα, ότι στην αρχή της ζωής σου, όταν ξεκινάς, απαιτείται να έχεις ένα minimum πνευματικότητας, καλλιέργειας, σεμνότητας και ανθρωπισμού. Δηλαδή, να έχεις ψυχή. Αυτός ο πυρήνας ψυχισμού είναι απαραίτητος για να μπορέσεις να εξελιχθείς.

Ερ. Σίγουρα. Νομίζω όμως ότι θα συμφωνήσεις μαζί μου, ότι πολλοί άνθρωποι, έκαναν πορεία έξω από τη γενέτειρά τους, δεν εξελίχθηκαν όμως όλοι αξιοποιώντας το επίπεδο και την κουλτούρα, ή και το ήθος, αν προτιμάς, της χώρας που τους υποδέχθηκε και

τους φιλοξένησε.

Και, μιλώντας για εξέλιξη, θα ήθελα στο σημείο αυτό, να σε ρωτήσω, ποια είναι για σένα σήμερα η υπέρτατη αξία, αν πρέπει να ονομάσεις μία μόνο.

Απ. Θα έλεγα, ανεπιφύλακτα, ο ανθρωπισμός, κι’ αυτό, γιατί ως αξία και ως τρόπος σκέψης και ζωής, περιέχει μία σειρά από μέρους αρετές οι οποίες συνθέτουν στον καλύτερο, θα έλεγα, δυνατό βαθμό μία σύγχρονη προσωπικότητα. Ένας ανθρωπιστής είναι με ανοιχτό μυαλό, διαθέτει σεβασμό για τη διαφορετικότητα, πιστεύει στην ειρήνη γιατί αγαπά την ανθρωπότητα, ενδιαφέρεται για το περιβάλλον και τη Θεία Δημιουργία και οπωσδήποτε αφήνει μια παρακαταθήκη αξιών για τις

επόμενες γενιές.

Ερ. Μιλώντας για ανθρωπισμό, πιστεύεις στον άνθρωπο, λαμβάνοντας βέβαια υπόψη, ότι η ιστορία της ανθρωπότητας είναι συγκρουσιακή, με κύρια στοιχεία την αντιπαλότητα, τη διένεξη, για να το

θέσω ήπια;

Απ. Νομίζω ότι, όσο εξελισσόμεθα γνωστικά και πνευματικά, μπορούμε να υπερβούμε, σ’ ένα μέτρο, ο καθένας μας, τη γήινη υπόστασή μας και να έλθουμε κοντύτερα σε ανώτερες αρχές, είτε μέσα από τη σωστή θρησκευτικότητα είτε μέσα από την πνευματική εσωτερική καλλιέργεια. Όλα αυτά συναρτώνται προς μία διάσταση. Μπορείς να είσαι από τη φύση σου έμπλεος αγάπης; Μπορείς να πιστεύεις ότι η θεία Χάρις μπορεί να βοηθήσει κάθε άνθρωπο να υπερβεί προβλήματα και δυσκολίες και να μη γίνει φορέας κακού;

Ας μη μας διαφεύγει, ότι δεν είναι τυχαίο ότι η Χριστιανική Αγάπη επηρέασε θετικά τους Έλληνες στη διαμόρφωση, ανά τους αιώνες, μιας όμορφης ψυχοσύνθεσης που σχετίζεται με έννοιες όπως η ανθρωπιά και το φιλότιμο.

Ερ. Χωρίς να απομακρυνθούμε από τον άνθρωπο, θα ήθελα να σε ρωτήσω πώς εσύ η ίδια, αισθάνεσαι τις ανθρώπινες σχέσεις. Τι ρόλο παίζουν σε προσωπικό και σε

ευρύτερο επίπεδο;

Απ. Εφόσον, όπως προείπα, πιστεύω στον άνθρωπο και ως Ελληνίδα αισθάνομαι ως ένα “ζεστό” άτομο, πιστεύω στην υγιή καλλιέργεια των ανθρωπίνων σχέσεων. Τί σημαίνει αυτό; Απλά, ότι έχεις αισθήματα και πρέπει να δίνεις, χωρίς όμως να αναλίσκεσαι.

Δεν πιστεύω στις περιστασιακές σχέσεις και συναναστροφές που στερούνται ψυχικής σύνδεσης, επικοινωνίας

ή ανταλλαγής σκέψεων.

Ερ. Λέγοντας αυτό, ποιος είναι για σένα ο ιδανικός συνομιλητής;

Aπ. Χρειάζομαι έναν συνομιλητή, μια συνομιλήτρια, με κύρια συνδεσιμότητα την απλότητα, την αγάπη και την έλλειψη συγκεκριμένης agenda επιδιώξεων. Εκτιμώ αυτόν ή αυτήν που θα είναι ο εαυτός του/της και όχι ο φορέας υλικών αποκτημάτων ή ο επιδειξίας ο οποίος αυτοθαυμάζεται και καλύπτει ενδεχομένως, με τον τρόπο αυτό, ένα κενό εσωτερικό ή μια μοναχικότητα.

Πιστεύω στις ανθρώπινες σχέσεις, στον καλό λόγο και βέβαια στη γνώση όταν έχεις τη δυνατότητα να γνωρίσεις ανθρώπους με υψηλότερο δείκτη ευφυΐας, διάνοιας, καλλιτεχνικής ενόρασης και σοφίας, οι οποίοι μπορούν να σε διδάξουν, να σου ανοίξουν νέους

ορίζοντες πνευματικούς.

Ερ. Όλοι γνωρίζουμε ότι η Ελλάδα σήμερα αιμορραγεί. Πόσο γρήγορα πιστεύεις ότι θα επουλωθούν τα τραύματά της; Πώς βλέπεις το μέλλον της;

Aπ. Τα τραύματα αυτά πονάνε και για να επουλωθούν απαιτείται χρόνος ίασης.