Ο Γιάννης Στίγκας είναι ένας από τους πλέον χαρακτηριστικούς εκπροσώπους της λεγόμενης νέας γενιάς ποιητών στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τον μελετητή και ποιητή Πέτρο Γκολίτση «θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως ο εν λόγω ποιητής είναι κάποιος που “αποφασίζει” -συνειδητά και ασυνείδητα- να καταγράψει μεταποιώντας σε ποίημα τον παλμό της ιστορικής στιγμής και περιόδου, η οποία συνηχεί μέσα από την προσωπική του θέαση και συναντά την πλούσια διακλαδισμένη μας ποιητική παράδοση, που στις τελευταίες, “προ Στίγκα” εκφάνσεις της, φορτίζεται επιπρόσθετα μες στην ορμή της, με τους εξαιρετικούς Τζένη Μαστοράκη, αλλά και Λευτέρη Πούλιο (ιδίως των πρώτων βιβλίων). Κι από εκεί είναι, θεωρούμε, που πιάνει την παράδοση και την συνεχίζει. Ταυτόχρονα κινούμενος στα πλαίσια των σύγχρονων αισθητικών και εκφραστικών τρόπων και αναζητήσεων και μετέχοντας και παρακολουθώντας διεθνή ποιητικά φεστιβάλ, κομίζει μια ανανέωση, μια φρεσκάδα που έλειπε εδώ και κάποιο καιρό από τα γράμματά μας, χρωματίζοντας τα παραπάνω με τον πολύ ιδιαίτερο και αναγνωρίσιμο τρόπο απαγγελίας των ποιημάτων του. Όποιος μάλιστα δεν τον έχει ακούσει καλείται να σπεύσει στο lyrikline.org αλλά και στο youtube».
Ειδικότερα, το «Ισόπαλο τραύμα» «είναι ένα ποιητικό βιβλίο-σπονδή στη λογοτεχνία. Παρελαύνουν ονόματα συγγραφέων, με τους οποίους ανοίγεται μια δημιουργική συνομιλία… …Είναι ένας φόρος τιμής στους ομότεχνους, εντιμότατους φίλους θα λέγαμε, με τους οποίους μοιράζεται το θαύμα-τραύμα (από κει και το ισόπαλο). Ο ποιητής υφαίνει ένα γκροτέσκο παιχνίδι κωμικών και τραγικών καταστάσεων ανανεώνοντας το ενδιαφέρον για το συμβάν κάθε ποιήματος και κορυφώνοντας από ποίημα σε ποίημα την έκπληξη. Το «Ισόπαλο τραύμα» είναι ένας φόρος τιμής στους “παλιούς” (π.χ. στον Σαχτούρη και στον Λοτρεαμόν). Κάθε ποίημα επιτρέπει μιαν ορισμένη σκηνοθεσία, αναβιώνοντας μια ποιητική, άλλοτε του Μπόρχες, άλλοτε της Μαστοράκη, άλλοτε του Τσέλαν και πάει λέγοντας. Όμως, εκτός από αγαπημένα διαβάσματα που του έχουν ασκήσει επιρροή με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αυτό που μας προσφέρει ο Στίγκας είναι τη ματιά του ως αναγνώστη, επομένως κάθε ποίημα είναι αποτέλεσμα της δικής του πρόσληψης και ερμηνείας. Η δε επιλογή του διακείμενου, πέρα από την επίδραση στον δικό του ποιητικό λόγο, επικαιροποιεί τη (μπρεχτική) στάση του καλλιτέχνη απέναντι στη ζωή και την τέχνη. Δεν είναι τυχαίο ότι ο μοναδικός μη ποιητής που μνημονεύεται είναι ο Σαλβαδόρ Αλιέντε».
Ο Γιάννης Στίγκας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Σπούδασε Ιατρική. Έχει συνεργαστεί με διάφορα περιοδικά. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, γερμανικά, αγγλικά, βουλγαρικά και σερβικά. Έργα: Η αλητεία του αίματος, Γαβριηλίδης (2004), Η όραση θ’ αρχίσει ξανά, Κέδρος (2006), Ισόπαλο τραύμα, Κέδρος (2009), Ο δρόμος μέχρι το περίπτερο, Μικρή Άρκτος (2012) και Βλέπω τον κύβο Ρούμπικ φαγωμένο, Μικρή Άρκτος (2014).
*Στοιχεία πάρθηκαν από τις ιστοσελίδες http://thraka-magazine.blogspot.gr http://www.intellectum.org και http://www.poiein.gr
