Το Γενάρη κάνω –συνήθως- έναν μικρό και συνηθισμένο απολογισμό. Άσχετα με το αν το οικονομικό έτος στη χώρα που ζούμε, κλείνει στο τέλος του Ιούνη, εμείς συνηθίζουμε να κάνουμε έναν φευγαλέο απολογισμό και συνήθως και έναν πρόχειρο προγραμματισμό, στο τέλος της μιας χρονιάς και στην αρχή της καινούργιας.
Τον Ιούνιο, αν έχεις επιχείρηση, τρέχεις στο λογιστή και περιμένεις να σου πει τι θα πάρεις πίσω και αν θα πάρεις. Ο λογιστής, από την άλλη πλευρά, σε συμβουλεύει να πληρώνεις κάτι παραπάνω, προκαταβολικά το φόρο και εσύ το ευχαριστιέσαι πολύ όταν παίρνεις πίσω δύο χιλιάρικα από τα τρία που είχες πληρώσει παραπάνω.
Έτσι, στα τέλη του Δεκέμβρη, έκανα έναν απολογισμό των πεπραγμένων για μένα και ένα σιωπηρό απολογισμό για τα παιδιά μου. Η μάνα τους κι εγώ περάσαμε από την ηλικία τους και είχαμε κι εμείς τα θέλω μας και τα περιττά μας, που τα είχαμε, τότε, βαπτίσει αναγκαία.
Ξεδιπλώνοντας το κουβάρι του παρελθόντος, διαπίστωσα, για μια ακόμα φορά, πόσο γρήγορα περνούσαν και περνούν οι μήνες, χωρίς να το αντιληφθούμε, γιατί είμαστε απασχολημένοι στον συνεχή, αδυσώπητο αγώνα της επιβίωσης που δεν μας αφήνει να προλάβουμε να δούμε την αλλαγή των εποχών.
Για τα παιδιά μας διαπιστώνω -γνώμη μου- ότι έχουν περιοριστεί τα ιδανικά τους και μοναδική επιδίωξη τους είναι η αύξηση των εσόδων τους με την οποία αύξηση θα… αυξηθούν οι δυνατότητές τους να αποκτήσουν μεγάλο σπίτι, σπίτι στην εξοχή, μεγαλύτερο αυτοκίνητο και την τελευταίου τύπου τηλεόραση σε κάθε δωμάτιο. Ακόμα, χρειάζεται ένα σούπερ αυτόματο πλυντήριο ρούχων και η ανανέωση της γκαρνταρόμπα τους, πριν αρχίσουν τα των παιδιών.
Υποτίθεται ότι κι εμείς κάποτε και τα παιδιά μας τώρα, αγωνιζόμαστε για να κάνουμε τη ζωή μας άνετη και ευχάριστη. Εγώ δεν ξέρω να σας πω αν τελικά τα καταφέρνουμε να χαρούμε ούτε τις ημέρες που έχουμε προγραμματίσει να ξεφύγουμε και να ξεκουραστούμε και μιλάω για τις ημέρες των διακοπών. Καταφέρνουμε, άραγε, το διάστημα των διακοπών μας να αποτοξινωθούμε και να μη σκεπτόμαστε τα υλικά αγαθά και να εκτιμήσουμε κάτι άλλο που δεν μπορείς να το αγοράσεις με δολάρια και με ευρώ; Δεν ξέρω. Μοιάζουμε σαν ένα παλιό βιβλίο λογιστή με τα έσοδα στις αριστερές και τα έξοδα στις δεξιές σελίδες. Στόχος της ζωής μας να έχουμε όσο το δυνατό περισσότερα έσοδα για να αυξήσουμε τα έξοδα.
Το πρόβλημα είναι, ότι για να εκπληρώσουμε αυτό τον ύψιστο στόχο, μετατρέπουμε τους εαυτούς μας σε μηχανές που σκάβουν ασταμάτητα, χωρίς να έχουμε ή να περιμένουμε κάποια υποτυπώδη συντήρηση. Δούλοι του καινούργιου, του μοντέρνου, του σύγχρονου, του μεγάλου, που τα βαπτίσαμε «αναγκαία». Μοιάζουμε με αλυσοδεμένους σκλάβους που σκυμμένοι σπάμε πέτρες, ημέρα και νύχτα, χωρίς να φαίνεται από πουθενά κάποιος μυθικός ήρωας να σπάσει τους χαλκάδες και τις αλυσίδες που μας δένουν και να μας ελευθερώσει. Και ενώ θα περίμενε κανείς κάτι να ξυπνήσει μέσα μας και αντισταθούμε, να επαναστατήσουμε ενάντια στην πλεονεξία που την βαφτίσαμε ανάγκη, εμείς δώσαμε τις βαριές και τα σφυριά στα παιδιά μας να συνεχίσουν το σπάσιμο.
Κάποιος θα μου πει ότι δεν έχουμε άλλη λύση. Η σημερινή κοινωνία μάς επιβάλει αυτό τον τρόπο ζωής. Μόνοι μας δημιουργούμε ανάγκες και υποχρεωνόμαστε να τις αντιμετωπίσουμε. Αυτόματα όλα. Δεν μπορεί ο Πέτρος ο γείτονάς μου, να κλείνει και ν’ ανοίγει πόρτες, εξώπορτες, παράθυρα, σιντριβάνια, πισίνες, τα πάντα, με ένα τηλεχειριστήριο κι εμείς να υστερούμε, τρέχοντας από διακόπτη σε διακόπτη και από κάνουλα σε ρουμπινέ. Δεν γίνεται.
Δεν ξέρω αν εσείς έχετε πάει στο θερινό σινεμά, αλλά εμείς το έχουμε δίπλα μας. Ο γείτονάς μου αγόρασε μία τηλεόραση τέσσερα μέτρα επί δύο και την έχει βάλει στο τοίχο του μεγάλου κήπου δίπλα από την πισίνα. Η μεγάλη πλάκα είναι, ότι με προσκαλεί να παρακολουθήσω τις ταινίες που παίζει όταν έχει καλό καιρό και σκέπτεται να το σκεπάσει με συρόμενη οροφή για να βλέπουμε ό,τι θέλουμε και όποτε θέλουμε. Προχθές με καθησύχασε: «Καλά, εσύ δεν χρειάζεται να πάρεις «σινεμά-τελέ» είσαι μεγάλος τώρα. Εκτός τούτου, έχω εγώ. Μια πόρτα είμαστε. Τα παιδιά σου, όμως, πρέπει να πάρουν, απαραιτήτως, τον χρειάζονται».
Πράγματι το θεωρώ αναγκαίο, αλλά μέχρι να αξιωθώ να πάρω θερινό σινεμά για τα παιδιά, θα πηγαίνω πότε στο Μουσείο και πότε στου Πέτρου την αυλή.
