Την Τετάρτη 17 /2 /2016, ο θησαυροφύλακας της Αυστραλίας, συνόψισε, σε ομιλία του στο National Press Club, την οικονομική κατάσταση στην Αυστραλία και προσπάθησε να δώσει μία μελλοντική εικόνα της χώρας η οποία θα υπάρχει με την παρούσα κυβέρνηση στην εξουσία. Την επόμενη μέρα όλα τα μέσα επικοινωνίας έκαναν πολλά σχόλια, λέγοντας ότι ο θησαυροφύλακας δεν είπε τίποτε το νέο και ότι η ομιλία του ήταν μόνο λόγια και τίποτε άλλο.
Σε διάφορες συνεντεύξεις στο ραδιόφωνο την άλλη μέρα, ο θησαυροφύλακας ισχυρίστηκε ότι έτσι είναι τα πράγματα σήμερα και τόνισε εμφατικά: «I’m not going to try to sell the Australian public a unicorn». («Δεν θα προσπαθήσω να πουλήσω στο αυστραλιανό κοινό ένα μαγικό ραβδί!») Εννοώντας, προφανώς, ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις για τα οικονομικά θέματα και δεν λύνονται τόσο εύκολα.
Η φράση αυτή έγινε «η φράση της ημέρας» και την άκουσα και την διάβασα πολλές φορές την επόμενη.
Τι καταλάβατε εσείς από αυτή τη φράση και τι ακριβώς εννοούσε ο θησαυροφύλακας με αυτήν; Χωρίς άλλο, θα την συναντήσατε και θα την έχετε ακούσει πολλές φορές, τόσα χρόνια που ζούμε στην Αυστραλία.
UNICORN = ΜΟΝΟΚΕΡΟΣ
Η ελληνική λέξη μονόκερος (γράφεται και μονόκερως), θα την λέγαμε και μονοκέρατος και δεν έχουμε δυσκολία να καταλάβουμε ότι πρόκειται για ζώο με ένα κέρατο. Είναι μυθικό ζώο με σώμα άσπρου αλόγου, με υπογένειο τράγου και έχει ένα μόνο κέρατο που ξεπροβάλλει από το μέτωπό του.
Υπάρχει τέτοιο ζώο όμως; Στη Μυθολογία υπάρχουν τα πάντα. Οι Λατίνοι/Ρωμαίοι πήραν αυτούσια τη λέξη, αλλά την είπαν με ένα κέρατο και γι’ αυτό έγινε UNUS + CORNU = UNICORNU και οι Άγγλοι την συντόμευσαν σε UNICORN = One Horn (και αυτή από το κέρατο).
Έτσι, ο μονόκερος πέρασε τα ελληνικά σύνορα και έγινε το μυθικό δημιούργημα και σύμβολο των θαυμάτων, της αγνότητας και των άλλων ιδιοτήτων, όπως η δική μου μετάφραση «το μαγικό ραβδί του θησαυροφύλακά μας». Υπάρχει μία όμορφη παροιμία που τα λέει όλα: “Dreams are the playground of Unicorns”.
ΚΑΙ ΛΙΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
Κάνοντας ένα μικρό ταξίδι στην Ελληνική Μυθολογία, βρίσκουμε τον πρόδρομο του Μονόκερου. Ο μύθος λέει ότι ο Δίας, πατέρας Θεών και ανθρώπων, ανατράφηκε από την Αμάλθεια, μια κατσίκα που, αργότερα, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης του Θεού, μεταμορφώθηκε στον αστερισμό «Αιξ» που είναι ο λαμπρότερος αστέρας του Ηνίοχου.
Σύμφωνα με μια εκδοχή του μύθου, ο Θεός έσπασε ένα από τα κέρατά της και μέσα από αυτό ξεχύθηκε άφθονο φαγητό. Το κέρατο της κατσίκας θήλασε τον Δία. Συνήθως, εικονίζεται σε παραστάσεις της Αγαθής Τύχης και συμβολίζει την αφθονία. Έτσι στις μεταγενέστερες εποχές το κέρας έγινε γνωστό ως «κέρας της αφθονίας».
Ο Μονόκερος είναι γνωστός στον άνθρωπο εδώ και αρκετές χιλιετίες. Κάτι τέτοιο θα εξηγούσε το γιατί ο ευρωπαϊκός μονόκερος μοιάζει πολύ με αίγα και συχνά αναφέρεται να έχει και τις διαστάσεις κατσίκας.
Κατά τον Μεσαίωνα πίστευαν στη μαγική δύναμη που είχε το κέρας του μονόκερου και το όνομά του έγινε ιερό σύμβολο.
Οι μονόκεροι αντιπροσώπευαν πολλά πράγματα: Πολύ συχνά, αρετές όπως η αγνότητα και η ειλικρίνεια. Ήταν πολύ περήφανοι για να πιαστούν ζωντανοί.
Μια από τις πρώτες αναφορές στον μονόκερο της Ευρώπης συναντάμε στην Λατινική βιβλιογραφία. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Ιούλιος Καίσαρας αναφέρει στο «Bellum Gallicum»: «…Μοιάζει με ελάφι με ένα μόνο κέρατο, που βρίσκεται στη μέση του μετώπου, ακριβώς ανάμεσα στα μάτια. Το κέρατο αυτό είναι μεγαλύτερο και πιο ίσιο από οποιοδήποτε άλλο γνωρίζουμε…»
Το 400 π.Χ. ο Έλληνας γιατρός Κτησίας, περιγράφει στο βιβλίο του «Ινδικά» ένα είδος άγριου αλόγου με ιδιόμορφα χαρακτηριστικά: Λευκό σώμα και κόκκινο κεφάλι με σκούρα μπλε μάτια, απ’ όπου ξεκινούσε ένα κέρατο με μήκος ένα πόδι και έξι ίντσες, με λευκή βάση, μαύρη μέση και κόκκινη κορυφή.
Μερικές δεκαετίες αργότερα, ο Αριστοτέλης (384 – 322 π.Χ.) στο βιβλίο του «Φυσική Ιστορία», ασκεί κριτική στο έργο του Κτησία. Δεν πίστεψε τις περισσότερες από τις εξωφρενικές παρατηρήσεις που περιείχε, παρά το γεγονός ότι ο Κτησίας διαβεβαιώνει πως σε ό,τι έγραψε, είτε υπήρξε ο ίδιος αυτόπτης μάρτυρας είτε το άκουσε από αξιόπιστες πηγές. Ο Αριστοτέλης, ωστόσο, δεν αρνείται την ύπαρξη μονόκερων ζώων.
Μεγάλο κύρος κατά τον Μεσαίωνα είχε, επίσης, ο Ρωμαίος συγγραφέας Πλίνειος. Εδώ κυριαρχεί το μαγικό στοιχείο. Ο Πλίνειος συγκέντρωσε επτά ζώα με κοινό χαρακτηριστικό το μονό κέρατο.
Το δεύτερο αιώνα μ.Χ. ένα σημαντικό στοιχείο για την ύπαρξη των μονόκερων δημοσιεύτηκε, στον «Φυσιολόγο», που περιγράφει τον μονόκερο ως ένα άγριο ζώο η αιχμαλώτιση του οποίου ήταν κάτι το σχεδόν ακατόρθωτο. Μπορούσε να πιαστεί μόνο με δόλο: Αν μια αγνή Κόρη βρισκόταν στο δάσος, ο Μονόκερος έτρεχε στην αγκαλιά της και τότε ο κυνηγός που παραμόνευε μπορούσε να τον πιάσει.
Πώς θα μεταφράζατε εσείς τα λόγια του θησαυροφύλακα;
