Πρόκειται για μια καλυμμένη μορφή βίας, την οποία οι γονείς δεν μπορούν -στις περισσότερες τουλάχιστον περιπτώσεις- να διακρίνουν και, κατά συνέπεια, δεν γνωρίζουν και πώς να προστατευθούν. Είναι η άποψη του κοινωνικού λειτουργού Αντώνιου Μαγκλή, από την Αυστραλο-Ελληνική Κοινωνική Πρόνοια, όταν γίνεται λόγος για το μεγάλο θέμα κακοποίησης των ηλικιωμένων.

“Οι άνθρωποι έρχονται σε μας για οικονομική βοήθεια, γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν κάποιο λογαριασμό και, συζητώντας μαζί τους, εξακριβώνουμε, για παράδειγμα, ότι ο γιος έχει χωρίσει και επέστρεψε στο σπίτι της ηλικιωμένης μητέρας του, υποτίθεται για να την φροντίσει. Αυτό που συμβαίνει, όμως, μόνο ως “φροντίδα” δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Η ηλικιωμένη μητέρα δεν είναι ελεύθερη πλέον, να διαθέσει το εισόδημά της, κατά βούληση, τα έξοδα του σπιτιού αυξάνονται και συχνά καταλήγει σε οικονομικό αδιέξοδο” λέει ο Αντώνης Μαγκλής.

Ο ίδιος θα πει, ότι σε ακραίες περιπτώσεις έχει δει ο ίδιος και οι συνάδελφοί του περιπτώσεις όπου ενήλικα παιδιά, πιέζοντας καταφέρνουν τους ηλικιωμένους γονείς τους να υπογράψουν έγγραφα σύμφωνα με τα οποία τους εξουσιοδοτούν να έχουν απόλυτη πρόσβαση στα οικονομικά τους. Ως συνέπεια, ενδέχεται να αποσύρουν μεγάλα ποσά από τον τραπεζικό λογαριασμό των γονιών τους ή να πάρουν δάνεια στο όνομά τους, χωρίς να το γνωρίζουν οι γονείς.

“Οι συνέπειες ενδέχεται να είναι πολύ δυσάρεστες με φόβο συχνά να χάσουν οι γονείς και αυτήν ακόμη την κατοικία τους” τονίζει ο Αντώνης Μαγκλής.

Η μεγάλη παγίδα, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, είναι η τυφλή εμπιστοσύνη που έχουν οι γονείς προς τα παιδιά και ακόμη ότι δεν μπορούν να μιλήσουν ανοιχτά γι’ αυτά τα πράγματα, ακόμη και όταν, σε κάποιο στάδιο, αντιληφθούν ότι κάτι δεν πάει καλά.

“Αυτή είναι η διαφορά με άλλα είδη βίας. Πρόκειται για τα ίδια τα παιδιά τους και όχι για κάποιον που τους επιτέθηκε στο δρόμο και τους πήρε την τσάντα με το πορτοφόλι, για παράδειγμα”.

ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ, ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ

“Πρόκειται για μια απάνθρωπη, απαράδεκτη συμπεριφορά” εκτιμά η Δρ. Ελένη Καλαμπούκα, η οποία, ως ψυχολόγος, έρχεται σε συχνή επαφή με ακόμη “σκληρότερα” προβλήματα, στη σχέση γονιών και παιδιών, προβλήματα που σχετίζονται με οικονομικά συμφέροντα.

“Συμβαίνει τα παιδιά να βγάζουν τους γονείς τους άρρωστους διανοητικά, ότι πάσχουν, για παράδειγμα από άνοια, προκειμένου να τους κλείσουν σε κάποιο ίδρυμα και να καρπωθούν, όσο το δυνατόν γρηγορότερα, την περιουσία. Υπήρξαν περιπτώσεις, όπου ο γιατρός τους παρέπεμψε σε μένα, και μετά από την εξέταση διαπίστωσα, ότι δεν ίσχυαν καν οι ισχυρισμοί των παιδιών.

Πρόσφατα, είχαμε μία περίπτωση, η οποία πήρε δημοσιότητα και συζητήθηκε πολύ. Τα παιδιά μιας ηλικιωμένης συμπαροίκου με αρχοντικό στο Balwyn, συνεννοήθηκαν να κλείσουν την μητέρα τους σε ίδρυμα για να γκρεμίσουν το σπίτι που θα κληρονομούσαν και να χτίσουν τρεις μεζονέτες. Αρχικά, προσπάθησαν να την πείσουν να μείνει σ’ ένα διαμέρισμα ενός υπνοδωματίου, αλλά εκείνη αρνήθηκε. Ήθελε, όσο ζούσε, να είναι κυρία του εαυτού της και να μείνει στο σπίτι της, είπε.

Η στάση των παιδιών της την εξόργισε και τότε αποφάσισαν να την βγάλουν άρρωστη, ότι υπέφερε από άνοια. Στο τέλος, βέβαια, με τη δική μου επέμβαση, δικαιώθηκε. Το λυπηρό, σ’ αυτήν τη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι ότι αυτή η μητέρα είχε κάνει το παν για τα παιδιά της. Τους είχε μεγαλώσει τα εγγόνια, τους στήριζε πάντοτε σε οτιδήποτε χρειαζόταν, ήταν δίπλα τους. Δυστυχώς, δεν είναι η μοναδική, αυτού του είδους, περίπτωση. Είναι πολλοί οι Έλληνες δεύτερης γενιάς, που ανυπομονούν να καρπωθούν την περιουσία των γονιών τους και καταφεύγουν σε μέσα που κάθε άλλο παρά τους τιμούν. Στην ουσία πρόκειται για μια απάνθρωπη, απαράδεκτη, το τονίζω, συμπεριφορά” τόνισε η γνωστή ψυχολόγος.

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΟΝΟΣ

Στη συνέχεια, η Δρ. Καλαμπούκα αναφέρθηκε σε μια άλλη πτυχή ψυχολογικού εκβιασμού των γονιών εκ μέρους των παιδιών τους. Την επέμβαση στην προσωπική τους ζωή και στον τρόπο που επιλέγουν να ζήσουν, όταν χάνουν τον σύντροφό τους και δημιουργούν μια νέα σχέση. Τη σχέση αυτή τη βλέπουν να απειλεί την κληρονομιά. Το οικονομικό συμφέρον, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, υπερισχύει όλων.

“Με διάφορους τρόπους προσπαθούν, σε ορισμένες περιπτώσεις, να αποτρέψουν τον πατέρα τους, για παράδειγμα, να έχει σχέση και να ζει με μια άλλη γυναίκα, όταν χάσει την σύντροφό του. Να αποκτά δηλαδή μια άλλη σύντροφο. Σκέφτονται μόνο το ατομικό τους συμφέρον, αγνοώντας τις ανάγκες του πατέρα τους. Έχω δει να γίνονται ομηρικοί καυγάδες, εκβιασμοί, να καταφεύγουν σε ύπουλα μέσα, επιστρατεύοντας ακόμη και τους συγγενείς, για ‘ενίσχυση’. Είναι θλιβερό. Όλα αυτά πηγάζουν από το ωμό συμφέρον. Να κληρονομήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα, χωρίς να υπολογίζουν την ευτυχία του δικού τους ανθρώπου, χωρίς να σκέφτονται ότι εκείνος τα δημιούργησε και μπορεί να τα διαθέσει, όπως εκείνος κρίνει. Δυστυχώς δεν πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις. Εκείνο το οποίο απαιτείται είναι οι γονείς, όσο κι αν αγαπούν τα παιδιά τους, να είναι σταθεροί και κύριοι των καταστάσεων. Να μην υποκύπτουν σε ψυχολογικούς εκβιασμούς και να ελέγχουν την κατάσταση. Όταν τα παιδιά πάρουν αυτό το μήνυμα, μόνο θετικό αποτέλεσμα μπορεί να προκύψει”.

Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ

Ευτυχώς, όμως -όπως θα διαπιστώσουμε, σε λίγο, μιλώντας με τη Δρα Καλαμπούκα-, υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Τα παιδιά που πραγματικά ενδιαφέρονται για την ευτυχία των γονιών τους -και όχι μόνο-, όπου χρειάζεται, τους ενισχύουν οικονομικά, αλλά και τους ενθαρρύνουν, όταν μείνουν μόνοι, να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους. Να βρουν έναν/μια σύντροφο και να ζήσουν όσο πιο ποιοτικά γίνεται.

Έχω επίσης συναντήσει αρκετές περιπτώσεις, κατά τις οποίες όταν διακρίνουν το ελάχιστο σημείο αλλαγής στη συμπεριφορά των γονιών τους -ιδιαίτερα όταν μείνουν μόνοι-, ζητούν τη συμβουλή των ειδικών όσο πιο έγκαιρα γίνεται. Μερικές φορές προλαμβάνονται έτσι δυσάρεστες καταστάσεις, όπως είναι η κατάθλιψη.

Έχω δει παιδιά να ενθαρρύνουν τους γονείς τους να κάνουν ταξίδια, ιδιαίτερα όταν μείνουν μόνοι, να τους καλούν σε γεύματα με τον/την νέα/νέο σύντροφο, να δημιουργούν μια ατμόσφαιρα αγάπης και, μ’ αυτόν τον τρόπο, να διπλασιάζεται η ευτυχία του γονιού, ο οποίος δαπάνησε -ούτως ή άλλως-, μια ζωή προσφέροντας στα παιδιά του, με τον έναν ή άλλον τρόπο” καταλήγει η Δρ. Καλαμπούκα.