ΑΝ και είμαστε ένας λαός ευαίσθητος, που λειτουργούμε με την καρδιά μας (έχοντας το μυαλό μας στην… κωλότσεπη), δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μας απασχολεί (για τα μάτια του κόσμου, έστω) τόσο πολύ το προσφυγικό πρόβλημα.

ΕΔΩ γίνεται της… Ειδομένης σε ολόκληρη τη χώρα εδώ και έξι χρόνια και κανείς δεν δίνει δεκάρα τσακιστή, στα προσφυγικά αντίσκηνα και τα λασπόνερα θα κολλήσουμε; 

ΜΕ δυό κουβέντες, όλοι ξέρουμε ότι η χώρα είναι μπάχαλο και από τότε που ξέσπασε η κρίση και ισοπέδωσε την καταναλωτική μας ευημερία που είχε στηριχθεί στις συντάξεις των δανεικών, «έχασε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα», η ταλαιπωρία των προσφύγων μας ενοχλεί;

ΣΤΟ κάτω-κάτω της γραφής, η ταλαιπωρία των έρμων των προσφύγων, αργά ή γρήγορα, κάποια στιγμή θα τελειώσει. 

Η δική μας, όμως, παρακμιακή κατάντια, που έχει αρχίσει να παίρνει διαστάσεις σήψης, πότε θα τελειώσει; Μήπως κανείς χριστιανός μπορεί να με φωτίσει, για να πάψω να αγωνιώ;

Η μόνη εξήγηση που δίνω γιατί στο προσφυγικό πρόβλημα ακολουθούμε τον… φιλανθρωπικό δρόμο της φιλόξενης καρδιάς μας, ενώ, παράλληλα, κρύβουμε κάτω από το χαλί τη μισανθρωπία μας απέναντι στους συμπατριώτες μας, σχετίζεται με τον παραδοσιακό ελληνικό τρόπο που αντιμετωπίζουμε όλα όσα μάς απασχολούν.

ΕΝΑΣ «τρόπος», που δεν είναι, βέβαια, αποκλειστικά ελληνικός, αλλά παγκόσμιος. Στη χώρα μας, όμως, εκδηλώνεται, λόγω και των παράπλευρων προβλημάτων της κρίσης πιο έντονα, γιατί ενδεχομένως στους πρόσφυγες βλέπουμε το… μέλλον μας.

ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΑ μάς τρομάζει η σκέψη, ότι έτσι όπως πάμε ως χώρα, δεν αποκλείεται μια μέρα, να βρεθούμε και εμείς στη θέση τους και να συνωστιζόμαστε στα σύνορα για να πάμε να βρούμε καμιά δουλίτσα στη Βόρεια Ευρώπη.

ΣΤΟ προσφυγικό αντιδρούμε όπως αντιδρούμε (όχι, βέβαια, όλος ο λαός, αφού ορισμένοι τους «γδέρνουν», κάνοντας «χρυσές» δουλειές), γιατί πιστεύουμε ότι το πρόβλημα είναι «προσωρινό» και δεν ακουμπά τη ζωή μας, τα κεκτημένα μας, την ασφάλειά μας, τα συμφέροντά μας και τις δουλίτσες μας.

ΑΠΟ τη στιγμή που ο… περήφανος και φιλόξενος λαός μας καταλάβει ότι, ενδεχομένως, ένας μεγάλος αριθμός προσφύγων δεν θα έχει άλλη επιλογή και θα παραμείνει (θέλει δεν θέλει) στη χώρα, η κατάσταση θα αλλάξει εν μία νυκτί. 

ΑΝ η κυβέρνηση -η όποια κυβέρνηση (και όχι μόνο η σημερινή, που είναι άσχετη και εντελώς για τα πανηγύρια)-, διαπιστώσει, ότι τα χρήματα που δίνουν οι εταίροι μας για τη «φιλοξενία» των προσφύγων δεν επαρκούν και επιβάλει κάποια έξτρα φορολογία, τότε είναι που θα γίνει «το έλα να δεις».

ΕΔΩ ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων, δεν πληρώνει τους φόρους που τού αναλογούν για τη συντήρηση και επιβίωση του κράτους, θα πληρώνει για να ζήσουν οι πρόσφυγες;

ΤΗ στιγμή που οι αγρότες ανέβηκαν στα τρακτέρ και έκλεισαν τους δρόμους, κόβοντας τη χώρα σε δέκα κομμάτια, για να μην πληρώνουν ούτε ευρώ σε φόρους, νομίζετε ότι θα ενδιαφερθούν για την τύχη των Σύρων κολασμένων;

ΤΟΝ ίδιο καιρό που η οικονομική κρίση έστελνε στην ανεργία πάνω από ένα εκατομμύριο Έλληνες εργαζόμενους, όσοι κατέβηκαν στο δρόμο δεν κατέβηκαν για λόγους αλληλεγγύης ούτε και για να ζητήσουν την επαναπρόσληψή τους.

ΚΑΤΕΒΗΚΑΝ αποκλειστικά και μόνο για να ζητήσουν από τους κυβερνώντες να αποκαταστήσουν το παλαιό συνταξιοδοτικό καθεστώς και να τους προειδοποιήσουν να μην ξαναβάλουν χέρι στα επαγγελματικά τους κεκτημένα και τις συντάξεις τους.

ΚΑΙ το έκαναν οι πάντες. Από τους γιατρούς και τους δικηγόρους, μέχρι τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους ταξιτζήδες. Κυρίως, δηλαδή, οι πιο εύπορες τάξεις, που έχουν αναγάγει τη φοροδιαφυγή σε επάγγελμα. 

ΟΙ χειρότεροι απ’ όλους, μάλιστα, ήταν οι πιο προνομιούχοι και πιο ευνοημένοι. Οι δημόσιοι υπάλληλοι. Οι «ιερές αγελάδες του έθνους, που έχουν γεμίσει κοπριά ολόκληρη τη χώρα. 

ΤΗΝ ίδια εποχή που η ανεργία θέρισε (και συνεχίζει να θερίζει!) τους μεροκαματιάρηδες, κανείς δημόσιος υπάλληλος δεν απολύθηκε. Ούτε οι επίορκοι ούτε όσοι κατηγορούνταν για κλοπές, καταχρήσεις και άλλα αδικήματα. 

ΚΑΙ όσοι έφυγαν, έφυγαν για να πάρουν μεγαλύτερη σύνταξη, πριν τεθούν σε εφαρμογή τα μέτρα που προέβλεπαν περαιτέρω μειώσεις. Στη συνέχεια, πολλοί από αυτούς κατέφυγαν και στο Συμβούλιο της Επικρατείας, ζητώντας να αποκατασταθούν οι συντάξεις τους, όπως είχαν πριν τις μειώσεις…

ΚΑΙ επειδή «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει», το ανώτατο δικαστήριο της χώρας, όχι μόνο δεν ακύρωσε τις μειώσεις, αλλά έδωσε και εντολή να τούς δοθούν πίσω… αναδρομικά όσα τους «έκοψαν»! 

ΤΟ πού θα τα βρει μια χώρα χρεοκοπημένη, που συνεχίζει να ζει με δανεικά, για να τα επιστρέψει, κανείς δεν αναρωτήθηκε. Ο καθένας κοιτάζει την τσεπούλα του και τα συμφέροντά του. 

ΚΑΤΙ παρόμοιο έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ανέλαβε την κυβέρνηση για λογαριασμό των… προλεταρίων. Όχι μόνο δεν είπε (και δεν έκανε) τίποτα για τη μείωση της ανεργίας, αλλά άρχισε να προσλαμβάνει τους δικούς του ανθρώπους στο Δημόσιο.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, κανείς, συμπεριλαμβανόμενων και των άνεργων δεν έκανε ούτε μια διαδήλωση για να ζητήσει να μπει ένα φρένο στις συνεχιζόμενες σπατάλες του Δημοσίου και να γίνει, επιτέλους, η αξιολόγηση της δημοσιοϋπαλληλικής γραφειοκρατίας, που έχει καταστρέψει την Ελλάδα και δεν την αφήνει να αναπνεύσει.

ΘΑ το πω για άλλη μια φορά και ας παρεξηγηθώ: για το απύθμενο χάλι της Ελλάδας τη μεγαλύτερη (αν όχι την αποκλειστική ευθύνη) φέρει ο… περήφανος ελληνικός λαός. Καθρέφτης του λαού μας είναι η σημερινή κατάντια και η παρακμή που την ακολουθεί όπως η σκιά της. 

ΜΕΤΑ απ’ όλα αυτά, ερωτώ: υπάρχει έστω και ένας που πιστεύει στ’ αλήθεια, ότι η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων ενδιαφέρεται για τα προβλήματα των προσφύγων, τη στιγμή που δεν ενδιαφέρονται για τους συμπολίτες τους της διπλανής πόρτας και το εξαθλιωμένο κράτος; Να με συγχωρείτε, αλλά δεν το πιστεύω.

ΚΑΙ μην μου πείτε ότι «το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι» και ο λαός δεν είχε άλλες επιλογές για να ψηφίσει καλύτερους πολιτικούς, γιατί δεν το δέχομαι. Μια διαχρονική ματιά να ρίξετε ποιους από τους υποψήφιους επέλεγε ο λαός για να ψηφίσει, θα έχετε μια πλήρη εικόνα για τα κίνητρα και τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά. 

ΟΙ Έλληνες επειδή πιστεύουν στα… θαύματα, ψήφιζαν εν γνώσει τους, πάντα, τους ψεύτες που τούς έταζαν «λαγούς με πετραχήλια» και όσους πίστευαν ότι θα εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους, θα τούς διορίσουν στο Δημόσιο ή ότι θα κέρδιζαν κάτι τέλος πάντων και οι ίδιοι από αυτούς. 

ΜΕ όλα αυτά, η χώρα έφτασε εδώ που έφτασε: στα πρόθυρα μιας πλήρους κατάρρευσης. Και το μεγαλύτερο κομμάτι της ευθύνης φέρει και πάλι ο λαός, ο οποίος -για τους ίδιους λόγους-, έδωσε την εξουσία στην κυβέρνηση της Αριστεράς, η οποία είναι η χειρότερη που έχει περάσει από τη χώρα τα τελευταία 40 χρόνια.

ΑΠΟ τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ ανήλθε στην εξουσία, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του έθεσαν σε εφαρμογή το know how, που είχαν αποκτήσει κάνοντας καταλήψεις σχολείων, πανεπιστημίων και άλλων δημόσιων κτιρίων και επιχειρήσεων. 

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΑΝ στις θέσεις-«κλειδιά» του κρατικού μηχανισμού αρκετούς από τους πρώην συντρόφους τους, οι όποιοι και επιτρέπουν στους… λαϊκούς αγωνιστές, να εισέρχονται στο Δημόσιο, να στήνουν, όπως και στις καταλήψεις, τη δική τους «φωλιά» και να κάνουν και αυτοί ό,τι είχαν μάθει να κάνουν.

ΚΑΙ επειδή πιστεύουν ότι και η κυβερνητική εξουσία είναι (όπως και οι καταλήψεις) ένα προσωρινό happening… επαναστατικής δράσης, έχουν ξεσαλώσει και κάνουν ό,τι προλάβουν, για να εμπλουτίσουν το… αγωνιστικό τους βιογραφικό. 

ΜΕ τον ίδιο τρόπο συμπεριφέρθηκε η κυβέρνηση της Αριστεράς και στους πρόσφυγες. Για ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα μιλούσε από το 2010 (χωρίς να κάνει τίποτα και να το ξεχάσει όταν ανέλαβε την εξουσία) και το ίδιο σλόγκαν επικαλέσθηκε για την ντόπια και διεθνή προβολή της όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση.

ΤΗΝ προσφυγική κρίση προσπάθησε να την αντιμετωπίσει με τα «ανοιχτά σύνορα» και με μεγαλοστομίες για τη «φιλοξενία» του λαού μας. Αποτέλεσμα των δικών της «ανοικτών συνόρων» ήταν να κλείσουν τα δικά τους, όλες οι γειτονικές μας χώρες και όχι μόνο. 

ΤΟ τι θα γίνει από εδώ και πέρα δεν ξέρω. Με τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία όλα είναι … happening και τα πάντα μπορούν να συμβούν…