ΜΠΟΡΕΙ να μη σας λέω τίποτα καινούργιο, αλλά θα σας το ξαναπώ.
ΚΑΙ θα το κάνω για δύο λόγους: πρώτον, γιατί δεν έχω κανέναν άλλο να το πω και δεύτερον, γιατί ενδεχομένως να είστε οι μόνοι που μπορείτε να με καταλάβετε.
ΚΑΙ αυτό το γράφω, παρά το γεγονός ότι δεν με απασχολεί, ούτε με ενδιαφέρει πια ποιοι και πόσοι με διαβάζουν και με καταλαβαίνουν.
ΕΧΟΥΝ περάσει πάρα πολλά χρόνια από τότε που με απασχολούσε το «τι θα πει ο κόσμος», το τι κάνω ή λέω.
ΣΥΝΕΠΩΣ, μην παίρνετε «κατάκαρδα» τα όσα γράφω, αφού ο κυριότερος λόγος που το κάνω είναι για να έχουμε κάτι να λέμε και να διασκεδάζουμε τη μοναξιά μας.
ΟΣΟ περνούν τα χρόνια, διαπιστώνω ότι αποκόβομαι σιγά-σιγά από τούτο τον κόσμο.
ΑΡΧΙΖΩ να μην τον καταλαβαίνω, να μην μπορώ να τον παρακολουθήσω και να συγχρονιστώ μαζί του.
ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ότι ο ρυθμός του είναι εξουθενωτικά γρήγορος για μένα που, από τη φύση μου, είμαι «αργό» και αμελές άτομο που αφήνω τα πάντα για να τα κάνω την τελευταία στιγμή.
ΕΛΑ, όμως, που «η τελευταία στιγμή» δεν έχει πια την ίδια χρονική διάρκεια που είχε κάποτε.
ΕΔΩ οι «γρήγοροι» και οι τεχνολογικά εξοικειωμένοι δεν μπορούν πια να παρακολουθήσουν την ταχύτητα των εξελίξεων.
ΠΟΣΟ μάλλον ορισμένοι από εμάς που έχουμε γεννηθεί και μεγαλώσει στην εποχή που «έδεναν ακόμα τα σκυλιά με τα λουκάνικα».
ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ σε όσους από εμάς έχουν περάσει τα εξηνταπέντε και μπαίνουν στην τελική ευθεία που οδηγεί, αργά μεν, αλλά σταθερά, στην έξοδο από τούτο τον κόσμο.
ΚΑΙ αντί αυτή η «έξοδος» να είναι ήσυχη και ομαλή, όσο περνούν τα χρόνια γίνεται όλο πιο απαιτητική και δύσκολη.
ΘΑ σας πω, όσο πιο απλά και σύντομα μπορώ, ότι ένα άτομο σαν εμένα που λόγω ηλικίας και γενικότερης «βαρεμάρας» άργησε να προσαρμοστεί στην τεχνολογική εξέλιξη, μπορεί να ταλαιπωρηθεί για να κάνει τη δουλειά του.
ΤΟ αυστραλιανό μου διαβατήριο είχε λήξει πριν δύο χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι, για να πάω στην Ελλάδα τον ερχόμενο μήνα έπρεπε να βγάλω καινούργιο διαβατήριο.
ΤΟ ότι έληγε το διαβατήριο το ήξερα από τότε, αλλά επειδή, όπως έγραψα και πιο πάνω, όλα τα αφήνω για να τα κάνω την τελευταία στιγμή, δεν φρόντισα να το ανανεώσω.
ΠΡΟΧΘΕΣ, λοιπόν, που πήγα σε έναν φίλο μου ταξιδιωτικό πράκτορα να βγάλω εισιτήριο (μιας και δεν ήξερα να το βγάλω «on line») πήρα μαζί μου και το διαβατήριο, προκειμένου να πάω στο Υπουργείο Μετανάστευσης να το ανανεώσω.
ΑΠΟ τον πράκτορα πληροφορήθηκα ότι δεν μπορείς να πας εκεί, όπως παλιά, όποια ώρα θέλεις, αλλά για να σε δεχτούν θα πρέπει να κλείσεις ραντεβού, γιατί τώρα οι δουλειές αυτές γίνονται ηλεκτρονικά μέσω του internet.
Ο φίλος πράκτορας μού είπε, επίσης, ότι μπορείς να κάνεις επιτόπου ηλεκτρονικά την αίτηση για νέο διαβατήριο, συμπληρώνοντας την ειδική φόρμα, να τυπώσεις ένα αντίγραφό της, να πας με αυτό σε ένα πιστοποιημένο υποκατάστημα των Αυστραλιανών Ταχυδρομείων, να σου βγάλουν φωτογραφίες, να πληρώσεις και να στο στείλουν σε δύο εβδομάδες στο σπίτι.
ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΑΜΕ ηλεκτρονικά επιτόπου την αίτηση, πήρα το αντίγραφο και πήγα στο κεντρικό Ταχυδρομείο στο City, για τα περαιτέρω.
ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑΝ 45 λεπτά της ώρας στην ουρά μέχρι να έλθει η σειρά μου για να δώσω στην αρμόδια υπάλληλο την αίτηση ανανέωσης.
ΤΗΝ πήρε η υπάλληλος, με φωτογράφισε και μού ζήτησε το παλιό μου διαβατήριο, για να τσεκάρει αν η αίτηση συμφωνούσε με τα στοιχεία μου.
ΠΑΝΩ που πίστεψα ότι ξεμπέρδεψα και άρχισα να υμνώ (από μέσα μου) την ταχύτητα των νέων τεχνολογιών, μού είπε ότι δεν μπορεί να δεχτεί την αίτηση, γιατί η υπογραφή μου ήταν κατά ένα χιλιοστό έξω από το… τετραγωνάκι που προβλεπόταν από τον κανονισμό.
ΝΑ πας, μου λέει η υπάλληλος, σε έναν από τους υπολογιστές που έχουμε στη γωνία, να συμπληρώσεις μια καινούργια αίτηση και να τη φέρεις να την υπογράψεις μπροστά μου.
ΠΗΓΑ στον υπολογιστή, έκανα ό,τι μου είπε, αλλά ο υπολογιστής δεν τύπωνε νέα αίτηση γιατί δεν δεχόταν το πατρώνυμο της μητέρας μου, που ενδεχομένως στην αρχική αίτηση να είχε γραφεί λάθος από τον πράκτορά μου.
ΣΤΗ συνέχεια, η υπάλληλος μού είπε ότι το μόνο που μπορώ να κάνω τώρα είναι να πάω στο Υπουργείο Μετανάστευσης και να τους ζητήσω να μου τυπώσουν αυτοί, μιας και έχουν όλα τα απαραίτητα στοιχεία, μια νέα αίτηση και να της την πάω.
ΜΕ πήρε σχεδόν μία ώρα να πάω περπατώντας στα Docklands, όπου βρίσκεται τώρα το Υπουργείο και να περιμένω άλλα 40 λεπτά μέχρι να φτάσω στην υπάλληλο που θα μου έδινε τη νέα αίτηση.
ΤΗΣ εξήγησα τι ήθελα, κοίταξε την αίτηση που είχα δώσει και μου είπε ότι «οι υπάλληλοι του Ταχυδρομείου δεν ξέρουν τι τους γίνεται», αφού η υπογραφή μου ήταν μέσα στο… τετραγωνάκι!
«ΕΝΤΑΞΕΙ, θα σου δώσω μια νέα αίτηση, αλλά επειδή ο χώρος στον υπολογιστή μου δεν επαρκεί, θα πρέπει να γράψεις εσύ τα υπόλοιπα στοιχεία» – διεύθυνση, τηλέφωνα και λοιπά.
ΓΙΑ να μην μπλέξω πάλι με τα «κουτάκια» και τους χώρους των κανονισμών, την ρώτησα αν μπορώ να καταθέσω εκεί την αίτηση μιας και βρισκόμουν στην κατ’ εξοχήν υπηρεσία έκδοσης διαβατηρίων.
ΟΧΙ, μου λέει, γιατί θα πρέπει πρώτα να κάνεις ραντεβού και ίσως χρειαστούν και λίγες μέρες μέχρι να σε δεχτούν. Καλύτερα πήγαινε πάλι στο Ταχυδρομείο…
ΕΠΕΙΔΗ δεν έβρισκα ταξί, χρειάστηκε να περπατήσω πάλι μέχρι το Ταχυδρομείο και να περιμένω, σχεδόν μια ώρα στην ουρά μέχρι να έλθει πάλι η σειρά μου.
ΦΤΑΝΟΝΤΑΣ σε άλλη υπάλληλο, την παρακάλεσα (επειδή δεν είχα μαζί μου τα γυαλιά μου) να συμπληρώσει αυτή τα υπόλοιπα στοιχεία, δηλαδή το τηλέφωνό μου, το email μου και τη διεύθυνση του σπιτιού μου για να σταλθεί το διαβατήριο.
«ΣΥΓΝΩΜΗ», μου λέει η υπάλληλος, «δεν μπορώ να το κάνω αυτό, γιατί πρόκειται για προσωπικά σας δεδομένα και απαγορεύεται να το κάνουμε από τους κανονισμούς που έχουμε».
ΠΕΡΙΤΤΟ να σας πω ότι με κοίταξε λες και ήμουν εξωγήινος χωρίς να πει λέξη, όταν της είπα ότι, έτσι και αλλιώς, αυτά τα… προσωπικά «δεδομένα» θα τα γράψω στην αίτηση μπροστά της…
ΔΙΔΑΓΜΑ: Προσοχή στον ιερό χώρο που σάς παρέχουν τα τετράγωνα… κουτάκια. Ακολουθείτε ευλαβικά και χωρίς ερωτήσεις τους κανονισμούς, ακόμα και αν εναντιώνονται στην κοινή λογική.
ΜΗΝ ξεχνάτε, γιατί -ουσιαστικά- απαγορεύεται, ότι ζούμε στην εποχή των κανόνων και της αυτοματοποίησης των πάντων και ο κόσμος που ξέρατε και κάποτε εκλαμβάνατε ως δεδομένο δεν υπάρχει πια.
ΣΕ λίγα χρόνια, αν δεν έχετε πιστωτική κάρτα και δεν ξέρετε να διεκπεραιώνετε τις δουλειές σας «on line», όχι μόνο την τράπεζά σας δεν θα μπορείτε να επισκεφθείτε, αλλά ούτε να ψωνίσετε από το σουπερμάρκετ δεν θα μπορείτε.
ΘΕΜΑ χρόνου είναι πλέον μέχρι να γίνονται τα πάντα ηλεκτρονικά, που σημαίνει ότι άνθρωποι σαν εμάς που δυσκολευόμαστε να προσαρμοστούμε στις νέες τεχνολογίες, θα περιθωριοποιηθούμε και ούτε από το σπίτι μας δεν θα μπορούμε να βγούμε.
ΕΠΕΙΔΗ, όμως, όλα τα κακά, έχουν -ως συνήθως- και τα καλά τους, κατά τη διάρκεια του χρόνου που περίμενα στις ουρές, μού δόθηκε η ευκαιρία να ξεφυλλίζω το διαβατήριό μου και βλέποντας τις σφραγίδες από τις χώρες που επισκέφθηκα, να κάνω νοερά ένα σύντομο ταξίδι στους τόπους που ταξίδεψα.
ΤΗ δεκαετία εκείνη, δηλαδή από τον Φεβρουάριο του 2004 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2014, επισκέφθηκα πάνω από 25 χώρες της Βόρειας και Νότιας Αμερικής, της Ευρώπης καθώς και την αξέχαστη Ιαπωνία.
ΤΑΞΙΔΙΑ στα οποία ξόδεψα πολλούς μήνες από τη ζωή μου και τα οποία όχι μόνο τα θυμάμαι, αλλά και νοσταλγώ να τα ξανακάνω, αν μού δοθεί ευκαιρία.
ΕΛΠΙΖΩ, λοιπόν, να προλάβω να γεμίσω και το νέο διαβατήριο με σφραγίδες και αναμνήσεις.
ΤΑ ταξίδια, συνεχίζουν να λειτουργούν για μένα σαν οι μόνες «άγκυρες», που μου θυμίζουν το χρόνο που περνάει…
