– ΤΟ ΟΧΙ το είδες πουθενά;
– Κοίταξες πίσω απ’ τα τάπερ;
– Το ΟΧΙ, παιδί μου, το ηρωικό. Το πήρε πουθενά το μάτι σου;
– Γιατί, σπίτι το ‘χαμε;
– Την ταινία λέω. Με το ΟΧΙ στον Ιταλό πρέσβη.
– Όχι, δεν είδα τον ΟΧΙ. Είδα τη Μαντώ Μαυρογένους με την Τζένη Καρέζη.
– Να λέει ΟΧΙ στον ιταλό πρέσβη;
– Γιατί η Μαντώ Μαυρογένους να πει όχι στον Ιταλό πρέσβη; Τι τη ρώτησε, αν θέλει παγάκια στο ουίσκι;
– Επειδή τέτοιες μέρες το παίζουνε τα κανάλια.
– Δεν το παίζουνε τέτοιες μέρες. Άλλες μέρες το παίζουνε.
– Επετειακό δεν είναι; Πότε θα το παίξουνε αν δεν το παίξουνε 25η Μαρτίου;
– 28η Οκτωβρίου ίσως; Μια ιδέα ρίχνω.
– Ααααα, γι’ αυτό δεν τα ‘φτιαξε η Τζένη Καρέζη με τον Κώστα Πρέκα. Γιατί εγώ μπέρδεψα τις επετείους. Ιταλοί, Γερμανοί, Τούρκοι, αλλόφυλοι κι αλλόθρησκοι ένας αχταρμάς μες στο κεφάλι μου. Δεν είμαι καλά, δεν είμαι καθόλου καλά.
– Πού το αποδίδεις;
– Στον Κατρούγκαλο.
– Τουλάχιστον, σημαία κρεμάσατε;
– Τώρα η σημαία; Πάει η σημαία.
– Έφυγε;
– Ντρέπομαι φριχτά, αλλά επειδή ξεμείναμε στο τέλος του μήνα, το μπλε το έκανα ταγέρ και με το άσπρο έντυσα τα παιδιά γαλατάδες.
– Γαλατάδες τα πας στο σχολείο;
– Για να συναντήσουνε τους άλλους λιλιπούτειους γαλατάδες. Αυτό δεν είναι προαύλιο, αυτό είναι έκθεση γαλακτοκομικών προϊόντων. Πήραμε το σύμβολο και το κάναμε μποξεράκι. Δεν είμαι καλά, καθόλου καλά.
– Από πότε;
– Από τότε που πληροφορήθηκα ότι εμπίπτω στην κατηγορία εργαζόμενων γυναικών που θα πάρουν σύνταξη 15 χρόνια αργότερα από ό,τι υπολόγιζαν.
– Τι είναι 15 χρόνια μπροστά στην αιωνιότητα;
– Επίσης εμπίπτω στην κατηγορία εργαζομένων «γυναίκα που θα δολοφονήσει ολόκληρη κυβέρνηση», αλλά μη δίνεις σημασία.
– Εδώ δεν δίνουν αυτοί, θα δώσω εγώ;
– Θα σέρνομαι γριά γυναίκα με το πι να χτυπάω κάρτα μέχρι τα βαθιά γεράματα. Θα με καθίζουν πέντε στο κομπιούτερ. Η μασέλα και το λογισμικό.
– Η νεράιδα και το παλικάρι.
– Πήγες λαϊκή προσφάτως;
– Πήγα. Αυτό δεν ήταν λαϊκή. Αυτό ήταν το σουξέ της Λιλιπούπολης. «Το χοντρό μπιζέλι χορεύει τσιφτετέλι στον χορό των μπιζελιών».
– «Και τα κολοκυθάκια χτυπάνε παλαμάκια πάνω στην πρασινάδα και πάνω στο γκαζόν».
– «Ήρθε η ώρα πια κι εγώ να χορέψω με λαχτάρα αγκαλιά με μια αγκινάρα το πρώτο μου ταγκό».
– «Βλίτο και σπανάκι χορεύουνε συρτάκι κι η μπάμια η μεγάλη χορεύει πεντοζάλη».
– Ταμάμ για την κυβέρνηση γράφτηκε αυτό.
– Το χοντρό μπιζέλι χορεύει τσιφτετέλι. Στην πλάτη μου. Κι έχω και αυχενικό σύνδρομο.
– Εγώ έχω αυτοκτονικό σύνδρομο. Ειδικά προχτές που μας ήρθε ένας λογαριασμός νερού 350 ευρώ.
– Ασύλληπτο! Σε τριάρι ζείτε εσείς ή στη Λίμνη των Κύκνων;
– Ήρθαμε και γίναμε η χαρά του Τσαϊκόφσκι. Και δεν σου βάζω όλους τους άλλους λογαριασμούς συν τις πιστωτικές. Φόροι, ΕΝΦΙΑ, ΟΤΕ, ΔΕΗ…
– Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά 40 χρόνια τα χρέη της ΔΕΗ.
– Πού θα πάει αυτό; Πόσο θα πάει αυτό; Πόσο θα αντέξουμε πριν μας αποδεκατίσουν όλους;
– Σσσσσς, μη μιλάς. Το χοντρό μπιζέλι χορεύει τσιφτετέλι. Σκάσε και χτύπα.
– Να χτυπήσω τι; Παλαμάκια;
– Το μπιζέλι, χαρά μου. Το μπιζέλι.
