Μία ορχήστρα ελληνικής μουσικής, στην οποία οι Έλληνες αποτελούν μειονότητα; Η Τζένη Θεολογίδη δεν το θεωρεί και τόσο περίεργο, η τραγουδίστρια έχει σχηματίσει το ντουέτο “Polyxeni” με τον Wayne Simmons, παρουσιάζοντας τον θησαυρό του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού, από τα σμυρνέικα του ’20 μέχρι τα λαϊκά του ’50 – για να εμπλουτίσουν το ρεπερτόριό τους, με ένα αισθητικό άλμα στο χρόνο, με το έργο των έντεχνων τραγουδοποιών από το ’80 μέχρι σήμερα.
Το Σάββατο, θα εμφανιστούν στο “Boîte” (1 Mark Street, North Fitzroy), έχοντας στο πλευρό τους τον δεξιοτέχνη του μπουζουκιού Ιάκωβο Παπαδόπουλο, τον Adrian Close στο κοντραμπάσο και την Sally Taylor στο βιολί.
“Είναι πολύ δύσκολο να βρεις έναν παραδοσιακό βιολιστή στη Μελβούρνη”, λέει, πλέκοντας το εγκώμιο της βιολίστριας Sally Taylor, η οποία εκτός από τις κλασικές της σπουδές, έχει μεγάλη γνώση της αγγλικής λαϊκής μουσικής και αγκάλιασε με ενθουσιασμό τα μικρασιατικά τραγούδια που τής δίδαξε ο Wayne Simmons. “Εκείνος γράφει τις παρτιτούρες και κάνει τις ενορχηστρώσεις”, λέει η Τζένη, περιγράφοντας πώς ο Αυστραλός συνεργάτης της μαγεύτηκε από την ελληνική μουσική, την εποχή που δίδασκε στο Alphington Grammar. “Μπορεί να καταλάβει αυτήν τη μουσική, γιατί έχει περάσει και ο ίδιος πολλά” εξηγεί.
Όσο για εκείνη, με φωνητική χροιά κι έναν τρόπο ερμηνείας που παραπέμπει στις θρυλικές φωνές του λαϊκού και ρεμπέτικου τραγουδιού -την Μαρίκα Νίνου, την Ρόζα Εσκενάζυ και την Στέλλα Χασκίλ- θυμίζοντας ελαφρώς το ξεκίνημα της Ελευθερίας Αρβανιτάκη στην Οπισθοδρομική Κομπανία, μοιάζει να γεννήθηκε για να τραγουδά αυτό το υλικό. “Δεν μπορώ να το εξηγήσω, αλλά πάντα με συγκινούσε βαθιά αυτή η μουσική, από τότε που ήμουν μικρή. Όταν πήγαινα στην εκκλησία, το μόνο που με ενδιέφερε ήταν οι βυζαντινές μελωδίες, δεν πρόσεχα τίποτε άλλο” θυμάται.
“Μπορεί να είναι επειδή ο πατέρας μου έχει καταγωγή από την Μικρά Ασία, η προγιαγιά μου έφυγε μετά την Καταστροφή του ’22”. Τα τραγούδια αυτής της εποχής θα βρεθούν στο επίκεντρο της μουσικής βραδιάς που θα παρουσιάσουν το Σάββατο, μαζί με κάποια παλιά λαϊκά, από το ρεπερτόριο του Μανώλη Χιώτη – τις πρώτες του συνθέσεις, από το 1945 μέχρι το 1952, προτού ο θρυλικός μπουζουξής αγκαλιάσει τους δυτικούς και λατινοαμερικανικούς ρυθμούς και τους περάσει στο λαϊκό τραγούδι.
Εξηγώντας αυτήν την επιλογή του ρεπερτορίου, ως σημείου συνάντησης μουσικών από διαφορετική προέλευση με ένα επίσης ετερόκλητο κοινό, η Τζένη Θεολογίδη έχει τη δική της εξήγηση: “Όλοι εμείς ψάχνουμε γι’ αυτό που δεν υπάρχει πια, για κάτι που έχει φύγει και μέσα μας νιώθουμε την ανάγκη να το κρατήσουμε στο παρόν”.
