Σε ένα υπέρκομψο περιβάλλον, όπου η αρχοντιά συναγωνίζεται την απλότητα και τον αέρα του «σήμερα», το ζεύγος Λολατζή δέχτηκαν την περασμένη Παρασκευή κάπου 80 Καστελορίζιους της νέας γενιάς -δεύτερης και τρίτης- για να τους δώσουν μια γερή, όσο και ενδιαφέρουσα γεύση, από το τι περιμένουν από εκείνους.

«Στους νέους υπάρχει δίψα για την παράδοση, αλλά και πικρία που δεν έμαθαν τη μητρική τους γλώσσα»

Ήταν ένας συνδυασμός του τερπνού μετά του ωφελίμου, όπου καλέστηκε να συνδράμει και ο μεγάλος σεφ της παροικίας μας -και όχι μόνο- Γιώργος Καλομπάρης.

Τα εδέσματα δικά του -εντυπωσιακά και γευστικότατα, όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο- όσο και ο επίλεκτος συνδυασμός με την κουλτούρα, την ελληνική βέβαια, και το ρόλο που παίζει -πέρα από τη γεύση και το συναίσθημα- στο να μας εμπνεύσει, να μας δώσει ώθηση να φτάσουμε και να κατακτήσουμε τους στόχους και τα όνειρά μας.

Απτό παράδειγμα ο ίδιος, βέβαια, η επιλογή του οποίου να βρίσκεται εκεί ήταν κάθε άλλο παρά τυχαία.

«Σκέφθηκα, ότι ο Καλομπάρης, πέρα από την ποιότητα και την έκπληξη, στα προσφερόμενα στους καλεσμένους, ήταν ο ίδιος απτό παράδειγμα επιτυχημένου Νεοέλληνα που εμπνέεται και μένει στενά δεμένος με την παράδοση. Την παραδοσιακή ελληνική κουζίνα στη συγκεκριμένη περίπτωση. Είμαι βέβαιος, από ό,τι εισέπραξα, ότι ενθουσίασε και ενέπνευσε όσους ήταν εκεί» μας εμπιστεύεται ο Δρ. Νικ Λολατζής, διακεκριμένος επιστήμονας και πρόεδρος του Συνδέσμου Καστελοριζίων Βικτώριας, στη συζήτηση που έχουμε μαζί του, για την πορεία του οργανισμού που φαίνεται να τον απασχολεί, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, σήμερα.

ΚΟΚΤΕΪΛ ΠΑΡΤΥ

Η γνωριμία μου με τον επιστήμονα -διακεκριμένο γυναικολόγο με ειδικότητα στην εξωσωματική- πάει μερικές δεκαετίες πίσω, όταν με μυούσε, με υπομονή και επιδεξιότητα στα μυστικά της νέας επίτευξης της επιστήμης που ηγείτο. Εντυπωσιακό ντύσιμο, με καρώ πουκάμισο και τιράντες, παπιγιόν πολύχρωμο, κάτω από τη λευκή μπλούζα του γιατρού, τον έκανε να ξεχωρίζει και σαν παρουσία.

Σήμερα, άρτι συνταξιοδοτηθείς -τρεις βδομάδες πριν- μου εμπιστεύεται, ότι δεν έχει χάσει τη δίψα για την υλοποίηση μεγάλων οραμάτων, στη συγκεκριμένη περίπτωση, την ανοδική πορεία του οργανισμού του οποίου ηγείται και έχει αφιερώσει τέσσερις δεκαετίες από την πολύτιμη ζωή του.

«Ναι, το θεωρώ καθήκον μου να λάβω όλα τα απαραίτητα μέτρα σήμερα που είμαι στο τιμόνι, ώστε να υπάρξει συνέχεια. Πλησιάζουμε την εκατονταετηρίδα. Έχουμε διανύσει μια επιτυχημένη πορεία, πάντα με στόχο να είμαστε σ’ επαφή με την πραγματικότητα και τις ανάγκες των μελών μας. Είμαστε περήφανοι για ό,τι επιτύχαμε μέχρι τώρα. Να έχουμε επαφή με το αγαπημένο μας νησί, δεμένοι άρρηκτα με τις ρίζες μας και πέρα από τα συναισθηματικά ταξίδια εκεί, που είναι απαραίτητα για να αντλούμε δύναμη και να εμπνεόμαστε, φροντίζουμε να συνδράμουμε και σε έργα που αποσκοπούν στη διατήρηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Από την άλλη πλευρά, η επαφή με τη χώρα που ζούμε και η ενσωμάτωση σ’ αυτήν θεωρήσαμε πάντοτε ότι ήταν απαραίτητη. Είμαστε ένα κομμάτι της πολυπολιτισμικής Αυστραλίας και δεν μπορούμε αυτό να το αγνοήσουμε. Διατηρούμε τα πολιτιστικά μας στοιχεία, ενώ την ίδια ώρα δραστηριοποιούμαστε σ’ ένα κλίμα που δεν μας αποσπά, αλλά μας ενώνει με το σύνολο».

ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Σοφός ο ίδιος, πριν και τώρα, δεν έχει πρόβλημα να μιλήσει για το χτες -με θαυμαστή διαύγεια- συγκρίνοντάς το με το σήμερα: «Πιστεύω ότι η επιτυχία του οργανισμού, από τα πρώτα στάδια της ύπαρξής του, στηριζόταν στο γεγονός ότι ήταν εκεί για να εξυπηρετεί τις ανάγκες των μελών. Το γεγονός ότι υπήρχε μια ομοιότητα, αν θέλεις, αναφορικά μ’ αυτές, τις καθιστούσε και πιο εύκολο να ικανοποιηθούν. Υπήρχαν, για παράδειγμα, οι εκδρομές, οι χοροί, οι αθλητικές εκδηλώσεις με τις ομάδες μπάσκετ και φούτμπολ, παράλληλα με το πολιτιστικό και φιλανθρωπικό έργο του οργανισμού, που ικανοποιούσαν, πιστεύω, σε μεγάλο βαθμό τα μέλη μας. Όσο, όμως, η δεύτερη γενιά περνούσε στο στάδιο της δημιουργίας καριέρας και οικογένειας, εντοπίσαμε, εμείς οι μεγαλύτεροι, ότι ήταν όλο και πιο δύσκολο να τους φέρουμε κοντά στον οργανισμό. Ο λόγος, ότι άλλαξαν οι ανάγκες και τα ενδιαφέροντά τους. Η προσέλευση στις εκδηλώσεις αραίωνε, ήταν δε πολύ δύσκολο να κινήσουμε το ενδιαφέρον τους για τη διοίκηση του οργανισμού».

Μικρή παύση που παραπέμπει στην (ίδια – παρόμοια) τύχη των πλείστων παροικιακών οργανισμών.

Η ιδέα να τους φέρει κοντά του ο νυν πρόεδρος -μέσα σ’ αυτό το ίδιο το σπίτι του- ήταν, όπως αποδείχτηκε και εκ των πραγμάτων, μια αξιοθαύμαστη έμπνευση. Υπήρχε μια ατμόσφαιρα ζεστασιάς, οικειότητας, θα έλεγε κανείς, ειλικρίνειας και διαφάνειας εκπληκτικής, όπως αποδείχτηκε εκ των γεγονότων. Και -ας μη μας διαφεύγει- ελληνικής φιλοξενίας – στην πιο εκλεπτυσμένη και ζεστή της μορφή.

Αφοπλιστικά ειλικρινής και πραγματιστής στην προσέγγισή του, ο Δρ. Λολατζής, μετά από μια σύντομη, αλλά εύστοχη και ουσιαστική αναφορά στην αξιόλογη πορεία του οργανισμού, κάλεσε τους προσκεκλημένους του να αναλάβουν τη συνέχιση του έργου των προγενέστερων και σημερινών μελών του Διοικητικού Συμβουλίου, στην ουσία να επωμιστούν την επιβίωση του οργανισμού.

«Δεν ζητάμε να πάρετε ένα πρόγραμμα και να το εφαρμόσετε, άνευ όρων», ήταν η αρχή αλλά και η ουσία των όσων είπε ο Νίκολας Λολατζής.

«Εκείνο που ζητάμε είναι να έλθετε στο Καστελορίζιο Σπίτι και να σχεδιάσετε εσείς, με τον τρόπο που σας ελκύει, την πορεία του. Εμείς θα είμαστε εκεί, μόνο για να σας στηρίξουμε. Πέστε μας τι σας εκφράζει, τι σας ελκύει, πώς εσείς οι ίδιοι βλέπετε τη συνέχεια;» ήταν μια έκκληση στην οποία υπήρξε μια ζωντανή ανταπόκριση.

Σε μια οικεία ατμόσφαιρα, οι Καστελορίζιοι της δεύτερης γενιάς, από 25 – 45 χρόνων, πήραν το έναυσμα να εκφράσουν ελεύθερα τις σκέψεις τους για τον οργανισμό και κυρίως τι τους εκφράζει.

Μίλησαν για «επαγγελματικά πρωινά», χορηγίες σε πανεπιστήμια, εκδρομές οικογενειακές, διαλέξεις τις Κυριακές, από ειδήμονες, για την ιστορία και τις παραδόσεις του νησιού, ακόμη και τη διοργάνωση ιπποδρομιών στην ύπαιθρο.

Εκείνο που έφερε μια σκιά μελαγχολίας στα πρόσωπα πολλών ήταν η εξομολόγηση ορισμένων ότι ‘νοιώθουν πικρία για το ότι δεν έμαθαν την ελληνική γλώσσα’.

«Εξέφρασαν μια βαθύτερη ανάγκη προφανώς που συνδέεται άρρηκτα με το γεγονός ότι θα είχαν μια πιο ουσιαστική επαφή σήμερα με τις ρίζες τους.

Μιλώντας για ρίζες, εκείνο που προγραμματίζουμε άμεσα είναι η ανταλλαγή σπουδαστών. Να φέρουμε εδώ νέους από το νησί, τρεις ως ξεκίνημα, οι οποίοι, θα φιλοξενηθούν για ένα μήνα, αφενός μεν, στις τρεις μεγάλες πόλεις της Αυστραλίας, Μελβούρνη, Σίδνεϊ και Αδελαΐδα, αφετέρου δε για να γνωρίσουν τη χώρα και για να δουν, από πρώτο χέρι, πώς ζούνε οι Καστελορίζιοι της Αυστραλίας.

Μετά, τρεις νέοι αυστραλογενημένοι Καστελορίζιοι, θα επισκεφθούν το νησί, προκειμένου να έλθουν σ’ επαφή με τις ρίζες τους και να πάρουν μια γεύση από τον σύγχρονο τρόπο ζωής εκεί.

Το κλειδί είναι η επαφή με την εδώ και εκεί πραγματικότητα, αν μας ενδιαφέρει να πάμε μπροστά. Και το τελευταίο, μπορώ να σε διαβεβαιώσω, είναι σίγουρο» θα καταλήξει ένας από τους ακούραστους ηγέτες του οργανισμού.