«Αυτός που μαχαίρωσε την κόρη μου, την ίδια ώρα μαχαίρωσε κι εμένα. Δεν άφησα όμως τον πόνο να με σκοτώσει» είναι η δήλωση του Γιώργου Χαλβατζή, του τραγικού πατέρα που δεν μπορεί να ξεχάσει, αλλά ούτε και να επουλώσει, κατά κάποιον τρόπο, την πληγή που αιμορραγεί, σχεδόν δυο δεκαετίες τώρα.
Ούτε και κουράζεται, βέβαια, να ανατρέχει εκεί που η ζωή του θα έπαιρνε μια άλλη τραγική στροφή.
Εκεί που ένα στυγερό έγκλημα θα έπαιρνε από τη ζωή «μια αθώα ύπαρξη».
Ήταν 1η Νοέμβρη 1997, απόγευμα Σαββάτου, όταν η 25χρονη Μερσίνα, απόθεσε προσεκτικά το κέντημά της στο ντιβάνι για να πάει πριν νυχτώσει, ν’ ανάψει το καντήλι στον τάφο της γιαγιάς της, στο κοιμητήριο του Fawkner.
«Δεν ήταν η πρώτη φορά, θα ήταν, όμως, η τελευταία» λέει ο τραγικός πατέρας σήμερα, με τη συγκίνηση να σπάζει τη φωνή του.
«Επειδή γνωρίζαμε ότι είναι συνεπής, μετρημένη, πάντα προσεκτική να μην προκαλέσει ανησυχία στην οικογένεια, γι’ αυτό και ανησυχήσαμε όταν σκοτείνιασε και δεν είχε ακόμη φανεί» είναι η αρχή μιας κουβέντας με τραγικό επίλογο που δεν κουράζεται, όλα αυτά τα χρόνια, να επαναλαμβάνει ο Γιώργος Χαλβατζής, ο άνθρωπος που έχασε την κόρη του με τόσο τραγικό τρόπο. Εκείνος που είδε το κορμί της κατακρεουργημένο στον διπλανό τάφο. Που για 15 χρόνια αγωνιζόταν να μη μείνει ατιμώρητο το στυγερό έγκλημα.
Αν είναι κάτι που τον ικανοποιεί σήμερα είναι ότι με τις δικές του προσπάθειες, εντοπίστηκε και δικάστηκε ο ένοχος του εγκλήματος, ο κατά συρροήν δολοφόνος Peter Norris Dupas.
«Κάθε φορά που κάποιος μου λέει ‘αισθάνομαι τον πόνο σου’, θλίβομαι. Την ίδια ώρα, όμως, νιώθω ότι κανείς δεν μπορεί πραγματικά να αισθανθεί αυτό που ζω, κάθε μέρα κάθε στιγμή, σαν να μην έχει περάσει ούτε λεπτό από την τραγική αυτή ώρα. Το μόνο που κάνω είναι να εύχομαι κανείς να μην αισθανθεί ποτέ, μα ποτέ εκείνο που ζω».
Αν και το βλέμμα του σκοτεινιάζει, ο τόνος της φωνής του είναι χαμηλός και η χροιά της περίεργη.
Ίσως κρύβει μια συγκρατημένη οργή για τον άδικο χαμό μιας ύπαρξης που δεν άντεχε, όπως θα πει ο ίδιος, να δει να κακοποιούν ούτε ένα μυρμήγκι: «Η Μερσίνα ήταν ένα πλάσμα άκακο, στοργικό, γεμάτη καλοσύνη και αγάπη για τον άνθρωπο. Μελαγχολούσε ακόμη κι όταν έβλεπε κάποιον να σκοτώνει ένα μυρμήγκι. Πάντα είχε χρόνο για όλους όταν επρόκειτο να βοηθήσει κάποιον. Πάλεψα με νύχια και με δόντια να επιτύχω ώστε να βρεθεί ο ένοχος. Υπήρχαν ορισμένοι που είχαν δει, γνώριζαν, φοβούνταν όμως να μιλήσουν.
Αυτός είναι και ο λόγος που είμαι μπροστάρης, εδώ και χρόνια, στον οργανισμό Crime Stoppers. Με έχουν κάνει πρεσβευτή. Είναι ένας τίτλος που μου έδωσαν εδώ και μία δεκαετία, όταν είδαν την επιμονή και την ακούραστη προσήλωσή μου στο στόχο, που δεν ήταν άλλος από το να έλθει στο φως η αλήθεια. Εκείνο που έχει σημασία και τους είμαι ευγνώμων γι’ αυτό, είναι ότι με βοήθησαν στην προσπάθεια που κατέβαλα να ανακαλύψω τον δολοφόνο της κόρης μου.
Εκατοντάδες ήταν τα τηλεφωνήματα που έπαιρνε ο οργανισμός Crime Stoppers, όσον αφορά την τραγωδία της κόρης μου. Υπήρχαν πολλοί που είχαν πολύτιμες πληροφορίες αλλά φοβόντουσαν να μιλήσουν. Ήταν με την ενθάρρυνση του οργανισμού που ήλθαν στο δικαστήριο ως μάρτυρες, που μπόρεσαν να αποκαλύψουν εκείνα που ήξεραν, πολύτιμα στοιχεία, όπως αποδείχθηκε, για τη διαλεύκανση του εγκλήματος και την καταδίκη του ενόχου.
Από τότε έχω αφιερώσει όλο το χρόνο μου στο να βοηθώ τον οργανισμό αυτόν, γιατί γνωρίζω πολύ καλά το σημαντικό ρόλο που παίζει στην εντόπιση εκείνων που διαπράττουν εγκλήματα».
ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΑΣ
«Εξαρτάται από μας, την κοινωνία, να κρατήσουμε την Πολιτεία μας ασφαλή για τα παιδιά και τα εγγόνια μας, για τους ηλικιωμένους που δικαιούνται να ζουν χωρίς φόβο. Είμαι βέβαιος ότι μπορούμε να το επιτύχουμε αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας και πιστέψουμε στο ρόλο μας. Σε τελευταία ανάλυση, είναι καθήκον του καθενός να ενδιαφέρεται να προστατέψει την οικογένειά του, τον γείτονα, τον συνάνθρωπό του. Είναι απίστευτο -και όμως το είδα να γίνεται- πώς μια μικρή, ασήμαντη για μας λεπτομέρεια, μπορεί να παίξει ουσιαστικό ρόλο στο να εντοπιστεί ο ένοχος ενός εγκλήματος».
Μιλά με πάθος, μιλά με τη γλώσσα του ανθρώπου που ένιωσε κατάσαρκα, όπως ομολογεί ο ίδιος άλλωστε, τον αγιάτρευτο πόνο. Είδε ξανά και ξανά, πώς γλιστρούσε ο πραγματικός ένοχος από τα δίχτυα της Δικαιοσύνης και χρειαζόταν να βρει επιπρόσθετα στοιχεία για να μπορέσει η Δικαιοσύνη να αποφανθεί με βεβαιότητα ότι ναι, ο Ντούπας διέπραξε αυτό το έγκλημα.
Αρκεί να σημειωθεί ότι το 2015 έγιναν, κατά μέσο όρο 250 επαφές από άτομα στο Crime Stoppers. Όπως θα πει ο διευθύνων σύμβουλος του οργανισμού, Sam Hunter, «οι πληροφορίες του κοινού τα 29 χρόνια της ύπαρξης του οργάνου αυτού, συνέτειναν στο να διαλευκανθούν πάνω από 70 εγκλήματα, όπως και σεξουαλικοί βιασμοί, ένοπλες ληστείες και σοβαρές σωματικές κακοποιήσεις. Συνέτεινε στο να γίνουν 18.000 συλλήψεις και να συγκεντρωθούν $198 εκ. από ληστείες.
Γνωρίζουμε ότι, έστω και η μικρότερη πληροφορία μπορεί να συμβάλει στο να εντοπιστούν άτομα που καταζητούνται και να διαλευκανθούν σοβαρά εγκλήματα. Γι’ αυτό και κάνουμε έκκληση στην κοινωνία να γίνουν τα αυτιά και τα μάτια μας. Να μας μεταφέρουν κάθε πληροφορία που συμβαίνει να έχουν για κάποιο έγκλημα ή για κάτι ύποπτο που έχουν δει να συμβαίνει στη γειτονιά τους ή οπουδήποτε αλλού».
Συνεχίζοντας ο ίδιος, θα πει ότι «ως κοινότητα πολλές φορές υποτιμούμε τη διαφορά που μπορούμε να κάνουμε στο να καταστήσουμε τη Βικτώρια μια ασφαλέστερη Πολιτεία».
ΟΧΙ ΣΕ ΑΛΛΟΝ
«Εκείνο το οποίο μ’ ενδιαφέρει είναι, αυτό που συνέβη στο παιδί μου, να μη συμβεί σε κανενός άλλου παιδί» λέει ο Γιώργος Χαλβατζής.
Συνέχεια έχω την αίσθηση ότι κάποιος γνωρίζει κάτι και φοβάται να μιλήσει. Γι’ αυτό και δεν κουράζομαι να επαναλαμβάνω ότι είναι καθήκον μας να μη σιωπούμε. Να παίρνουμε τηλέφωνο τους Crime Stoppers άφοβα για το λόγο ότι η υπηρεσία αυτή είναι εμπιστευτική και δεν κινδυνεύει κανείς να πάθει κακό. Αντίθετα, μπορεί να βοηθήσει τον γείτονά του ή ακόμη σοβαρότερο να σώσει τη ζωή κάποιου, χωρίς καν να το ξέρει. Είναι κάτι που δεν πρόκειται να κουραστώ να επαναλαμβάνω μέχρι την τελευταία μου πνοή.
Ό,τι κάνω, το κάνω για την κόρη μου, και για όλα τα αθώα θύματα που έχασαν τη ζωή τους. Είναι σαν να παίρνω, κατά κάποιο τρόπο, το αίμα τους πίσω» καταλήγει ο Γιώργος Χαλβατζής.