Η ίδια έχει παλέψει με νύχια και με δόντια καθ’ όλη τη μακρά πολιτική της καριέρα για τα θέματα που απασχολούν την ομογένεια και, κατ’ επέκταση, τους μετανάστες της Αυστραλίας, σημειώνοντας, τις περισσότερες φορές, θετικά αποτελέσματα.
Σήμερα, ευρισκόμενοι προ των πυλών των εκλογών, συζητάμε μαζί της μερικά από τα θέματα που μας αφορούν άμεσα ως παροικία. Ξεκινάμε από το πιο πρόσφατο, αυτό της περικοπής της σύνταξης σε άτομα που ταξιδεύουν στο εξωτερικό και μένουν εκεί πάνω από έξι εβδομάδες. Το μέτρο το οποίο έχει ψηφιστεί από τη Βουλή και τη Γερουσία και αφορά εκείνους που έχουν εργαστεί στην Αυστραλία κάτω από 35 χρόνια.
Το ερώτημα στην κ. Βαμβακινού είναι «αν το Εργατικό Κόμμα κερδίσει τις εκλογές, θα ανατρέψει τη σχετική νομοθεσία;».
«Οπωσδήποτε. Είναι μια δέσμευση που την κάναμε, προ μηνών, επίσημα, στο Φεστιβάλ της Lonsdale Street. Θεωρούμε ότι το μέτρο αυτό περιορίζει κατάφωρα τα δικαιώματα του πολίτη. Είναι άδικο και ταπεινωτικό. Δείχνει ασέβεια στους ανθρώπους που έχτισαν την Αυστραλία. Σε αυτούς που έκαναν την χώρα αυτή που είναι σήμερα.
Η κοινωνική δικαιοσύνη, είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του Εργατικού Κόμματος. Δεν γίνεται, επομένως, να μην υποστηρίζουμε το κομμάτι αυτό της κοινωνίας που θίγεται μ’ έναν τρόπο που χωρίζει τους πολίτες σε δύο κατηγορίες.
Δεν πρέπει, επίσης, να μας διαφεύγει ότι το ποσό που θα εξοικονομηθεί μ’ αυτόν τον τρόπο -$164 εκ. σε τέσσερα χρόνια- είναι μηδαμινό σε σύγκριση με το οδυνηρό αποτέλεσμα.
Εξίσου σημαντικό είναι ότι δεν επηρεάζει μόνο την πρώτη γενιά των μεταναστών, αλλά και τις νεότερες γενιές. Η δική μου γενιά, για παράδειγμα, θεωρούμε ότι είναι απάνθρωπο να στερηθούν οι γονείς μας το δικαίωμα να επισκεφθούν τον τόπο που γεννήθηκαν και να μείνουν εκεί όσο διάστημα επιθυμούν. Όσο για την τρίτη γενιά είναι αρκετοί οι παππούδες και οι γιαγιάδες που παίρνουν μαζί τους τα εγγόνια τους για να γνωρίσουν τον τόπο της καταγωγής τους.
Για όλους αυτούς τους λόγους θεωρούμε ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα των μεταναστών πρώτης γενιάς να μην υποβάλλονται σε τέτοιου είδους περιορισμούς που προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια».
ΠΟΥ «ΚΟΛΛΑΕΙ» Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ
Έχουν συμπληρωθεί πάνω από δύο χρόνια (14/5/2014), αφότου η τότε υπουργός Τουρισμού της Ελλάδας, κ. Όλγα Κεφαλογιάννη, και ο τότε υπουργός Μετανάστευσης, κ. Scott Morrison, υπέγραψαν στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο, Διακρατική Συμφωνία με την Αυστραλία για χορήγηση βίζας σε 500 άτομα, ηλικίας 18 έως 30 ετών, με δικαίωμα εργασίας για ένα χρόνο. Προ μηνών επικυρώθηκε και από τη Βουλή των Ελλήνων, ωστόσο η συμφωνία δεν έχει τεθεί σε εφαρμογή. Γνωρίζοντας ότι η ίδια έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην προώθηση του θέματος αυτού, γνωρίζει πού «κολλάει»;
«Κατ’ αρχήν, να πούμε ότι ήταν αίτημα της ομογένειας, με το σκεπτικό ότι θα συνέβαλλε στην ενίσχυση των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών, όσο και στην ανάπτυξη πολλαπλών συνεργασιών. Το όλο θέμα, από ελληνικής πλευράς, κολλούσε στον αριθμό 500. Η Ελλάδα ζητούσε να μην υπάρχει αυτός ο περιορισμός. Τελικά, ο τότε υπουργός Μετανάστευσης της Αυστραλίας, κ. Μorrison, επισήμανε ότι αν το πρόγραμμα αυτό έχει επιτυχία, τότε θα μπορούσε να επεκταθεί.
Από αυστραλιανής πλευράς δεν υπάρχει κώλυμα. Η συμφωνία έχει υπογραφεί και το «μπαλάκι» βρίσκεται στην ελληνική πλευρά. Θα έλεγε κανείς ότι θα έπρεπε να επισπευσθεί, δεδομένου ότι είναι ένα θετικό βήμα για τον εργασιακό χώρο της γενέτειρας που αντιμετωπίζει γιγαντιαίο πρόβλημα ανεργίας, ιδιαίτερα στις τάξεις των νέων.
Ένας από τους δεσμευτικούς όρους, όσον αφορά την Αυστραλία, είναι ότι εκείνοι που έρχονται με αυτού του είδους τη βίζα θα πρέπει τις πρώτες εξήντα μέρες να εργαστούν στην ύπαιθρο, όπου υπάρχει έλλειψη εργατικών χεριών, και μετά να προσπαθήσουν να βρουν εργασία στις πόλεις. Οπωσδήποτε, το πρώτο στάδιο ευνοεί τους φαρμαδόρους, ενώ το δεύτερο, λέγεται ότι εκτοπίζει τους ντόπιους.
Προσωπικά πιστεύω ότι η συμφωνία αυτή είναι θετική και για την Αυστραλία, δεδομένου ότι οι εργαζόμενοι τουρίστες δαπανούν μέρος εκείνων που κερδίζουν στη χώρα».
«ΞΕΦΡΑΓΟ ΑΜΠΕΛΙ»
Ερχόμαστε στη φοιτητική βίζα, η οποία, από τη μία πλευρά, ενδέχεται να καταστήσει τη χώρα «ξέφραγο αμπέλι», από την άλλη, δε, να διαψεύσει τα όνειρα και τις ελπίδες αρκετών όσον αφορά το μέλλον τους στη «χώρα της Επαγγελίας». Ποιες είναι οι απόψεις της έμπειρης πολιτικού που διακρίνεται για το γεγονός ότι έχει το χέρι της στον παλμό των γεγονότων που αφορούν άμεσα την ομογένεια;
«Πιστεύω ότι μια υπεύθυνη κυβέρνηση θα πρέπει να μελετήσει πιο προσεκτικά το θέμα της φοιτητικής βίζας, προκειμένου να προστατεύσει τα ίδια τα άτομα τα οποία έρχονται σ’ αυτήν, αλλά και τη δική της αγορά εργασίας.
Κατ’ αρχήν, θα πρέπει να υπάρχει αρτιότερη πληροφόρηση προς τους ενδιαφερόμενους. Το σύνθημα «come, stay and live in Australia», δημιουργεί ψευδείς εντυπώσεις που, σε τελευταία ανάλυση, δεν ωφελούν κανέναν.
Το γεγονός ότι δικαιούνται να εργαστούν μόνο 20 ώρες την εβδομάδα, δημιουργεί προβλήματα γιατί τα έσοδα δεν είναι αρκετά για να μπορέσουν οι φοιτητές να αντεπεξέλθουν στα έξοδά τους και ενθαρρύνει τη «μαύρη» αγορά εργασίας. Αυτά είναι γνωστά, βέβαια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα πρέπει να κλείνουμε τα μάτια και να προσποιούμαστε ότι δεν συμβαίνει τίποτε.
Μετά υπάρχει η εσφαλμένη αντίληψη ότι όταν συμπληρώσουν τις σπουδές τους, θα μπορέσουν να βρουν εργασία και να μείνουν στην Αυστραλία. Αυτό είναι από πάρα πολύ δύσκολο μέχρι αδύνατο, για το λόγο ότι ένας εργοδότης σήμερα θα πρέπει πρώτα να αποδείξει έμπρακτα, ότι δεν μπορεί να βρει ντόπιους ενδιαφερόμενους για τη συγκεκριμένη θέση.
Επειδή δεν υπάρχει η κατάλληλη πληροφόρηση πολλοί έρχονται και αντιμετωπίζουν φοβερά προβλήματα διαβίωσης.
Από την άλλη πλευρά, αυξάνονται και πληθύνονται οι σχολές που προσφέρουν προγράμματα εκπαίδευσης στους ξένους φοιτητές, χωρίς απαραίτητα να πληρούν όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις. Ορισμένες από αυτές τις σχολές είναι καλού επιπέδου και λειτουργούν σύμφωνα με τους κανονισμούς, ενώ άλλες αφήνουν μεγάλα κενά και άλλα τόσα ερωτηματικά.
Κατά συνέπεια, θα πρέπει να υπάρχει αυστηρότερος έλεγχος του τρόπου λειτουργίας αυτών των σχολών από την πολιτεία και, επίσης, καλύτερη διαφώτιση όσον αφορά με τους κλάδους όπου οι προϋποθέσεις απασχόλησης είναι ενθαρρυντικές.
Σε κάθε περίπτωση, μια υπεύθυνη κυβέρνηση δεν θα πρέπει να κλείνει τα μάτια. Αντίθετα, οφείλει να προστατέψει τους φοιτητές από την εκμετάλλευση, αλλά και τους εδώ άνεργους».
ΥΠΕΥΘΥΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ
Ερχόμενοι στο θέμα των εκλογών, η Μαρία Βαμβακινού, πέρα από το γεγονός ότι η ίδια κατέχει μία ασφαλή έδρα, δηλώνει αισιόδοξη γενικά για το αποτέλεσμα, υποστηρίζοντας ότι «το Εργατικό Κόμμα στηρίζεται στην κοινωνική δικαιοσύνη και έχει χαράξει σωστές πολιτικές γραμμές. Έχουμε προγράμματα για τα κύρια και τα ζωτικά θέματα που ενδιαφέρουν την κοινωνία, όπως είναι η παιδεία, η υγεία, η φροντίδα των ηλικιωμένων, η στέγαση και η φορολογική μεταρρύθμιση.
Έχουμε αντιληφθεί ποιοι είναι οι χώροι που θα πρέπει να μας απασχολήσουν προκειμένου να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Στοχεύουμε σε ένα πιο δίκαιο σύστημα υγείας και παιδείας που θα δίνει περισσότερες ευκαιρίες στους νέους οι οποίοι θα πρέπει να πω ότι έχουν χάσει την πίστη τους στο μέλλον.
Για παράδειγμα, πάρα πολλοί νέοι σήμερα, πιστεύουν ότι δεν θα μπορέσουν να αποκτήσουν στέγη. Είναι ένα όνειρο, το οποίο η πρώτη γενιά των μεταναστών μπόρεσε να υλοποιήσει, φαντάζει όμως όλο και πιο ξέμακρο για τους σημερινούς νέους. Αυτή η κατάσταση, βέβαια, θα μπορούσε να ανατραπεί με τα κατάλληλα μέτρα, όπως είναι η κατάργηση του negative gearing, στην οποία θα προβεί το Εργατικό Κόμμα αν κερδίσει τις εκλογές. Αντίθετα, με την ισχύουσα γραμμή, η «φούσκα» στον κτηματομεσιτικό χώρο είναι αναπόφευκτη».
