Την πρώτη φορά που γνώρισα την Διαμάντω Ροζακέα ήταν σ’ ένα ζεστό στέκι όπου τραγουδούσε τη μεγάλη επιτυχία του Αντώνη Βαρδή «Φεύγω».
Ένα χειμωνιάτικο βράδυ με την εξομολόγηση «κάποτε έχτιζα ένα όνειρο τη μέρα/ τώρα η στράτα μου δεν πάει παραπέρα/φεύγω, τώρα φεύγω…».
Δεν άργησε να φύγει πραγματικά, από τους χώρους αυτούς, χωρίς όμως και να εγκαταλείψει το ελληνικό τραγούδι που λάτρεψε.
Μια αρρώστια της εποχής, σκληρή και απειλητική, την ταρακούνησε, την απείλησε, αλλά η ίδια, στο τέλος την νίκησε.
Ένιωσε την ανάγκη «να κάνει κάτι απλό, κάτι καθημερινό, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας».
Μέσα από το δρόμο αυτό, χωρίς στην ουσία να το επιδιώξει, βρέθηκε να δημιουργεί, με άλλους μαζί, ιδιαίτερους χώρους φιλοξενίας. Μοναδικά ξεχωριστά στέκια φαγητού, που το πέρασμα κάποιου από εκεί ήταν -και είναι- μια ιδιαίτερη εμπειρία.
Η δική της ζωή, όμως, όπως ομολογείται σήμερα, άλλαξε εκ θεμελίων, όταν πριν δυο χρόνια έκανε την είσοδό της στον κόσμο των Αβοριγίνων, των πρώτων κατοίκων αυτής της γης.
Συγκεκριμένα, στον Ιερό Βράχο, Uluru, στη σκιά του οποίου ζει η κοινότητα των Αβοριγίνων Mutitjulu.
Εκεί, γνωρίστηκε με τον πρεσβύτερο (elder), Kumanjay Randall, μέλος της «κλεμμένης γενιάς» και στενό φίλο του Dalai Lama. Ήταν ηλιοβασίλεμα, όταν ο πρεσβύτερος την κάλεσε στο σπίτι του κι εκεί στη βεράντα που ήταν αθέατη στον έξω κόσμο, άπλωσε μπροστά στα έκθαμβα μάτια της το όραμά του για την κοινότητα που ζούσε σ’ αυτόν τον τόπο, στη σκιά του Ιερού Βράχου.
ΒΑΘΙΑ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ
«Εκείνο που βασικά οραματιζόταν και ήθελε να επιτύχει ήταν οι άνθρωποι της κοινότητας να ξαναβρούν την περηφάνια τους, να στηρίζονται στις δυνάμεις τους και να υπάρξουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις που θα τους εξασφαλίσουν μια ζωή όπου η διαβίωσή τους δεν θα εξαρτάται από την ευσπλαχνία των άλλων. Ο Kumanjay δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή. Το όραμά του, όμως, με συγκλόνισε. Του υποσχέθηκα ότι θα έκανα ό,τι μπορούσα, από τη δική μου πλευρά, για την υλοποίηση του οράματός του. Κυρίως, όμως, ότι δεν θα επιχειρούσα ποτέ κάτι που να τους θορυβήσει» λέει σήμερα η Διαμάντω Ροζακέα.
«Μπορεί να έχω φανταστικές ιδέες, η πρωτοβουλία, όμως, θα πρέπει να έλθει από τους ίδιους. Θα πρέπει κάποιος να είναι πολύ λεπτός και διακριτικός στις κινήσεις του. Θα πρέπει να ξοδέψει χρόνο μαζί τους, να κινηθεί στους δικούς τους ρυθμούς και να αφουγκραστεί τις φωνές τους, όχι όταν μιλούν, αλλά όταν σιωπούν. Βρήκα ότι η τέχνη είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος για να πλησιάσει και να μπει κανείς στον κόσμο τους. Όπως γνωρίζουμε η τέχνη ενώνει τους ανθρώπους, όσο ανόμοιοι και αν είναι αυτοί μεταξύ τους. Εξάλλου, αυτό κυρίως είναι και το παραθυράκι που μου άνοιξε αποκαλυπτικά, στην πρώτη συνάντηση μαζί του, ο πρεσβύτερος».
ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΔΩΡΟ
Η ίδια δήλωσε ότι επιθυμία της είναι -με τη συμβολή ντόπιων καλλιτεχνών-, να προσφέρει ένα δώρο στους κατοίκους του Ιερού Βράχου. Ο πρεσβύτερος την έφερε σ’ επαφή με τον γνωστό Κινέζο καλλιτέχνη Zhou Xiaoping, ο οποίος συνεργαζόταν με ντόπιους καλλιτέχνες 25 χρόνια.
Τον Μάρτιο του 2015, η Διαμάντω, με τον συγγραφέα Brian James, και τον ζωγράφο Xiaoping, συναντήθηκαν με τον οργανισμό Mutitjulu Aboriginal Community Corporation (MCAC), και εξέφρασαν την επιθυμία να συμβάλουν στον εξωραϊσμό της κοινότητας με έργα τέχνης. Οτιδήποτε τα μέλη του οργανισμού αυτού των αυτόχθονων έκριναν κατάλληλο. Το κόστος δήλωσε ότι το αναλάμβανε η Διαμάντω Ροζακέα.
«Ήταν μια μεγάλη στιγμή για μένα. Ήταν η ώρα που είχε έλθει για να πραγματοποιήσω την υπόσχεση που είχα δώσει στον πρεσβύτερο Kumanjay Randall.
Η απόφαση του οργανισμού την οποία και εξέφρασαν, ήταν να αναρτηθούν εντυπωσιακού μεγέθους τοιχογραφίες σε μεγάλα κτίρια, πράγμα που θα είχε διττό στόχο. Από τη μία πλευρά, να εξασφαλίσει τη συμμετοχή των ντόπιων καλλιτεχνών και να αναδείξει το ταλέντο τους και, από την άλλη, να δώσει νέα πνοή και ενδιαφέρον στην κοινότητα. Δέχτηκα με ενθουσιασμό την πρότασή τους και τον Αύγουστο του 2015 η πρώτη τοιχογραφία αναρτήθηκε στους κήπους του δημοτικού σχολείου.
Το θέμα του ήταν από το γνωστό μύθο «Oι επτά αδελφές».
Ακολούθησε δεύτερη τοιχογραφία με θέμα «The Broken Law», που αναρτήθηκε στην πισίνα της κοινότητας λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2015 και χρηματοδοτήθηκε ξανά από την Διαμάντω Ροζακέα.
Να πώς περιγράφει το τελικό στάδιο της τοιχογραφίας και την ανάρτησή της ο Brian James: «Σε θερμοκρασία 44 βαθμών, και με εργασία 16 ωρών τη μέρα, η τοιχογραφία ολοκληρώθηκε και αναρτήθηκε στις 11 το βράδυ, φωτισμένη από τους προβολείς αυτοκινήτων. Ήταν Σάββατο, 12 Δεκεμβρίου, και η τελευταία μέρα της παραμονής μας στο Uluru. Ήταν αστροφεγγιά και όπως οι ντόπιοι μαζεύτηκαν και κοίταζαν μαγεμένοι το υπέροχο αυτό έργο τέχνης, μπορούσες να δεις και να νιώσεις την περηφάνια που φούσκωνε τα στήθη τους γι’ αυτό το νέο απόκτημά τους».
ΑΡΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΝΟΙΑ
«Στόχος μου είναι, μέσα από τα έργα τέχνης, να επέλθει η πραγματική συμφιλίωση με τους πρώτους κατοίκους αυτής της γης. Να μπορέσουμε να ατενίσουμε το μέλλον μαζί -αυτόχθονες και λευκοί- μέσα από μια αρμονική σχέση και πνεύμα συνεργασίας. Ήδη, έχουμε κάνει πολύ θετικά βήματα προς την κατεύθυνση αυτή, με το να αφουγκράζομαι περισσότερο και να μιλώ λιγότερο. Μαζί τους έχω μάθει να σιωπώ. Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να μάθω από τους ντόπιους, όσον αφορά κυρίως την ιστορία και τον πολιτισμό τους. Οι διηγήσεις τους είναι υπέροχες. Η μυθολογία τους, όπως και η δική μας, είναι συναρπαστική. Για μένα έχει ανοίξει ένας νέος καινούριος κόσμος μπροστά μου. Αισθάνομαι ότι είναι πολύ περισσότερα αυτά που παίρνω, από αυτά που δίνω» λέει η Διαμάντω Ροζακέα.
Στο ερώτημα «πώς συνδυάζει τους δύο κόσμους, αυτόν των επιχειρήσεων και αυτόν της στήριξης των αυτόχθονων», η απάντηση είναι ότι «πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Τους χρειάζομαι όμως και τους δύο. Το ίδιο όπως έχω ανάγκη από την επαφή με τις δικές μου ρίζες και τον πολιτισμό. Μπορεί να γεννήθηκα εδώ, οι δεσμοί μου όμως με την Ελλάδα είναι άρρηκτοι. Αυτός είναι και ο λόγος που το ελληνικό τραγούδι έχει παίξει τόσο ουσιαστικό ρόλο στη ζωή μου, θεωρώ, δε, ευτύχημα το ότι είχα δάσκαλο τον διάσημο τενόρο Jaque Pottier, ο οποίος με δίδαξε πώς να αξιοποιώ στον καλύτερο βαθμό το ταλέντο με το οποίο είχα προικιστεί».
ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ
Τα παιδιά και το μέλλον τους, την ενδιαφέρουν σε μεγάλο βαθμό και στις επισκέψεις της εκεί έχει δημιουργήσει στενούς δεσμούς μαζί τους.
Όταν είναι εκεί, μαγειρεύει κάθε απόγευμα, μετά το σχολείο, μαζί με τα παιδιά, που διψούν να μάθουν και να διασκεδάσουν μαζί της.
Η ίδια θα πει γι’ αυτό «ποτέ στη ζωή μου δεν έχω δει ευτυχέστερα πλάσματα, παρ’ ότι έχουν ελάχιστα και η ζωή τους εκεί δεν είναι εύκολη».
Πώς, όμως, να μη νιώθουν ευτυχισμένα κοντά της, αφού γίνεται κι αυτή παιδί μαζί τους, παίρνοντάς τα σε εκδρομές ν’ ανακαλύψουν τρύπες με νερό, στην έρημο, να παίξουν διάφορα παιχνίδια, δικά τους και άλλα που τους μαθαίνει η ίδια, να φάνε στο Yulara resort με τους τουρίστες, και ακόμη σε «περιοδείες» με ελικόπτερο από όπου έχουν την ευκαιρία να δουν τον Ιερό Βράχο και το χωριό τους από ψηλά!
Σίγουρα, μια πρωτόγνωρη εμπειρία που η «βασίλισσα της ερήμου», όπως την αποκαλούν, γίνεται παιδί μαζί τους.
Η ίδια, παροτρύνει και άλλους να την ακολουθήσουν σ’ αυτόν τον υπέροχο δρόμο της συμφιλίωσης και της δημιουργίας με τους αυτόχθονες, με την υπόσχεση ότι «εκείνα που θα κερδίσουν είναι πολύ περισσότερα από αυτά που θα δώσουν».
