Όταν η Ελένη Νίκα, πριν μερικά χρόνια, εξέδωσε το βιβλίο “Mothers from the Edge”, σε πολλούς είχε γεννηθεί το ερώτημα “γιατί μόνο μητέρες;”

To ερώτημα, βρίσκει την απάντησή του σήμερα, που η ίδια εκδότρια μας προσφέρει την άλλη πλευρά του νομίσματος, ίσως πιο γενναιόδωρα σήμερα, αφού στο νέο της βιβλίο “Fathers from the Edge”, δεν απεικονίζονται μόνο οι σχέσεις πατέρων και γιων, αλλά και μεταξύ θυγατέρων-πατέρων.

“Ήξερα ήδη από τότε, ότι μια μέρα θα ακολουθούσε ένα παρόμοιο βιβλίο, αυτή τη φορά με κεντρικό θέμα τις σχέσεις πατέρα και παιδιών και των δύο φύλων. Στόχος να δημιουργηθεί ένας ευρύτερος διάλογος όσον αφορά αυτήν την τόσο σπουδαία σχέση” λέει σήμερα η Ελένη Νίκα.

Αυτός ήταν και ο λόγος, επεξηγεί, που κάλεσε 24 συγγραφείς -άλλους γνωστούς και αναγνωρισμένους στο χώρο τους και άλλους στο ξεκίνημά τους- να γράψουν για τη σχέση τους με τον πατέρα τους

“Η άποψή μου είναι ότι με το να ζητήσω συγγραφείς να γράψουν κάτι συγκεκριμένο, η ελληνοαυστραλιανή λογοτεχνία εμπλουτίζεται με υλικό το οποίο φωτογραφίζει την ιστορία της Αυστραλίας κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα και μετά” αναφέρει η Ελένη Νίκα, προσθέτοντας ότι οι συγγραφείς η εργασία των οποίων περιέχεται σ’ αυτό το βιβλίο προέρχονται από κάθε πλευρά της Ελλάδας, αλλά και από ορισμένα σημεία της ελληνικής διασποράς, όπως «Μικρά Ασία», «Αίγυπτο» και το Βελγικό Κογκό.

Εισαγωγικά, η ίδια μας πληροφορεί ότι “οι συγγραφείς, αναφερόμενοι στον πατέρα τους, αποκαλύπτουν στην πορεία και ένα μεγάλο μέρος του ίδιου του εαυτού τους και των συναισθημάτων τους, είτε για να τιμήσουν τον πατέρα τους είτε για να εκφράσουν την πικρία και την απογοήτευση για όλα αυτά που χάθηκαν λόγω απόστασης ή έλλειψης επικοινωνίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, συχνά να μας παρουσιάζουν ένα πολύ συγκινητικό φάσμα του ίδιου του εαυτού τους” επεξηγεί η Ελένη Νίκα.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

Μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα του βιβλίου, είναι ίσως ένας “απτός” τρόπος να πάρει κάποιος μια γεύση για το περιεχόμενο.

Εξάλλου, είναι μία μέθοδος που επέλεξε και η εκδότρια, απευθυνόμενη, φαντάζομαι στους ανυπόμονους αναγνώστες.

Βρασίδας Καραλής: “Του άρεσαν τα μελοδραματικά έργα. Μια λέξη ήταν αρκετή για να τον κάνει κομμάτια. Κάθε φορά που άκουγε τη λέξη “μαμά”, ξεσπούσε σε δάκρυα. Τα ελληνικά μελοδράματα του έδιναν ταυτότητα…”

Μελίσσα Πετράκη: “Τώρα που το σκέπτομαι, ως ενήλικη, πιστεύω ότι προσπαθούσε να μας κρατήσει όλους στην επιφάνεια στην περίοδο της περίφημης “αναγκαστικής ύφεσης” του Paul Keating.

Διατηρούσε όχι μία, αλλά δύο μικροεπιχειρήσεις και για ένα διάστημα τα είχε πραγματικά χαμένα”.

Βικτώρια Κυριακοπούλου: “Όχι, ήταν η συνηθισμένη, αλύγιστη, απάντηση του πατέρα της σε ο,τιδήποτε ξένο και απειλητικό από τον έξω κόσμο. Δεν υπήρχαν ερωτήσεις. Η Ελένη ήταν υποχρεωμένη να σεβαστεί την επιρροή του, την κρίση του”.

Ελένη Φραγκούλη-Νίκα: “Μπορούσα τώρα να δω πόσο περήφανος ήσουν που το μικρό σου κοριτσάκι είχε την ευκαιρία να μορφωθεί – η μόνη που μπόρεσε να το επιτύχει από την οικογένειά σου. Η κόρη μου, η δασκάλα, έλεγες”.

Κωνσταντίνα Ντούνη: “Παρ’ ότι εκδηλωτικός, ευγενικός και ευφυής, ήταν ένας ταραγμένος άνθρωπος που είχε δει φρικιαστικά πράγματα και είχε ζήσει την αδικία. Οι στιγμές που τον είδα να είναι πραγματικά ευτυχής ήταν εκείνες που ήταν μαζί με τη μητέρα μου και τη φύση. Και οι δύο, γένους θηλυκού στα ελληνικά, γένους θηλυκού στην ουσία και στην αγγλική γλώσσα επίσης”.

Κλαίρη Κατακουζηνού: “Θυμάμαι ότι έβλεπα έξω από το παράθυρο, το τοπίο να τρέχει, τα μαλλιά μου να ανεμίζουν στον αέρα και να σκέφτομαι ‘αυτή είναι πραγματική ευτυχία’, να είμαι στο αυτοκίνητο με οδηγό τον πατέρα μου και τις πλαστικές σακούλες γεμάτες από λιχουδιές στα πόδια μας…”

Πρόκειται για ένα αξιόλογο βιβλίο, ακόμη ένα πολύτιμο λιθαράκι στο πλούσιο μωσαϊκό της ελληνοαυστραλιανής λογοτεχνίας.