Σάββατο, 10 Οκτωβρίου 2015. Μέσα σ’ ένα βουβό κλίμα πένθους και με πόνο καρδιάς, συγγενείς και φίλοι των οικογενειών Κυριάκου και Θεμιστοκλέους, συγκεντρώθηκαν στην εκκλησία «Της Του Θεού Σοφίας» στο Στρόβολο, προάστιο της Λευκωσίας, για να πουν το στερνό αντίο στα έξι αγαπημένα τους πρόσωπα, θύματα της τουρκικής θηριωδίας στη βάρβαρη εισβολή του 1974. Παρών και εκπρόσωπος της κυβέρνησης για τον επικήδειο λόγο.
Η ταυτοποίηση οστών, που βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στον παλιό δρόμο Λευκωσίας – Αμμοχώστου κοντά στο χωριό τους, το Τραχώνι της Κυθραίας, έγραψε τον τραγικό επίλογο στις όποιες ελπίδες των δικών τους, που μέχρι πρότινος τους υπολόγιζαν στον κατάλογο των αγνοουμένων.
Ανδρέας Κυριάκου έξι μηνών και η μητέρα του Αγγελική, 25 ετών, οι αδελφές της Σούλα 11, Μάρω 19 και Θεμιστούλα 21 ετών, και, η μητέρα τους Ελένη Θεμιστοκλέους.
Ξετυλίγοντας το κουβάρι της μνήμης 41 χρόνια πριν, και, σύμφωνα με μαρτυρίες και αφηγήσεις μαθαίνουμε, ότι ο πατέρας του μικρού Ανδρέα, ήταν τότε στρατιώτης. Και όπως οι περισσότεροι, κινδύνεψε πολλές φορές από την αγριότητα των εισβολέων, όπως ανέφερε αργότερα. Δυστυχώς, όταν έφτασε στις ελεγχόμενες από τη Δημοκρατία περιοχές, δεν βρήκε ούτε την γυναίκα του, ούτε το παιδί τους.
Κι όμως περίμενε καρτερικά, όπως και τόσοι άλλοι σύζυγοι, γονιοί και παιδιά, ελπίζοντας ότι μια μέρα θα γίνει το θαύμα…
14 Αυγούστου 1974: Όταν εκδηλώθηκε η δεύτερη εισβολή και τα τανκς και οι βομβαρδισμοί ταρακούνησαν το χωριό, η οικογένεια μαζί με άλλους συγχωριανούς προσπάθησαν να φύγουν με κατεύθυνση το Παλαίκυθρο. Τότε, όμως έφτασαν πληροφορίες ότι οι Τούρκοι πλησίαζαν. Ένα βλήμα όλμου που έπεσε κοντά τους, είχε ως αποτέλεσμα να τραυματιστεί ένα μέλος από την ομάδα και να διασκορπιστεί η οικογένεια. Σύμφωνα με πληροφορίες, έφτασαν στο σημείο Τούρκοι στρατιώτες και έκτοτε χάθηκαν και τα ίχνη τους.
Για την ιστορία αναφέρουμε, ότι η περιοχή της Κυθραίας, με τις εν ψυχρώ δολοφονίες, κατέβαλε το δικό της βαρύ φόρο αίματος. Επίσης πολλοί και οι πρόσφυγες που είδαν τις πατρογονικές τους εστίες να λεηλατούνται από τους αδίστακτους εισβολείς και άλλοι που βασανίστηκαν και ταπεινώθηκαν.
«Από τότε, όταν αφήνονταν ελεύθεροι αιχμάλωτοι, πηγαίναμε και ρωτούσαμε αν ήξερε κάποιος για τους δικούς μας» λέει μεταξύ άλλων ο θείος του μικρού Ανδρέα, Παναγιώτης.
Μέχρι που μαζί με άλλους συγγενείς, έγιναν μάρτυρες της ταυτοποίησης. Η πιπίλα του βρέφους, το κλειδί του σπιτιού τους στο Τραχώνι, μια βέρα, ένα δακτυλίδι, κάποια ρούχα των γυναικών, που βρέθηκαν στον τάφο, μαρτυρούν τη βάναυση επιδρομή του Αττίλα.
Μια σφαίρα, τρύπησε το ποδαράκι του, όπως αποφάνθηκαν οι ειδικοί και άφησε νεκρό το κορμάκι του στην αγκαλιά της μανούλας του, που μάταια προσπάθησε να το σώσει.
Δυστυχώς, ξεκληρίστηκε ολόκληρη οικογένεια.
Κι ο μικρός Ανδρέας, που αναγραφόταν στον κατάλογο ως ο μικρότερος σε ηλικία αγνοούμενος, και, που δεν αξιώθηκε να χαρεί το φως του ήλιου, τη μαγεία των αστεριών, να ακούσει τον κεφαλόβρυσο της Κυθραίας να κελαρύζει και τα γάργαρα νερά του να ποτίζουν τα γειτονικά χωριά της Μεσαριάς, παίζει και τραγουδά και τα βράδια κοιμάται γλυκά, στη γειτονιά των αγγέλων.
Γνωρίζουμε ότι το καλύτερο μνημόσυνο για τους νεκρούς των μεγάλων αγώνων, είναι η συνέχιση μέχρι τη ΝΙΚΗ. Ο Ανδρέας δεν πρόλαβε…
Ήταν μόλις 6 μηνών.
