Ένα πλήθος ανόμοιων ανθρώπων με ένα κοινό χαρακτηριστικό, την αγάπη προς τον συνάνθρωπο, είναι αυτό των εθελοντών της «Φροντίδας».

Πάνω από 150 ομογενείς, εργάζονται σήμερα εθελοντικά στον μη κερδοσκοπικό αυτόν οργανισμό της παροικίας μας.

«Είναι, αναμφίβολα, το οξυγόνο του οργανισμού» λέει εισαγωγικά ο διευθύνων σύμβουλος της «Φροντίδας», Γιώργος Λεκάκης.

«Είναι άνθρωποι με έντονο το αίσθημα της κοινωνικής συνείδησης που προσφέρουν το χρόνο τους αφιλοκερδώς για την όσο το δυνατόν πιο ποιοτική διαβίωση των συνανθρώπων τους».

Από την ηγετική θέση του οργανισμού που βρίσκεται ο ίδιος τα τελευταία πέντε χρόνια, είναι σε θέση να δει, να παρατηρήσει, να θαυμάσει την προσφορά των εθελοντών, αλλά και να συγκινηθεί από την ανιδιοτέλεια και το μέγεθος της συμπόνιας που τρέφει μέσα του ο άνθρωπος.

Αν ξεκινήσουμε, όμως, από τον ίδιο, που οι περισσότεροι κάναμε τη γνωριμία μας μαζί του, όταν ήταν επίτροπος Πολυπολιτισμού, μια θέση στην οποία διακρίθηκε και πρόσφερε πάρα πολλά στην πολυεθνική Μελβούρνη, βρίσκεται σήμερα στο χώρο που -κατά δική του ομολογία- τον εκφράζει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο: «Έχω εργαστεί ως νοσοκόμος και κοινωνικός λειτουργός, επομένως η σχέση μου με τον άνθρωπο και τις ανάγκες του είναι συνυφασμένη με τη βαθύτερη έννοια του ανθρωπισμού. Στη «Φροντίδα», βλέπω στο πρόσωπο των ηλικιωμένων τους γονείς μου. Είναι η μάνα και ο πατέρας μου που έχασα. Αγαπώ τη δουλειά μου και είναι γεγονός ότι η ικανοποίηση που αισθάνομαι όταν βλέπω το χαμόγελο στο πρόσωπο των ανθρώπων μας εδώ, δεν ανταλλάσσεται με τίποτε» θα πει ο κ. Λεκάκης.

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Ερχόμενοι στο μεγάλο θέμα των εθελοντών, θα με πληροφορήσει ότι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους πάνω από 150 ομογενείς, οι περισσότεροι πρώτης γενιάς, από τους οποίους οι 41 είναι καινούριοι.

«Είναι μια προσφορά η οποία έρχεται κατ’ ευθείαν, μέσα από την καρδιά των ανθρώπων.

Η συμπόνια προς τον συνάνθρωπο, βέβαια, είναι ένα πηγαίο συναίσθημα που σ’ εμάς τους Έλληνες είναι βασικό μας χαρακτηριστικό.

Πρόκειται για έναν πραγματικό θησαυρό η αξία του οποίου είναι ανυπολόγιστη, ιδιαίτερα όταν απευθύνεται σε άτομα που βρίσκονται στα τελευταία στάδια της ζωής τους την οποία και παρατείνει, όπως έχει επιστημονικά αποδειχτεί. Ο άνθρωπος από τη φύση του ζητά την επικοινωνία και την ουσιαστική επαφή με τον συνάνθρωπο».

ΠΟΛΟΣ ΕΛΞΗΣ

«Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι στον εθελοντικό χώρο, υπάρχουν άτομα τα οποία προσφέρουν τις υπηρεσίες τους από την ίδρυση του οργανισμού, όπως, για παράδειγμα, ο Ιάκωβος Φρονίστας, ο οποίος διετέλεσε και πρόεδρος, σήμερα δε είναι ταμίας.

Πάντα με τον ίδιο ενθουσιασμό, την ίδια αμείωτη αφοσίωση και αδιάπτωτο ενδιαφέρον, ώστε η προσφορά τους να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της παροικίας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Πιστεύω ότι λειτουργούν και ως παράδειγμα προς μίμηση, ως πόλος έλξης, αν θέλεις, κρίνοντας από το έκδηλο ενδιαφέρον των συμπαροίκων να προσφέρουν στον εθελοντικό τομέα της «Φροντίδας» προσθέτει ο κ. Λεκάκης.

Στη συνέχεια, ο ίδιος θα με οδηγήσει σ’ έναν άλλο ευαίσθητο χώρο, των ατόμων, ανδρών και γυναικών, που χάνουν τον δικό τους άνθρωπο και μετά εκδηλώνουν την επιθυμία να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους εθελοντικά στη «Φροντίδα».

«Πρόκειται για ένα μεγάλο ποσοστό, σχεδόν 50% του ολικού αριθμού των εθελοντών. Είναι θείο δώρο, διότι γνωρίζουν το χώρο, είναι σ’ επαφή για μεγάλο διάστημα με τις ανάγκες που υπάρχουν και με την κατάλληλη εκπαίδευση κατατάσσονται στον «στρατό των εθελοντών».

«Ναι, τους ξέρω όλους με το όνομά τους» δηλώνει με φανερή ικανοποίηση η συντονίστρια των εθελοντών, Έφη Καπνιά, η οποία μοιράζεται αυτόν το ρόλο με τον Στέλιο Πιακή.

Ως εθελόντρια, εργάζεται η ίδια τα τελευταία 15 χρόνια «μαζεύοντας χρήματα για τα σχολεία των παιδιών της» όπως θα πει.

Για το νέο της ρόλο στην «Φροντίδα» μιλά με ενθουσιασμό και μας πληροφορεί ότι είναι υπεύθυνη για την πρόσληψη, την εκπαίδευση και την τοποθέτηση στην ανάλογη θέση των εθελοντών.

Τι σημαίνουν όλα αυτά;

«Αρχικά, θα πρέπει να πληρούν ορισμένες βασικές προϋποθέσεις, αναφορικά με την πρόσληψη.

Μετά ξεκινά η εκπαίδευση με ειδικά σεμινάρια από ειδικούς, όπως, για παράδειγμα, η οικονομική κακοποίηση των ηλικιωμένων στα σπίτια τους. Οι εθελοντές, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει, είναι τα μάτια της «Φροντίδας». Αν, για παράδειγμα, ένας άντρας 50 χρόνων ο οποίος είναι εθισμένος στον τζόγο, μένει με την ηλικιωμένη μητέρα του, αυτό ενδέχεται να εμπεριέχει τον κίνδυνο της οικονομικής κακοποίησης. Οπότε ο εθελοντής που επισκέπτεται το συγκεκριμένο σπίτι θα πρέπει να είναι κατάλληλα εκπαιδευμένος ώστε να μπορεί να διακρίνει τα σημεία κινδύνου.

Μετά, οι εθελοντές παρακολουθούν και ειδικά σεμινάρια ψυχολόγου, αναφορικά με το πώς να αντιμετωπίσουν ένα ψυχολογικό τραύμα, όπως ενδέχεται να είναι εκείνο που προκαλεί ο θάνατος ενός ατόμου που κρατούσαν -για παράδειγμα- συντροφιά και δεν είναι πλέον εκεί» λέει η Έφη Καπνιά.

Στη συνέχεια, όταν ζητώ και από εκείνη να μου σκιαγραφήσει το πορτρέτο των εθελοντών, θα σταματήσει σε μια κατηγορία που, όπως θα εκμυστηρευτεί, την συγκινεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη: «Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι πολλοί από τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε, μερικές φορές σε καθημερινή βάση, δεν έχουν δει τους γονείς τους να γερνούν;

Αυτοί που έφυγαν από τα χωριά τους, νέοι, εικοσάρηδες, και οι γονείς τους δεν είχαν συμπληρώσει τα πενήντα, δεν μπόρεσαν για διάφορους λόγους να πάνε πίσω να τους δουν, ούτε φυσικά και να τους φροντίσουν. Ε, αυτοί, δίνονται με πάθος στη δουλειά του εθελοντή, δεδομένου ότι στο πρόσωπο των ανθρώπων που κρατούν συντροφιά, βλέπουν, κατά κάποιο τρόπο, τους γονείς τους. Αυτούς που δεν είδαν να γερνούν, ούτε και είχαν την ευκαιρία να φροντίσουν…».

ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ

Στον ίδιο τόνο, η Έφη Καπνιά, θα αναφερθεί και στο μεγαλείο της προσφοράς κάποιων εθελοντών που δεν γνωρίζει όρια: « Ο κ. Τάσος, για παράδειγμα, θα επισκεφθεί όλους τους ηλικιωμένους στο ίδρυμα, τον καθένα χωριστά, για να τους πει μια «καλημέρα». Πάντα με το ίδιο ζεστό χαμόγελο, το ίδιο ανθρώπινο ενδιαφέρον, την ίδια συμπόνια σε κείνους που την έχουν ανάγκη. Είναι κάτι που συνεχίζει αδιαλείπτως, τα τελευταία 20 χρόνια».

Στη συνέχεια, η ίδια θα πει ‘πόσο μεγάλης σημασίας είναι το θέμα της αναγνώρισης του έργου των εθελοντών’.

«Κάθε μέρα δεν παραλείπω να τους λέω, στον καθένα χωριστά, ένα μεγάλο ευχαριστώ. Δυο φορές το χρόνο γίνεται μια ειδική γιορτή για την αναγνώριση του έργου των εθελοντών με τα ανάλογα πιστοποιητικά. Τα Χριστούγεννα τα γιορτάζουμε ιδιαίτερα και ο κ. Λεκάκης -γενναιόδωρα- ζητά να έχουν ιδιαίτερη λάμψη και να δοθούν δώρα στους εθελοντές».

Πρόκειται για μια μορφή αναγνώρισης για τον άνθρωπο που βρίσκει χρόνο και χώρο για τον συνάνθρωπο μέσα στην καρδιά του. Εκεί που το «ευχαριστώ» δεν το λένε μόνο τα χείλη, αλλά και η καρδιά!