Ο ΧΡΗΣΤΟΣ Φελουτζής ανήκει στον «σκληρό πυρήνα» των Ελλήνων μηχανόβιων και είναι γνωστός ως ένας από τους καλύτερους μηχανικούς μοτοσικλετών σε ολόκληρη τη χώρα.
ΕΧΕΙ γεννηθεί και μεγαλώσει στη Σύρο και είναι γόνος οικογένειας καπεταναίων και μηχανικών του Εμπορικού Ναυτικού.
ΜΕΤΑ από λίγα χρόνια στη θάλασσα, ως τρίτος μηχανικός, η οικογένειά του μετανάστευσε στην Αθήνα στις αρχές του 1970.
ΛΙΓΟ το παιδικό του πάθος για τις μοτοσυκλέτες και από κοντά οι μηχανολογικές του γνώσεις, τον έκαναν να ανοίξει ένα συνεργείο επισκευής μηχανών στην Αθήνα.
ΣΥΝΤΟΜΑ έγινε γνωστός στον κύκλο των μηχανόβιων και έκανε όνομα, όχι μόνο ως μηχανικός, αλλά και ως καλός και ριψοκίνδυνος αναβάτης.
ΤΟ 1990 είχε είδη βαρεθεί την Αθήνα και μετακόμισε το συνεργείο του στη γενέτειρα της γυναίκας του την Πάτρα. Τον γνώρισα τυχαία στην Ιθάκη, όπου είχαμε βρεθεί και οι δύο με τις μηχανές μας, τον Αύγουστο του ’90.
ΑΡΧΙΖΟΝΤΑΣ την κουβέντα, διαπιστώσαμε ότι όχι μόνο οδηγούσαμε και οι δύο Kawasaki και είχαμε μακριά μαλλιά, αλλά είχαμε και ορισμένους κοινούς φίλους «ψωνισμένους» με τις μηχανές.
ΕΚΤΟΤΕ, όταν ερχόμουν στην Ελλάδα, περνούσα από το συνεργείο του Χρήστου για καμιά μικροεπισκευή της μοτοσυκλέτας μου ή για σέρβις.
ΤΟ ίδιο έκανα και φέτος. Άφησα τα πράγματά μου στην Αθήνα και πήγα κατευθείαν στην Πάτρα για να πάρω τη Suzuki.
ΑΠΟ τότε, που λόγω κρίσης, έφυγε ο ιδιοκτήτης από την Ελλάδα, τη… Σούζι τη φιλοξενούσε ο Χρήστος στο συνεργείο του στην Πάτρα.
ΠΙΑΝΟΝΤΑΣ την κουβέντα, όσο ετοίμαζε τη μηχανή, με ρώτησε πού σχεδίαζα να ταξιδέψω φέτος.
ΤΟΥ είπα ότι σχεδιάζω «να πάρω πάλι τα βουνά» και να επισκεφθώ και κανένα νησί.
«ΜΠΑ», μου λέει έκπληκτος, «δεν θα πας φέτος Ευρώπη και καμιά Νότια Αμερική, που συνήθως πηγαίνεις τα καλοκαίρια;».
«ΟΧΙ», του λέω, «δεν θα πάω. Φέτος σχεδιάζω να μείνω στην πατρίδα, γιατί μην ξεχνάς ότι έλειψα έξι χρόνια».
«ΚΑΙ όταν λες βουνά τι εννοείς; Πού ακριβώς θα πας; Σε ρωτάω γιατί η μηχανή αυτή, μπορεί να είναι πολύ δυνατή και γρήγορη, αλλά είναι βαριά και κουραστική για τους ορεινούς επαρχιακούς δρόμους με τις πολλές στροφές. Θα σε ξεκάνει… ».
ΚΑΙ είχε δίκιο ο Χρήστος, γιατί η μηχανή αυτή με κούραζε και την προηγούμενη φορά που τη χρησιμοποίησα στα ολοήμερα ταξίδια μου και ας ήμουν και έξι χρόνια νεότερος τότε.
ΣΤΗΝ ερώτησή μου τι μου προτείνει, απάντησε: «Ή μια μηχανή ελαφριά με τα μισά κυβικά της… Σούζι ή με αυτοκίνητο. Άσε που στα Τζουμέρκα που θέλεις να πας, οι δρόμοι είναι χάλια και θα σε φάνε τα τσοπανόσκυλα. Ξέχασε τα Τζουμέρκα… ».
ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΣ την κουβέντα, γυρίζει και μου λέει κάποια στιγμή: «Ξέρω ότι γουστάρεις να ταξιδεύεις μόνος σου, αλλά αν θέλεις σου κάνω παρέα, γιατί θέλω να πάω και εγώ πάλι στα Τζουμέρκα, αλλά όχι με τη μηχανή.
»ΠΑΜΕ με ένα παλιό και μικρό Daihatsu που έχω, που είναι ελαφρύ και καλύτερο από τα four wheel drive για τους κατσικόδρομους των Τζουμέρκων και τις επιθέσεις των τσοπανόσκυλων. Σκέψου το καλά και πες μου».
ΤΟ σκέφτηκα και του είπα πού ακριβώς θέλω να πάω. Το συζητήσαμε και κανονίσαμε να περάσω πάλι από την Πάτρα, να αφήσω τη μηχανή στο συνεργείο, να περάσουμε στη Στερεά Ελλάδα από τη γέφυρα του Ρίο και να πάμε κατευθείαν στα Τζουμέρκα.
ΠΡΩΤΟΣ σταθμός για φαγητό το Μενίδι, ένα παραθαλάσσιο χωριό στον Αμβρακικό Κόλπο, όπου φάγαμε πολύ ωραία ψάρια, με χόρτα και πατάτες τηγανητές, ήπιαμε τρεις μπύρες και ξεκινήσαμε για την Άρτα.
ΛΙΓΑ χιλιόμετρα πριν την Άρτα, στρίψαμε δεξιά για Πέτα και συνεχίσαμε για Άνω Καλεντίνη και από εκεί κατευθυνθήκαμε προς το Βουλγαρέλι, ένα από τα κεφαλοχώρια της περιοχής των κεντρικών Τζουμέρκων.
Η διαδρομή από την Πέτα στο Βουλγαρέλι έμοιαζε περισσότερο με ένα διαφημιστικό σποτάκι για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.
ΤΑ Αθαμανικά Όρη των Τζουμέρκων, από τη μια μεριά, και το όρος Μιτσικέλι, από την άλλη, σχηματίζουν ορισμένα από τα καλύτερα φαράγγια της Πίνδου, που παραμένει μακράν όλων των άλλων η ωραιότερη οροσειρά της Ελλάδας.
ΠΑΝΕΜΟΡΦΑ είναι επίσης και τα ποτάμια των Τζουμέρκων, αλλά και αυτά της ευρύτερης περιοχής, με τον Αχελώο να κλέβει την παράσταση και από κοντά ο Άραχθος και ο Αώος να προσπαθούν να τον μιμηθούν, δημιουργώντας σε πολλά σημεία δραματικές και δύσβατες χαράδρες που σου κόβουν την ανάσα.
Η δυτική πλευρά του νομού Τρικάλων, μαζί με αυτόν της Άρτας και της Ηπείρου είναι από τους ωραιότερους και πιο γραφικούς νομούς της χώρας.
Η άγρια ομορφιά τους και η μεγαλοπρέπεια των οροσειρών τους είναι μοναδική, όπως μοναδική είναι και η ομορφιά των πολυάριθμων πέτρινων τοξωτών γεφυριών που περνούν πάνω από μικρά και μεγάλα ποτάμια (και χείμαρρους) προκειμένου να ενώσουν τις βαθιές και δροσερές χαράδρες τους.
ΓΙΑ να μην εξαντλήσω το χώρο που απομένει και επειδή μια καλή φωτογραφία μιλάει από μόνη της και μπορεί να πει χίλιες λέξεις θα δημοσιεύσω και θα συνεχίσω την περιήγηση στην επόμενη έκδοση.
