Μεγάλα λόγια, πολύς θόρυβος, κυρίως όμως πολλά λεφτά τα οποία προορίζονται και δαπανώνται για το περίφημο «κλείσιμο του χάσματος» μεταξύ Αβορίγινων και λευκών, δυστυχώς χάνονται άσκοπα χωρίς να επιτυγχάνεται ο επιδιωκόμενος στόχος.

Εισαγωγικά θα πρέπει να πούμε ότι η πρόθεση για εξομάλυνση του χρονίζοντος αυτού θέματος, είναι εκεί.

Σε κυβερνητικό ανακοινωθέν διαβάζουμε: Το κλείσιμο του χάσματος (Closing the Gap), έχει ως στόχο τη μείωση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι Αβορίγινες. Όλες οι αυστραλιανές κυβερνήσεις έχουν δεσμευτεί προς την κατεύθυνση αυτή.

Το 2008 το Συμβούλιο Αυστραλιανών Κυβερνήσεων (COAG), έθεσε στόχους στους τομείς υγείας, παιδείας και απασχόλησης προκειμένου να εντοπίσει την εξέλιξή τους στις κοινότητες των Αβορίγινων.

Οι στόχοι που αναφέρονται είναι οι εξής:

– Να κλείσει το χάσμα στο προσδόκιμο ζωής μέχρι το 2031.

– Nα μειωθεί κατά 50% το ποσοστό θνησιμότητας των παιδιών των Αβορίγινων, ηλικίας κάτω των πέντε χρόνων σε μία δεκαετία (μέχρι το 2018).

– Το 95% των παιδιών των Αβορίγινων, ηλικίας τεσσάρων χρόνων, να έχει εγγραφεί σε σχολεία προσχολικής ηλικίας μέχρι το 2025.

– Μείωση κατά 50% του χάσματος μεταξύ των παιδιών Αβορίγινων και μη, στις επιδόσεις τους στο σχολείο εντός δεκαετίας.

– Μείωση κατά 50% του χάσματος μεταξύ Αβορίγινων και μη Αβορίγινων στο χώρο απασχόλησης εντός της επόμενης δεκαετίας.

Να αναφέρουμε εδώ ότι κάθε χρόνο, από το 2009 μέχρι σήμερα, ο κατάλογος των στόχων παρουσιάζεται στο Κοινοβούλιο και συνοδεύεται από ομιλία του εκάστοτε πρωθυπουργού.

ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ

Σύμφωνα με μελέτη του Κέντρου Ανεξάρτητων Μελετών, το ποσό των $5,9 δις που δαπανάται ετησίως για το πρόγραμμα βελτίωσης της ζωής των Αβορίγινων και το κλείσιμο του χάσματος μεταξύ εκείνων και των μη Αβορίγινων Αυστραλών, δεν φέρνει το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, για το λόγο ότι σχεδόν κανένα από τα προγράμματα τα οποία χρηματοδοτούνται δεν αξιολογείται κανονικά, η εκτίμηση των αναγκών είναι ανεπαρκής, μερικά δε από τα προγράμματα είναι κακώς σχεδιασμένα και αναποτελεσματικά.

Από την ίδια έρευνα, πληροφορούμαστε ότι από τα 1.082 προγράμματα, λιγότερα από το 10% εξ αυτών είχαν αξιολογηθεί.

Επιπλέον, από αυτά τα 88 που αξιολογήθηκαν, για ελάχιστα υπάρχουν αποδείξεις για την αποτελεσματικότητά τους.

Στην ίδια μελέτη αναφέρεται ότι στα προγράμματα που απευθύνονται ειδικά στους Αβορίγινες, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δαπανά $3,28 δις, οι πολιτειακές κυβερνήσεις και αυτές των περιοχών $2,35 δις και οι μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί $224 εκ.

Ιδιαίτερου ενδιαφέροντος το γεγονός ότι οι ερευνητές χαρακτηρίζουν το σύνολο των 1.082 προγραμμάτων ως «την κορυφή του παγόβουνου».

Η επικεφαλής της έρευνας Sara Hudson, εντόπισε περιπτώσεις, όπως της κοινότητας του East Arnhem Land, όπου εφαρμοζόταν πρόγραμμα για αυτοκτονίες, χωρίς να υπάρχει εκεί ιστορικό αυτοκτονιών.

Όχι μόνο η κοινότητα δεν είχε ερωτηθεί επί του θέματος, αλλά επιπλέον με χρήματα των φορολογουμένων, ορισμένοι νέοι μεταφέρθηκαν αεροπορικώς σε γειτονική κοινότητα προκειμένου να παρακολουθήσουν προγράμματα επ’ αυτού του θέματος.

Σε αντίθεση τώρα, στη Δυτική Αυστραλία όπου πράγματι υπήρχε μεγάλη ανάγκη για αυτού του είδους τα προγράμματα, $107 εκ. που ήταν γι’ αυτόν τον σκοπό, δεν δαπανήθηκαν, σύμφωνα με την εν λόγω έρευνα.

ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ

Η έλλειψη επαρκούς μελέτης και σωστού σχεδιασμού των προγραμμάτων, κραυγάζουν στη Δυτική Αυστραλία, όπου στο Roseburn, ενδεικτικά, σε πληθυσμό που αριθμεί μόλις 1.150 κατοίκους, υπάρχουν 67 άτομα που εργάζονται σε πάνω από 400 προγράμματα.

Επίσης, στη Ν.Ν. Ουαλία, σε πληθυσμό 300 ατόμων στο Toomlah, υπάρχουν πάνω από 70 εργαζόμενοι για την εφαρμογή ανάλογων προγραμμάτων.

Ο ανεπαρκής σχεδιασμός προγραμμάτων φαίνεται και στον τομέα δανεισμού για απόκτηση στέγης όπου τα 75 δάνεια που εγκρίθηκαν απευθυνόταν σε εκείνους που εργάζονταν στην εφαρμογή των προγραμμάτων και όχι στους αυτόχθονες!

«Εκείνο το οποίο είναι μεγίστης σημασίας και προφανώς απουσιάζει μέχρι τώρα από τον σχεδιασμό προγραμμάτων, είναι να ερωτώνται οι ενδιαφερόμενοι για τις ανάγκες που αντιμετωπίζουν και όχι να σερβίρονται ανεπαρκή προγράμματα τα οποία σε τελική ανάλυση, όχι μόνο δεν τους εξυπηρετούν, αλλά αποτελούν και σπατάλη του δημόσιου χρήματος» τόνισε η κ. Hudson.

Μία από τις λύσεις του προβλήματος που προτείνει η ίδια, είναι η χρηματοδότηση να βαδίζει ανάλογα με την αξιολόγηση του προγράμματος. Μ’ αυτόν τον τρόπο δεν θα δαπανώνται χρήματα, χωρίς να είναι γνωστή η εφαρμογή και η εξέλιξη των προγραμμάτων.

ΤΑ «ΓΥΜΝΑ» ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Στην ίδια έρευνα αναφέρεται, ότι σύμφωνα με την απογραφή πληθυσμού του 2011, από τις 550.000 Αβορίγινες, το 65% εργάζονται και ζουν όπως οι άλλοι Αυστραλοί της χώρας, το 22% βασίζονται στην κοινωνική πρόνοια για τη συντήρησή τους και μένουν στο κέντρο ή στην περιφέρεια σε περιοχές που κατοικούν και μη Αβορίγινες Αυστραλοί που ζουν με κυβερνητικά επιδόματα, ενώ το 13% (70.000) παίρνουν επιδόματα και ζουν στη δική τους κοινότητα, όπου οι ευκαιρίες για απασχόληση και παιδεία είναι περιορισμένες.

Οι μελετητές της έρευνας υπογραμμίζουν ότι αυτή η τελευταία κατηγορία των Αβορίγινων είναι εμφανές ότι έχει περισσότερη ανάγκη από τα προγράμματα που χρηματοδοτούνται και όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αντίθετα οι ανάγκες των Αβορίγινων Αυστραλών αντιμετωπίζονται από την Πολιτεία, σφαιρικά, ως ένα θέμα που αφορά όλους το ίδιο.

«Η χρηματοδότηση θα πρέπει οπωσδήποτε να γίνεται βάσει των αναγκών και όχι γενικά και αόριστα» υπογραμμίζεται.

Η εν λόγω έρευνα ξεκίνησε πριν δύο χρόνια όταν η κυβέρνηση του Συνασπισμού προέβη σε δραστικές αλλαγές όσον αφορά τη χρηματοδότηση προγραμμάτων της κοινότητας των Αβορίγινων, με αποτέλεσμα την περικοπή $500 εκ. και την κατάργηση κάπου 150 προγραμμάτων. Η κίνηση αυτή δέχτηκε σκληρή κριτική από τη Γερουσία τον περασμένο Μάρτιο, όταν σε ειδική μελέτη που εκπόνησε διαπίστωσε ότι η νέα προσέγγιση της κυβέρνησης, γνωστή ως Indigenous Advancement Strategy, δεν υπολόγισε δεόντως τις ανάγκες των Αβορίγινων, πρόσφερε πρόχειρα προγράμματα βραχυπρόθεσμης πνοής, χωρίς θετικά αποτελέσματα.

Πράγμα που επισημαίνεται και στην πρόσφατη μελέτη του Κέντρου Ανεξάρτητων Μελετών και σείεται ο κώδωνας του κινδύνου για σπατάλη του δημοσίου χρήματος και το κυριότερο χωρίς το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.