Η ΙΣΤΟΡΙΑ που θα σας πω -και θα σας παρακαλέσω να τη διαβάσετε προσεκτικά και να δείξετε λίγη κατανόηση-, με απασχολεί σοβαρά εδώ και μια βδομάδα. Να, όμως, πώς ακριβώς έχει αυτό το περίεργο θερινό όνειρο. Γιατί περί ονείρου πρόκειται.
ΕΝΑ βράδυ (λέει…) καθόμουν με την θεία Ρεβέκκα στο σαλόνι, τι σαλόνι δηλαδή, μια τεράστια κουζίνα είναι ολόκληρο το σπίτι και την άκρη της κουζίνας που μας άρεσε, την ονομάσαμε σαλόνι, για να βλέπουμε τηλεόραση…
ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Και αυτό το κάναμε, γιατί δεν είναι πρέπον -ούτε προς τιμήν μας- να βλέπουμε την Μπαχάρ, που ζει σε ένα παλατάκι της Κωνσταντινούπολης (παρόμοιο με αυτά των νεόπλουτων της Εκάλης) να κλαίει ανάμεσα στην προκατοχική πιατοθήκη και τα κρεμασμένα στους τοίχους σκεύη της κουζίνας μας…
ΜΕΓΑΛΟΣ ο συνωστισμός σ’ αυτό το χώρο, ρε παιδί μου. Έχει σουρωτήρια, μπρίκια του καφέ, κατσαρόλια, ταψιά και κουτάλες, που στο ενδιάμεσο είναι διακοσμημένες με κόκκινες πιπεριές, ματσάκια από ρίγανη, τσάι και σκόρδα…
Ο χώρος της κουζίνας, είναι κατά τέτοιο τρόπο οργανωμένος, που μια κίνηση να κάνουμε, πιάνουμε τα μαχαιροπίρουνα, την αλατιέρα, τις οδοντογλυφίδες, τον καφέ, τη ζάχαρη και κανένα μπαχαρικό όταν το χρειαζόμαστε…
ΤΑ κρεμμύδια, τις πατάτες, το λάδι, και όλα τα heavy duty προϊόντα μαγειρέματος, τα έχουμε μέσα σε δύο ντουλάπια, ενώ στο περβάζι του τζακιού, εκτός από εικονίσματα, φωτογραφίες, αναμνηστικά μπιμπελό από τουριστικά νησιά και ένα ημερολόγιο (με στιχάκια), έχουμε επίσης έναν Καζαμία και το καντηλάκι της θείας… Κλείνει η παρένθεση, συνεχίζω…
ΕΚΕΙΝΟ το βράδυ, λοιπόν, αφού παρακολουθήσαμε (λέει…) ένα επεισόδιο αφιερωμένο στον προδομένο έρωτα της Μπαχάρ και… καπάκι μια άλλη τουρκική σειρά, για τον σπαραξικάρδιο σεβντά της Ναχίλ, με τον Κεμάλ, για να έλθουμε στα ίσα μας και να δραπετεύσουμε από την τουρκική κατάθλιψη, επέλεξα να δούμε μια μαυρόασπρη ερωτική κωμωδία…
ΗΤΑΝ το «Ραντεβού στην Κέρκυρα» με την Τζένη Καρέζη και τον Ανδρέα Μπάρκουλη, γυρισμένη το 1960. Πριν 56 χρόνια δηλαδή… Τότε, ο Μπάρκουλης (που πέθανε πρόσφατα), ήταν 24 χρόνων και η Τζένη η -ωραία και πάντα μοιραία-, μόλις 28…
ΑΛΛΑ χρόνια τότε και άλλος κόσμος. Πιο νέος, πιο χαρούμενος, πιο φτωχός και πιο γελαστός. Ήταν η εποχή που ο θάνατος ήταν ακόμα πέρα από το βεληνεκές των παιδικών μας προσδοκιών. Τότε, που όταν οι καμπάνες χτυπούσαν πένθιμα στο χωριό, χτυπούσαν πάντα για κάποιον άλλο…
ΚΑΘΕ φορά, μετά από τις ασπρόμαυρες ταινίες των δεκαετιών του 1950 και του 1960, η θεία Ρεβέκκα με ρωτάει αν ζουν οι ηθοποιοί που πρωταγωνιστούσαν στην ταινία που είχαμε μόλις δει. Το ίδιο έκανε και την τελευταία φορά.
«ΔΕΝ ζουν, ρε θεία» της λέω. «Έχουν περάσει από τότε 50 και 60 χρόνια. Εγώ ήμουν παιδί και γέρασα και εσύ έφτασες τα 95…».
ΣΤΗ συνέχεια και ενώ η συζήτηση βολτάριζε στις ωραίες μαυρόασπρες μέρες εκείνης της νοσταλγικής εποχής, τρώω στα καλά καθούμενα ένα φλασάκι, κάνω ένα ταξίδι σε χρόνο dt μέχρι τη Μελβούρνη (είναι εύκολο αυτό στα όνειρα…) και όταν επιστρέφω, ρωτάω την θεία αν έχει τίποτα βελονάκια, από την εποχή που ακόμα κεντούσε…
«ΚΑΠΟΥ πρέπει να έχω», μου απαντά, «αλλά δεν θυμάμαι. Έχω πάνω από 30 χρόνια να κεντήσω. Από τότε που πέθανε ο θείος σου (τον Ιανουάριο του 1985) δεν έχω ξανακεντήσει. Τι τα θέλεις όμως τα βελονάκια;».
«ΘΕΛΩ να τα βρεις θεία και να με μάθεις να κεντάω, γιατί θέλω οπωσδήποτε να κεντήσω μερικά λουλουδάκια για να λάβω μέρος σε έναν διαγωνισμό που οργανώνει η… συλλογικότητα Μακεδόνων της Θεσσαλονίκης που ζουν στην Αυστραλία»…
ΣΕ διαγωνισμό;». «Ναι σε διαγωνισμό, ρε θεία (project το λέμε εκεί), που κάνει η δική μας… συλλογικότητα, για να κεντήσει μέχρι το Νοέμβριο έναν μεγάλο πίνακα του Λευκού Πύργου, που για να γίνει θα πρέπει να κεντηθούν πάνω από 8.000 λουλουδάκια…».
«ΟΚΤΩ χιλιάδες λουλούδια; Πολλά δεν είναι ρε παιδάκι μου; Δεν θα προλάβετε να τα κεντήσετε, ακόμα και αν σας βοηθήσω. Γιατί τόσα πολλά και τόσο γρήγορα;».
«ΓΙΑΤΙ, αν δεν τα κεντήσει σύντομα η δική μας… συλλογικότητα θεία, θα τα κεντήσει μια άλλη… συλλογικότητα γειτονικής χώρας, η οποία όχι μόνο θα κερδίσει τον διαγωνισμό, αλλά θα μας πάρει και το… όνομα. Κινδυνεύουμε να χάσουμε τη Μακεδονία μας θεία, του Αλέξανδρου τη χώρα…».
ΤΙ είναι αυτή η… συλλογικότητα, ρε παιδί μου; Άνθρωποι είναι;». «Ούτε και εγώ ξέρω τι ακριβώς είναι, ρε θεία, αλλά, επειδή την άκουσα πολλές φορές τελευταία αυτή τη λέξη, κατάλαβα ότι έγινε πολύ της μόδας…».
«ΕΤΣΙ, λοιπόν, είπα να τη χρησιμοποιώ και εγώ από εδώ και πέρα, για να μην παρεξηγηθώ από τις υπόλοιπες προοδευτικές… συλλογικότητες της πατρίδας μας, που πίνουν νερό στο όνομα νέων λέξεων, με ατελείωτες εννοιολογικές ερμηνείες…».
«ΔΕΝ κατάλαβα τίποτα, παιδάκι μου…». «Δεν πειράζει, ρε θεία», της λέω, «πάμε τώρα για ύπνο και όταν ξυπνήσεις το πρωί, πριν ταΐσεις τις γάτες και ποτίσεις τις γαρυφαλιές, να ψάξεις για τα βελονάκια, να προλάβουμε να κεντήσουμε τα λουλουδάκια…».
ΠΑΝΩ που ξάπλωσα στο κρεβάτι και συνέχισα να ονειρεύομαι, ότι μπορώ να κεντάω λουλουδάκια, χωρίς εργόχειρο και βελονάκια, ήλθαν ξαφνικά τα πάνω-κάτω…
ΓΙΑ τρίτη συνεχόμενη βραδιά δέχθηκα επίθεση από μια αιμοδιψή… συλλογικότητα κουνουπιών, που ζει στην ορεινή Αρκαδία και είναι πιο αδίστακτη και από τον Δράκουλα των Καρπαθίων.
ΕΤΣΙ και τους μυρίσει ανθρώπινο σώμα, ό,τι και να κάνεις, αυτά θα καταφέρουν να προσγειωθούν ζουζουνίζοντας εφιαλτικά, δίπλα στα αυτιά σου. Άτιμη ράτσα αυτή η… συλλογικότητα σας λέω. Άσε που δεν καταλαβαίνει Χριστό και από εντομοκτόνα…
ΑΠΟ τη μια, τα κουνούπια και, από την άλλη, η ένταση που συσσωρεύτηκε από τις προσπάθειες που κατέβαλα, να ερμηνεύσω το όνειρο και να κατανοήσω τους συμβολισμούς του, με κράτησαν ξάγρυπνο μέχρι που φώτισε…
ΤΕΛΟΣ πάντων, πάνω που κατάφερα να αποκοιμηθώ για κανένα μισάωρο, τρυπώνουν κάτι αδέσποτες ηλιαχτίδες από την μπαλκονόπορτα, την αράζουν απρόσκλητες στο πρόσωπό μου και με ξυπνούν…
ΑΠΟ τη βραδιά εκείνη, μέχρι τώρα που γράφω τις αράδες που διαβάζετε, έχει περάσει πάνω από βδομάδα και ακόμα δεν έχω συνέλθει.
ΑΡΧΙΣΑ να ανησυχώ για την εκεί… συλλογικότητά μας (την παροικία μας δηλαδή), τους φίλους μου, τους γνωστούς μου και τη δουλειά μου…
ΑΝ σας πω, πόσο μου λείπουν οι επιστολές των αναγνωστών της εφημερίδας μας, τα σκυλοτράγουδα, οι σχολιαστές, οι γνωμοδότες και οι διαφημίσεις του 3ΧΥ, δεν θα με πιστέψετε, γι’ αυτό και ζητώ συγνώμη για όσα έχω γράψει εναντίον τους…
ΣΥΓΝΩΜΗ ζητώ επίσης και από την Ένωση Θεσσαλονικέων και τον φίλο μου τον Παύλο Μαυρουδή, για τα όσα του έχω σούρει τα τελευταία 31 χρόνια (στις λίγες, εντάξει) τελετές, αλλά εκατοντάδες ανακοινώσεις και φωτογραφίες, για την Αδελφοποίηση της Θεσσαλονίκης με τη Μελβούρνη.
ΓΙΑ να με συγχωρέσουν, τους υπόσχομαι, τέλος, ότι θα τους στείλω από την Τρίπολη και 433 μαργαρίτες που θα κεντήσω (με τη βοήθεια της θείας Ρεβέκκας) για τον χιλιοτραγουδισμένο, αλλά ποτέ μέχρι τώρα κεντημένο με 8.000 λουλουδάκια, Λευκό Πύργο.
ΕΝΑ μεγάλο συγνώμη (μακράν το μεγαλύτερο), οφείλω να ζητήσω γονατιστός, από την κυνηγημένη και διωκόμενη από μένα για δεκαετίες… συλλογικότητα των λογοτεχνών της παροικίας μας.
ΑΠΟ συγγραφείς, δηλαδή, ποιητές και ποιήτριες κάθε ποιητικού προσανατολισμού, από τους κριτικούς μας, που πίνουν νερό στο όνομά τους, θυσιάζοντας πολλές φορές μέχρι και την επαγγελματική αξιοπρέπεια της… συλλογικότητάς τους, να τους γράψουν όσες περισσότερες καλές κουβέντες μπορούν. Μόνο καλές (!) και αυτή είναι μέγιστη θυσία…
ΜΕ πήρε πολλά χρόνια και αναγκάστηκα να ξαναδιαβάσω την τελευταία εβδομάδα, το βιβλίο του Σίγκμουντ Φρόιντ «Η ερμηνεία των ονείρων», που έγραψε στη Βιέννη το 1899, για να κατανοήσω τους συμβολισμούς του ονείρου που σας διηγήθηκα πιο πάνω.
ΕΠΕΙΔΗ για να σας πω τα μισά από αυτά που διάβασα, θα έπρεπε να γράψω τέσσερις σελίδες της εφημερίδας, θα περιοριστώ να σας πω ότι το όνειρο που είδα οφείλεται, στο σύνδρομο της στέρησης που με κατέλαβε, γιατί έχασα την καθημερινότητά μου…
ΣΥΜΠΥΚΝΩΝΟΝΤΑΣ και απλοποιώντας, όσα μελέτησα, θα σας έλεγα συμπερασματικά, ότι η καθημερινότητα (για την οποία τόσους ύμνους μίσους έχω γράψει) λειτουργεί σαν τη νικοτίνη, που, ναι μεν, σου κάνει μεγάλη ζημιά, αλλά χωρίς αυτή οι εθισμένοι, δεν μπορούν να λειτουργήσουν.
ΚΑΠΩΣ έτσι λειτουργούν και τα πιο θανατηφόρα δηλητήρια, η σωστή δόση των οποίων είναι θεραπευτικό φάρμακο, ενώ μια μικρή σταγονίτσα παραπάνω, σκοτώνει ελέφαντα…
