Είναι ένα τραγούδι αρκετό, να σε στείλει με one way ticket, 47 χρόνια πίσω;….
Όχι μόνο είναι, αλλά, και τη μηχανή του χρόνου μπορεί να ξεφτιλίσει…
Με τη προϋπόθεση ότι, το άκουσμά του, λειτουργεί σαν συμπυκνωτής αναπλήρωση και ανάκλησης του χαμένου χρόνου, που κύλησε από το καλοκαίρι του 1969, μέχρι χθες το βράδυ…
Όλα άρχισαν, κατά τη διάρκεια μιας νυχτερινής βόλτας στο χωριό, όταν ξαφνικά άρχισε να φτάνει στα αυτιά μου, η μουσική «μουρμούρα» ενός γνωστού λαϊκού τραγουδιού…
Κοντοστάθηκα να ακούσω καλύτερα, γιατί το ήξερα καλά αυτό το τραγούδι…
Το είχα μισήσει τόσο πολύ και το είχα ακούσει τόσες πολλές φορές (περιμένοντας μάταια μια κοπέλα με την οποία ήμουν τότε ερωτευμένος) που έχει αφήσει ανεξίτηλα τα λόγια του στη μνήμη μου…
Ήταν το σουξέ, του Μανώλη Αγγελόπουλου, «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα», που έγινε… virus το 1966, όταν πρωτοκυκλοφόρησε…
Όταν ο μεγάλος αυτός έρωτας, έκλυσε τον κύκλο του (όπως όλα τα πράγματα σε τούτο τον κόσμο) άρχισα σιγά-σιγά να αισθάνομαι μια νοσταλγική μελαγχολία για τη νύχτα εκείνη, και να μου αρέσει και το «μισητό» τραγούδι…
Μια λεπτομέρεια: τη βραδιά εκείνη, η κοπελιά μου είχε ζητήσει να πάμε σαν μαζί στο πάρτι, που έδινε μια συμμαθήτρια της, που έφευγε για την Αμερική, εγώ όμως, όχι μόνο είχα αρνηθεί, αλλά, της είχα ζητήσει, να φύγει γρηγορότερα για να συναντηθούμε πριν τα μεσάνυχτα…
Εκείνη όμως, «πάνω στου χορού τη παραζάλη, την ξελόγιασαν (ίσως…) άλλα κάλλη», και με άφησε να περιμένω μέχρι τα ξημερώματα, ακούγοντας τους βασανιστικούς (τότε…) στίχους, τους οποίους άκουγα και προχθές από ένα σπίτι, που βρίσκεται στην ίδια γειτονιά που γίνονταν τότε το πάρτι…
Να και οι στίχοι:
Μην αρχίζεις τη μουρμούρα
άκου πρώτα να σου πω
χθες το βράδυ είχα μπλέξει
σ’ ένα γλέντι φιλικό
είχε όμορφες κοπέλες
και ξεχάστηκα να ‘ρθω
Συγχώρα με μουρμούρα μου
χτυπούσε η καρδούλα μου
στο χορό στην παραζάλη
με ξελόγιασαν τα κάλλη
Τους στίχους του τραγουδιού, οι αναμνήσεις του οποίου, με βοήθησαν να ανακτήσω το χαμένο χρόνο, όπως θα έλεγε και ο Μαρσέλ Προύστ, έγραψε ο μεγάλος Βασίλης Τσιτσάνης…
