Επειδή έφτασα ηλικιακά στην εφηβεία του αλτσχάιμερ, ένας τρόπος μου απέμεινε να ξανακερδίσω το χαμένο χρόνο: οι αναμνήσεις…
Έτσι λοιπόν, ήθελα δεν ήθελα, κατέφυγα στις καταθέσεις του ταμιευτηρίου αναμνήσεων των παιδικών μου χρόνων…
Σε ότι δηλαδή κατάφερα να περισώσω, από τη σπατάλη που σου προκαλεί το αδηφάγο ρίγος της νιότης…
Το οποίο, δεν γνωρίζει όρια, αρχή και τέλος…
Για να ξαναθυμηθώ λοιπόν μνήμες, που ήταν «θαμμένες» στη σκόνη του χρόνου, αποφάσισα εδώ και κάτι χρόνια, να περάσω όλο το διαθέσιμο χρόνο που έχω αποκλειστικά και μόνο στο χωριό μου…
Αυτός είναι και ο λόγος που αναφέρομαι συχνά εδώ. Ψυχοθεραπεία κάνω και συγχωρήστε με αν σας ταλαιπωρώ…
Δεν γίνονταν όμως διαφορετικά, μιας και είχα αναλάβει την υποχρέωση απέναντι στην εφημερίδα να γράφω και κανένα ταξιδιωτικό κομμάτι…
Και αυτό νομίζω ουσιαστικά ότι κάνω, αφού στα δικά μου τα κιτάπια, υπάρχουν δύο ειδών ταξίδια: ένα προς τα έξω και ένα προς τα μέσα…
Τα προς τα έξω ταξίδια, τα διαβάζετε (και θα τα διαβάζετε) στα «Ξυράφια» και τα προς τα μέσα, τα «δύσκολα», εδώ…
Και πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου εύκολο, να ξαναζήσω εγώ με εμένα, για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι αβάσταχτη μ μελαγχολία…
Είναι όμως η μόνη σίγουρη πυξίδα, που μπορεί αλάθητα να σε οδηγήσει στις πρώτες αυθεντικές καταγραφές, πάνω στις οποίες θεμελιώθηκε ο κόσμος σου…
Να ξαναζήσω την ένταση και τον συναισθηματισμό εκείνων των στιγμών, πριν οι μνήμες χαθούν, όπως είπε και ο Μπάτι στον Ντέκαρντ, σαν τα δάκρια στη βροχή…
Ο Μπάτι, ήταν η ρεπλίκα στην επική ταινία «Blande Runner» του Ridley Scott, ο οποίος πριν σώσει τον μπάτσο Ντέκαρντ, που τον κυνηγούσε να τον σκοτώσει και γνωρίζοντας ότι σε 20 δευτερόλεπτα… επέρχεται η παύση της λειτουργίας του (πεθαίνει δηλαδή…) του είπε πως αν λυπάται για κάτι είναι: «…γιατί όλες αυτές οι στιγμές που έζησα θα χαθούν στο χρόνο, όπως τα δάκρια στη βροχή. Time to die…”.
