ΑΠΟ τη στιγμή που φύγαμε από τα άγρια βουνά των Τζουμέρκων, οι δρόμοι ήταν ανοιχτοί και τα… σκυλιά δεμένα.
ΚΑΤΗΦΟΡΙΖΟΝΤΑΣ προς τον θεσσαλικό κάμπο, αντικρίσαμε στο βάθος του ορίζοντα τα Μετέωρα, που όσο τα πλησιάζαμε έμοιαζαν με επιβλητικούς καθεδρικούς ναούς…
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΜΕ το δρόμο για τα Γρεβενά και αφού περάσαμε από εκεί και παρακάμψαμε τη Σιάτιστα και την Κοζάνη, κατευθυνθήκαμε προς την Πτολεμαΐδα και το Αμύνταιο.
ΤΟ μόνο που έχω να σημειώσω γι’ αυτή τη διαδρομή, είναι να την αποφύγετε, αν σχεδιάζετε να διασχίσετε την κεντρική Ελλάδα, με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι δεν θέλετε να πάτε εκεί.
ΜΙΛΑΜΕ για μια μονότονη, πληκτική και επίπεδη διαδρομή και, ιδιαίτερα, όλη η περιοχή γύρω από την Πτολεμαΐδα, όπου υπάρχουν τα ανθρακωρυχεία του λιγνίτη, που εφοδιάζουν με κάρβουνο τα εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας της ΔΕΗ.
ΟΙ καμινάδες των εργοστασίων φαίνονται από μακριά, όπως εμφανής είναι η μόλυνση του περιβάλλοντος και γνωστά τα προβλήματα υγείας των κατοίκων της περιοχής, λόγω της συνεχιζόμενης εκπομπής ρύπων.
ΟΙ κινητοποιήσεις των κατοίκων της περιοχής και των οικολογικών οργανώσεων της χώρας, δεν έχουν αποφέρει μέχρι στιγμής αποτελέσματα και όλα δείχνουν, ότι τίποτα δεν πρόκειται να γίνει στο ορατό μέλλον, μιας και η ΔΕΗ σχεδιάζει να κτίσει και άλλες μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με λιγνίτη.
Η διαδρομή άρχισε σιγά-σιγά να αλλάζει όσο κατευθυνόμασταν βόρεια. Η εμφάνιση μικρών λόφων στο βάθος του ορίζοντα, σηματοδοτούσε ότι πλησιάζαμε σε ορεινή περιοχή.
ΣΕ λίγο συναντήσαμε τους πρώτους βάλτους που ανήγγειλαν ότι φτάσαμε στη γνωστή λίμνη Βεγορίτιδα, γύρω από την οποία υπάρχουν αρκετά χωριά.
ΗΤΑΝ περίπου τέσσερις το απόγευμα και πεινούσαμε πάρα πολύ, μιας και καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής, δεν είχαμε συναντήσει κάποιο μαγαζί όπου να μας άρεσε να φάμε κάτι.
ΕΤΣΙ, αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα γύρω από τη Βεγορίτιδα, να δούμε τη λίμνη και να βρούμε κάποιο μαγαζί να φάμε.
ΜΕΤΑ από ένα δεκάλεπτο, ακριβώς δίπλα από τη λίμνη, βρήκαμε μια καλοκτισμένη ταβέρνα και αποφασίσαμε να φάμε.
Ο Χρήστος επέλεξε να φάει μια πέστροφα, και εγώ, επειδή δεν μου αρέσει αυτό το ψάρι, ρώτησα τον μαγαζάτορα, αν ο γαύρος που είχε στο μενού ήταν φρέσκος.
«ΟΛΑ τα ψάρια και τα φαγητά, που έχουμε στο μενού είναι φρέσκα» μου απάντησε. Έτσι, για κακή μου τύχη, παράγγειλα γαύρο, με αποτέλεσμα να πάθω σε ένα δίωρο τροφική δηλητηρίαση…
ΚΑΙ αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά ούτε η τελευταία, κατά τη διάρκεια της πρόσφατης παραμονής μου στην Ελλάδα, που την «έπαθα» από τα φαγητά διαφορετικών ταβερνών ανά τη χώρα.
ΑΠ’ Ο,ΤΙ φαίνεται, πολλά μαγαζιά, λόγω έλλειψης πελατών, δεν καταναλώνουν εγκαίρως τα προϊόντα που αγοράζουν, με αποτέλεσμα να πωλούν αλλοιωμένα τρόφιμα.
ΝΑ προσθέσω, επίσης, ότι, οι περισσότερες ταβέρνες σε ολόκληρη τη χώρα έχουν φαγητά «της ώρας», που σημαίνει, μόνο μπριζόλες, «παϊδάκια» (από προβατίνες εκατό χρόνων…) πατάτες τηγανητές, χωριάτικη σαλάτα, σουβλάκια, λουκάνικα, μπιφτέκια, κοτόπουλο και ό,τι τέλος πάντων σχετίζεται με κρέας…
ΑΝ κοντά στα πιο πάνω, λάβετε υπόψη σας ότι το κρέας πια στην πατρίδα μας δεν έχει καμιά σχέση με το κρέας που ξέραμε, καταλαβαίνετε ότι θα πρέπει να αποφεύγετε τα μαγαζιά που έχουν φαγητά «της ώρας».
ΓΙΑ τους πιο πάνω λόγους, κάθε φορά που πηγαίναμε για φαγητό, το πρώτο πράγμα που έκανα όταν ερχόταν το γκαρσόνι να πάρει παραγγελία, ήταν να τον ρωτήσω αν υπάρχει κάποιο φαγητό «που δεν είναι της ώρας».
ΤΟ Λουτράκι που επιλέξαμε να μείνουμε δύο ημέρες για να κάνει ο Χρήστος κανένα μπάνιο στις εκεί ιαματικές πηγές, είναι μια κωμόπολη κοντά στην Αριδαία και βρίσκεται καμιά τριανταριά χιλιόμετρα βορειότερα της Έδεσσας.
ΟΙ ιαματικές πηγές είναι αυτές που έβαλαν κάποτε το Λουτράκι στον γεωγραφικό χάρτη και το έκαναν γνωστό στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας.
ΤΟ Λουτράκι, που βρίσκεται κάτω από τον επιβλητικό όγκο του βουνού Καϊμακτσαλάν, είναι ένα πανέμορφο χωριό και ένα από τα πιο γνωστά χειμερινά θέρετρα της Βόρειας Ελλάδας.
ΑΝ και βρεθήκαμε εκεί το τελευταίο δεκαήμερο του Ιουνίου, τα περισσότερα από τα πολλά ξενοδοχεία ήταν εντελώς άδεια, ενώ το καλύτερο που επιλέξαμε εμείς φιλοξενούσε άλλα δύο άτομα…
ΕΝΤΕΛΩΣ άδεια ήταν και τα δύο βράδια που μείναμε εκεί και τα περισσότερα από τις πολλές δεκάδες εστιατόρια και ταβέρνες.
ΑΠ’ Ο,ΤΙ μας έλεγαν οι άνθρωποι εκεί, η οικονομική κρίση έχει χτυπήσει πάρα πολύ τη συγκεκριμένη περιοχή και χρόνο με το χρόνο τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.
ΤΟ ότι μέχρι το 2010 ακόμα, το Λουτράκι ζούσε σε εποχή οικονομικής ακμής, φαίνεται από τα νεόκτιστα πολυτελή και μεγάλα ξενοδοχεία, που τώρα ήταν άδεια, όχι μόνο τον χειμώνα, που πριν την κρίση οι επισκέπτες δεν έβρισκαν δωμάτιο, αλλά ούτε και το Δεκαπενταύγουστο.
ΟΙ ξενοδόχοι, οι εστιάτορες και τα μικρομάγαζα που ζούσαν από τους επισκέπτες, τώρα προσπαθούν με χίλια βάσανα να επιβιώσουν οικονομικά, να πληρώσουν τα δάνειά τους και να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους.
ΠΑΡΑ το γεγονός ότι έχουν μειώσει τις τιμές τους σχεδόν στο μισό, δεν μπορούν, όπως μας έλεγαν, να προσελκύσουν επισκέπτες, αφού ο εγχώριος τουρισμός έχει υποστεί καθίζηση.
ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ήταν τα πράγματα και στον Άγιο Αθανάσιο, που πριν την κρίση έκανε «χρυσές» δουλειές με τους επισκέπτες που πήγαιναν τους χειμερινούς μήνες και όχι μόνο, στο χιονοδρομικό κέντρο του Καϊμακτσαλάν.
ΠΡΙΝ ανεβούμε στην κορυφή του Καϊμακσταλάν, που βρίσκεται σε υψόμετρο 2.524 μέτρων, περάσαμε από τον Άγιο Αθανάσιο.
ΕΝΑ χωριό, που στην κυριολεξία χτίστηκε από τα θεμέλια την τελευταία εικοσαετία, από νεόπλουτους επιχειρηματίες της χώρας, που είχαν πιστέψει ότι οι τράπεζες των δανεικών δεν πρόκειται ποτέ να στερέψουν…
ΣΕ ολόκληρο το χωριό, που ήταν γεμάτο από πολυτελή νεόκτιστα, σπίτια, ξενοδοχεία και κάθε είδους μαγαζιά και θύμιζε περισσότερο χειμερινό τουριστικό θέρετρο της Ελβετίας, παρά χωριό στους πρόποδες τους Καϊμακτσαλάν, υπήρχαν τρεις άνθρωποι και δύο σκυλιά…
ΚΑΘΙΣΑΜΕ στο μοναδικό μαγαζί που ήταν ανοιχτό (και ήμασταν οι μόνοι του πελάτες και επισκέπτες στο χωριό… ) και παραγγείλαμε δύο μπύρες.
ΜΑΣ έφερε ο μαγαζάτορας τις μπύρες και κάθισε μαζί μας, μιας και τον είχε φάει η μοναξιά και δεν είχε τίποτα άλλο να κάνει…
ΑΠ’ Ο,ΤΙ μας είπε, είχε μια μικρή τουριστική επιχείρηση στην Κέρκυρα, μέχρι που πριν λίγα χρόνια, αποφάσισε να πάρει το μαγαζί αυτό στον Άγιο Αθανάσιο.
ΗΤΑΝ στις αρχές της κρίσης και πίστευε ο άνθρωπος, όπως και οι περισσότεροι Έλληνες, ότι μπόρα ήταν, όπως τόσες άλλες και θα περνούσε…
Η κατάσταση, όμως, κόντρα σε ό,τι προσδοκούσαν οι περισσότεροι επιχειρηματίες και ο κόσμος, τράβηξε τον δικό της κατηφορικό δρόμο…
ΜΙΑ κατηφόρα, που μέχρι στιγμής, όλα δείχνουν, τελειωμό δεν έχει…
