ΤΙΠΟΤΑ άλλο, αυτή τη στιγμή, δεν εκφράζει το τι ακριβώς αισθάνομαι, όσο το σκίτσο του Αρκά, που στέλνω προς δημοσίευση στη σημερινή στήλη.
ΜΕ δέκα λέξεις, ο ευφυέστατος αυτός σκιτσογράφος, λέει όσα θα έλεγα εγώ, με χίλιες. Ούτε ο Κομφούκιος να ήταν…
ΑΣΕ που, παράλληλα, αμφιβάλλω αν τα κατάφερνα τόσο καλά, μιας και δυσκολεύομαι πολλές φορές να δώσω το απαιτούμενο συναισθηματικό βάθος αυτών που θέλω να πω, αλλά και για να τα καταλάβουν όλοι.
ΑΣ πω, όμως, το ίδιο με δικά μου λόγια, παραφράζοντας μια στροφή ενός πασίγνωστου τραγουδιού: «όσο οι μέρες πλησιάζουν και ο χρόνος σώνεται, το μυαλό μου από σένα δεν συμμαζώνεται…».
ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ, βέβαια, στην Ελλάδα. Τη δική μου Ελλάδα και όχι αυτή των λωτοφάγων Νεοελλήνων…
ΑΡΚΕΤΟΙ Νεοέλληνες μου θυμίζουν μια παρέα Άγγλων τουριστών, που συνάντησα πριν χρόνια ένα απόγευμα στην Κεφαλλονιά.
ΠΑΡΑ το γεγονός ότι δεν είχαν ακόμα μεθύσει, δεν ήξεραν στην κυριολεξία σε ποια χώρα βρίσκονταν. Και όχι μόνο δεν ήξεραν, αλλά και δεν ενδιαφέρονταν να μάθουν…
ΑΠΟ τον βροχερό Μάη του 1970 που αφίχθηκα στη Μελβούρνη, μέχρι σήμερα, έχω επισκεφθεί πολλές φορές την Ελλάδα και, κατά καιρούς, έχω παραμείνει εδώ πολλούς περισσότερους μήνες, από το εξάμηνο που έχω μείνει μέχρι σήμερα, που γράφω τούτες τις αράδες…
ΠΑΝΤΑ, όσο πλησίαζαν οι μέρες να επιστρέψω στην Αυστραλία, μελαγχολούσα και έφευγα με βαριά καρδιά…
ΠΟΤΕ, όμως, μέχρι τώρα, δεν είχα ψυχοπλακωθεί τόσο πολύ. Αισθάνομαι σαν τους ερωτευμένους που προετοιμάζονται να αποχαιρετήσουν τον πρώτο τους μεγάλο έρωτα…
ΔΕΝ ξέρω, γιατί αυτή τη φορά αισθάνομαι έτσι, αλλά ψυχανεμίζομαι ότι, ενδεχομένως, σχετίζεται με την ηλικία μου…
ΣΕ ένα δωδεκάμηνο, γίνομαι… 70 χρόνων. Μη γελάτε, όπως γελούν οι εδώ γνωστοί μου, όταν βλέποντάς με να οδηγώ ακόμα τη μοτοσικλέτα μου, νομίζουν ότι είμαι… νεότερος, παρά το γεγονός ότι τα μαλλιά μου είναι πιο άσπρα από του… Λαέρτη, του μυθικού βασιλιά της ομηρικής Ιθάκης…
ΔΕΝ αποκλείεται, το κοντέρ του υποσυνείδητου μου να καταγράφει, τον ακριβή χρόνο της ζωής μου και τα χρόνια που μου έχουν απομείνει, προσμετρώντας και άλλες παραμέτρους άγνωστες σε μένα…
ΤΙΣ πληροφορίες αυτές, τις περνά, χωρίς την άδειά μου, στο συνειδητό μου βιολογικό ρολόι, το οποίο φροντίζει να με ενημερώνει και να μου θυμίζει ότι βρίσκομαι στις απογευματινές ώρες της ζωής μου και όπου να ‘ναι «ο ήλιος βασιλεύει και η μέρα σώνεται…».
ΟΛΑ τα πιο πάνω με αναγκάζουν (θέλω-δεν θέλω) να σκέπτομαι και να ξανασκέπτομαι, πόσα χρόνια μου απέμειναν και πόσες φορές (αν μπορώ…) ακόμα να επισκεφθώ την Ελλάδα…
ΑΥΤΑ τα γράφω, επειδή πιστεύω ότι οι περισσότεροι συμπάροικοι της πρώτης γενιάς, είτε θα έχουν περάσει τη «σημαδούρα», που θα φτάσω εγώ σε ένα χρόνο, και οι υπόλοιποι, όπου να ‘ναι, την πλησιάζουν με βήμα ταχύ…
ΟΣΟΙ, επίσης, επαναπαύονται, πιστεύοντας ότι έχουν «πολλά χρόνια» μπροστά τους, έχω να τους πω, ότι τα καλύτερα στη ζωή περνούν νωρίς, λέγοντας είναι «πολύ νωρίς» και μετά «είναι πολύ αργά»…
ΣΥΝΕΠΩΣ, το «τώρα» είναι αυτό που μετράει, γιατί το «χθες» είναι παρελθόν και το «αύριο» άγνωστο και άλλου παπά Ευαγγέλιο…
ΠΡΙΝ, όμως, σας ψυχοπλακώσω και εσάς, αλλάζω θέμα για να προλάβω να γράψω δυο κουβέντες για το τι συμβαίνει τις τελευταίες μέρες σε τούτη τη χώρα του ουτοπικού παραληρήματος.
ΛΟΙΠΟΝ, την τελευταία φορά που βρέθηκα στην Ελλάδα και, μάλιστα, για ένα πεντάμηνο, ήταν το καλοκαίρι του 2010. Η οικονομική κρίση έκανε τα πρώτα της νηπιακά βήματα και τίποτα δεν έδειχνε (τότε) το τι θα ακολουθούσε.
ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ στην Αυστραλία, έγραψα ότι τα πράγματα ήταν δύσκολα και η Ελλάδα είχε μπροστά της έναν Μαραθώνιο…
ΣΤA χρόνια που ακολούθησαν αναφερόμουν πού και πού (και από αυτή τη στήλη) στα όσα λάμβαναν χώρα, ασκώντας κριτική, όχι μόνο στο ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και στα άλλα κόμματα που συνέβαλαν στη χρεοκοπία.
ΣΤΟ μόνο κόμμα που δεν άσκησα ποτέ κριτική ήταν το ΚΚΕ. Και αυτό το έκανα γιατί, κατά τη γνώμη μου, το ΚΚΕ, δεν είναι στην πραγματικότητα κόμμα, αλλά μια θρησκευτική σέκτα. Όπως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά για παράδειγμα…
ΠΑΡ’ ΟΛΙΓΟ να πέσω από τον καναπέ που καθόμουν προχθές, όταν άκουσα τον γραμματέα του κόμματος (τον Δημήτρη Κουτσούμπα) να πλέκει το εγκώμιο του συστήματος παιδείας της… Σοβιετικής Ένωσης, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στη Βουλή των Ελλήνων για την Παιδεία.
ΚΑΙ τι δεν είπε για τη δωρεάν παιδεία της Σοβιετικής Ένωσης, που εξασφάλιζε σε όλους τους απόφοιτους των πανεπιστημίων της (που ήταν τα καλύτερα του κόσμου…) δουλειά πριν τελειώσουν, για την ποιότητα των καθηγητών τους και την πατριωτική αυταπάρνηση που έδειχναν για τη μόρφωση ολόκληρου του λαού και, και, και…
ΕΤΣΙ και τα άκουγαν όλα αυτά οι σημερινοί απόφοιτοι εκείνων των πανεπιστημίων και όσοι πανεπιστημιακοί καθηγητές ζουν ακόμα, θα έκοβαν τις φλέβες τους πριν τελειώσει την ομιλία του…
ΑΣ αφήσω, όμως, τους θρησκευόμενους οπαδούς της σέκτας αυτής, με τον Κουτσούμπα και τους υπόλοιπους αγίους του μαρξιστικού εορτολογίου, μιας και θεωρούνται πια προστατευόμενο είδος και ας πούμε δυο λόγια για την πιο mild Αριστερά…
ΟΣΟΙ διαβάζουν τη στήλη, ενδεχομένως, θα θυμούνται την κριτική που ασκούσα στον ΣΥΡΙΖΑ για τα όσα υποσχόταν, ως αντιπολίτευση ότι θα κάνει και τι έκανε στη συνέχεια, όταν ανέλαβε την εξουσία…
ΜΕΤΑΞΥ άλλων, έγραφα τότε, ότι και τα μικρά παιδιά καταλαβαίνουν ότι αυτά που λέει ότι θα κάνει δεν γίνονται…
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά, ο Τσίπρας και η παρέα του συνέχισαν να ψεύδονται και να γίνονται πιστευτοί από πολλούς απελπισμένους ψηφοφόρους, που έψαχναν για έναν μεσσία να τους σώσει …
ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ να περάσουν πέντε χρόνια, να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, να κερδίσει δύο εκλογικές αναμετρήσεις και ένα δημοψήφισμα, για να καταλάβει πια ολόκληρος ο λαός (συμπεριλαμβανομένων και των άπιστων Θωμάδων) ότι θαύματα δεν γίνονται…
ΟΙ μόνοι που συνεχίζουν να πιστεύουν ακόμα σε θαύματα, είναι όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης και, κυρίως, τα κόμματα που ευθύνονται για την κρίση. Δηλαδή, όσοι έχουν απομείνει στο παλιό… καλό ΠΑΣΟΚ και τη… νέα (και πιο νεοφιλελεύθερη) Νέα Δημοκρατία.
ΚΑΙ οι υποσχέσεις που έδινε ο ΣΥΡΙΖΑ, ως άπειρη και πρωτάρα αντιπολίτευση, ωχριούν μπρος στα σημερινά πράσινα και γαλάζια ψέματα…
ΓΙΑΤΙ δεν είναι δυνατόν να φορτώνουν αποκλειστικά στον ΣΥΡΙΖΑ την κρίση, τη χρεοκοπία και τη σημερινή κατάντια της χώρας…
ΚΑΙ αυτό δεν είναι μόνο προσβολή της νοημοσύνης των Ελλήνων πολιτών -που είδαν με τα μάτια τους τα όσα έλαβαν χώρα τα τελευταία 40 χρόνια-, αλλά δείχνει επίσης, ότι αν τους δοθεί η ευκαιρία θα ξανακάνουν τα ίδια…
ΑΚΟΜΑ πιο χειρότεροι από τη σημερινή αντιπολίτευση είναι οι ιδιοκτήτες των έξι ιδιωτικών καναλιών, που δεν μπορούν ακόμα να πιστέψουν ότι χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους…
ΕΧΟΥΝ πάθει πραγματικό αμόκ, σας λέω, αφού σιγά-σιγά αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι τα ψέματα, οι συκοφαντίες και η παραμόρφωση των ειδήσεων, δεν μπορούν να τους σώσουν…
ΑΥΤΑ για σήμερα, να είσαστε καλά και θα τα πούμε από βδομάδα. Γεια χαρά.
