Μια φορά κι έναν καιρό, ο νεαρός Jim Barry, απόφοιτος της σχολής Οινολογίας στο Roseworthy Agricultural College στην Αυστραλία, έμελλε να είναι πρωτοπόρος του αυστραλιανού κρασιού και να καθιερώσει την Clare Valley ως μία από τις πρώτες και καλύτερες αμπελουργικές ζώνες της χώρας, σημείο αναφοράς για την καλλιέργεια Riesling.
Όταν ο Jim εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο, άφησε πίσω άξιους κληρονόμους, κυρίως τον γιο του Peter, που πήρε και κρατεί ακόμα τα ηνία της καλλιέργειας και της οινοπαραγωγής.
Ο Peter, λοιπόν, ένα ωραίο καλοκαίρι βρέθηκε στη Σαντορίνη, δοκίμασε το Ασύρτικο και είπε: «Να ένα κρασί με φρεσκάδα, τραγανότητα και οξύτητα που θα ταιριάζει τέλεια με τη σύγχρονη αυστραλιανή κουζίνα. Να μια καλή επιλογή για τη μελλοντική αυστραλιανή οινοποιία».
Να μην τα πολυλογώ, ο Barry πήρε μοσχεύματα από το Κτήμα Αργυρού και μια και δυο δημιουργήθηκε στην Clare Valley ένα θηραϊκό αμπελοτόπι με τις κουλούρες του.
Φέτος βγήκε στην αγορά: The First Australian Assyrtiko Jim Barry.
Όσοι το δοκίμασαν το βρήκαν ορυκτώδες, κοφτερό, ενδιαφέρον. Οι υπόλοιποι άρχισαν συζητήσεις για το πόσο καλό ή κακό θα προκαλέσει στον θηραϊκό αμπελώνα ο «Αυστραλός ξάδερφος». Και αναρωτιέμαι τι κακό προκάλεσε στο Chablis η τερατώδης παγκόσμια εξάπλωση του Chardonnay; Ή στο Μπορντό η παγκοσμιοποίηση του Cabernet ή του Merlot; Θα μου πείτε ότι για τη Γαλλία το κρασί ανήκει στη βαριά της βιομηχανία και αντιμετωπίζεται τόσο από τον κρατικό μηχανισμό όσο και από τους παραγωγούς και τους καταναλωτές με την πρέπουσα σοβαρότητα και σεβασμό…
Εδώ όμως ανοίγουμε άλλη συζήτηση, που καμία σχέση δεν έχει με τα αυστραλιανά πειράματα που, αντικειμενικά αντιμετωπίζοντάς τα, μόνο θετικά μπορείς να τα δεις όταν διαφημίζουν τη χώρα μας και τις ποικιλίες της στα πέρατα της οικουμένης.
