ΕΛΠΙΖΩ ότι θα με συγχωρέσετε, ακόμα και αν δεν εκτιμήσετε τα όσα μπερδεμένα και από τα μαλλιά τραβηγμένα, θα γράψω σήμερα.
ΠΙΣΤΕΨΤΕ με, προσπάθησα να προσαρμοστώ και να βάλω μια τάξη στα όσα σκεπτόμουν να πω, αλλά αν κατάφερα κάτι, αυτό είναι να διαπιστώσω, για άλλη μια φορά, ότι όπου και αν βρίσκομαι ο ελληνισμός με πληγώνει…
ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Πριν παρεξηγηθώ, θα σας παρακαλέσω, να μη συγχέετε τη λέξη ελληνισμός με την Ελλάδα. Άλλη η μια λέξη και διαφορετική η άλλη. Ευχαριστώ για την κατανόηση, κλείνω την παρένθεση και συνεχίζω.
ΑΥΤΟΣ είναι και ο λόγος (η πληγή του ελληνισμού, δηλαδή), που μετά από ένα εξαήμερο εδώ, και τα όσα άκουσα στο γραφείο της εφημερίδας την Πέμπτη, ξύπνησα ξαφνικά χθες το βράδυ καταμεσής ενός εφιάλτη…
ΕΒΛΕΠΑ, που λέτε, ότι το αεροπλάνο της Qatar, δεν με έφερε εδώ, αλλά έκανε μια βόλτα πάνω από τον Ειρηνικό και επέστρεψε στο «Ελευθέριος Βενιζέλος»…
ΕΤΣΙ αντί να βρεθώ στην πολυεθνική Μελβούρνη, ξαναβρέθηκα στο όνειρό μου στο… πολυεθνικό Χαλάνδρι. Στον πυρήνα, δηλαδή, της χώρας του Υπαρκτού Ελληνισμού…
ΠΡΙΝ σας ταλαιπωρήσω και σας μπερδέψω και εσάς, θα σας πω τις αιτίες που συνέβαλαν στη διαταραχή του ψυχισμού μου και άνοιξαν την καταπακτή του υποσυνείδητού μου για να βγει στην επιφάνεια ο εφιάλτης…
ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟ ρόλο έπαιξε η ελληνικότατη ατμόσφαιρα που επικρατεί στο γραφείο της εφημερίδας, οι συζητήσεις μεταξύ των συναδέλφων, τα σχόλιά τους και, βεβαίως, η ειδησεογραφία του «Νέου Κόσμου», κυρίως για τα όσα λαμβάνουν χώρα στην παροικία μας.
ΟΛΑ αυτά με έκαναν να πιστέψω ότι δεν έφυγα από την πατρίδα, αφού και η παροικία μας μια μικρή Ελλάδα είναι. Εντάξει, λίγο στο πιο χωριάτικο και το πιο πατριωτικό…
ΕΦΤΑΣΑ πρώτος στο γραφείο, έκανα καφέ και με το που ανοίγω την προχθεσινή έκδοση, παρ’ ολίγο να χάσω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου, όταν είδα φάντη μπαστούνι μπροστά μου τον Πάκη…
ΤΟΝ Πάκη, που όταν τον έβλεπα κάθε δεύτερη μέρα στην τηλεόραση (το εξάμηνο που έμεινα στην πατρίδα), μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι. Τόσο πολύ με συγκινούσε η παρουσία του…
ΜΕ το που τον είδα πάλι μπροστά μου, νόμισα ότι είμαι ακόμα στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι καμάρωνε (στη φωτογραφία) ανάμεσα σε δύο ηγέτες της παροικίας μας και, μάλιστα, φίλους μου: τον πρόεδρο της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, Βασίλη Παπαστεργιάδη, και τον γραμματέα, Κώστα Μάρκο…
Η φωτογραφία είχε βγει στη Βιβλιοθήκη του προεδρικού… ανακτόρου, όταν ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας (ο Πάκης…) υποδέχθηκε την ηγεσία της Κοινότητας.
ΕΠΕΙΔΗ μου αρέσει το κουτσομπολιό, γι’ αυτό και πάντα προσπαθώ να φωτίσω τα… σκοτεινά σημεία και τους συμβολισμούς των φωτογραφιών που δημοσιεύω…
ΣΤΗΝ προκειμένη περίπτωση, το αξιοσημείωτο της συγκεκριμένης φωτογραφίας, δεν ήταν η συνάντηση και τα όσα ειπώθηκαν (και μπορείτε να διαβάσετε στο σχετικό ρεπορτάζ), αλλά το πώς είχε στηθεί ο Κώστας Μάρκος μπρος στον φακό, ο οποίος, ορισμένες φορές απαθανατίζει και τον ψυχισμό του φωτογραφιζόμενου…
ΑΝ και… πολιτικά είχε πάρει τη σωστή θέση -καθόταν αριστερά του Πάκη (του Νεοδημοκράτη προέδρου της αριστερής κυβέρνησης…) έδειχνε τόσο άβολα μέσα στο κουστουμάκι που φορούσε, που μου έδωσε την εντύπωση ότι αναρωτιούνταν «τι ζητάει η αλεπού στο παζάρι…».
ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ, να τον κυνηγούσαν οι ιδεολογικές του Ερινύες. Ευτυχώς, που δεν φορούσε και γραβάτα, κάτι που θα τον απέκοπτε για πάντα από το αριστερό αγωνιστικό του παρελθόν…
ΔΕΝ πρόλαβα, που λέτε, να ξεφυλλίσω το «Ν.Κ.» και πλάκωσαν κατά δεκάδες οι φωτογραφίες, από την grand πρεμιέρα του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου, που οργανώνει κάθε χρόνο η Κοινότητά μας.
ΕΚΕΙ να δείτε φωτογραφίες του κινηματογραφόφιλου κοινού, με ηθοποιούς, με τους υπεύθυνους του Φεστιβάλ, την υφυπουργό Μαρίνα Χρυσοβελώνη, την ηγεσία της Κοινότητας, με τραπεζίτες, με διάσημους μαγείρους και με διάφορες άλλες γνωστές (και άγνωστες για μένα) προσωπικότητες της παροικίας μας.
ΛΕΣ και όλοι αυτοί, δεν πήγαν εκεί για να δουν τη νέα ταινία, αλλά για να φωτογραφηθούν μεταξύ τους και με όποιον άλλο συναντήσουν, προκειμένου να δουν τη φωτογραφία τους στο «Ν.Κ.»…
ΔΕΝ πειράζει αν το επαναλάβω, αλλά αξίζει τον κόπο (μιας και μιλάμε για εκατοντάδες φωτογραφίες). Τα περισσότερα πράγματα στην παροικία μας, γίνονται για μια φωτογραφία στην εφημερίδα μας…
ΔΕΝ λέω, καλά είναι τα social media και το facebook, αλλά όταν δεις ή διαβάσεις εκεί κάτι, μετά από ένα δεκάλεπτο το ξεχνάς και ύστερα από ένα εικοσάλεπτο έχει παραγραφεί και αντικατασταθεί με κάτι άλλο που μοιάζει με… καινούργιο.
ΚΑΙ ποιος το καταλαβαίνει θα μου πείτε, αφού οι τζαμπατζήδες του facebook έχουν τη μνήμη των χρυσόψαρων: σε τρία δευτερόλεπτα (και πολλά λέω…), ξεχνούν τι βλέπουν ή διαβάζουν προκειμένου να προλάβουν να κάνουν περισσότερα like…
ΚΑΙ καλά κάνουν οι άνθρωποι, αφού η ενημέρωση στo facebook μετριέται με like και οι γνώσεις με… άποψη, το πολύ-πολύ με ένα δεκασύλλαβο tweet…
ΚΑΙ μιας και βρέθηκα στα βοσκοτόπια των… διανοούμενων, που σιτίζονται στα social media, να πω επ’ ευκαιρία στον φίλο αναγνώστη Π. Πετή (που με επικαλέστηκε για να γράψει προχθές μια μικρή επιστολή, για τους τσαμπατζήδες που διαβάζουν το «Ν.Κ.» στα πεταχτά στα μαγαζιά που τον πωλούν), ότι εκεί που έχουν στήσει φωλιά οι τσαμπατζήδες, είναι το facebook…
ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΑΙ, όμως, στην πρεμιέρα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου, προσπερνώντας ασχολίαστες (λόγω συγκίνησης…) τις ομιλίες των οργανωτών και των καλεσμένων τους, για να γράψω μόνο δυο λόγια (από τα πολλά που είπε), η θεσμικά υψηλόβαθμη επίσημη προσκεκλημένη, η υφυπουργός Μαρίνα Χρυσοβελώνη…
ΚΑΙ αρχίζω με μια ερώτηση: υπάρχει έστω ένας άνθρωπος που να περίμενε να ακούσει από ένα πρωτοκλασάτο στέλεχος της πρώτης αριστερής κυβέρνησης της Ελλάδας, που κάποτε αγωνιζόταν μεταξύ άλλων και για το διαχωρισμό της Εκκλησίας από το Κράτος, ότι τελειώνοντας την πατριωτική ομιλία της, θα καλούσε το ακροατήριό της να αναφωνήσει «ζήτω ο Ελληνισμός, ζήτω η Ορθοδοξία μας»;
ΚΑΙ όμως, η κ. Χρυσοβελώνη αυτό έκανε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου και οι παραβρισκόμενοι παραλήρησαν από πατριωτικό ενθουσιασμό και άρχισαν να την χειροκροτούν, φωνάζοντας «Ζήτω»…
ΑΣ καταλάβουμε επιτέλους, ότι η πατρίδα μας είναι μια ξεχωριστή περίπτωση κράτους. Στην Ελλάδα μας, ο Εθνικισμός, η Αριστερά και η Ορθοδοξία πορεύονται χέρι-χέρι…
Ο διαφωτισμός παραμένει άγνωστος και είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο. Συνεπώς, το μόνο που μας απομένει, είναι να δούμε τον Καμμένο αρχιεπίσκοπο, να κάνουμε όλοι μαζί τον σταυρό μας και να αναφωνούμε «Ζήτω το Έθνος μας, ζήτω η Ορθοδοξία μας, ζήτω η Αριστερά μας και ζήτω η τύφλα στα μάτια μας…»
Ο Θεός ας μας βοηθήσει. Αμήν…
