ΟΙ παπαγάλοι όχι μόνο μπορούν να μιλήσουν με ευκολία οποιαδήποτε γλώσσα, αλλά για κάποιο λόγο -που ακόμα απασχολεί την επιστήμη- η αδυναμία τους είναι η ελληνική.
ΝΑ προσθέσω εδώ επίσης, ότι οι παπαγάλοι, μπορούν να μιλήσουν Ελληνικά με οποιαδήποτε ντοπιολαλιά τους ζητηθεί, ενώ τους αρέσει καλύτερα και από τα φουντούκια η καλαματιανή προφορά και τα δημοτικά τραγούδια με μεσσηνιακές ρίζες.
ΤΟ γιατί δεν το γνωρίζω, αλλά υποθέτω, ότι έχουν και αυτοί τα βίτσια τους με τον καθαγιασμένο αυτό τόπο. Εδώ, ο πασίγνωστος σύμβουλος της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, Θόδωρος Μάρκος, -πάππου προς πάππου βορειοελλαδίτης-, εξελέγη στην Εφορευτική Επιτροπή της Παμμεσσηνιακής Αδελφότητας για να επιβλέψει τις εκλογές της Κυριακής, στο γιατί γουστάρουν οι παπαγάλοι την καλαματιανή διάλεκτο θα κολλήσουμε;
ΠΡΙΝ, όμως, παπαγαλίσω και εγώ αυτά που άκουσα και διάβασα για τους γλωσσομαθείς παπαγάλους και πώς μπορούμε να τους χρησιμοποιήσουμε για να διδάξουν τα παιδιά μας (και εμάς Ελληνικά…), θα γράψω δυο κουβέντες για το παρόν, το μέλλον και τις ξεχασμένες περιουσίες των Συλλόγων μας.
ΚΑΙ αρχίζω από τις ξεχασμένες περιουσίες των Συλλόγων μας, το πιο καλοφυλαγμένο μυστικό τους. Και λέω πιο «καλοφυλαγμένο», γιατί όσο περνούν τα χρόνια τόσο λιγότερο μιλούν οι αξιωματούχοι των Συλλόγων για το τι θα απογίνουν οι περιουσίες τους.
ΟΣΟ περνά ο καιρός αυξάνεται ο αριθμός των συμπαροίκων που δεν αποκλείουν την πιθανότητα να υπάρχουν μέσα στα Διοικητικά Συμβούλια άτομα που με την πάροδο των χρόνων και το Αλτσχάιμερ να κερδίζει έδαφος, να περιμένουν να «ξεχαστεί» ο θησαυρός για να τον βάλουν στο χέρι…
ΑΥΤΟ σημαίνει ότι κάτι πρέπει να γίνει όσο ακόμα συνεχίζουμε να ενδιαφερόμαστε για τους Συλλόγους μας και να θυμόμαστε ότι έχουν και περιουσιακά στοιχεία, τα οποία πρέπει να φροντίσουμε και να τακτοποιήσουμε.
ΣΤΟ μεταξύ, ενώ την τελευταία δεκαετία όλο και πιο συχνά ακούμε ότι, διάφορες οργανώσεις μας πωλούν τα κτίριά τους, στη συνέχεια δεν ακούμε κουβέντα για το πού κατέληξαν, πώς αξιοποιήθηκαν, πώς επενδύθηκαν ή πού τέλος πάντων βρίσκονται τα χρήματα από το κτίριο που πωλήθηκε.
ΕΧΟΥΝ περάσει πολλά χρόνια από τότε που άρχισα να γράφω γι’ αυτήν την ιστορία, αλλά όπως για άλλες «ιστορίες» στις οποίες συχνά αναφέρομαι, μόνος μου τα γράφω και μόνος μου τα διαβάζω…
ΑΠ’ Ο,ΤΙ φαίνεται οι αξιωματούχοι των Συλλόγων μας και, γενικότερα, οι ηγέτες της παροικίας μας έχουν άλλες προτεραιότητες και ενδιαφέροντα…
ΣΙΓΑ μην αφήσουν τις επίσημες εκδηλώσεις και δεξιώσεις για τις… εθνικές επετείους, τα Φεστιβάλ (που τελειωμό πια δεν έχουν…), τις αφίξεις επισήμων από την πατρίδα και ό,τι τέλος πάντων τους δίνει την ευκαιρία να βγάλουν φωτογραφίες, να κάνουν χαβαλέ, να φάνε έναν μεζέ και να πιουν κάνα ποτήρι…
ΚΑΙ επειδή φοβάμαι, για να μην πω ότι είμαι 100% σίγουρος, ότι και αυτά που γράφω σήμερα θα περάσουν στο ντούκου, προτείνω να πάρει την πρωτοβουλία η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης και μαζί με όσους οργανισμος ενδιαφέρονται να εκλέξουν μια ομάδα ανθρώπων που σχετίζονται με νομικά και κτηματομεσιτικά θέματα για να παρακολουθεί, να καταγράφει και να ενημερώνει την παροικία για το πού καταλήγουν (και γιατί), οι περιουσίες των Συλλόγων που με χρήματα όλων μας έχουν αποκτηθεί…
ΑΡΚΕΤΟΙ, απ’ ό,τι ξέρω, ενδιαφέρονται, για παράδειγμα, για το πού βρίσκονται τα χρήματα από τα $8 (και βάλε…) εκατομμύρια από την πώληση του Αρκαδικού Κέντρου…
ΜΕ λίγα λόγια, πόσοι από τους οκτώ Συλλόγους, που απάρτιζαν το Αρκαδικό Κέντρο έχουν «επιζήσει» μετά την… εμφύλια σφαγή που ακολούθησε την πώληση για τη μοιρασιά των χρημάτων…
ΚΑΙ ακόμα: αν τελείωσε η διαμάχη για τη μοιρασιά, πού βρίσκονται τώρα τα λεφτά και τι σκέφτονται να τα κάνουν οι κληρονόμοι των οκτώ Συλλόγων, ορισμένοι από τους οποίους έχουν χρόνια τώρα που υπάρχουν μόνο στα χαρτιά…
ΚΑΙ προτείνω να εκλεγεί μια ομάδα ή παροικιακή επιτροπή, τέλος πάντων, για να ζητάμε από κάποιους μια εξήγηση, ρε αδελφέ, τις στοιχειώδεις πληροφορίες για το πού τελικά καταλήγουν οι ξεχασμένοι και αραχνιασμένοι θησαυροί των Συλλόγων μας.
ΑΣ προσθέσουμε όμως εδώ ότι δεν είναι όλα μαύρα. Ακόμα υπάρχουν ορισμένοι Σύλλογοι που όχι μόνο έχουν κόσμο, αλλά είναι και αρκετά δραστήριοι, όπως για παράδειγμα ο Φιλανθρωπικός Σύνδεσμος Ιθακησίων που φέτος γιόρτασε πανηγυρικά τα εκατό χρόνια από την ίδρυσή του, ο Παναρκαδικός Σύλλογος «Κολοκοτρώνης», η Παγκρήτιος και η Κρητική Αδελφότητα, η Παμμεσσηνιακή Αδελφότητα και άλλοι.
ΤΑ ηνία των περισσότερων από τους πιο πάνω συλλόγους τα έχει πάρει ήδη η δεύτερη γενιά, ενώ στο τιμόνι των Ιθακησίων, του πρώτου Συλλόγου, που ιδρύθηκε στην παροικία μας το 1916, έχει αναλάβει εδώ και χρόνια η τρίτη γενιά.
ΤΟΝ ίδιο καιρό υπάρχουν ήδη αρκετές ενδείξεις ότι η πρώτη γενιά που βρίσκεται στην ηγεσία του «Παπαφλέσσα» εδώ και έξι δεκαετίες, δίνει στις αυριανές εκλογές για την ανάδειξη του νέου Διοικητικού Συμβουλίου την τελευταία της μάχη…
ΑΠ’ Ο,ΤΙ μαθαίνω, επειδή η εξουσία είναι γλυκιά και η σημερινή ηγεσία δεν θέλει να ξεκολλήσει από τις καρέκλες της, η δεύτερη γενιά είναι αποφασισμένη να συνταξιοδοτήσει την αραχνιασμένη από την πολυκαιρία ηγεσία και να προσελκύσει (όπως ισχυρίζεται) τις νεότερες γενιές στην Αδελφότητα.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, διαβάζοντας προχθές στην εφημερίδα μας τη σχετική διαφήμιση της Εφορευτικής Επιτροπής για τις αυριανές μεσσηνιακές εκλογές, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η πρώτη γενιά δεν πρόκειται να παραδώσει αμαχητί τα κλειδιά και η μάχη θα είναι πιο άγρια από αυτήν που έδωσε πριν 200 χρόνια ο Παπαφλέσσας το Μανιάκι κατά του Ιμπραήμ…
ΕΠ’ ΕΥΚΑΙΡΙΑ να τονίσω εδώ, ότι αν οι… στρατηγικοί αναλυτές του συνδυασμού της δεύτερης γενιάς που έγραψαν το σχετικό κειμενάκι πιστεύουν στα αλήθεια ότι «οι Μεσσήνιοι στη Μελβούρνη φτάνουν τις 40.000», τότε ο συνολικός αριθμός των Ελλήνων στην πόλη που ζούμε υπερβαίνει τα… 2.000.000 εκατομμύρια!
ΕΛΠΙΖΩ να μην έχουν υπολογίσει με τον ίδιο τρόπο τον αριθμό των μελών που υπολογίζουν ότι θα τους ψηφίσουν για να κερδίσουν τις εκλογές, γιατί τότε η πρώτη γενιά θα παραμείνει στο τιμόνι (και καλά θα κάνει) για άλλη μια εικοσαετία…
ΤΗΝ περασμένη βδομάδα έγραφα ότι αν θέλετε να μάθουν τα παιδιά σας να μιλούν Ελληνικά, ξεχάστε τον τυφλοσούρτη της Επιτροπής «Μιλάμε Ελληνικά τον Μάρτιο» και να τους δίνετε από την ηλικία του ενός έτους να διαβάζουν τον «Ελληνικό Κήρυκα».
ΣΗΜΕΡΑ όμως, έχω να σας κάνω μια καλύτερη και πολύ πιο επαναστατική πρόταση: αγοράστε έναν παπαγάλο που ξέρει καλά Ελληνικά και βάλτε τον να μιλά στο παιδί σας αφού συμπληρώσει τρεις εβδομάδες από τη γέννησή του…
ΣΥΜΦΩΝΑ με όσα διάβασα σε ένα ελληνικό site, στην Ωκεανία ζουν σήμερα πάνω από ένα… εκατομμύριο Έλληνες οι οποίοι και εκπαιδεύουν παπαγάλους, όχι μόνο για να μιλούν Ελληνικά, αλλά και να τραγουδούν…
ΚΑΙ για όσους δεν πίστευαν στα όσα διάβασαν στη σχετική είδηση, υπήρχε και ένα βίντεο με παπαγάλο, που όχι μόνο μιλούσε και τραγουδούσε Ελληνικά, αλλά και χόρευε…
ΑΚΟΥΣΑ, που λέτε, τον παπαγάλο (Κόκι τον αποκαλούσε ο εκπαιδευτής του) να τραγουδά το: «Σαν πας στην Καλαμάτα και ‘ρθεις με το καλό…) και δεν πίστευα στα αυτιά μου.
ΑΣΕ που τραγουδούσε και με βαριά καλαματιανή προφορά, φωνάζοντας κάθε τόσο «όπα», ο Κόκι ο λεβέντης, όπως τον αποκαλούσε ο δάσκαλός του.
ΚΑΙ σκεφτείτε ότι υπάρχουν άλλα εκατό εκατομμύρια παπαγάλοι σαν τον Κόκι στην Αυστραλία. Υπολόγισα λοιπόν ότι, αν στη Μελβούρνη μόνο υπάρχουν 40.000 Καλαματιανοί, σε ολόκληρη την χώρα ο αριθμός τους θα πλησιάζει το μισό εκατομμύριο…
ΑΝ ο καθένας από αυτούς εκπαιδεύσει από ένα παπαγάλο, σε δέκα χρόνια όλοι οι Αυστραλοί και όχι μόνο τα παιδιά μας (κάθε Μάρτη…), θα μιλούν Ελληνικά με καλαματιανή προφορά…
