Η προσπάθεια του Μπράντον και της Τζοάν Φριτζιέρι να γίνουν γονείς, ξεκίνησε πριν από δέκα χρόνια. Το ζευγάρι των Αυστραλών, με καταγωγή από τη Μάλτα, πέρασε έναν Γολγοθά περιπετειών, τόσο υγείας όσο και οικονομικών, προκειμένου να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και τα κατάφερε «χάρη στους Έλληνες».
Είναι λίγο-πολύ γνωστή η ταλαιπωρία που πρέπει να υποστεί, κυρίως, η μητέρα, ακόμη κι αν είναι απολύτως υγιής, προκειμένου να αποκτήσει παιδί μέσω τεχνητής γονιμοποίησης, οι κίνδυνοι και το κόστος. Για την Τζοάν Φριτζιέρι, όμως, όλες οι δυσκολίες είχαν πολλαπλασιαστεί.
«Πριν από ακριβώς δέκα χρόνια, αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε το δρόμο της τεχνητής γονιμοποίησης. Πάντα γνώριζα πως θα ήταν ίσως η μόνη λύση, καθώς τα προβλήματα υγείας μου δεν μου επέτρεπαν να μείνω έγκυος φυσικά», εξηγεί, από το κρεβάτι του δωματίου 5Α στη Μαιευτική Κλινική του Mercy Hospital στο Heidelberg.
Η Τζοάν, που πάσχει από διαβήτη τύπου 1, έχει αφαιρέσει το θυροειδή της ενώ έχει υποστεί δύο μεταμοσχεύσεις ήπατος.
«Στη δεύτερη μεταμόσχευση, μάλιστα», συμπληρώνει ο σύζυγός της, «έπεσε σε κώμα, λόγω μιας ιογενούς λοίμωξης. Μας είπαν πως θα ήταν θαύμα αν έβγαζε το βράδυ».
Στην προσπάθειά τους να της σώσουν τη ζωή, οι γιατροί της έδωσαν πολλά κοκτέιλ φαρμάκων, κάτι που της προκάλεσε μυοπάθεια και στα δύο της χέρια.
«Λόγω της βαριάς φαρμακευτικής αγωγής, έχουν ατροφήσει και τα κόκκαλα και των δύο ποδιών της. Πριν από πέντε χρόνια έμαθε να περπατά από την αρχή, λόγω σοβαρών καταγμάτων» συνεχίζει ο Μπράντον.
Οι περιπέτειες της υγείας, όμως, δεν την απέτρεψαν στιγμή.
«Ανέκαθεν ήθελα να γίνω μητέρα» λέει η ίδια στο «Νέο Κόσμο». «Τα κατάφερα στα 41 μου, αλλά ήμουν προετοιμασμένη να προσπαθώ μέχρι τα 45».
Στα δέκα χρόνια προσπαθειών, κανένας κύκλος τεχνητής γονιμοποίησης δεν ήταν επιτυχής για το ζευγάρι. Υπήρξαν στιγμές που τόσο η οικονομική πίεση, όσο και οι ψυχολογικοί παράγοντες, έκαναν την Τζοάν να αμφιβάλλει για το αν θα έμενε έγκυος ποτέ.
«Δεν είναι μόνο το ότι ήμουν εξαιρετικά περίπλοκη περίπτωση, ένιωθα ότι οι γιατροί δεν μου συμπεριφέρονται ανθρώπινα. Γνωρίζοντας την κατάσταση υγείας μου, με είχαν τοποθετήσει στο ‘καλάθι με τα δύσκολα’ που λένε. Υποθέτοντας πως δεν υπάρχουν πολλές ελπίδες, κάθε κύκλος θεραπείας άνοιγε και έκλεινε σιωπηρά, χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον από το ιατρικό προσωπικό».
Όλα άλλαξαν όμως, όταν κάποιος τους παρέπεμψε στον μαιευτήρα-γυναικολόγο Νικ Λολατζή. Εκείνος, λαμβάνοντας υπόψη το ιατρικό ιστορικό της Τζοάν, αλλά και του Μπράντον, πραγματοποίησε μία νέα σειρά εξετάσεων προκειμένου να εξερευνήσει όλες τις πιθανές αιτίες υπογονιμότητας.
«Δεν μας έδιωξε. Ούτε μας αποθάρρυνε, χωρίς φυσικά να μας δώσει ψευδείς ελπίδες. Συναισθάνθηκε τον πόνο μας, όμως, τόσα χρόνια και μας φέρθηκε ανθρώπινα. Μπήκε στον κόπο να μας εξηγήσει όλες τις διαδικασίες και εξέτασε παράγοντες που όλοι οι προηγούμενοι αγνοούσαν» τονίζει ο Μπράντον.
Μέσω μίας εξέτασης αίματος ο δρ Λολατζής ανακάλυψε πως και οι δύο γονείς μοιράζονται το γονίδιο DQα, το οποίο κάνει το σώμα της μητέρας να μην αποδέχεται το σπέρμα του πατέρα και κατά συνέπεια το έμβρυο ως ξένο σώμα, αλλά ως μέρος του ίδιου οργανισμού και το καταπολεμά σαν «ανωμαλία». Πήρε κατόπιν αίμα από τον πατέρα, το επεξεργάστηκε, και μέσω της μεθόδου εμβολιασμού με πατρικά αντισώματα (LIT), το σώμα της Τζοάν θα μπορούσε να δεχτεί το πρώτο γονιμοποιημένο ωάριο.
«Πριν μάθουμε για τον δρ Λολατζή, αισθανόμασταν σαν μηδενικά σε τραπεζικό λογαριασμό, σαν σχεδιάγραμμα στατιστικής μελέτης στην καλύτερη περίπτωση» συνεχίζει ο Μπράντον.
«Αν τον είχαμε συναντήσει νωρίτερα ίσως είχαμε γλιτώσει την τόση ταλαιπωρία».
Το δεύτερο βήμα, για να έρθει το ζευγάρι πιο κοντά στην απόκτηση παιδιού, ήταν το ταξίδι στην Ελλάδα. Εκεί στην κλινική «Γέννεσις» θα συναντούσαν τον ειδικό σε θέματα τεχνητής γονιμοποίησης, δρ Κωνσταντίνο Πάντο, επίσης Ελληνοαστραλό. Αποδυναμωμένοι από τις προηγούμενες αποτυχημένες προσπάθειες, για να καλύψουν το κόστος, πούλησαν την επιχείρησή τους.
«Σαφώς και υπάρχει ένα τίμημα, αλλά θα κάναμε οτιδήποτε» επιμένει ο Μπράντον.
«Πούλησα την καφετέριά μου αλλά θα ήθελα να σημειωθεί πως όταν έχεις ήδη δώσει τόσα πολλά για το τίποτα -όπως κάναμε για δέκα χρόνια- και ξαφνικά βλέπεις μπροστά σου την ελπίδα, προχωράς. Η αντιμετώπιση των Ελλήνων γιατρών εξ αρχής ήταν διαφορετική, οπότε νιώσαμε σιγουριά και είχαμε απόλυτη εμπιστοσύνη στη διαδικασία. Ο κ. Πάντος δε μας άφησε λεπτό μετέωρους».
Και πράγματι, στο πρώτο ταξίδι του ζευγαριού στην Ελλάδα, τον περασμένο Οκτώβριο, η Τζοάν μένει έγκυος. Δυστυχώς, όταν επέστρεψε στην Αυστραλία, απέβαλε, αλλά δεν το έβαλε κάτω.
«Σίγουρα ήταν ένα δυνατό χτύπημα, αλλά και μόνο το ότι έμεινα κατευθείαν έγκυος στην πρώτη προσπάθεια μαζί τους, ήταν αρκετό ξαναεπιχειρήσω μόλις δύο μήνες μετά» μας λέει.
«Ξαναπήγαμε στην Ελλάδα, και ξανά, σχεδόν αμέσως, έμεινα έγκυος. Δεν μπορούσα να το πιστέψω, αλλά ήταν αλήθεια. Κάθε φορά που κοιτάζω το προσωπάκι της κόρης μου, αναρωτιέμαι, αλλά είναι ό, τι πιο αληθινό έχω νιώσει ποτέ».
Τη δεύτερη φορά, οι Φριτζιέρι αποφάσισαν να επεκτείνουν τη διαμονή τους στην Ελλάδα για μερικές ακόμη εβδομάδες, προκειμένου να σιγουρευτούν πως το έμβρυο ήταν ασφαλές.
Ο Μπράντον και η Τζοάν Φριτζιέρι με την μικρή Τσάρλι, λίγο πριν πάρουν εξιτήριο
«Θα το τονίσω ξανά, και δεν με νοιάζει», διακόπτει ο Μπράντον. «Ό, τι κι αν λένε για την Ελλάδα, την προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλα τα ζευγάρια που αντιμετωπίζουν παρόμοιες δυσκολίες. Η παροχή υπηρεσιών, η ποιότητά της, είναι κλάσεις ανώτερη από αυτήν της Αυστραλίας. Το επίπεδο γνώσης και εξειδίκευσης των γιατρών, η υποστήριξη που παρέχει το προσωπικό, όλα. Ακόμη και οι άνθρωποι στο ξενοδοχείο που μέναμε, γνωρίζοντας πως το ταξίδι μας έγινε για ιατρικούς λόγους, ήταν δίπλα μας. Δεν ξέρω πως να το μεταφέρω αυτό», λέει βουρκώνοντας. «Μας φέρθηκαν σαν να ήμασταν άνθρωποι, νιάστηκαν, μας έπαιρναν τηλέφωνο ακόμη και στην Αυστραλία. Ιδίως ο δρ Πάντος. Αισθάνομαι υπόχρεος. Δεν μας έχουν φερθεί καλύτερα πουθενά».
Και οι δύο γονείς ξεσπούν σε κλάματα, μα τα δάκρυά τους είναι δάκρυα χαράς κι ευγνωμοσύνης. Ευγνωμοσύνης για το δώρο της ζωής που κρατούν στα χέρια τους. Ταυτόχρονα, είμαστε σε επικοινωνία με τον δρ Κωνσταντίνο Πάντο, στην Αθήνα, ο οποίος περιμένει εναγωνίως να ευχηθεί στους γονείς και να δει τη μικρή.
Κάπου εκεί, η μικροσκοπική Τσάρλι, μπαίνει στο δωμάτιο τυλιγμένη σε μία ροζ κουβερτούλα, φορώντας ένα ασορτί φορμάκι και ηρεμεί μόνο όταν τοποθετηθεί στην αγκαλιά της μαμάς της. Λίγες ημέρες μετά τη γέννησή της, είναι έτοιμη να πάει σπίτι της για πρώτη φορά.
«Μοιράζομαι τη χαρά των γονιών και αισθάνομαι περήφανος που συμμετείχα στο ταξίδι της Τσάρλι», μας δηλώνει ο δρ Πάντος τηλεφωνικά.
«Η πορεία αυτού του ζευγαριού είναι κάτι παραπάνω από συγκινητική. Η γυναίκα αυτή πάλευε σκληρά για τη ζωή της, μα το ίδιο σκληρά αγωνιζόταν να γίνει μητέρα. Είναι ίσως η πρώτη γυναίκα, που πέρα από τα υπόλοιπα σοβαρά προβλήματα υγείας, κατάφερε να γίνει μητέρα ύστερα από δύο μεταμοσχεύσεις ύπατος», συμπληρώνοντας πως η επιτυχία αυτή δίνει κουράγιο στους Έλληνες γιατρούς να συνεχίζουν τις προσπάθειές τους στον τομέα αυτό.
Τις ευχές του στο ζευγάρι μετέφερε και ο πρόεδρος του Ιατρικού Συνδέσμου Αθηνών, Γεώργιος Πατούλης.
«Ως γιατρός, κατανοώ τη μάχη που δώσατε για να σώσετε τη ζωή σας και σέβομαι τις δυσκολίες που περάσατε για να φτάσετε στην εγκυμοσύνη και να καταφέρετε να αποκτήσετε το παιδί που τόσο αξίζετε. Ειλικρινά εύχομαι και στους δύο σας κάθε ευτυχία και να έχετε τη χαρά να δείτε την κόρη σας να μεγαλώνει όπως επιθυμείτε. Ως πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, θα ήθελα να σας συγχαρώ για τις προσπάθειές σας και να δηλώσω πως αισθανόμαστε περήφανοι σαν χώρα, που σταθήκαμε στο πλάι σας και συμβάλλαμε στην τελική επίτευξη της πραγματοποίησης του ονείρου σας».
«Ένα μεγάλο ‘ευχαριστώ’, αυτό θέλω να πω στους γιατρούς» λέει η Τζοάν με λυγμούς. «Σας ευχαριστώ από καρδιάς».
«Αφού ο κ. Λολατζής και ο κ. Πάντος κατάφεραν να βοηθήσουν εμένα να μείνω έγκυος, με πλήθος προβλημάτων υγείας, υπάρχει ελπίδα για πολλά ζευγάρια. Να μην απελπίζονται. Να μην εγκαταλείπουν το όνειρό τους», ξεσπά. «Κοιτάζω το δώρο που κρατώ στα χέρια μου και δεν το πιστεύω. Νιώθω ευγνώμων για όσα έχω και παίρνω δύναμη να ξεκινήσω από την αρχή».
Συγκινημένη, μη μπορώντας να συνεχίσει, ζητά από το σύζυγό της να πάρει το λόγο.
«Ναι! Από την αρχή», λέει αγκαλιάζοντας τη Τζοάν και την Τσάρλι.
«Μπορεί να χάσαμε πολλά, αλλά κερδίσαμε κάτι ανεκτίμητο. Για το παιδί μας, θα προσπαθήσουμε με ακόμη περισσότερη αποφασιστικότητα και αισιοδοξία να ξαναχτίσουμε την επιχείρησή μας και να παλέψουμε για την υγεία μας. Έχουμε πια το πιο δυνατό κίνητρο».
Με τη στήριξη της υπόλοιπης οικογένειας, ο Μπράντον ελπίζει να σταθεί στα πόδια του ξανά και ονειρεύεται, εξομολογείται, τη στιγμή που θα ξαναβρεθούν με το ιατρικό προσωπικό, σαν οικογένεια πια, στην Ελλάδα.
Η Τζοάν γνέφει καταφατικά ενώ ταΐζει τη μικρή και μας εξηγεί πως περιμένει να μεγαλώσει για να της διηγηθεί την ιστορία της.
«Θέλω να μάθει πόσο πολύτιμη είναι για μας. Θέλω να της πω τα πάντα για το πώς μπήκε στη ζωή μας, στην Ελλάδα».
«Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι και λιγουλάκι Ελληνίδα, ε»;