Ο Γιώργος Κατσάκης συμπλήρωσε φέτος δέκα συνεχόμενα χρόνια προπονητής στον Μέγα Αλέξανδρο. Ένα ρεκόρ που δεν περνά απαρατήρητο και, όπως φαίνεται, δύσκολα θα καταρριφθεί από κάποιον άλλο προπονητή. Γνωστός στον ποδοσφαιρικό κύκλο του Βικτωριανού ποδοσφαίρου και για την αγάπη του στον μακεδονικό σύλλογο της ελληνικής παροικίας. Ο ρόλος του στην ομάδα δεν περιορίζεται μόνο στην προπονητική, αλλά και σε άλλες δραστηριότητες του συλλόγου. Δηλώνει υπερήφανος για την ελληνική του καταγωγή και για την πόλη της Φλώρινας.
Γεννημένος στην Μελβούρνη στις 22 Απριλίου 1966, γιος του Νίκου και της Αναστασίας Κατσάκη και παντρεμένος από τα 21 του χρόνια με την Έφη, με την οποία απέκτησε τον Νίκο και την Ιωάννα.
Η ποδοσφαιρική του καριέρα τελείωσε πρόωρα μετά τον τραυματισμό του στα 19 του χρόνια τότε που στην πιο άτυχη στιγμή της ζωής του σε αγώνα του Αλεξάνδρου με το Green Gully, έσπασε το πόδι του σε πέντε σημεία κάτι που στάθηκε αιτία να φύγει από το γήπεδο έτσι πρόωρα. Τότε μάλιστα επρόκειτο να κληθεί από τον τεχνικό της εθνικής εφήβων Αυστραλίας, Les Scheinflung, αλλά η άτυχη στιγμή του τραυματισμού του στάθηκε εμπόδιο στο να αγωνιστεί ως διεθνής με την ομάδα κάτω των 20 της Αυστραλίας.
Από τα 23 του αναμείχθηκε στη διοίκηση και δούλεψε για ένα μικρό διάστημα ως τεχνικός διευθυντής του Αλεξάνδρου, ενώ αργότερα ήταν προπονητής της ομάδας νέων των κιτρινόμαυρων. Έπειτα απέκτησε τις πρώτες του εμπειρίες ως βασικός προπονητής του Ολυμπιακού East Kew, της Collingwood City, του Ηρακλή Northcote, της ομάδας νέων της Ελλάς Μελβούρνης (στο παλιό NSL), της Kingston City, του Λεωνίδα Brunswick, ενώ μετά το 2007 επέστρεψε στην ομάδα που αγάπησε, τον Μέγα Αλέξανδρο (έχοντας μια μικρή διακοπή 6 μηνών για λόγους υγείας). Έτσι φέτος συμπλήρωσε δέκα χρόνια παρουσίας με περισσότερο από 250 παιχνίδια στον πάγκο της Heidelberg United.
Μέλος και αυτός της χρυσής φουρνιάς του παροικιακού ποδοσφαίρου της τριετίας 84′-87′. Οι πιτσιρικάδες εκείνης της εποχής διέπρεψαν αργότερα ως ποδοσφαιριστές στο NSL, το ελληνικό πρωτάθλημα και πιο μετά πέτυχαν ως προπονητές, με κάποιους από αυτούς να συνεχίζουν ακόμα. Συμπαίκτης με τους Αναστασιάδη, Γαβριηλίδη, Τάσιο, Γυμνόπουλο, Γκουτζούλη, τη στιγμή που στην Ελλάς και άλλες ελληνικές ομάδες αναδεικνύονταν οι Ποστέκογλου, Καλατζής, Πατίκας, Χριστοδούλου, Κανεσούλης, Καλογήρου, Τσολάκης, Παλατσίδης, Κούτος, Αλαγκιοζίδης.
Σε αγώνα της ομάδας του πριν τεθεί εκτός αγωνιστικής δράσης. Διακρίνεται πίσω του ο παλιός διεθνής, Πίτερ Όλερτον
Πόσο σημαντικός είναι για σένα Γιώργο ο Μέγας Αλέξανδρος;
Ο Μέγας Αλέξανδρος είναι μέσα στο αίμα μου. Έχω γενικά έναν ενθουσιασμό για το ποδόσφαιρο και, κυρίως, για τον Αλέξανδρο, που ήταν και είναι η μεγάλη αγάπη του πατέρα μου, Νίκου. Με έπαιρνε μαζί του σε όλα τα παιχνίδια της ομάδας, στις προπονήσεις και όποια άλλη εκδήλωση. Η ζωή μου όλα αυτά τα χρόνια περιστρέφεται γύρω από αυτόν τον μεγάλο σύλλογο. Θυμάμαι το πρωτάθλημα του 1975, με τους αδελφούς Bannon, Ian Gibson, Αντρέα Μπουζίκα, Γιάννη Νικολαΐδη και George Gillan. Τον υπέροχο κόσμο του Μέγα, που στα ντέρμπι με την Ελλάς στο γήπεδο του Fitzroy είχαμε 16.000 κόσμο. Την χρυσή ομάδα του Εθνικού Πρωταθλήματος του 1980 και πόσο άδικα χάθηκε το πρωτάθλημα και, φυσικά, τα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν και τις απεγνωσμένες προσπάθειες να παραμείνει η ομάδα στο παλιό NSL.
Στο πέρασμα των χρόνων συνάντησα σημαντικούς ανθρώπους. Έτσι είχα την τύχη να γνωρίσω στα νεανικά μου χρόνια τον περίφημο Brian Garvey που ήταν τεχνικός της ομάδας εφήβων της εθνικής Αγγλίας, τον Γιαννέλο Μαργαρίτη, που για μένα ήταν ο σημαντικότερος Έλληνας προπονητής της εποχής, και ομολογώ ότι με βοήθησαν στη δική μου προπονητική πορεία.
Πέρυσι έζησες, όπως και όλοι στον Αλέξανδρο, την εμπειρία μιας επιτυχημένης πορείας στο Κύπελλο Αυστραλίας…
Ήταν από τις σημαντικότερες στιγμές του συλλόγου, των παικτών και εμένα προσωπικά. Στο γήπεδο είχαμε 11.000 κόσμο, κάτι που είχα να δω από την δεκαετία του ’80. Επίσης, ήταν μεγάλη τιμή για τον Αλέξανδρο και για μένα, να αγωνιστεί η ομάδα μου απέναντι στους μεγάλους παίκτες του John Van’t Schip.
Η παρουσία του Κώστα Κατσουράνη στον αγώνα με την Melbourne City, όπως και αυτή φέτος του Archie Thomson, ήταν από τα σημαντικότερα επιτεύγματα του συλλόγου. Δεν σας κρύβω ότι είχα μεγάλο τρακ γιατί δεν γνώριζα τον Κώστα, δεν ήξερα πώς να τον αντιμετωπίσω. Τον θαύμαζα ως ποδοσφαιριστή και δεν περίμενα ποτέ στη ζωή μου να τον έχω παίκτη μου στον Αλέξανδρο. Γίναμε καλοί φίλοι, όπως και με τον Archie, που φόρεσε την κιτρινόμαυρη φανέλα στα δύο παιχνίδια με Oakleigh και Ελλάς και έφερε μεγάλο κύρος και οικονομικά οφέλη στη ομάδα. Η παρουσία των δύο παικτών είναι ένα δείγμα του πόσο συγκροτημένα εργάζεται το διοικητικό συμβούλιο.
Ποια είναι η γνώμη σου για το Δ.Σ. του Αλεξάνδρου;
Η επιτυχία μιας ομάδας ξεκινά από το πώς διοικείται. Τα αδέλφια Τσαλικίδη και όλο το τωρινό συμβούλιο έδωσαν μια νέα πνοή στον Αλέξανδρο. Το 2011 ο Χάρης Τσαλικίδης είχε αναλάβει μία ομάδα τζούνιορ της Collingwood City και τότε του πρότεινα να έρθει στην ομάδα να αναλάβει την πλήρη υπευθυνότητα των παιδικών τμημάτων. Την περίοδο 2007-2011 η ομάδα πέρασε μία κρίση. Σε μικρό χρονικό διάστημα και από μηδενική σχεδόν βάση, άλλαξαν όλα και η ομάδα σήμερα διαθέτει πλήρεις ομάδες σε όλες τις ηλικίες σε αγόρια και κορίτσια με επαγγελματίες προπονητές.
Επίσης, βελτιώθηκαν οι σχέσεις με τον Δήμο Banyule και, αν πάνε όλα καλά πέρα από την χορηγία των $200.000 για έργα στα αποδυτήρια και στη λέσχη του συλλόγου, θα αλλάξουν πολλά στα επόμενα δύο χρόνια στο Olympic Village.
Ποια είναι η τακτική σου ως προπονητή;
Βασική προϋπόθεση για μένα είναι οι παίκτες να έχουν καλό χαρακτήρα και να είναι υπάκουοι στις εντολές του προπονητή. Δεν πιστεύω ότι το άφθονο χρήμα σου εξασφαλίζει πάντα μια πολύ καλή ομάδα. Στο ποδόσφαιρο έχουν σημειωθεί ευχάριστες εκπλήξεις κατά καιρούς, που ομάδες με χαμηλό μπάτζετ κατάφεραν να πάρουν τίτλο ή άνοδο, όπως η φετινή πορεία της Kingston City, στο πρωτάθλημα NPL, με τον Ηρακλή Northcote το 2013 ή και στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο με τον περυσινό άθλο της Λέστερ και της δικής μας εθνικής το 2004 στα γήπεδα της Πορτογαλίας. Πολλές φορές όμως και ειδικά στο δικό μας πρωτάθλημα, η σπατάλη και τα υπέρογκα ποσά σε παίκτες καταστρέφουν της ομάδες. Εμείς στον Αλέξανδρο τα τελευταία χρόνια και όσο είμαι προπονητής, προσπαθήσαμε και καταφέραμε να έχουμε μία αξιόλογη ομάδα με ένα χαμηλό μπάτζετ, πολύ χαμηλότερο ακόμα και από ομάδες που δεν κατάφεραν να μπουν στα τελικά. Οι παίκτες έχουν αντιληφθεί το πόσο σημαντικό είναι να αγωνίζονται με τα χρώματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Βλέπεις πρόοδο στο ποδόσφαιρο;
Το FFA Cup με την παρουσία των ομάδων από τα πρωταθλήματα NPL και State League, ήταν ό,τι καλύτερο για το μέλλον του ποδοσφαίρου. Δίνεται η δυνατότητα σε ομάδες να διακριθούν, να αποκτήσουν δημοτικότητα και να έρθουν κάποια οικονομικά οφέλη. Παγκύπριος, Άρης Springvale, Hume City φέτος το Olympic της Καμπέρας και εμείς πέρυσι, καταφέραμε να κάνουμε πορεία στο Κύπελλο Αυστραλίας όταν φτάσαμε στα προημιτελικά. Αυτό επαναλαμβάνω, ναι μεν, είναι ένα καλό βήμα του ποδοσφαίρου στην Αυστραλία, αλλά δεν είναι αρκετό. Υπάρχει, δυστυχώς, μεγάλη απόκλιση του A’ League με το NPL και ακόμα μεγαλύτερη με τα πιο κάτω πρωταθλήματα. Περιμένουμε εδώ και χρόνια μια αναβάθμιση του NPL, υπάρχει κάποια πρόοδος, αλλά δυστυχώς όχι ραγδαία.
Πώς είναι η συνεργασία σου με τον βοηθό σου στον πάγκο, Jeff Olver;
Είναι το δεξί μου χέρι. Άψογη συνεργασία. Τίμησε τον Αλέξανδρο ως τερματοφύλακας, έπαιξε στην Εθνική Αυστραλίας και τα τελευταία χρόνια είναι βοηθός μου. Του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη και τον θεωρώ σε όλα τα χρόνια της προπονητικής μου πορείας ως τον καλύτερο μου συνεργάτη. Το πιο σημαντικό είναι ότι αγαπά τον σύλλογο που για μένα είναι βασική προϋπόθεση για να έχεις οποιοδήποτε πόστο στην ομάδα.
Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;
Πρέπει να γνωρίζετε ότι αγαπάω την Ελλάδα και τον ελληνικό ρυθμό ζωής. Όποτε βρίσκομαι εκεί αισθάνομαι διαφορετικά. Αν και η ζωή μου είναι εδώ στη Μελβούρνη ένα κομμάτι της ψυχής μου βρίσκεται στη χώρα καταγωγής μου. Ο βασικός στόχος μου είναι η ομάδα και ειδικά αυτή η ομάδα που χτίζεται τα τελευταία τρία χρόνια, να πάρει το πρωτάθλημα και φυσικά να τη βλέπω να προοδεύει. Το κρυφό μου όνειρο, όμως, είναι να εργαστώ στην Ελλάδα και σε ομάδα της Super League. Δεν ξέρω αν κάποτε πραγματοποιηθεί, αλλά είναι μία μεγάλη μου κρυφή επιθυμία.
Στο προσεχές πρωτάθλημα μία ομάδα της οποίας υπήρξες προπονητής κατέκτησε την άνοδο, η Kingston City, ενώ μία άλλη δεν τα κατάφερε, ο Ηρακλής Northcote, στην οποία επίσης δούλεψες…
Ναι, ένα σημαντικό κομμάτι της καριέρας μου το έζησα στην Clarinda και χάρηκα πολύ για την ομάδα και για τον Νίκο Τόλιο, ο οποίος αν και πολύ νεαρός σε ηλικία, κατάφερε με μικρό μπάτζετ να πετύχει την άνοδο στο NPL. Δεν θα είναι εύκολη η χρονιά για την Kingston, μιας και το NPL έχει μεγάλη διαφορά από τη δεύτερη κατηγορία, αλλά όπως βλέπω υπάρχει ομόνοια και αγάπη στο σύλλογο, με τον Νίκο Τόλιο να διαθέτει καλά στοιχεία και ζήλο για τη δουλειά του. Εύχομαι να τα καταφέρει.
Επίσης, ο Ηρακλής είναι και αυτός ένας σύλλογος που δούλεψα και έχω ευχάριστες αναμνήσεις. Μάλιστα, στον εορτασμό των 50 χρόνων από την ίδρυση του ιστορικού αυτού συλλόγου, συμπεριελήφθηκα στους τρεις κορυφαίους προπονητές της ομάδας. Λυπήθηκα για τον υποβιβασμό, αλλά εύχομαι η ομάδα να πετύχει την επιστροφή της στη μεγάλη κατηγορία.
Πώς είναι οι σχέσεις σου με άλλους προπονητές του NPL;
Οι σχέσεις μου με όλους τους προπονητές είναι άψογες. Η αντιπαλότητά μας περιορίζεται στα 90 λεπτά του αγώνα και αυτό είναι όλο. Πρέπει να γνωρίζετε ότι έχω μεγάλη φιλία και εκτίμηση στον Γιάννη Αναστασιάδη καθώς ήμασταν μαζί και στη ίδια ομάδα από μικρά παιδιά αλλά και με τους προπονητές του Oakleigh, Πίτερ Τσολάκη και Κώστα Ταγκαλάκη. Παράλληλα, έχω τακτική επικοινωνία και με άλλους προπονητές και κατά καιρούς συναντιόμαμε και ανταλλάσσουμε τις απόψεις μας.
