ΣΤΗ Μελβούρνη αφίχθηκα στις 23 Μαΐου 1970.
ΕΚΤΟΤΕ πέρασαν 46 χρόνια και κάτι μήνες…
ΣΤΟ διάστημα αυτό, ο κόσμος και πολλά άλλα πράγματα, άλλαξαν…
ΕΓΩ ήμουν νέος και γέρασα και η πόλη που βρήκα σχεδόν δεν υπάρχει πια…
ΝΕΑ αεροδρόμια και freeways έγιναν και εκεί που υπήρχαν κάποτε μονοκατοικίες κτίστηκαν ουρανοξύστες…
ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ γειτονιές που ζήσαμε και γνωρίσαμε, είτε άλλαξαν είτε δεν υπάρχουν πια…
ΟΠΩΣ δεν υπάρχουν στη ζωή αρκετοί γνωστοί και φίλοι εκείνης της εποχής…
ΑΛΛΟΣ αργά και άλλος πιο γρήγορα, αναχώρησαν για άλλες πολιτείες…
ΚΑΙ όσοι έκτοτε έχουμε απομείνει, σπάνια συναντιόμαστε…
ΜΕ τα χρόνια, εκτός από εμάς, μεγάλωσε δίπλα μας, όχι μόνο η Μελβούρνη, αλλά και οι αποστάσεις που μας χωρίζουν…
ΑΣΕ που δεν μετακινούμαστε πια εύκολα και όσα προλαβαίναμε να κάνουμε τότε σε μια μέρα, τώρα χρειαζόμαστε τρεις…
ΠΟΥ να προλάβεις πια να δεις, να αναγνωρίσεις και θυμηθείς, όλους όσους γνώρισες στη νιότη σου…
ΑΠΟ τη στιγμή που απομακρύνεσαι, σε ξεχνούν, ξεχνιέσαι και ξεχνάς…
ΚΑΙ όπως λέει και το τραγούδι «μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται…».
ΘΕΛΟΥΜΕ-δεν θέλουμε, προσαρμοζόμαστε (και συμβιβαζόμαστε) με την καθημερινότητά μας…
ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ σπίτια, γειτονιές, φίλους, παρέες και συνήθειες…
ΠΡΙΝ, μάλιστα, το συνειδητοποιήσουμε, αλλάζουμε και life style…
ΛΙΓΟΙ έχουν παραμείνει όπως ήταν κάποτε και όσο περνούν τα χρόνια, λιγοστεύουν…
ΩΡΕΣ-ώρες, αν και βρίσκομαι ανάμεσα σε πολύ κόσμο, έχω την αίσθηση ότι είμαι μόνος…
ΟΤΙ ζω σε έναν άλλο κόσμο, που έχει αποκοπεί από τον υπόλοιπο και αρμενίζει μόνος του σε έναν ωκεανό αγνώστων…
ΚΑΙ όταν έχεις αυτό το συναίσθημα σε μια γειτονιά που ζεις 30 χρόνια, πώς να αισθανθείς ότι είσαι στο σπίτι σου…
ΚΑΙ όμως, αυτό αισθάνομαι την τελευταία δεκαετία, κάθε φορά που βγαίνω να ψωνίσω ή να πιω έναν καφέ στο South Melbourne…
ΠΑΡΑ το γεγονός, ότι σε αυτή τη γειτονιά ζω 30 έτη, χρόνο με το χρόνο, αισθάνομαι περισσότερο ξένος…
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ γνώριζα στο δρόμο, όταν πρωτοπήγα το 1985 σε αυτή τη γειτονιά, απ’ όσους τώρα…
ΤΟΤΕ είχε ακόμα πολλά ελληνικά μαγαζιά, όχι μόνο στη γνωστή αγορά του South Melbourne και του Clarendon Street, αλλά και στους γύρω δρόμους…
ΗΤΑΝ η εποχή, βέβαια, που ακόμα δεν είχε πάρει διαστάσεις η… μετανάστευση των συμπατριωτών μας, από τα εσωτερικά προάστια της πόλης στα απόμακρα…
ΤΟ γήπεδο της Ελλάς, που τότε βρισκόταν ακόμα στο απόγειο της δόξας της, ήταν δίπλα στο Middle Park και το γήπεδο της τοπικής ομάδας του φούτι, απέναντι από το σπίτι που έμενα, δίπλα στη λίμνη…
ΧΑΜΟΣ γινόταν κάθε βδομάδα, όταν η Ελλάς και το South Melbourne έπαιζαν στις έδρες τους…
ΟΙ φίλαθλοι της μιας ομάδας άκουγαν τις φωνές της άλλης και εγώ έναν μόνιμο απόηχο…
ΣΗΜΕΡΑ το γήπεδο της Ελλάς έχει μεταφερθεί, από το Middle Park, στο γήπεδο που ανήκε κάποτε το South Melbourne και η ομάδα αυτή στο Σίδνεϊ…
ΒΕΒΑΙΑ, η σημερινή Ελλάς δεν έχει καμιά σχέση με την ομάδα εκείνη και η ιστορία της δεν στάθηκε αρκετή για να διατηρήσει τους πολυπληθείς φιλάθλους που είχε τότε…
ΑΠΟ τις αρχές του 1980 οι Έλληνες άρχισαν να εγκαταλείπουν το South Melbourne και σιγά-σιγά και την Ελλάς…
ΣΤΗΝ αγορά άρχισαν να λιγοστεύουν τα ελληνικά μαγαζιά και στους δρόμους άκουγες λιγότερους να μιλούν Ελληνικά και να κουβαλούν σακούλες με ψώνια…
Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει και με τον καιρό παρουσίαζε αυξητικές τάσεις…
ΣΤΗΝ ευρύτερη περιοχή άρχισαν να εγκαθίστανται οι καλοπληρωμένοι γιάπηδες, που μπορούσαν να πληρώσουν και να επισκευάσουν τα σπίτια που αγόραζαν ακριβά…
ΚΑΙ αν κάποιοι μοιράζονται περισσότερο το χρήμα από τους άλλους, είναι τα «λαγωνικά» της αγοράς που το κυνηγούν…
ΚΑΙ επειδή οι ανερχόμενοι επαγγελματικά γιάπηδες, είναι η κατ’ εξοχήν ράτσα που δεν διστάζει να κάνει δαπανηρές σπονδές στο βωμό του life style, το South Melbourne άρχισε να γίνεται πιάτσα της εναλλακτικής μόδας…
ΝΑ ανοίγουν, δηλαδή, κάθε τόσο μαγαζιά, που υποτίθεται ότι είναι ειδικευμένα στην εισαγωγή προϊόντων ευρωπαϊκών και άλλων διεθνών οίκων, που έχουν κάνει όνομα σε είδη ρουχισμού, επίπλων, δώρων και διάφορων άλλων ειδών, για σπίτια ανθρώπων με… καλό γούστο και ανάλογο πορτοφόλι…
TO Coventry Street στο South Melbourne είναι ο κατ’ εξοχήν δρόμος με τέτοιου είδους μαγαζιά και cafe…
ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ κάθε Σάββατο, από τις οκτώ το πρωί μέχρι τις δύο το απόγευμα, πηγαίνουν εκεί με τα four wheel drive και τα σκυλάκια τους, πολλοί γιάπηδες της περιοχής για να κάνουν τα ψώνια τους…
ΣΥΝΗΘΩΣ, ψωνίζουν από τα μαγαζιά που πωλούν… οργανικά προϊόντα και όταν τελειώσουν, τρώνε breakfast σε παρόμοια cafe…
Η επιλογή γίνεται με την προϋπόθεση, ότι χρησιμοποιούν οργανικά αυγά και bacon για το πρωινό και σερβίρουν φρέσκους χυμούς από οργανικά φρούτα…
ΚΑΙ επειδή τα περισσότερα cafe αυτοδιαφημίζονται ως τέτοια, κάθονται σε ένα τραπεζάκι απ’ έξω για να μπορούν να έχουν δίπλα τους και το σκυλάκι τους…
ΤΑ έρμα τα σκυλιά, που θέλουν-δεν θέλουν τους περιμένουν υπομονετικά δεμένα στην καρέκλα, τα χρησιμοποιούν πια ως αξεσουάρ των four wheel drive και των παιδιών…
ΚΑΙ επειδή όλοι είναι άκαπνοι, λάτρεις της υγιεινής ζωής και του fitness, έτσι και καθίσεις στο διπλανό τραπέζι και ανάψεις τσιγάρο, σε κοιτούν λες και τους έκαψες το 4χ4…
ΓΙΑ το τι είδους προϊόντα και αξεσουάρ πωλούν τα μαγαζιά του Coventry Street, δεν θα πω περισσότερα…
ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ, όμως, να σας ενθαρρύνω να τα επισκεφθείτε, θα σας πω δυο λόγια για τα βιβλία που πωλούν…
ΒΕΒΑΙΑ και δεν θα μπορούσαν στις μέρες μας, να υπάρχουν μαγαζιά, που να πωλούν κορυφαία προϊόντα life style και να μην τα συνοδεύουν και από ανάλογα βιβλία, που θα ταιριάζουν σε ανθρώπους με καλό γούστο…
ΔΕΝ θα μπορούσε, άλλωστε, κάποιος χωρίς παιδεία να έχει καλό γούστο. Δεν ζούμε στο Middle West της Αμερικής…
ΚΑΙ τα βιβλία, που πωλούν κατά κόρον τα μαγαζιά αυτά, είναι της τσέπης και φέρουν τίτλους όπως «Love yourself», «Be Happy», «Your Life» «Happiness» «Healthy Food» «Love» και άλλους παρόμοιους…
ΜΗ με ρωτήσετε αν υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που αγοράζουν τέτοια βιβλία. Για να τα φέρνουν, όμως, οι μετρ του life style και να τα πωλούν στα μαγαζιά τους, κάτι θα ξέρουν…
