ΔΕΝ θα σας κρύψω, ότι το άρθρο του πρώην προέδρου της Παλλακωνικής Αδελφότητας, Παναγιώτη Αδάμη, που δημοσιεύθηκε στον προχθεσινό «Νέο Κόσμο», είχε καταλυτικές συνέπειες πάνω μου…
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αν δεν το έχετε διαβάσει, θα σας παρακαλέσω να το διαβάσετε αμέσως, για να μπορέσετε να παρακολουθήσετε τα όσα θα γράψω στη συνέχεια…
ΑΝ κατάλαβα, λοιπόν, κάτι διαβάζοντάς το, είναι ότι κανένας θνητός σε τούτο τον εφήμερο κόσμο δεν μπορεί τελικά να ξεφύγει από τη μοίρα του…
ΟΤΙ όλοι λειτουργούμε (ασυνείδητα τις περισσότερες φορές) σαν μαριονέτες της όταν εμφανιζόμαστε στη «σκηνή» της ζωής, να παίξουμε το ρόλο που έχει γράψει για τον καθένα από εμάς στο σενάριό της, προκειμένου να ολοκληρωθεί επιτυχώς η παράσταση…
ΜΕ λίγα λόγια, διαβάζοντάς το (τρεις φορές!) συνειδητοποίησα ότι, ήταν γραφτό στη μοίρα μου, να έχω και εγώ την τύχη που είχε πριν 2.700 χρόνια επιφυλάξει (η ίδια μοίρα), στον Όμηρο…
ΝΑ είμαι εγώ αυτός, δηλαδή, που θα γράψω για λογαριασμό της αιωνιότητας και της ιστορίας το «Παροικιακό Έπος»…
ΚΑΙ την ευκαιρία να αποφασίσω να το κάνω, μου την έδωσε το άρθρο του κ. Αδάμη, το οποίο και πυροδότησε τη φαντασία μου…
ΣΤΟ κάτω-κάτω της γραφής (και έχει δίκιο η μοίρα…), εδώ και 35 χρόνια, κάνω και εγώ ό,τι έκανε ο Όμηρος πριν 27 αιώνες: υλικό συγκεντρώνω και ιστορίες γράφω για τα όσα βλέπω και ακούω και όσα γίνονται και γράφονται, είτε ως ποιήματα είτε ως… ανακοινώσεις, επιστολές, ηλεκτρονικές αναρτήσεις και πεζογραφήματα…
Ο Όμηρος έκανε όνομα και τον κόσμο να παραμιλά ακόμα, διαβάζοντας τα ποιήματα της Ιλιάδας και της Οδύσσειας, όχι τόσο γι’ αυτά που έγραψε αλλά για το πώς τα έγραψε…
ΑΝ κατέγραφε, μόνο, τις ιστορίες των μύθων που άκουγε (όπως κάνω τώρα εγώ) δεν θα υπήρχε «Ομηρικό Έπος» και κανείς δεν θα ενδιαφερόταν για τη μάχη της Τροίας. Θα περνούσε απαρατήρητη…
ΤΗΝ πρωτοφανή επιτυχία του, την οφείλει στον τρόπο με τον οποίο έστησε το όλο σκηνικό του πολέμου και στο πώς χρησιμοποίησε τους ήρωες που επέλεξε να περιγράψει τον ομηρικό πολεμιστή και, κατ’ επέκταση, την ελληνική ψυχή.
ΑΥΤΟΣ είναι και ο λόγος, που τους πρωταγωνιστικούς ρόλους τους έδωσε στους πιο αιμοσταγείς και αιμοβόρους ήρωες, που όταν έμπαιναν στη μάχη άφηναν πίσω τους δεκάδες άψυχα σώματα…
ΗΡΩΟΠΟΙΗΣΕ μόνο όσους λάτρευαν τον πόλεμο, τα όπλα και τις μάχες σώμα με σώμα. Όλους αυτούς, δηλαδή, που λέξεις όπως συμπόνια, λύπη, ανθρωπιά, ανακωχή και ειρήνη, δεν υπήρχαν στο λεξικό τους…
ΑΞΙΕΣ όπως δικαιοσύνη, αρετή, τιμή, θυσία, δόξα, οικογένεια, φιλία και λοιπά, της τότε κοινωνίας, γεννιούνταν και περνούσαν αποκλειστικά μόνο μέσα από τα όπλα, τις φονικές μάχες, το αίμα και τον πόλεμο…
ΗΤΑΝ η μόνη επιλογή που είχαν για να διατηρήσουν την προγονική παράδοση και την καταγωγή τους. Γι’ αυτό, άλλωστε, η «αρετή» και το «αγαθό», δεν ταυτίζονταν με την ειρηνική συμβίωση, αλλά αποκλειστικά με την δεινότητα στην ανθρωποκτονία…
ΑΣ έλθω, όμως, στο άρθρο του κ. Αδάμη, που μου έδωσε την ιδέα και τα κίνητρα να χρησιμοποιήσω (και εγώ όπως και ο Όμηρος) την απαράμιλλη τεχνική της ποιητικής αφαίρεσης και, ξεκινώντας από τον μαινόμενο εμφύλιο της Παλλακωνικής Αδελφότητας, να πλάσω το «Παροικιακό Έπος», ελπίζοντας ότι κάποια μέρα θα λειτουργήσει και ως εγχειρίδιο της εδώ παροικιακής μας ιστορίας.
ΑΡΧΙΖΕΙ το άρθρο του με ένα βαθύ υπαρξιακό πρόβλημα, το οποίο και βρίσκει, όπως γράφει, όχι μόνο αναπάντητο, αλλά και ειρωνικό: αναρωτιέται ο χριστιανός, πώς είναι δυνατόν να έχει γεννηθεί πριν 64 χρόνια, στην Αυστραλία και να επιζούν ακόμα μέσα του άφθαρτες και οι δύο του κουλτούρες…
ΓΙΑ λόγους οικονομίας, θα του έλεγα ότι ο προβληματισμός του έχει ήδη απαντηθεί και δεν πρέπει να ανησυχεί. Το γεγονός και μόνο ότι ασχολείται με τη Παλλακωνική και βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του εμφυλίου, δείχνει ότι η ελληνική του κουλτούρα (που έχει αρχέγονες λακωνικές ρίζες), έχει ήδη συντρίψει την δυτικοαναθρεμμένη και ξενέρωτη αυστραλιανή…
ΑΛΛΩΣΤΕ, πιο κάτω στο άρθρο, απαντά για δεύτερη φορά στα ερωτηματικά του γράφοντας: «Στις φλέβες μου ρέει το αίμα μιας αρχαίας πολεμικής φυλής, της φυλής των Λακώνων…».
ΣΥΝΕΠΩΣ, ας ξεχάσει «τη σύγκρουση των δύο πολιτισμών στον εσωτερικό του κόσμο», ας επιστρέψει -ως πραγματικός Σπαρτιάτης που είναι- στη μάχη, παίρνοντας μαζί του (για καλό και για κακό) και την ασπίδα του και, όπως έλεγαν οι πρόγονοί του, «ή ταν ή επί τας»…
ΑΣ μην ξεχνάει, ότι στα ακριβώς απέναντι χαρακώματα, καιροφυλακτούν με το δόρυ τους στο χέρι, ο Φουντάς και ο Παϊκόπουλος, που δεν αστειεύονται, ως γνήσιοι απόγονοι των Ατρειδών και του Λεωνίδα…
ΚΑΙ επειδή οι Σπαρτιάτες, που γνωρίζω, συγκαταλέγονται μεταξύ αυτών, που ασπάζονται μόνο τη θεωρία της συγγένειας του αίματος και όχι τις μεταγενέστερες, περί πολιτισμού, πολιτισμικότητας και πολυεθνικής κουλτούρας, ότι και η μάχη αυτή θα δοθεί με βάση τον ομηρικό πολεμικό κώδικα και όποιος σωθεί σωθείτω…
ΚΑΙ αν είχα λίγες αμφιβολίες, πείστηκα μετά το άρθρο του κ. Αδάμη, ότι ο λακωνικός εμφύλιος γίνεται επί προσωπικών θεμάτων, για την εξουσία και τις καρέκλες που την συνοδεύουν και όχι, βέβαια, για τις διαφωνίες, που πηγάζουν από το Καταστατικό…
ΤΟ Καταστατικό, λειτούργησε στην προκειμένη περίπτωση, όπως και η αρπαγή της Ελένης από τον Πάρη για να γίνει ο πόλεμος της Τροίας. Στην πραγματικότητα, ο Τρωικός Πόλεμος έγινε για τη μήνη του Αχιλλέως και το μίσος του για τον Αγαμέμνονα, για το ποιος θα εξουσιάζει το στράτευμα και θα πάρει όλη τη δόξα της νίκης…
ΣΤΟ κομβικό σημείο αυτής της αντιπαλότητας, ο Όμηρος προκειμένου να κάνει το έπος πιο συναρπαστικό, εισήγαγε στη μάχη (από την πίσω πόρτα) τον Έκτορα και τον έβαλε όχι μόνο να σκοτώσει τον Πάτροκλο, αλλά να του πάρει και την πανοπλία που του είχε δανείσει ο θυμωμένος Αχιλλέας…
ΑΥΤΟ ήταν αρκετό για να μισήσει ο Αχιλλέας τον Έκτορα, περισσότερο από τον Ατρείδη βασιλιά και να κορυφωθεί το ομηρικό έπος, με την πιο ξακουστή και χιλιοτραγουδισμένη μονομαχία, που έχει δοθεί μέχρι σήμερα στον κόσμο…
ΣΤΟ σημείο αυτό, το υλικό το δικό μου υστερεί σε σχέση με αυτό που είχε στη διάθεσή του ο ποιητής της Ιλιάδας, αλλά τα όσα έγραψε ο κ. Αδάμης και οι αναφορές του ονομαστικά στους… αντιφρονούντες και τον Φουντά, «που βρήκε καταφύγιο στη Παλλακωνική όταν εγκατέλειψε την Κοινότητα Μελβούρνης», μου δίνουν τη δυνατότητα να πλάσω τον δικό μου μύθο και να εισάγω στον εμφύλιο και άλλους «πρωταγωνιστές», που θα αλλάξουν τα δεδομένα στο θέατρο του πολέμου…
Ο επιχειρούμενος εξοστρακισμός του Φουντά, ενός από τους «πατέρες» της ιστορικής Αδελφότητας, που ακόμα χαίρει εκτίμησης, μπορεί άνετα να εξισωθεί (μυθολογικά) με τον εξοστρακισμό του Αριστείδη του Δίκαιου από τους επιλήσμονες Αθηναίους…
ΜΙΑ άλλη αφετηρία, απ’ όπου μπορώ να αντλήσω υλικό για το «Παροικιακό Έπος», είναι ο εντελώς διαφορετικός δρόμος, που επέλεξε να ακολουθήσει ένας άλλος ιστορικός οργανισμός της παροικίας μας, με ομηρικές ρίζες, όπως οι Λάκωνες…
ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ στον Σύλλογο «Οδυσσέα», που φέτος γιόρτασε την εκατοστή επέτειο των γενεθλίων του και ο οποίος σχετίζεται με το έπος της Οδύσσειας, που έβαλε το άγονο νησάκι τους στον παγκόσμιο χάρτη…
ΤΗΝ ίδια στιγμή, που οι Λάκωνες λόγω καταγωγής, επέλεξαν να ακολουθήσουν το κλέος, που είχε επιλέξει και ο Αχιλλέας, οι Ιθακήσιοι στράφηκαν στον Οδυσσέα και επέλεξαν (όπως αυτός) να ακολουθούσουν το νόστο…
ΜΕ άλλα λόγια, οι πρώτοι επέλεξαν τη δόξα, που προσφέρει μόνο η σύγκρουση και ο πόλεμος για εξουσία, μέχρι τελικής πτώσης, και οι δεύτεροι τις εμπορίες του μακρινού και περιπετειώδους ταξιδιού της επιστροφής στις ρίζες τους…
